Alþýðublaðið - 19.02.1937, Blaðsíða 2

PÖSTUDAÖINN lö, FSBR. 1997.

AÐÞÝÐUBEABIB
Helmsókn á œfingu.
SystSrin frá Prag
í „Skálanmn“
jy^AÐUR einn í Vínarborg,
ManBspiHapfli sbipiiag.
Eftir Pétur Sigurðsson.
sem var mjög bilaður á
heiísu og 5 þunglyndur, fór til
taugalæknis þar í borginni og
bað hann um hjálp. Læknirinn
jskoðaði sjúklinginn vandlega og
únskUrðaði sjúkd'óminn rnjög al-
varlegan. „Ef þetta dugir ekki,“
segir læknirinn, um leið og hann
rétti skjólstæðing sinum lyfseðil,
„þá er ekkert hægt að gera.“ —
Maðurinn borgar og fer beint í
naastu lyfjabúð, en þar kemur
í ljóis, að taugalæknirinn hefir
afhent honum sæti í fremstu röð
í ópe unni, á .Systurina fráPragh
Pessi saga er nú kannske ekki
siönn, en því ekki að reyna, hugsa
ég, eftir að hafa reynt 6 bolla af
kaffi og 3 as'pirinskamta við in-
fluenzunni,
Ég fer iSiem leið liggur suður í
„Skála“, því Dr. Mixa hefir boð-
ið mér að koma á æfingu og
heilsa upp á systurina frá Prag.
Ég heyri svellandi sönginn
norður undir Fríkirkju:
„Ég slæ á mieðan auðið er,
því allir veröa að bjarga sér, tra,
la, la, la, tra la, lai, Ia.“
Er þá mórallinn svona? húgsa
ég. Væri ekki réttast að fara
heldur hér inn til séra Áma og|
hlusta á eitthvað fallegt undir
nóttina.
Ég held áfram suður breiða
veginn og rek allar „skrúplur" á
dyr. En nú breytist tónninn líka
skyndilega. Nú er það Kristján
skradidari, sem hefir orðið. Sá er
nú ekki burðugur í dag. Já, það
má með sanni segja,
„að sá, sem aðra saumar á,
hann .sjálfur nakinn ganga má.“
En það kemur síðar i ljós, að
Kristján skraddari á nokkrar
kringlóttar, en þær fær engin
önnur en Dóra, því hann elskar1
hana ægilega, — og ef hún bara
vildi nU vierða klæðsfeerameist-
arafrú.
Ég rek nefið upp um stigagatið
hjá Mixa.
„Þúsund djöflar, dauði og
pína, idaðurkvenidið Nikkólína!“
er öskrað beint í andlitið á mér
yfir hanidriðið. Það er einn feikiÞ
legur kvenmaður, sem hefir kveð-
ið sér hljóðs. Ég gat þess til, að
einhver piparinn væri að grípa
andann á lofti og hefðí í óráðinu
hugsað heim til frúarinnar, svo
ég spyr Mixa, svo lítið ber á,
hvort storminn muni ekki bráð-
lega lægja og mér sé óhætt að
stíga upp úr stiganum.
„jú, þér venjist henni; þetta
er hún frænka frá Prag."
Reyndar er þetta bara Brumm-
er gamli í kjól systur sinnar, og
nú hefir hann gripið frúna „paa
fersk Gerning". „Hvað ég á
voðalega konu,“ andvarpar hann
hiæðulega, svo ég set upp sam-
úðarsvip.
„Hver er þessi voðalegakona?"
spyr ég Bjarna Guðmundsson,
sem stjórnar leikæfingunum.
„Æ; minnist þér ekki á kven-
manninn. Hún er alræmd. Allur
bærinn þekkir hana, og þó hefir
hún enn versnað frá í fyrra, því
Hallesby tófest ekki aÖ umvenda
henni í sumar."
„En það er þó vænti ég ekki
danzmærin úr „Meyjaskemm-
•unni", hún Grisí?“
Jú, vissulega, og er þá eigin-
lega ekki af baki dottin. Og
elskhuginn hennar í ár er Abel
Aabenrade rakari."
Ég strýk um vangann um leið
og ég heilsa upp á rakarann.
Og hver haldið þér að sé nú far-
inn að raka?
Það er enginn annar en óperu-
Böngvárínn Pétur Jónsson, og nú
PÉTUR JóNSSON
\ 1 í leinu óperuhlutverki sínu.
ier hann í essinu sínu, því í dager
„bumba knúð og bogi dreginn,
blásinn lúður og málmgjöll
\ slegin,"
en ekki gutiað undir á kla-
ver, eins og hann er vanur hér1
heima. Því miður er hlutverkið
hvorki Canio, Tannhauser eða
Tristan, en vér, :sem könnumst
við Pétur Jónsson frá frægðarár-
um hans í Þýzkalandi, vöknum
eins og af draumi. Nú þekki ég
afíur manninn roeð hlýja, vin-
gjarnlega andlitið, glæsilega og
örugga söngvarann, sem hreif
þúsundir manna, svo að þeir fá
aldrei gleymt. Mig langaði að
biðja um „Vesti la giubba“ eða
„Celeste Aida“, en varð að fara- í
þetta sinn, „því allir verða að
bjarga sér.“ E.
(Nl.j
Það er álit mitt, að býlum í
sveitum ætti að fjölga þ-annjg:
Þegar synir þeirr-a bænda, sem á
góðum jörðum búa, eru orðnir 17
ára, þá -eiga þ-eir að velja
í samráði við feður sína,
hvar þ-eir h-elzt vilja byggja
í Iandareigninni, en það má
ekki vera langt frá bænurn.
Þar eiga þeir svo að hefja rækt-
un strax, hægt og 'rólega, og
helzt byggja fjárhús á þessum
stað. Þiessu ættu þeir sv-o að
halda áfnam næstu 7—9 árin, eða
þar til þeir -eru 25—26 ára;, en bv.a
allan tþann tima með feðrum sín-
um samhliða því, sem þ-eir væru
að kom-a s-ér upp búsfeap á þenn-
an hált. Eftir þennan tíma ætti
undirbúningsbúskapurinn að ver-a
feominn á góðan rekspöl, og ungi
maðurinn þá um lieið á hæfilegan
giftingaral-dur, og v-eria fær um
að hefjast handa fyrir alvöru. —
Mesta vandamálið þarn-a yrði auð
vitað að geta -komið upp viðun-
andi íbúðarhúsi, en a-ð því hefði
ungi maðurinn stiefnt öll \þessi
undirbúningsár og ætti því að
vera nær því takmarki h-eldur en
sá, sem engan viðbúnað ’hefði
haft. Þ-að hlýtur að vera auðv-eld-
ara að feoma þannig upp nýbýlum
í sveitimr, heldur en að byrja alt
í einu á öllu samtímis, undirbún-
ingslaust, eins og menn yoftast
verða að gera, þegar grundvöll-
urinn er -efeki lagður snemma iog
haganlega að bústiofni. Þetta ger-
ist vitanl-ega efeki-, eins og áður er
bent á, nema ungir menn séu
fastráðnir í því að „festa yndi á
f-eðra gröfum“ og íl-engjast fyrir
fullt og alt í sveitum 1-andsins.
Þess v-egna -er það fyrst og fremst
hugar-byltingin, sem hér v-erður
að feoma til gnein-a, eins og víðar
í lífi nútímans. “Mér virðist, eftir
að hafa kynnt m-ér líf og hag þjóð
arin-nar nú notókuð ítiarlega um
undanfarin ár, sem það muni
vera einhver hinn allra veigam-esti
'þátturinn í iraenningarstarfi þjóð-
arinnar, að snúa hug uppvaxandi
kynslóðar að öruggustu atvínnu-
grein landsms — lan-dbúnaðinum.
Hann er vitanl-ega -efeld eins viss
til fljótra uppgripa, eins og sjáv-
arútvegur, en hann er öruggur
bæði fyriir einstakling og þjóð,
ef m-enn vilja lifa heilbrigðu -og
s-kynsamlegu lífi í samræmi viö
staðhætti landsins. Þíað er engin
ástæða til þ-ess fyrir Islendinga að
búa við atvinnuleysi og ill kjör.
Þjóðin er fám-enn -og landið stórt
og á margan hátt kostaríkt. Þeir,
sem oft hafa hlustað á -erindi miu,
víðsvegar á landinu, vitia að ég
er töluverðiur hugsjónamaður, en
í iþetta skiftið hefi ég haldið
mér að hinum ramm-a raunveru-
leika. Urn hann þurfum við að
hugr-a -og talia, unz hjá þjóðinni
vak-nar brennia'ndi áhugi fyrir nýju
landnámi á v-oru eigin landi, og
eitthvað sögulegt -og merkilegt
gerlst í þ-eim efnum. Takmarkið
-er algáð, vel menntuð, athafna-
söm, s'arfandi og sjál.fstæð þjóð.
Það er gott að tilheyna þjóð
m-eð rnikla vaxtarmögul-eifea, þvi
þ-á rennur blóð æsfeustyrklaikans
fjörugt í æðum vorum. Bjartsýnir
og trúaðir á guð og framtíð
landsins munum vér vaxa í öllu
upp úr mannspillan-di skip.ulagi
og óheppilegum lifnaðarháttum
og ná vaxtartakmarki samnrar
m-enningarþjóðar. Með slíkt i
huga er það víst, að margir sigr-
ar bíða vor.
nnnnummuxmí
ÓAfrt
Kartöflur 0,25 feg.
Kaffi (Kaaber) 0,95 pfe.
Exp-ort (L. David) 0,65 stk.
Bón, allar teg. 0,85 désin.
Smjörlíki, ódýrt.
VeraslDufii
Brekka
Bergstaðastr. 35 og Njálsg. 40.
Sími 2148.
SJómenn
Verkamenn
Avalt fyrlrllggjandi t
Olíustakkar, margar tegundir, og
Olíufatnaður allskonar
Togara-doppur og -buxur
Peysur, m. teg — Treflar
Vinnuskyrtur — Vinnusloppar
Nankinsfatnaður — Khakifatnaður
Vinnuvetlingar — Skinnhanskar fl. teg.
Nærfatnaður, fjölda teg. — Sokkar venjul.
Gúmmístigvél, allar stærðir og hæðir
Sjósokkar — Hrosshárs-Tátiljur
Klossar og Klossastígvél með og án fóðurs
Kuldahúfur — Hitabrúsar — Svitaklútar
Maskínuskór — Gúmmískór — Madressur
Ullarteppi — Vattteppi — Baðmullarteppi
Axlabönd — Mittisólar, leður og gummí
Úlfliðakeðjur —• Handklæði
Fiskhnífar — Vasahnífar — Dolkar
Sjófata- og vatnsleðurs-áburður
Sjófatapokar, ásamt lás og hespu
Björgunarbelti, sem allir sjómenn ættu að
eiga og vera í.
Hvei’fli vSfBg
Hvercl læapa ve«*A
VerzL 0. Eilinnsen.
aSeins J^0ftur
Útbreiöið Alþýðublaðið!
Daglega nýtt fiskfars í búðuni
Sláturfélags Suðurlan-ds.
Daglega nýtt íiskfars í Pöntun-
arfélagi v-erkamanna, Skólavörðu-
stig 12, -sími 2108.
Sydney Horlers
Hnlarfulla húslð.
I. KAFLI.
MAÐURINN, SEM DREYMDI.
1 • ' /
Um Iieið iog akfeerið féll í sjóinn og Iystísnekkjan
stanzaði í lei-nhvcrri stærstu höfn h-eim-simg, f-ann Clintoni
Hal-e að grlpið viar um handlegg hans.
— Þ-etta -er nú sn-otur staðiur, drengur minln, s-agði
ges'g'afi h-ans; bíddu þ-angað til í kvöld, þá skai ég sýna
þér umhverfið.
Það var Halie ekk-ert inýtt að sjá Cammesi frá hafi, þó
að b-orgin væri fögur um þ-etta 1-eyti árs- og sólarhrings.
En samt sem áður var það eitthvað, sem hélt athyglil
hans vafeandi og töfraði -augu hans: það v-oru ijósin
í gluggum veitingahúsa-nn-a og sumarbústað-anna á hæð-
;unum í fjarska. Auðkýfingiarnir fluttu þangað milljó'njr
sínar, til þ-ess að geta láíið m-eira á skra-uti slnu bera.
En Hale vildi fá að h-orfa ótruflaður á þ-essia sýn. Fram-
ar öllu ö'ðru vildi hann fá að viera -einsiamall; honulm
fannst hann ómögulega g-eta v-erið í féi-agssikap mokkurs
manns einmitt nún-a-
— Já, drengur minn; ég s-kal sýna þér umhverfið1,
endurtók Gliencairn lávarð'ur og hló kokhlátri. Ég hefi
horft fram stö'ðugt frá því við fórum frá Malta,. ' 1
— Góði maður! sagði Halie. Hann ætl-aði sér ekíki að1
vera ruddal-egur, en þettia slapp svona út ur honum.,
Gliencairn var ágætur náungi. En- Hal-e vildi, a'ð hannl
væri ekki svona óþægil-ega háviaðas-amur og gerði sér
eklki sv-ona mikið far um að 1-eggja sig í lí|m|a fyrir gesti
sina.
— Ég befi gert áætlunina, sagði þ-essi margmilljón-
ungur, s-em kaupsýsla striðsáranna hafði gert v-ellauð-
Ugan. Við dnekikum oocktail í Ciarlton og þar fær yngra
fólkið sér snúning, svo förum vi'ð í kvöldveizlu hjá
sendiherranum. Við skulum bara sjá, hv-ort iefeki er hægt
að hafa grín upp úr kvöldinu. Ég skal ábyrgjast, að
æringinn hann Vaglyianio ler strax f-axiinn að iða í skinn-
inu. Ég sendi bonum sfeeytil, eins og þú manst.
— Við skulum v-ona, að allt gangi að óskum, gamli fé-
lagi! Gestgjiafinn snéri sér á hæli og horfði á hanlnl
— Þú iert eklki eins og þú átt að ,þér að vera,,
Clinton! sagði h-ann. Hvað hefir verið að þér núna sið-i
ustu dagana. Ertu eitthvað lasinn? H-ale brosti: Það er
ekfeert að mér — é-g sakna æfinganna máske — en! . . .
— En er þá -ekki æfiingasalur um borð? Spiaraði ég
nio-klkurntíma peninga til þess að þessi anekkja gæti
vetrið s-em þægil-egust.
— Nei, það gerðirðu áreiðanl-ega efeki, sagði félagi
hans af sannfæringu. ( !
— Allt -og s-umt, sem -m:.,g langaði til, var að geta'
sfeemt vinum mínum, þegar þ-eir færu með mé(t[ í sjó-
ferð, hélt -eigandi snefekjunnar áfram, og hér ert þú,
siem ég átti von á, að yrði lífið og sálinj í ’samkvæ-m-inu,
og gengur um, eins og þú værir ástfanginn af konu
bezta vinar þíns. Ef þig vantar æfingar, þ-á sfeal ég
ná í Haskins, bryt-ann, iog biðjia hann að- smeygjia á sig
hönzkunum og banfea þig svolítið utan. Ég skal gera alt,
siemj í jminu valdi st-end-ur, til þess að gera þér til geð-9.
— Hafðu engar áhyggjur mín v-egna, Gl-encairn; svo-
sn-éri hann sér á hæli iog gekk til í kl-efa sinn. . -
Hann sendi burtu þjóninn, sem var að takia, fr-am
kvöldklæðnaðinn hans. Svo tróð hann í pípuna sina.
Hann átti eftir tuttugu mínútur, gat v-erið tuttugu mín-
útur einsamall og no-otið friðiar og hvíldar. Hio-num þótti,
fyrir því, að h-ann hiafði verið svoina styggur við Glenc-
airn gamla. Sannleikurinni v-ar sá, að það gé'kfe dálíti'ð
að honum, en eigandi lystisnekkjunnar „Sea Nymp;h,“
hafði samt efeki hitt niaglann á höfuðíð.
Clinton Halie, tuttiugu og átta ána maður, heilbrigður á
sál iog líkam-a, v-ar ann-ars hugar og í þiungu sfcapi
viegna draums.
Hann teygði úr sér og lét fara vel um sig á legu-
hekknum, s-em náði endamna á milli í klefianum. Hann
neyndi ennþá ejpu si)n,ni að ráð-a frsm úr því, hvað þessi
draumur ætti að þýða. Hann var s-em sé aiveg viss uni,,
að draum'uri-nn merkti -eitthvað. Hversvegna hafði hann
þá s-éð sama kvenma.nnsandlitiö í dra:u-m,i í þrjár síð-
astliðnar nætur.
Hann þ-ekti ekki þ-etta andlit, það var h-onum alger-
]-ega framandi. Hann vissi, að h-ann h-afði aldr-ei séð
þessa stúlku fyrri. Og það var -ekki einungis vegna þeu?
hve fögur hún var, að þessi drajumiur varð bonuni svo
hugstæður. En það siem h-onum þótti einfeennil-egast, var
það, að hiann hafði s-éð þietta andlit ,þrjár nætur í
röð. Og það sem bonum fanst undarlegast af öllu
var það, að húin hafði giefið honum merki! í hvert si;nn.
Það var biersýnilegt, á-ð hún var í einhverjum vanda
stödd iog ætlaðist til, að hann hjálpaði henni.
En hvað þetta befði viafeið mifela kátínu, ef ha;nn
hefði sagt benni frá því. En hve Gl-encairn lávarður
hefði gert s-ér mikinn mat úr þ-essu, ef hann hefði sagt
honum frá því, ann-ar eins háðfugl og hann var. Og
þó var þetta svo iraunvernljegt fyrir honum, andlit
draumtoonunn-ar stóð honum svo ljóslifandi fyrir hug-
sfeotssjónuim, að hann giat ómögul|ega gleymt því í
vö’kunni.
En þó var því ekki þannig farið, að hartn 1-angaði til
að glieyma því. Ef ha-nn hefði v-erið h-eimaí í London,
h-efði hann óðara farið á stúfan-a, til þ-ess að leita að
þessum kvenmanni, sem hafði ósfeað eftir hjálp hans.
En auövitað v-oru þessi h-eiliabrot þýðing-arl-aus. Hann
tók fastar um hálöieyktan vindlingsstúfinn iog reyndi að
glieyma þes-su atviki.
Þegar hann var búinn að ba-ð-a sig, raka sig -og irafa
fataskipti, fór hann upp á þilfar til hinna gestanna.
Vegna þ-ess', að h-onum fannst ha-nn h-afa feomið ver
fram við g-estgjafa sinn síðustu dagaina;, en han'n v-erð-
skuLdaði, þá ákvað h-ajnn að spilla nú ekki veizltunjni
þietta kvöid. Eftir hinar gl-aðværu nætlur um- b-orð í
liystisnekkjunni hefði hann gietað þ-egið fáeiníar kyr-
látar nætur, en það va-r -ekki, við það feom-andi, þar s-em
ann-ar eins æringi og Glien-cairn átti í hlut.
— Þú hefir ekki verið um iof vingjarnlegur þessa síð-
ustu daga, Cli-nton, siagði Silvia Foth-eringiay. Ég vona