Freyja - 01.04.1908, Síða 5

X. '9-
FRKY]A
R«Vl€ W.
2ií3
í sál minni, vinnr minn, sífelt ég finn
að er sofandi þrá, .þaG er arfr.rmn minn,
hún ramskast nieð köflnm og óróieg er,
eitt andfaslu'kastið þú vaktir hjá mér.
Eins og fiðriMi 'vonirnar fiugu á loft,
—þær fara svo gáíaust og deyja því oft,
En gotf er -að baðast ísumarsins sóf,
—má sumrinu kenna hvað veturinn fól?
Nei, samar oggfeði, ég saka'’ yðnr ei,
-ef sjálf nauf ég gálaust, ég kcernfanst dey.
Eg vissi það áðnr, og ailt er sem fyr,
því engu var tapað — ef nokkur þess spyr.
En þó fmnst mér stunánm svo þungboert að lifa
<og þá fer ég einatt að rey«a að skrifa,
en vonleysi í öilu þá er,
því óðar ég kasta frá mér.
Eg halla mér áfrarn með hönd undir kinre
•og horfi í augnn þín, vinrrr minn,
hinu fitrandi giampi svo töfrandi er,
sem tálvonir forðnm kveikti hjá mér,
<en litbrigði þeirra og Ijósbrot nú ég skil
—það leiftrandi hafblik, sem staðfestu á ekki til,
Svo hugsa ég til þín biturt og blítt,
<en beiskjan, hún kverfur, það verður svo hlýtt,
—hver einasta minning er þrungin af þér.
Hví hef ég ei slitið þau haldlausu böndf
Hví hafa þau fjötrað þá tápmiklu önd,
<er svifi annars uin ókunna geima
■og ætti sér hvergi á jaröríki heima,
<og sízt í kofa svo þröngum sem þínum,
sem þó verður oftast að hvíldarstað mínum.
Ég veit það ei, gat það ei, gleymdi því víst,