Freyja - 01.02.1901, Síða 17

FRKYJA
17
Niðurlag frá 7. bls.
straumnum. Allt í einu hrökk árin í
sundur rétt við handfangið. Dreng-
urinn rak upp angistar vein, hallaði
sér út yfir borðstokkinn og reyndi
nf alefli að þoka bátnum upp eftir
með árarstúfnum, en sú tilraun varð
árangurslaus. Straumurínn bar bát-
inn miskunarlaust niður að fossin-
un\, en niðurinn löt í eyrum hans,
eins og öskur hungraðs ljóns.
Drengurinn lagðist aftur á bak í
bátinn og starði á úðann sem þyrl
aðist upp frá fossinum. Svipur hans
var djarflegur og alvarlegur. Hann
hafði lifað sem hetja, og nú ásetti
liann sér að deyja orðalaust.
Hraðara og hraðara barst litlibát-
urinn fram hjá kolsvörtum kletta-
snösum, sem ögruðu honuin eins og
ógnandi ófreskjur, og niður fossins
varð sem þrumugnýr í eyrum litla
Waukewis. En hann sagði elcki orð
og beið rólegur dauða síns, Svo fór
hann að singja dauðasöngva þjóðar
-innar. Innan fárra mínútna bjóst
hann við að standa frammi fyrir
hinuin Milda anda og hann vildi
láta hann sjá hugrekki sitt og mæta
honum með brosi á yörum.
Allt í einu brá stórum svörtum
skugga fyrir sólina; Waukewi leit
upp og sá livar afar stór örn flaug
niður til hans. Augu hans mættu
augum arnarins, og þeir þekktust,
en nú var örninn herra.
Waukewi hljóðaði upp af fögnuði
og spratt upp. Örninn flaug lægra
og lægra, þar til straumurinn lyfti
bátnuin upp á berg brún, sem hann
svo þeytti honuin fram af og niður í
hyldýpið. En sem báturinn hófst
upp, þreif drengurinn tveim liönd-
um um klær arnarins, sein þá var
kominn svo nærri, og liorfði á eftir
bátnum er hann hvarf. En örninn og
liann liðu hægt og þunglamalega
gegnum úðann, út á við og niður á
við. Eossinn þruinaði feigðarlega og
þyrlaði vatnsgusum langar leiðir.
Örninn lamdi loftið þungt og fast,
og þreytti með byrði sína, en þytur-
inn af vængjum hans kvað við eins
og blísturshljóð. Þungi drengsins dró
örninn neðar og neðar, en um leið
fj^rlægðust þeir hengiflug fossins,
og Ioks komu þeir niður á sandrif
neðanundir fossinum, og lágu þar í
faðmlögum, örmagna af þreytu. Eft-
ir nokkra stund reis örninn upp,
þandi út vængina og flaug langt
í loft upp og svo á braut. Indíána
drengurinn kraup á knö í sandinum
og horfði þakklætis og saknaðar-
augum eftir lífgjafa sínum, þar til
hann hvarf gjörsamlega.
Umheimurinn.
(Eftir Iteview of Reviews.)
YFIRLIT YFIR 19. ÖLDINA.
Það væri tæpiega kurteist að Iíta
ekki fljótiega yflr helztu atriði 19.
aldarinnar um leið og vér fylgjum
henni til grafar. En það erörðugtað
draga mynd af henni svo vel fari,
eða sjá hana rétt, þótt hún væri all-
vel dregin meðan vör stöndum svo
nærri henni.