Helgarpósturinn - 18.01.1980, Síða 3

3
holrjrirpn^tl irinn Föstudagur 18. ianúar 1980
Erla bætir þvi við, að þessi
reynsla hennar þarna varðandi
atburðina á Hamarsbrautinni
standi sér alls ekki ljóslifandi fyr-
ir sjónum. Þó væri ekki um upp-
spuna úr henni að ræða. Hún segir
þetta vera eins konar martröð i
sinum huga og erfitt að skýra.
Hún hafi að öllum likindum upp-
lifað eitthvað sem gerði hana svo
hrædda að hún hafi kæft það i
undirmeövitund sinni.
Þess má geta, aö samkvæmt
framburði sakborninga i Guð-
mundarmálinu, mun Erla ekki
hafa verið vitni að meintum átök-
um Guömundar við þá ákærðu,
Sævar, Tryggva Rúnar Leifsson
og Kristján Viðar Viðarsson,
heldur séð þá bera eitthvað sem
liktist mannslikama, i laki út fyr-
ir húsið.
/<Fengin á móti
Sævari"
Eftir að þessi frásögn Erlu lá
fyrir var henni sleppt úr gæslu-
varðhaldi, en Tryggvi Rúnar og
Kristján Viðar handteknir. Sævar
sat þá ennþá inni vegna póstávis-
anamálsins og var gæsluvarð-
hald hans framlengt. Þetta
gerðist rétt fyrir jólin 1975.
Erla segir, að þegar henni varð
ljóst við þessar yfirheyrslur um
Guðmundarmálið, að allt eins
væri liklegt að þeir Sævar,
Tryggvi og Kristján hefðu oröið j
Guðmundi að bana — fyrir gá-
leysi eða ekki — þá hafi henni
verið brugðið. ,,Mér fannst ég
ekki þekkja þá og að þeir stæöu
langt frá mér," heldur Erla á-
fram. ,,Þegar þeir siöan játuðu,
þá trúði ég nánast öllu illu sem
um þS var sagt. Það var alið á
andstöðu minni gagnvart Sævari
og ég fengin á móti honum sem
var ekki erfitt miðað við aðstæð-
ur. Lögreglan reyndi það m.a. i
yfirheyrslum og sagði t.a.m. að
Sævar hefði sagt við yfirheyrslur
að ég hefði brotist inn i tiltekna
sjoppu. Hann væri sem sagt að
klina sinum brotum yfir á mig.
Ég veit ekki enn i dag hvort hann
hefur sagt þetta, en það skiptir
ekki aðalmáli núna. Tilgangur
lögreglunnar meö þessari frásögn
er mér hins vegar augljós nú.
Þetta varö siöan til þess að ég
varð mjög andsnúin Sævari,
fannst að hann hefði alla tið fariö
á bak við mig og verið að ljúga að
mér. Og mig hryllti við þeim
möguleika, að hann hefði gerst
sekur um stórkostlega glæpi og ég
hafi ekki áttað mig á þvi, heldur
haldið áfram að búa með
honum.”
Sævar og Erla bjuggu saman i
hartnær tvö ár og eiigia saman
dóttur, sem nú er hjá móður sinni.
Erla segir, að þau Sævar hafi
nokkuð rætt það að slita sam-
bandi sinu, en ekki hafi orðið af
þvi, þegar þau voru hneppt i
gæsluvarðhald vegna póstávis-
anamálsins.
Erla er spurð um kunningskap
hennar við hina grunuðu i
Guðmundar og Geirfinnsmálinu.
Hún svarar þvi til, að Sævar og
Kristján Viðar hafi verið góðir
kunningjar meðan hún bjó meö
Sævari. Þannig hefði hún kynnst
Kristjáni nokkuð. Hins vegar
hefði hún kynnst Guðjóni Skarp-
héðinssyni minna. Tryggva Rún-
ar segist hún ekki hafa þekkt.
Erla bætir þvi við, að einmitt á
þeim tima, sem Geirfinnur hafi
horfið, þá hafi andað mjög köldu
milliSævars og Kristjáns Viðars,
vegna ósættis sem kom upp á
milli þeirra vegna sameiginlegra
bilakaupa. Þeir hefðu af þeim
sökum varla talast við i nokkra
mánuði og það hefði einmitt verið
i vetrarbyrjun 1974.
Þá er Erla beðin aö lýsa þvi
hvernig hún byrjaði að tjá sig um
Geirfinnsmálið. Hún segist hafa
verið að flytja dót úr ibúð sinni i
Kópavoginum og við þessa flutn-
inga hefði ákveðinn rannsóknar-
lögreglumaður aðstoðaö sig. ,,Ég
fer þá að segja þessum lögreglu-
manni frá þvi. að Sævar hafi
stundum verið aö tala um Geir-
finnsmálið og þóst vita eitthvað
um það. Sannleikurinn var sá, að
Sævar hafði velt þvi máli fyrir sér
eins og hver einasti maöur annar,
þegar Geirfinnur hvarf. Hann
hafði ákveðnar skoðanir á þvi og
spáði i það hvernig hvarf hans
heföi boriðað höndum. Þetta voru
svona itarlegar vangaveltur um
málið og Sævar vildi stundum
láta llta þannig út að hann vissi
um flest það sem gerðist i undir-
heimunum. Sannleikurinn var nú
sá, að svo var ekki. En eins og ég
segi, þá fer ég aö tala við þennan
rannsóknarlögreglumann um
Geirfinnsmálið og segi honum
svona undan og ofan af hugleið-
ingum Sævars um málið.”
Erla segir siðan að strax næsta
morgun hafi þessi sami rann-
sóknarlögreglumaður komið
heim til sin ásamt rannsóknar-
dómara og þeir viljað fá meira að
vita um þetta Geirfinnstal henn-
ar. ,,Ég sagði þeim að ég vissi ná-
kvæmlega ekkert um það mál,
annað en vangaveltur i blööum og
sögusagnir úti i bæ. Þeir fóru þá
sömu leiðina og þeir höfðu gert
áður og sem þeir geröu oft siðan.
Þeir sögðu eitthvað á þá leið ,,að
kannskihefði ég upplifað eitthvað
höfmulegt, sjokkerast og bað liðið
mér úr minni”.”
r/Vildi allt fyrir
lögregluna gera"
Og Erla heldur áfram frásögn
sinni um upphaf vitnisburðar
sins i Geirfinnsmálinu: ,,Ég
var orðin hysterisk á þessum
íima og mjög langt niðri, eftir að
mér fór að birtast ný mynd af
Sævari og strákunum. Ég trúði
öllu um þá og þegar ég var spurð
.hvort ég myndi ekki óglöggt eftir
einhverri Keflavikurferð, þá
vildi ég allt fyrir rannsóknarlög-
reglumennina gera, enda voru
þeir mér mjög hjálplegir á þess-
um tima; hjálpuðu mér að flytja,
gengu frá meðlagsúrskurði, til-
kynntu fyrir mig aðsetursskipti
og voru mjög liðlegir. Ég svaraöi
þvi eitthvað á þá leið, að það gæti
vel verið aö ég hafi farið með
strákunum til Keflavikur. Og þar
með var boltinn farinn að rúlla og
ég dottin inn i lygavefinn. Það er
nú einu sinni þannig, að þegar þú
ert farinn af stað með einhverja
lygi, sem fólki þykir jafnvel trú-
leg, þá er allt annað en auðvelt að
kippa að sér hendinni og fara
skyndilega aö segja sannleikann,
— sem er kannski allt annar og
alls ekki það sem fólk eða lögregl-
an vill trúa"
Siöan segir Erla frá þvi
að hún hafi soðið upp einhverja
sögu um Keflavikurferð hópsins
og stuöst við sögusagnir um
spira, blaöafregnir um sendi-
ferðabifreið og annaö þaö sem
hefði komið i blööum. Erla tekur
það fram að þessi fyrsta frásögn
hennar hafi verið gjörólik þvi,
sem hún hefði orðið i lokin, þegar
lögreglan var búin að yfirheyra
hana og aöra sakborninga fram
og til baka. Bendir Erla á, að
fyrst hafi hinir grunuðu neitaö
harölega, en loks látið undan
þrýstingi og sifelldum spurning-
um, byggöum á hennar eigin
framburði og játað Keflavfkur-
ferð.
„Okkar frásagnir af þessum at-
burði voru gjörólikar i fyrstu, en
siðan undir handleiðslu lögreglu
og við samprófanir, þar sem viö
vorum öll samankomin, var reynt
að búa til heildstæða sögu. Málið
tók sifelldum breytingum og ég
var orðin svo föst i minum lyga-
vef, að ég héit áfram að ljúga og
ljúga til að gera sögu mina lik-
legri. Þaö má eiginlega likja þró-
un þessa máls viö margar lyga-
uppsprettur sem renna i smá-
sprænum, en eru siðan virkjaöar
af manna höndum i eitt samfellt
stórfljót. Þannig má segja aö fer-
ill þessarar Geirfinnsrannsóknar
og yfirheyrslanna yfir okkur hafi
verið.”
Erla leggur á þaö rika áherslu i
samtali okkar, aö likamlegt og
andlegt ástand hennar á þessum
tima hafi verið mjög bágborið.
//Aðeins í sambandi
við lögreglumenn"
„Barn mitt var á þessum tima
aðeins fárra vikna gamalt og
minar aðstæður allar slæmar. Ég
var ekki I persónulegu sambandi
við einn eða neinn, nema rann-
sóknarlögreglumenn, og ástandið
á mér og minn karakter var ekki
upp á marga fiska. I dag finnst
mér þessi Erla Bolladóttir vera
mér óviðkomandi persóna. Ég
var tilbúin til að ljðga og ljúga að-
eins ef ég fengi betri meðhöndl-
un”.
Erla var ekki sett i gæsluvarð-
hald eftir að hún skýröi frá þess-
ari umræddu Keflavikurför. Hún
bjó hjá móður sinni frá janúar-
byrjun er þessi mál bar fyrst á
góma og þangaö til hún játaði i
yfirheyrslu i byrjun mai, aö það
'nefði verið hún sjálf sem hefði
banað Geirfinni með byssu i fjör-
unni i Keflavik. Þá var hún sett i
gæsluvarðhald. Fyrst fjóra mán-
uði i Siðumúlafangelsinu, en sið-
an aðra fjóra I fangelsinu við
Skólavörðustig.
1 samtalinu við Helgarpóstinn
virtist Erla vera tilbúin að tjá
sig um alla þætti þessara mála og
neitaði ekki að svara neinni
spurningu. Hún skýrði frá öllu
fumlaust og án hiks. Hins vegar
tók hún fram að allt það sem hún
skýrði mér frá þarna gæti hún
ekki heimilað að birtist i blaða-
viðtalinu. Hún væri i viðkvæmri
aðstöðu, þar sem Hæstiréttur
fjallaði nú um mál hennar og þvi
væri það ekki rétt að skýra ná-
kvæmlega frá t.d. öilum sam-
skiptum hennar viö lögreglu-
menn.
Rangar sakargiftir
Erla er innt eftir þvi hvernig sú
hugmynd hefði fæðst að búa tii
upplognar sakir á þá Einar Bolla-
son, Magnús Leópoldsson, Sigur-
björn Eiriksson og Valdimar
Oisen. „Þaö hafði allt sinn að-
draganda. Eins og ég sagði, þá
var ég mjög róttæk i þjóðfélags-
skoðunum og taldi t.d. alla þá,
sem ættu einbýlishús og
Mercedes Benz hljóta aö vera
glæpamenn og afætur á þjóðfé-
laginu. Svona var maður barna-
legur þá,” segir Erla og brosir
litillega. „Maður sá allt i svörtu
og hvitu. Þegar ég var svo farin
að ljúga þessu Geirfinnsmáli upp
á mig og strákana, þá þótti mér
réttara að fleiri fengju að sviða.
Þaö voru langtum fleiri nöfn
nefnd en þeirra fjögurra sem
voru hnepptir i gæsluvaröhald.
Eg var búin að nefna háttsetta
menn i þjóðfélagskerfinu og fleiri
og fleiri og allir áttu þeir aö hafa
verið þarna i fjörunni um nóttina.
Ástæöurnar fyrir þvi að ég nefndi
þessa fjóra voru margvislegar.
Ég hafði t.d. átt i útistöðum við
Einar hálfbróður minn, vegna
fjölskyldumála og út af sambandi
minu við Sævar. Honum var
aldrei gefiö um það, að ég væri i
sambúö meö Sævari. Þaö andaöi
þvi mjög köldu á milli okkar og ég
hugðist ná mér niðri á honum
meö þessu. Nú, Magnús
Leopoldsson hafði verið nefndur
áður vegna þessa máls i kjafta-
sögum úti i bæ og þá aðallega
vegna leirstyttunnar og að
Klúbburinn væri i einhverju
spiramáli. Sigurbjörn og Valdi-
mar voru i tengslum við veitinga-
húsin og illa um þá lalað meðal
þess fólks sem ég hafði umgeng-
istV
Erla segir mér, að hún hafi
fljótlega farið að sjá eftir þessum
röngu sakargiftum og þvi farið aö
draga i land með þessa fjór-
menninga. Þeim var siðan sleppt
lausum fljótlega eftir að Erla
hafði játað á sig að hafa skotið
Geirfinn. Þaö var eins og fyrr
sagði, snemma i mai mánuði 1976
og höfðu þeir fjórmenningar þá
setið að ósekju i gæsluvarðhaldi i
fjóra mánuði.
„Ég get vel skilið að þessir
menn séu heitir út i mig og þá
kannski sérstaklega Einar bróðir
minn,” segir Erla. „Það er ekk-
ert skritið þótt hann geti aldrei
fyrirgefið mér þetta, en ég vona
að það geti einhvern tima orðið.
Eg hef breyst og sé nú hve græti-
legan hlut ég hef gert.”
//Ósamræmi í bilstjórasög-
unni"
— Erla, nú segir þú að Kefla-
víkurferðin hafi aldrei verið far-
in. En hvað um þessa bilstjóra tvo
sem sögðust hafa tekið þig upp á
leið frá Keflavik og ekið þér til
Hafnarfjarðar? Nú bar annar
þeirra kennsl á’þig við sakbend-
ingu?
„Það er heilmikið ósamræmi i
þessum bilstjórasögum sem ég
skáldaði. Ég sagðist hafa farið á
puttanum með tveimur bifreiöum
frá Keflavik til Hafnarfjarðar.
Fvrst saeðist ée hafa verið tekin
upp i Moskvits.bifreið með
V númeri. Það reyndist ekki
vera. Sá sem gaf sig fram og
kvaðst hafa tekið upp stúlku á
þessari leið var á Skoda bif-
reið. Þessi bifreið átti að hafa ek-
ið mér aö Grindavikurafleggjar-
anum og þá hefði ég átt að hafa
fengið far meö grjótflutningsbif-
reið sem var að aka grjóti i
Esjuna. Einnig sagöi ég að i
þeim bil heföi verið pipa i ösku-
bakkanum og ég verið látin út á
endastöð Hafnarfjarðarstrætis-
vagnsins i Hafnarfiröi, þ.e. á
Hvaleyrarholtinu. Sá ökumaður
sem þá gaf sig fram, ók ekki
grjótflutningsbifreið, engin pipa
var i öskubakkanum og hann
sagðist hafa hleypt stúlku út við
„Bolluna” i miðbæ Hafnarfjarð-
ar. Þegar mér var bent á þetta
ósamræmi milli min og bilstjór-
anna, þá söðlaði ég um. Hafði
enga pipu séð, bfllinn sem ég átti
að hafa ekiö i var engin grjót-
flutningsbifreið og ég sagði að
liklega hefði billinn hleypt mér út
við Bolluna. Þannig breytti ég
framburði minum til þess aö hann
yrði samhljóða frásögn bilstjór-
anna.”
Og Erla heldur áfram með bil-
stjórana: „Siöan var annar þess-
ara bilstjóra látinn finna mig i
sakbendingu. Mér var stillt upp
ásamt nokkrum stúlkum öðrum,
þ.á.m. stúlkum sem vinna á skrif-
stofu Sakadóms. Ég var sú eina af
þeim, sem var klædd eins konar
hippaklæðum, var föl og tekin og
óskaplega taugaóstyrk. Það hefur
ekki verið erfitt fyrir bilstjórann
að koma auga á stúlku, sem haföi
ekki hreina samvisku i þessum
hópi. Ég skar mig úr.”
„A sama hátt skar þessi bil-
stjóri sig úr þegar ég var látin
visa á hann við sakbendingu. Það
voru 5-7 menn leiddir inn og ég
átti að benda á þann rétta. Tvo
þessara manna kannaðist ég við.
Hafði séð þá á gangi niðri i Saka-
dómi, þegar ýfirheyrslur voru
þar. Þessi bilstjóri var mjög ólik-
ur hinum, bæði i fasi og útliti.
Hann var taugaóstyrkur, leit
mikið i kringum sig og var svona
sveitalega klæddur i samanburði
við hina. Ég tók þá áhættu aö
þetta væri rétti maðurinn — og
það var raunin. Þó hafði ég aldrei
séð þennan mann áöur i lífinu. En
ég lék þennan leik þá.”
„ Hugmyndin sótt
i annað ferðalag"
„Annars sótti ég hugmyndina
að þessari ferð minni á puttanum
til ákveðins atburöar i lifi minu.
Það hafði þá gerst ári áöur, að ég
og vinkona min höfðum farið á
puttanum til Grindavikur og til
baka aftur. Þá höföum við einmitt
stöðvað Moskvits bifreið með V
númeri. Sá maður hafði talað um
Vestmannaeyjagosið og kvaðst
vera frá Vestmannaeyjum. Til
baka höföum viö vinkonurnar siö-
an feiigið far með grjótflutnings-
bifreið, sem var að aka efni i Esj-
una. Ég hafði sem sagt ferðast á
puttanum með bilum eins og
þessum, en það var á leiö til og
frá Grindavikur meö vinkonu
minni og löngu áður en Kefla-
vikurferðin átti að hafa verið far-
in. Þessi vinkona min er fyrir
hendi og getur staðfest sögu
mina, ef máliö er rannsakaö.”
— En finnst þér ekki furðuleg
tilviljun að tveir bilstjórar skuli
hafa tekið upp stúlku á Kefla-
vikurveginum þennan sama
morgun og þú kvaðst hafa verið
þar á ferli?
„Annar bilstjóranna gat ekki
fullyrt að það hefði verið
nákvæmlega þennan dag, sem
hann heföi tekið upp stúlku á
Keflavikurveginum. Þessi maður
var aldrei látinn bera kennsl á
mig. Hinn bilstjórinn á Moskvits
bifreiðinni, sá er bar kennsl á
mig, staðhæfði hins vegar að það
hafi verið þennan sama morgun,
sem hann hefði tekið mig upp i.
Hann sagðist hafa rætt við mig
um Vestmannaeyjagosið i bilnum
og kom það heim og saman við
það sem ég haföi sagt. Ég var
aftur á móti, að segja frá samtali
minu við manninn sem keyrði
mig og vinkonu mina i Grinda-
vikurferö árið áður.”
„Ég get auðvitað ekki svarað
fulinægjandi um tilviljanir sem
þessar, en bendi á, að ekkert er
óeölilegt að ókunnugt fólk tali um
almenna hluti eins og Vest-
mannaeyjagosið, þegar það situr
saman i bil stutta stund. Þá má
einnig benda á, aö það er dagleg-
ur viðburöur að fólk ferðist á
puttanum þessa leið. Þetta þarf
þvi kannski ekki að vera eins
furðulegt og þaö litur út. Einnig
er vert að minna á það, að þetta
var og er eina styrkingin á sögu
minni, sem lögreglan hefur kom-
istyfir og eina vitnið sem lögregl-
an hefur. Það er þvi ekki fjarri
lagi að lögreglan hafi lagt mikið
kapp á það, að þessi maöur staö-
festi þá sögu sem ég haföi áður
sett saman. En ég tek það fram,
að ég hef engar haldgóðar skýr-
ingar á þessari tilviljun frekar en
aðrir — nema ef vera skyldi sá
bilstjóri sem á i hlut.”
Erla var þvi næst spurð um
framburö Guðjóns Skarphéðins-
sonar I þessu máli, en hann, einn
sakborninga, hefur ekki dregið
framburö sinn til baka. Erla seg-
ist fáu geta svaraö um hans hugs-
anir. „Ég þekki Guðjón ekki vel
og veit þvi ekki hvað honum
gengur til meö þessum fram-
burði. Hann veröur aö skýra sina
hlið sjálfur.” segir Erla.
,,Lögreglan alúöleg en
beitti brögöum"
Erla minnist siðan á nokkur
dæmi úr yfirheyrslum lögregl-
unnar. Hún kveður lögregluna
hafa að öllu jöfnu veriö alúðlega
við sig, en engu að siöur beitt
ýmsum brögðum. „Oftar en einu
sinni hafði ég ákveðið að snúa við
blaðinu og hætta þessari lyga-
þvælu allri og segja sannleikann.
Ég kom i yfirheyrslu og sagði aö
allt sem ég hefði sagt um Kefla-
vikurferöina og eftirmálann væri
uppspuni frá rótum. Rannsóknar-
lögreglan var ekkert of hress með
þessi sinnaskipti min og sagði
mér, aö ekkert þyddi að láta
svona. Einu sinni man ég t.d. eftir
E}©
Kristján Viðar Viðarsson og Sævar Ciecielski við réttarhöldin i Hæstarétti i gær. Erla segir, að ein-
mitt um þaðleyti semGeirfinnur Einarsson hvarf, hafi slest upp á vinskap þeirra Kristjáns og Sævars
og þeir varla talast við i nokkra mánuði.