Plógur - 08.08.1900, Blaðsíða 8

48
öllu öðru. Þau eru eins nauðsynleg
á hverju heimili og vinnufólkið. Þau
spara líka vinnufólkshald að mun. —
--------Hérna á árunum var einn
af blaðastjórunum ykkar sleginn á
sína hægri kinn með því hir að vestan,
að aidrei til eilífðar gætu þið ræktað
hveiti á Islandi. Oghann bauð fram
sína vinstri á móti, með þögninni um
það efni. — Mín sannfæring er, að
þótt ykkur aldrei takist að rækta hveiti
þá geti ísl. jarðv, framleitt gildi þess
1 öðru, svo sem gras og jarðepli o. ft.
ef rétt er aðfarið«.---
Fyrirspurnir.
1. Hvernig stendur á því, að ný slétta,
sem borið er undir þökurnar töðurekj-
ur af stórri „slóðatöðu", sprettur af-
bragðsvel á fyrsta sumri {J. S.).
Svar: Ekki er alt af vfst, að aðal-
lega sé það undirburðinum að þakka,
ef nýgerðar sléttur spretta vel. Sléttan
sprettur því betur, sem jarðvegurinn er
betri, sem sléttað er í, sléttan sprettur
einnig betur sé moldin vel unnin undir.
Þarf því að taka þetta og ýmisl. fl. til
greina, ef meta á nytsemd áburðarins
undir sléttur eftir grasvextinum,
Að slétta spréttur vel, þótt töðurekj-
ur séu hafðar í undir burð kemur að-
allega af þessu þrennu : i. Taðan fún-
ar fljótt undir þökunum og gefur jurt-
unum frjófunarefni. 2. Við rotnun töð-
unnar myndast hiti í jarðveginum, sem
gerir jarðveginn hlýrri og uppleysanlegri.
3. Jörðin dregur meira í sig af loftteg-
undum, sem hafa frjófgandi áhrif ájarð-
veginn, en þegar tað er borið undir.
2. Kýr mjólkandi og hestur ganga
bæði í sömu samarhögum um sláttinn.
Er teðslan undan þeim báðum jafn
kraft góð? Fer engin kraftur úr fóðri
kýrinnar til mjólkurinnar. (J. S.)
Svar: Áburðurinn undan hrossum
er kraftmeiri en undan kúm, sem hafa
sama fóður, hvert heldur sem ræða er
um sumar eða vetrarfóður. Kýr, sem
veitir afurðir (mjólkar) gefur frá sérkraft-
minni mykju en önnur, sem enga af-
urði veitir, enda þótt báðar lifi á sama-
fóðri. Krafteíni úr fóðrinu ganga til
mjólkurmyndunarinnar.
Gott ráð við niðurgangi í sauð
fé segir læknirO. Hjaltalín 1 Klausturp-
II. árg. bls. 88 sé, að gefa sjúklingn-
um inn á hverjum degi i pela af ný-
mjólk, hrærðri sarnan við smámulm
viðarkol, eins þykk og þunnur mjólk-
urvellingur. Að kveidinu á að gefa
rúman pela af vel soðnum mjólkur-
graut. Þessu á svo að halda áfram
unz veikin batnar. Þetta er bygt á
eigin reynslu Hjaltalíns.
Góð verziunarvara getur hross-
hárið orðið með því að búa til úr þvf
„krullhár", sem er í háu verði í öðrum
löndum. Krullhár er haft í ffn hús-
gögn og undirsængur. Krullhár úr
hrosshári er búið til á þann hátt, að1
hárið er fyrst harðgöndlað á snældu,
síðan harðvafið um sívalt kefli. Þar
næst er það soðið á að gizka í hálf-
tíma í venjulegum potti. Erti keflin
síðan breysk-þurkuð við eld, þó ekki
svo að hárið sviðni. Vafningurinn á
keflunum er svo skorinn með beittum
hníf í 2.—-3. þumlunga langa stúfa og
síðan greitt vandlega í sundur.
Ull og ullargúrangur er ódýrari,
haldbetri og hentugri í reipi en hross-
hár. Krullhár úr hrosshári er ódýr-
ara og betra, í dýnur en fiður; það er
bæði hollara og endingarbetra. F’yrir
pundið af krullhári er þó meira gefið
í öðrum löndum, en fiður að sögn.
Ritstjóri og ábyrgðarm.:
Sig. Þórólfsson.
Prentaður í Glasgovv-prentsmiðjunni.