Plógur - 01.06.1907, Qupperneq 2

42
PLÓGUR.
Þjóðfélagið þarf styrkrar
stjórnar, ekki einungis í öllnm
stærri atriðum, heldur einnigí
því, sem smátt er. Hvert
heimili er ofurlítill þáttur úr
heiláinni, sem þó þarf stjórn-
anda, og bóndinn, sem stjórn-
ar heimilinu, þarf að vera
starfi sinu vaxinn. Það er oft
komist þannig að orði um
stöðu bóndans, að ætla mætti
að enginn væri svo fáfróður,
eða illa hæfileikum búinn, að
hann geti ekki orðið bóndi.
En sú skoðun er þó ekki al-
menn, enda væri það hræði-
leg villa. Það hefir oft borið
við, að menn, sem hafa ekki
haft vilja eða hæfilegleika til
bóknáms, bafa staðið mjög vel
í bændastöðu, en það er ekki
þess vegna, að staðan sé vanda-
lítil, eða öllum bent. Nei,
slíkir menn geta oft verið gædd-
ir frábærum hæfileikum, í öllu
því, er að stöðu bóndans lýtur,
því að ekki fara ætíð saman,
hæfileikar lil bóknáms og bú-
stjórnar.
En cnginn skyldi hugsa, að
sá sem stjórnar vel heimili og
búi, sé ekkí einhverjum mik-
ilsverðum hæfileikum gæddur.
Hver sá maður hlýtur að hafa
í fari sínu stjórnsemi, fram-
kvæmdarþrek, þolgæði, og trú
á málefnið, sem hann hefir
helgað líf sitt. Þctta eru alt
mikilsverðir kostir, og án þeirra
eru aðrir hæfileikar lítils virði.
Hver sá bóndi, sem verða
vill bústólpi, og óskar að bú
sitt verði landstólpi, verður
bæði að hafa fjölbreytta
hæfileika, og vera sannmentað-
ur maður.
Stjórn heimilanna er undir-
staða undir allri annari stjórn
í þjóðfélaginu. Það er ekki
einungis hlutverk húsbóndans,
að sjá heimili sínu borgið í
efnalegu tilliti, heldur einnig
að gera það að öllu leyti sem
ánægjulegast.
Húsfaðii’inn þarf að sjá uin
að eindrægni og göfugur hugs-
unarháttur lifi og glæðist með-
al heimilismanna. Þá fyrst er
búið og heimilið landstólpi,
þegar það er sannur vermi-
reitur hins sanna og góða, sem
býr í hverri manns sál. Það er
áreiðanlegt að heimili á þátt í
[>ví, að setja merki sitt á þjóð-
félagið, og það er einnig vist,
að stjórn og framkvæmdir þjóð-
anna yfir höfuð er einungis
endurskin af anda þeim og
fyrirkomulagi sem yfirleitt rikir
á heimilunum.
Það eru bændurnir sem hafa
það i liendi sér, að fegra útlit
lands vors, og græða sár eftir
líðnar aldir. Það eru bændur,
sem eiga heiðurinn fyrirþað, að
liafa fyrstir bygt landið, ogþol-
að allar þær þrautir, sem út-
lend harðstjórn og ilt árferði
lagði þeim á herðar um marg-
ar aldir. Og enn eru það