Freyja - 01.04.1908, Blaðsíða 1

ú flýgur þii, vcengjabi, vinur'ii)i'nn, li'eim,
um vorblátnans svif-rúmu leiðir,
setn áttirnar þekkir aö örinumnn þeiin,
•sem ástríka Fjallkonan breiöir
inót löngun, sem laðar og seiöir,
■og ljóshvelið heiðir:
sú von, sem fer hamför að vestan í alistlœgan geim.
—En heimei svífur fuglinn, með sára og stýfða vængi.
flýgur þú heim en ég fer ekki neitt,
’© á fjarlœgri strönd sit ég bundinn.
Og þráin rnín ein veit því hjartað er heitt,
og hvers vegna föng verður stundin:
hún eygir ei út yfir sundin,
í œskunnar lundinn,
en’hillingin töfrar og togar í barns-sinnið þreytt.
—Já.heirn eisvífur fuglinn, ineð sáraog stýfða vœngi.
Íjj3|ú hljóðnar þinn söngur, nú hverfur þú mér
í heiðmóðu náttlausra daga.