Alþýðublaðið - 02.02.1927, Qupperneq 4

4
ALEÝÐUBLAÐIÐ
Brnnabótafélafiið
Nye danske Brandforsikrinis Selskab
eittaf allra élztu, tryggustu og efnuðustu vátryggingarfélögum Norð-
urlanda tekur í brunaábyrgð allar eignir manna hverju nafni sem nefnast.
Hvergi betc’i vatryggingarkjör.
1^* Dragið ekki að vátryggja í»ar til i er kviknað
Aðalumboðsmaður fyrir ísland er
Amtmannsstig 2.
Tiðgerðaverkstæði
O. Rydelsborg, Laufásvegi 25,
hefir sett alt niður um 15-20%.
Demanturimi Condé.
Svo sem kunnugt er, bárust
hingað í fyrra símfréttir um, að
brotist hefði verið inn i höllina
Chantilly á Frakklandi, og var
stolið ýmsum gersimum. í böil-
inni var frægt gripasafn og verð-
mætt, og lögðust þjófarnir á safn-
ið. Meðal annars, sem stolið var,
var demanturinn Condé, kendur
við „hinn mikla Condé“, Ludvig
II. prinz af Condé (1621—1686),
andstæðing Mazarins kardínála.
Var steinn sá frægur fyrir stærð-
ar sakir og fegurðar og rósaslíp-
aður, sem kaliað er. Er demant-
urinn nú fundinn. Fyrir skemstu
voru fjórir pólverskir Gyðingar
teknir höndum á austur-brautar-
stöðinni í París. Fanst steinninn
í þeirra vörzlum. Fanst hann inn-
m í epli og hafði verið tekinn
úr greypingunni, en henni og öðr-
urn stolnum steinum verið kastað
i Signu. Er ParísarJögreglan nú í
óðá önn að slæða par eftir pess-
um gripum.
,,fi©IJaf©ss66
fer héðan á Laugardag 5.
febrúar kl. 6 síðdegis til
Aberdeen, Ilull og Ham-
borgar.
„(iiilS£0SSu
fer héðan 9. febrúar síð-
degis beint til Kaupm.
liafnar.
£
málgagn alpýðu í Vestmanneyjum
fæst við Grundarstíg 17. Útsölu-
maður Meyvant Ó. Hailgrímsson.
Sími 1384.
'tí0arer%:
s bœrstd
hesbct
órvaílð
Henderson: Rök jafnadarstefn-
unnar. 5,00, ib. 6,50. Þá er ykkur
ekki „matur gefandi“, Alþýðu-
flokksmenn! ef pið kaupið ekki
pessa bók. Raunar er hún öllu
fremur fyrir andstæðinga ykkar,
en pið eigið líka að sjá um að
þeir kaupi hana.
Hulda: Við yzta haf. 5,00, ib.
7,50. Það er engin heimsbyiting,
enginn hamramur berserksgangur
í Ijóðum Huldu, en þau „klappa
undurpýtt, eins og barn, á vanga“.
Þýðieiki og yndisleikur einkennir
bæði efni og búning hennar, í-
mynd hinnar fegurstu konusálar.
ísi. konur ættu að kunna að meta
Huidu svo, að hver ný bók henn-
ar flygi út.
Hiindrao huguekjur t:l kvöld-
lesfra. 7,00, ib. 9,00, í betra bandi
10,00. Prestafélagið með biskup
í broddi fylkingar hefir séð um
útgáfu bókarinnar og má útkoma
hennar teljast viðburður á sviði
trúmálarita nútímans.
Icelcmd, a Handbook, útg. af
Landsbanka islands. Ib. 6,00. Bók,
sem er til valin að senda vinum
sínum eriendis. (Frh.)
Konnr!
Biðjið nm Smára-
sm|orlíkið, pvi að
pað er efnisketra en
alt aamað smjörlíki.
Vetrarsjðl,
tvílit, mjög ódýr,
nýkominn.
Alfa, Bankastræti 14.
Drenglr og stúlkur,
sem vilja selja Alpýðublað-
ið á götunum, komi í
afgreiðsluna kl. 4 daglega.
Kaffi nýbrent og malað á 2,25
Va kg. Hveiti bezta tegund 28 au.
V2 kg. Haframjöl 28 aura Va kg.
Hrisgrjón 28 aura V2 kg- Ódýr
sykur. Hermann Jónsson. Hvg. 88.
Sími 1994.
Útgerðarmann vantar suður í
Garð. Uppiýsingar á afgreiðslu
blaðsins.
Verzlið við Vikar! Það verður
notadrýgst.
Ritstióri og ábyrgðaríaaður
rlallbjöra Halídórssoa.
Aiþýðuprentsmiðjan.
Upton Sinclair: Smiður er ég nefndur.
á, hvernig hann ætti að svara þessu. „Við
höfum ekkert á moti pví, að herra T—S komi
hingað,“ sagði hann, „né ungfrú Magna.“
„Það er að segja,“ svaraði ég, „ekki, með-
an pau hiýða lögunum og komast ekki í
óvínáttu við ,Times‘!“ En ég bætti. við eftir
augnablik: „Annars megið pér vera róleg-
ur. Ég skal fara niður og bíða eftir Smiði
og segja honum, að menn kæri sig ekki um
hann hér.“
Að svo mæltu gekk ég út úr Verkamanna-
musterinu og tók að ganga fram og aftur á
gangstéttinni fyrir framan. í raun og veru
var "[)að ástæöulaust af mér að iáta mér
þykja, þó að hann héldi fram þeirri sömu
„heilbrigðri skynsemi", sem ég hafði varið
kvöldið áður. Ég varð líka að kannast við
það með sjálfum mér, að ef ég væri verka-
mannaforingi og væri að reyna að halda
saman hóp hálfmentaðra manna, annað eins
og aimenningsáiitið var í pessari borg, ])á
kynni að vera, að ég liti ekki eins áhyggju-
lausum og hlæjandi augurn á lífið, eins og
ákveðinn, ungur, ríkur maður gerði, er hafði
vasana fulla af peningum, er hann hafði ekki
unnið sér inn sjálfur.
Ég var kominn í þennan umburðarlyndis-
ham, pegar ég sá hvíta skikkju koma fyrir
(pornið og leiða iafafrakka úr dökku klæði.
Ég sá Everett líka, enn pá ver útlítandi en
iáður; nefið og varirnar voru orðnar purp-
turarauðar og sums staðar grænar. Korwsky
sá ég líka og tvo aðra menn, Moneta, ungan,
mexikanskan, atvinnulausan vindlavefjara, og
mann að nafni Hamby, sem slegist hafði í
hópinn kvöldið áður og sagðist vera friðar-
vinur, er tekinn hefði verið fastur og ‘bar-
inn, meÖan á stríðinu stóð. Mér fanst hann
einhvern veginn ekki samsvara peirri hug-
mynd, er ég hafði gert mér um friðarvini,,
pví að maðurinn var prekinn og nokkuð
feitlaginn og bar á engan hátt vott um, að
hann væri hugsjónamaður. En Smiður tók
við honum, eins og hann tók við ölium,
spurninga- og tortryggni-laust.
XLV.
Ég gekk til Jreirra og gerði peim grein
fyrir eins nærgætnislega og mér var unt,
að pað væri enginn, er kærði sig um, að
peir kæmu inn. Abeli varð hinn æfasti. „Ó,
þessir \'erkamannasleðar!“ hrópaði hann.
„Þessir vesölu, huglausu, svikulu stjórnmáia-
menn! Þeir hugsa ekki um neitt annað en
að vera sjáifir taldir virðulegir og halda í
rífleg og pægiieg laun sín!“
„Nú; við hverju er að búast?“ sagði Korw-
sky. „Þér fáið verkamennina til þess að
skifta sér af stjórnmálum, og svo ásakið
pér pá fyrir að vera stjórnmálamenn!“
„Það hefir auðvitað ekkert verið á það
minst að skila aftur peningunum?" sagði
Everett með gremjulegri rödd.
„Dálítið var á pað min.st,“ svaraði ég. „Það
var ég, sem mintist á pað. Ég held ekki,
að |)eningunum verði skilað aftur.“
Smiður tók tii máls: „Peningarnir voru
gefnir til pess að gefa hungruðum mönnum
mat,“ sagði hann. „Ef pejr eru notaðir í
pessu skvni, þá megum við vei við una,
og ef menn taka að sér að koma frani með
nýja kenningu, hveruig geta þeir pá búist
við, að henni verði tafarlaust vel tekið? Vér
höfum valið að verða útlagar og megum
ekki kvarta. Vér skulum halda til fangels-
isins. Ef til vill er J)að staðurinn fyrir oss.“
Og litli hópurinn lagði af stað í áttina
pangað.
Við töluðum á leiðinni um verkamanna-
hreyfinguna og hvað að væri með hana.
Ahell sagði, að Smiður hefði rétt fyrir sér
í pví, að aðalvandkvæðin stöfuðu af pví, að
verkamennirnir hefðu undir niðri sama hugs-