Plógur - 25.05.1901, Blaðsíða 2
34
indalegri hlið. Að eins benda a
fáein atriði, sem búmönnum gæti
verið gagn að vita deili á í verk-
iegu tilliti.
Þegar bóndinn lætur grafa skurði
í engjar sínar og þurkar þær, þá
vakir það eflaust fyrir honum að
þær séu of votar. Nú vonast hann
eptir meira grasi afþeim en áður.
En svo máske bregstþetta. Þetta
eru þá lokaráð, sem búfræðingurinn
hefur kennt mér, hugsar bóndinn.
En eitt getur hann þó ekki annað
en viðurkennt, og það er, að engj-
arnar eru þurari að sumrinu og
því betra að heyja í þeim. Því
verður ekki neitað, að margur hef-
ur spillt engjum sínum með fram-
ræslu blátt áfram af því, að fram-
ræslan var hvorki heilt eða hálft
verk.
Mýrlendisjurtir þurfa mikið vatn,
þær eru aldar upp við það. Ef
of mikið er tekið frá þeim af
vatni, geta þær ekki náð fullum
þroska, sé jörðin fullræst, deyja
þær út. En sé nú ekki gert frek-
ara jörðinni tii góða, liðurá löngu,
þar til aðrar jurtir fá þar veruleg-
an þroska, sem þurfa minna af
valni. En með þessu er þó ekki
gefið f skyn, að framræsla á engj-
um sé þýðingarlaus. Það má full-
þurka engjar, og er ráðlegt, ef jafn-
framt er hægt að veita vatni á
þær á vissum árstímum, og það
má fullþurka þær með tilliti til þess,
að gera þær að töðuvelli. En þá
dugar ekki að gera skurði hér og
þar. Það verður að ræsa fram til
fullnustu, eptir vissum reglum. Að
grynna á vatni í foræðisflóum, svo
að hægra sé að heyja á þeim, er
opt gott, en varlega má þó fara
að því, eptir því, hvernig jarðvegi
og jurtagróðri er þar háttað. All-
ar betri fóðurjurtir, sem á þurlendi
vaxa, einkum ræktaðar jurtir þrosk-
ast ekki vel, ef laust vatn er íjarð-
veginum, og þær þroskast heldur
ekki, ef oflítið af bundnu vatni er
í honum. Jarðyrkjumaðurinn verð-
ur því að tempra vatnið í jörð-
inni, eptir jarðvegsgerð og þörf-
um hverrar einstakrar jurtategund-
ar, því hinar ýtnsu jurtateg. þurfa
mismunandi mikið vatn.
Ofmikið vatn kælir jarðveginn
og eyðir því mikið af hita sólar-
innar til þess að breytast í gufu,
sem annars yrði jurtunum að not-
um. Þar sem því eru miklir mýr-
arflákar er loptslagið kaldara og
rakameira, en þar sem öll jörð er
í fullri rækt. Þeir, sem láta sér
nægja að fóðra kvikfénað á órækt-
uðu grasi, votlendisjurtum eins og
vér gerum, verða að sætta sig ,
við afleiðingar þær, sem ofmikið
vatnstnagn hefur a Ioptslagið og
jurtagróðurinn.
Að þurka mýrar, eins og hér t
tíðkast víðast hvar, er fremur til
ills en góðs.
Með fernu móti kemur vatnið
fyrir í jarðveginum; sem laust vatn,
hárpípuvatn,'loftrakavatn og efna-
bundið vatn.
Lausa vatnid, sem einnig mætti
kalla jarðbotnsvatn gerir jarðveg-