Helgarpósturinn - 10.12.1982, Qupperneq 4

4
Föstudagur 10. desember 1982
Úr undirheimum Reykjavíkurborgar:
FIKNIEFNASALAR SEGJA FRA
- úr lögregluskýrslum um innflutning og sölu á fíkniefnum
Haustið 1976 kom upp i Reykjuvik eitthvert umfangsmesta fíkniefnamál, sem þá
hafði vitnast um - og liklega hefur ekkert stœrra mál komið upp hérlendis enn. Snerist
málið um innflutning og dreifingu á tugum kílóa af kannabisefnum, hassi og mariju-
ana. Angarþessa máls náiðu víða—það tengdistá sinn háttmáliameríska hermannsins
,.Korks"Smith semfór huldu höfði á Keflavíkurflugvelli um tíma, ogþuð mátti einnig
tengja fíkniefnamáli íslendinganna á gistihúsinu „5 svaner" í Kaupmannahöfn, sem
upp kom síðar ogfrœgt varð. Það sem tengirþessi mál er aðild og forysta eins og sama
mannsins, Franklins Kr. Steiners. Fyrir málið, sem upp kom haustið 1976, var
Franklin á endanum dœmdur í tveggja ára fangelsi, þrjátíu þúsund króna sekt, til
greiðslu alls sakarkostnaðar og auk þess vargert upptækt til ríkissjóðs andvirði seldra
ftkniefna, sem var áþeim tíma verulegir fjármunir - m.a. nœrsex þúsund bandaríkja-
dalir.
Og nú, sex árum eftir að málið kom upp, er hœstiréttur að fella sinn dóm í því.
Hæstiréttur dæmdi Franklin í tveggja ára
fangelsi, staðfesti þar með undirréttardóm-
inn hvað það varðaði, en lækkaði fjársektina
í 9 þúsund krónur. Ákvæði héraðsdóms um
eignaupptöku og sakarkostnað verða
óröskuð.
í niðurstöðu hæstaréttar segir m.a.:„Brot
ákærða eru stórfelld og lýsa einbeittum brot
vilja. Er hér bæði um innflutning mikils
magns af hassi og marijuana að ræða og í
mörg skipti og umfangsmikla dreifingu gegn
háu fégjaldi".
(TaJið er að samanlagt andvirði þeirra efna
sem um ræðir, alls næri i 25 kg., hafi verið um
fimm milljón króna á núvirði. Hér á eftir
verður alla jafna talað um gamlar krónur.)
Enginn vafi leikur á, að enn er til fólk, sent
fæst við innflutning og dreifingu á fíkniefn-
um. Stöðugt eru að koma upp ný og ný fíkni-
efnamál og barátta yfirvalda gegn þeim vá-
gesti sýnist á stundum vera býsna vonlaus. En
hvernig fer þessi starfsemi fíkniefnasalanna
fram? Er hún kannski hluti af alþjóðlegum
fíkniefnahringum, sem hafa komið sér upp
huggulegum og traustum útibúum á íslandi?
Á því leikur mikill vafi - en vitaskuld eru
fíkniefni á íslenskum markaði innflutt og
væntanlega þá komin frá umfangsmeiri
„heildsölum" í útlöndum, í flestum tilfellum í
Kaupmannahöfn og Amsterdam.
Tvö kíió í gjafapappír
Lögregluskýrslur úr fíkniefnamálinu, sem
fyrst var getið, gefa býsna glögga mynd af
þessari starfsemi í undirheimum Reykjavík-
urborgar. Við höfum stílfært nokkrar af þess-
um skýrslum og grípum fyrst niður í yfir-
heyrslu yfir gæslufanganum „Friðriki" að
morgni 9. nóvember 1976. Við látum hann
sjálfan segja söguna en nöfnum málsaðila
hefur verið breytt:
„Bergur kom með þessi tvö kíló inn í
landið undir hendinni, innpökkuð í gjafa-
pappír. Ég flutti þessi tvö kíló í tvennu lagi frá
honum, annað heim til Gísla í Möðrufellinu
og hitt heim til Guðjóns á Kleppsveginum.
Aðrir fengu sáralítið af efninu enda voru þeir
Gísli og Guðjón ötulir við söluna. Þeir voru
reyndar með hass í gangi áður en grasið kom
en þeir fóru að láta það frá sér með litlum
hagnaði, aðallega til að losna við það.
Eg keypti grasið af Bergi fyrir 400 krónur
grammið. Ég rnan eftir að hafa látið Kjartan
hafa sextíu grömm á sex hundruð krónur
grammið og Rúnar fékk 60-70 grömm á fimm
hundruð kall.
„Maðurinn'4
Ég fór oft heim til Bergs í Ljósheimunum
til að borgafyrir grasið og fór alltaf einn inn.
Oftast biðu þeir Gísli og Guðjón úti í bíl. Ég
hafði aldrei fyrir því að segja þeim hver
„grasmaðurinn" væri, okkar í rnilli var hann
alltaf kallaður „maðurinn". En ég lýsti fyrir
þeim myndum af bílum, sem maðurinn átti.
Svo gerðist það um þetta leyti, að þeir Gísli
og Guðjón lentu í partíi heima hjá Bergi.
Eftir það sagði Guðjón mér að hann væri
búinn að uppgötva hver „maðurinn" væri -
hann hefði séð myndirnar heima hjá hon-
um...
...Það var búið að skipuleggja enn eina
ferð til Rotterdam. Gísli átti að fara einn.
Bergur var þá búinn að segja við mig að hann
gæti flutt efni hvaðan sem væri úr heiminum
og þess vegna fórum við að tala um hvort það
væri ekki hægt að notfæra okkur þessa þjón-
ustu. Við Guðjón fórum saman heim til
Bergs og töluðum við hann um flutning á
hassi frá Rotterdam. Það varð samkoniulag
um að Bergur flytti efnið fyrir okkur og tæki
kíló fyrir sjálfan sig. í staðinn ætluðum við að
selja kílóið fyrir Berg og láta það hafa for-'
gang yfir okkar efni. Við ætluðum Iíka að
borga fimmtíu þúsund kall í ferðakostnað
fyrir hann.
Þegar þetta var áttum við enn talsvert af
grasinu og það var komið það mikið í
sjóðinn, að við sáum í hendi okkar að við
gætum keypt þrjú kíló. Við létum Berg ekki
vita hver ætlaði að versla úti - sögðum honum
aðeins að sá myndi þekkja Berg og setja sig í
samband við hann. Svo fór Gísli út með mill-
jón en Bergur ætlaði sjálfur með sína peninga
og í gegnum London. Sjálfur var ég mest á
Selfossi á þessum tíma.
Sjampoglas
með hassolíu
Eftir um það bil viku eftir að Gísli fór út
hringdi Guðjón í mig og sagði að Gísli hefði
hringt frá Rotterdam og tilkynnt að Bergur
hefði ekki komið. Við leituðunt að Bergi um
allan bæ en fundum hvergi. Þá hringdum við í
Gísla á Hótel Riju og sögðum honum að
hann yrði að ráða sér sjálfur.
Þegar Gísli kom heim sagði hann fyrst að
hann hefði sett peningana á banka og að eng-
inn gæti náð þeim út nema hann sjálfur.
Nokkrum dögum seinna viðurkenndi Gísli
þó að efnið kæmi með skipi. Ég keyrði Gísla
á Óðinsgötuna þegar hann sótti efnið en vissi
ekki í hvaða hús hann fór. Persónulega held
ég að vinur hans, sem heitir Birgir og er á
einuSambandsskipinu, hafi flutt efnið heim.
Gísli sagði mér að hann hefði þurft að borga
þrjú hundruð kall fyrir flutning á hverju kílói
en út úr þessu kom 15-1700 grömm af liban-
onhassi og sjampóglas með hundrað grömm-
um af olíu.
Upphaflega var hugmyndin að koma allri
olíunni upp á völl. Ég hafði í huga þá Roger
og Wayne, hermenn, sem ég kynntist í Kefla-
vík þegar ég seldi þeim Nepalinn með Kalla
Gruber. Nú, ég hafði samband við Kalla og
fór með honum upp á völl. Þá komumst við
að því að Wayne var í restriction. Ég hafði
sjálfur samband við Roger og gaf honum að
smakka á olíunni. Það varð þó ekkert úr bísn-
issnum, því Roger vildi ekki borga nema 20
og 25 dollara fyrir grammið, en ég vildi fá
fjörutíu.
Þá var ekki um annað að ræða en að korna
olíunni út á annan hátt. Við keyptum okkur
meðalaglös með smelltum plasttöppum og
vigtuðum í glösin í Möðrufellinu. Grammið
fór svo á sex þúsund kall. Sjálfur reykti ég
svívirðilega mikið af olíunni, að minnsta
kosti tíu eða fimmtán grömm, enda er hún
ódrjúg...“
„Korkurinn“ blandast í málið
Yfirheyrslunum var haldið áfram. Lög-
reglumennirnir höfðu mikinn áhuga á að vita
hvað varð um þau 15-1700 grömm af líban-
onhassi, sem Gísli hafði keypt í ferðinni til
Rotterdam forðum. Tiltekinn maður fékk að
minnsta kosti 150 grömm - og svo komu
nokkrir Ameríkanar ti! sögunnar. Stílfærum
úr dómsskýrslu: