Plógur - 01.12.1907, Side 4

92
PLÓGUR.
staðar að hafa 50—100 hænur
saman. En þó má hafa 300—
400 á sama stað, svo vel fari,
ef eigandinn kann þau réttu tök
og svæði er nógu stórt — Gera
má ráð fyrir að hópur með 50
hænsnum gefi í hreinar tekjur
um 150 krónur á ári eða að
meðaltali 3 krónur af hverri
hænu. Þó er hætt við að
tekjurnar verði tiltölulega minni
af hverju, ef hænsnin eru mjög
mörg. En þó að 200 hænsni
gefi ekki meir en 400 krónur
samtals í lireinan ársgróða, þá
sjá allir, að þetta eru skildingar
sem óþarfi er að amast við.
Verð á eggjum er oftast mið-
að við hvert ‘ffi, því að eggin eru
bæði misstór og misþung.
Nú sem stendur eru Danir
hæðstir á markaðinum með
egg sín sem annað. Fyrir 4
árum seldu þeir til annara landa
(einkum Bretlands) egg yrir nál.
30 miljónir króna, sem verður
um 12 kr. á hvert mannsbarn
í landinu.
Um það leyti sem við íslend-
ingar erum komnir svo langt á-
leiðis að við fáum hlutfallslega
til jafns við Dani, eða nær eina
miljón laóna fyrir útflutt egg á
ári, auk þess sem við sjálfir
notum — og þótt ekki væri alveg
svo mikið — og þegar öll önnur
búsæld okkar fer þar eflir, þá
má með sanni segja, að ísland
sé'eggja og efnaland og að þar
drjúpi smjör af hverju strái.
Það getur og eflaust orðið
sætubragð að sinustráum okkar,
ef kærleikur og mannvit, sam-
vinna og sönn þjóðrækni sitja
þar við háborð.
Og þetta er undir okkur sjálf-
um komið.
Gamall hleypidómur.
—o—
Dæmalaust er rótgróinn hjá
mörgum sá lileypidómur, að
lirossakjöt sé ekki mannafæða.
Sú kynslóð, sem nú lifir hefir
tekið þá skoðun i arf frá hinni
eldri sem fallin er í valinn; og
viðbjóður gegn hrossakjöli, er
ekki neitt nýtt í heiminum, því
hann er jafngamall kristninni.
Það var sem sé siður í heiðni,
suður í löndum, að slátra hest-
um til blóthátíða og éta kjötið.
En eftir að kristnin breiddist út
þótti það heiðinn siður, að éta
hrossakjöt, kendu það bæði prest-
ar og munkar að synd væri að
neyta hrossakjöts. Var margt
gert af þeim kristnu til þess að
útrýma lirossakjötsáti, 1. d. var
»Djöfullinn« málaður með hest-
hófum og tagli og var því hest-
urinn eitt af tálsnörum þess
vonda. Baráttan milli kristn-
innar og heiðninnar var einnig
bai’átta milli þess að éta hrossa-
kjöt eða éta það ekki. — Heiðn-
ir menn sóttu sitt mál með á-
kafa og kristnir menn sömu-
leiðis. Ofstopafullir, heiðnir
bændur í Þrándheimi í Noregi