Plógur - 08.08.1900, Blaðsíða 6

46
Samtal.
(Frh.). Pétur: Eitt af gagnslausustu
stofnunum þjóðarinnar, eru búnaðarskól-
arnir. Engir ávextir sjást af þeim eftir
20 ár, sem þeir hafa sumir staðið. Bú-
skapurinn aldrei á valtari fæti en nú.
Þeir menn, sem þaðan koma, kunna ekk-
ert til búskapar, enda sést það bezt á
afkomu þeirra, þegar þeir fara að búa.
Pdll'- Maður er nú orðinn því vanur
að heyra þessa og þvíl. sleggjudóma
um þessa stétt. Líka útreið fá prest-
arnir. Þeim er brugðið um hræsni, og
þeir breyti þvert á móti því, sem þeir
kenni, auðvitað mest af þeim, sem hata
kristindóm og kirkju. Þeir kasta mest-
um hnútum að búfræðingum og búnað-
arskólunum, sem sjálfir hafa minsta
þekkingu á búnaði, sem hafa komist í góð
efni næstum því á óleyfilegan hátt og
þakka það svo dugnað sínum og bú-
hyggju. Aptur aðrir af því, að þeir hata
alla nýbreytni í búnaði, eru rammir aft-
urhalsmenn, innblástnir af ást og trú á
sælunni í Amiríku o. s. frv.
Því ber ekki að leyna, að til eru þeir
menn, sem gengið hafa á búnaðarskól-
ana, sem lítið kveður að og eru stéttar-
bræðrum sínum til minkunar. En slíka
menn má finna í öllum stéttum mann-
félagsins, og eru það einungis illgjarnir
og grunnhygnir menn, sem dæma stétt-
ina eftir nokkrum einstaklingum henn-
ar. En því miður finnast þess mörg
dæmi.
Pétur '. Getur þú bent mér á marga
búfræðinga, sem kveður nokkuð að í
stöðu sinni, eða sem búnast vel í bú-
skapnum.
Páll: Eg gæti það, ef eg vildi og áliti,
að slík upptalningbreytti nokkuð skoðun
þinni og annara á búfræðinga-stéttinni.
Það er fundið búfræðingunum til foráttu
meðal annars, að þeir gaspri nóg
um þau atriði, sem ómögulegt sé að
fara eftir. Þeir vilji kenna öðrum
að gera það, sem þeir ekki sjálfir geti
framkvæmt. Látum nú svo vera að
þetta sé satt. En það er engin minsta
sönnun fyrir því, að það þurfi að vera
loka ráð, sem þeir ráða öðrum að gera,-
þótt þeir af ýmsum ástæðum ekki geti
sjálfir sýnt það í verkinu. Fyrst er nú
það, að til þess.að framkvæma einhverju
nýjung, þarf peninga og fl., en það get-
ur verið að búfræðinginn vanti efni og
aðrar ásæður til þess. I annan máta
er mörgum mönnum svo varið, að þeir
eiga hægra að kenna heilræðin, en að
halda þau sjálfir. „Náttúran er náminu
ríkari“ segja menn og svo er um það,
að búmannshæfileikarnir eru ekki æfin-
lega hjá þeim, sem veit hvernig eitt og
annað ! búskapnum gæti bezt farið.
Pétur: Ait þetta sem þú segir, sanna
ekki hið minsta, að þessar búnaðar-
skólaholur svari kostnaði. Þú ferð í
kringum þetta mál eins og „köttur í
kringum heitan graut“. Eg og aðrir
segja, að búskapur búfræðinga sé mesta
hneyksli. Þessu hefir þú ekki neitað’
og getur ekki neitað. Að halda því
fram, að það séu ofharðar kröfur gerð-
ar til búfræðinga, að þeir búi betur en
aðrir, er blátt áfram sama og að segja,
að búfræðiskenslan sé þýðingarlau^
fyrir búnaðinn, sem hún auðvitað er.
Eg fæ fl. á mitt mál en þú á þitt „lapm.“
(kinkar kollinum).
Páll: Getur verið að fleiri fylgi þinnt
skoðun en minni. En ekki sannar það
hið minsta, að þú hafir réttara fyrir þét
en eg. Við þá menn er ekki orðurn
eyðandi, sem um ekkert mál geta rætt
hleypidóma og hluddrægnislaust, sem
hafa allar skoðanit sínar eftir öðrurn, en
hafa enga sjálfstæði né dómgreind tit
þess að sjá sannleika frá öfgum og lýgi-
Pétur: A eg þetta?
Páll: Taktu það til þín ef þú villt
og þykist eiga það.
Pétur'. Við skulum nú ekki fara í æs"
ing útúr þessum hégóma. En komdu
með mér fram að Dal og sjáðu handa-