Helgarpósturinn - 28.11.1985, Blaðsíða 8

Sem stendur er orðið sem fer af
Meryl Streep, þeirri frábæru banda-
rísku leikkonu, slíkt, að hún er orðin
eina aðalleikkonan sem hægt er að
starfa með. Þrátt fyrir vonbrigði
með dómana um Falling in Love, er
búist við miklu af nýjustu mynd
hennar, Plenty, og væntanlegri
mynd, Out of Africa, með Robert
Redford. Það hefur líka frést að hún
sé um það bil að hefja störf við
Heartburn með Jack Nicholson og
tryggir þar með stöðu sína á met-
orðalista Hollywood sem eftirsótt-
asta leikkona sinnar kynslóðar. Hér
ræðir hún við George Hadley Garcia
um kvikmyndir, fjölmiðla og móð-
urhlutverkið.
GHG: í Plenty leikur þú franska
konu í andspyrnuhreyfingunni í
heimsstyrjöldinni síðari. Hvernig
áttaðir þú þig á því tímabili?
MS: Með því að lesa, með samtöl-
um og með því að nota ímyndunar-
aflið. Þetta er ekki svo framandlegt,
því ég lék í Holocaust og við bjugg-
um okkur öll ákaflega vel undir það.
Það gerir leikari: Undirbýr sig og
túlkar svo tilfinningalega. En ekki
alltaf með of mikilli tilfinningu ...
GHG: Ertu tilfinningarík kona?
MS: Ætli ég sé ekki fjörug. En ég
græt ekki. Nei, ég er ekki yfirmáta
ISLENSKUR TEXTI
Starring ROBERT VAUGHN, HELEN
MORSE, GRAHAM KENNEDY, JOHN
HOWARD, LEONARD TEALE.
Prcxíucer JILL ROBB. Director
HOWARD RUBIE. Wrttten by TED
ROBERTS. Composer RAY COOK.
SYME INTERNATIONAL PRODUCTIONS presents
SUENT
Setið á
svikráðum
SILENT REACH
DREIFING HAFIN
Á NÝJUM
MYNDAFLOKKI Á
TVEIM SPÓLUM
Til dreifingar
10. desember
THE CRADLE
WILL FALL
- LÍFSHÁSKI
Ótrúlega spennandi sakamála-
mynd þar sem örlagavaldurinn
er brjálaður læknir á sjúkra-
húsi.
Þeir sem sjá myndina munu
áreiðanlega gæta heilsu sinnar
betur og koma hvergi nærri
læknum og sjúkrahúsum.
Byggð á metsölubókinni „The
Cradle Will Fall" eftir Mary
Higgins Clark.
Einkaréttur og dreifing:
ARNAR-VIDEO
MYNDBANDAUMBO Ð
SÍMI 82128
wr
tilfinningasöm. Mér finnst snerting
góð — að snerta manninn minn,
börnin, vini mína. Ég hef því þrosk-
ast þannig. Að hluta til vegna þess
að leikurum hættir til að vera snerti-
glaðir og yfirdrifnir.
GHG: Þú leikur á móti Redford. í
Hollywood er það um það bil það
lengsta sem leikkona kemst.
MS: Hann er dásamlegur. Hann
vildi starfa með mér áður, í Ordi-
nary People, en við biðum þar til við
fengum verkefni sem hentaði báð-
um vel.
GHG: Verður Out of Africa bók-
menntaleg mynd, sú gerð sem vinn-
ur til óskarsverðlauna, eða sölu-
mynd eins og ný The Way We Were?
MS: Við vonum að þetta verði
sölumynd! Leikstjórinn er Sidney
Pollack félagi Redfords, sá sem
stjórnaði Tootsie, og ástarsagan er
fyrst og fremst það sem myndin
snýst um. Það er sniðugt að þú skúl-
ir hafa nefnt The Way We Were, því
það eru þannig ástarsögur sem ég er
yfirieitt hrifnust af — saga með þjóð-
félagslega áhugaverðan bakgrunn,
eins og fimmta og sjötta áratuginn.
GHG: En um það snerist gagnrýn-
in á Falling in Love, að þar hafi ekki
verið neinn bakgrunnur. Hún fjall-
aði bara um tvær manneskjur sem
fóru í og komu úr lest.
MS: Maður heyrir svo margs kon-
ar skoðanir. Ég veit það ekki. Ég
hafði gaman af að vinna aftur með
Bob.
GHG: Sumir segja að þú sért kven-
réttindakona. Ertu það?
MS: Allar konur sem hafa áhuga á
réttindum kvenna — sjálfra sín,
mæðra sinna, dætra o.s.frv. eru
kvenréttindakonur. En ég er ekki
virk í kvennahreyfingunni. Vissu-
lega hefði ég áhuga á því, en ég er
leikkona og í einkalífinu sjá tvö
börn mér fyrir nægum störfum á
hverjum degi.
GHG: Hvort veitir þér meiri
ánægju: Að leika eða móðurhlut-
verkið?
MS: Bland beggja. Ég hef gaman
af miklu annríki. Það þarf að takast
á við það. Og ég er gráðug. Ég vil
alltaf nota tíma minn til fulls. Þegar
maður á börn og sér þau vaxa úr
grasi andlega og líkamlega, áttar
maður sig á því hvað tíminn rennur
framhjá, hvernig hann . .. gufar
bara upp. Mér þætti það skelfilegt ef
ég hefði ekki vinnu sem mér þætti
skemmtileg og gott heimili að
hverfa tii.
GHG: Ertu ánægð með nafnið þitt
núna?
MS: Já. Endurtekningin gerir það
ljúft í eyrum!
GHG: Þú ert af hollenskum ætt-
um, er það ekki?
MS: Upphaflega. En í sumum við-
tölum stendur enn að ég sé norsk
eða af skandinavískum ættum. Ætli
það séu ekki eðlileg mistök. Þegar
ég fer út fyrir New York, halda
menn stundum að ég sé ensk. Ég
held að það kunni að stafa af því að
ég lék í The French Lieutenant's
Woman. En það heldur enginn að
ég sé pólsk, þrátt fyrir Sophie’s
Choice!
GHG: Hvernig þótti þér þessi al-
menni samanburður við Garbo,
þegar þú lékst í Sophie?
MS: Mér leið eins og þegar ein-
hver skrifaði einu sinni að ég væri
kvenkyns arftaki Oliviers. Þarna
létu þeir sem skrifuðu heldur mikið
eftir sér. Ég er ekkert á borð við
Garbo eða Olivier — ég þori ekki að
bera mig saman við þau. Guð einn
veit, að ég kann ekki að meta að
vera líkt við Garbo, sem er full-
komin á tjaldinu.
GHG: Eru gerðar athugasemdir
um nefið á þér núna?
MS: í fyrstu dómunum var talað
um það. Raunar kemur það sér vel
i myndatöku. Andlitið á mér er
breytilegt. Stundum lít ég ákaflega
vel út, stundum geri ég það ekki, en
það gæðir persónuna vissri tví-
ræðni. Það hefur komið sér vel fyrir
mig.
GHG: Hvernig hefur þú breyst síð-
an þú hlaust alþjóðlega frægð sem
leikkona?
MS: Það fyrsta af mjög mörgu sem
kemur í hugann, er að ég hef neyðst
til að verða — og það í fyrsta sinn —
töluvert tortryggin á hvað fólk
hyggst fyrir. Allar stjörnur eiga sér
hirð og hópa sem vilja einhvers kon-
ar fjárhagslega eða sálræna umbun,
ef þeir sækjast þá ekki eftir að end-
urspegla dýrðina eða verða þekktir.
Ég held að það sama komi yfirleitt
fyrir mæður; við viljum vernda
börnin okkar, verðum tortryggnar
við ókunnuga og við gætum sjálfra
okkar betur en ella, því að við vitum
að börnin okkar reiða sig á okkur.
GHG; Umgengstu marga vini?
MS: Ég hef eignast fáeina vini síð-
asta áratug, sem þýðir að það er tími
fyrir fáeina sanna, gamla vini, úr
menntaskóla og þess háttar. En við
Donald förum lítið út, ekki eftir að
við eignuðumst börn. Ég fer út að
skemmta mér þegar ég er að vinna
með fólkinu sem ég starfa með. Ég
er ekki föst á heimilinu, en ef ég má
velja, kýs ég heldur að vera heima.
Eða á tökustað.
GHG: Leikhúsáhorfendur eru
hryggir yfir að þú skulir hafa snúið
þér að kvikmyndum . . .
MS: Nú, og ég sakna leiksviðsins.
En eins og menn segja er kvikmynd-
in meira eða minna eilíf. Og kvik-
myndir veita mér meiri tíma til að
vera heima, til að þroska líf mitt og
deila því með öðrum. Langvarandi
sýningar eru líka þreytandi, nema
hlutverkið sé móðurhlutverk . ..
á HELGARPÖSTURINN