Alþýðublaðið - 22.01.1938, Blaðsíða 2

LAUGARDAGINN 22. JAN. Í938.
ALPfSUBLAÐIÐ
HEYRT OG SEÐ
Framtöl til tekju-
og eignarskatts.
Samkvæmt 32. gr. laga um tekjuskatt og
eignarskatt er iiér með skorað á pá9 sena
ekki hafa þegar sent framtal til tek|u- og
eignarskafts að senda það sem fyrst og ekkl
seinna en 31. Jan. nœsfkomandi fil Skatí«
stofunnar I Alpýðuháslnu. Elia skal, sam-
kvæmt 34. gr. skatfalaganna „áætla tekjur
og eign svo rfflega, að ekki sé hœtt við að
upphæðin sé sett lœgrf en hán á að vera I
raun réttri.“
Jafnframt er skorað á atvinnurekendur,
sem eigi hafa skilað skýrslum uin kaup«
greiðslur, og félog, sem eigf hafa gefið
skýrslur um hluthafa og arðsáthlutun að
senda pessar skýrslnr pegar £ sfað, ella
verða aðilar látnir sæta dagsektnm.
Skattstofan verður opin kl. 1©—128 og
1—7 til 31. jan. og á peim tlma veift aðstoð
við framtöl. Eftip pað verður slik aðsfoð
ekki veitt.
Skaftstjérinn s Reykjavik.
Halldór Sigfússon,
(settur).
FYRIR 60 áruim orti Grímur
Thomsen pessi spádómsorð
um „Komandi ór“ Jónasar Jóns-
sonar árið 1921 og 1937—‘38:
í æsku fram á lífsins leiö
v'ér lítum, en ei annaö neitt.
Vonandi áö breiða gatan greiö
grænunn sé blómum skreytt.
En aftur horfir ellin grá.
Só!.arlag
líðinn dag
lauigar í gulli l>á.
Pað sem enn er kcwnið út af
„Komandi árum“ Jónasai, ]>eim
síöari, er allt um liðin ár.
*
Sonur jarðeiganda á Samanger,
28 ára að aldri, hafði áður verið
á geðveikrahæli, en hafði verið
útskrifaður þaðan. Brátt iór aö
bera á sjúkdómseinikennum hjá
honum aftur og lokuöu foreldr-
ar hans hann inni.
#
En eina nóttina branst hanri' út,
náði sér í skammbyssú og slkot-
færi og lagði upp á fjöll. Þar
kom hann að kofa, settisí þar að
og 'hótaði að skjóta hvern pann,
er dirfðist að korna nálægt kof-
anum.
*
Lénsmaðurinn fór nú með
menn sína og settist um kofann,
en enginn porði að hætta sér í
skotfæri, pannig var kofinn set-
inn í hernaðarástaimdi. í prjá sól-
arhringa. Þá fór geðvei'ka sjúki-
ingnum áð leiðast póf petta og
gerði útrás úr kofanum.
*
Réðist h*ann á lénsmanainín og
náðX af honum reiðhjóli, settist
á bak og hjólaði ofan veginn.
Lénsmaðurinn náði sér í ann-
að reiðhjól og hjólaði á eftir sem
mest hann mátti. Dró saman með
peim, unz lénzmaðurinn náði taki
á flóttamanninum. Tók pá flóttau
ma'Öurinn upp skammbyssu sina
‘Og skaut s.i|g í höfuðið. Var ha,nn
fiuttur á sjúkrahús í Berlín og
er á góöum batavegi, og teija
læknar, aö hann mttni Losna viö
geÖveikina líka.
bil. Þú var aðeins eftir að rann-
Þsaka gólfið.
Mick hóf rannsókn sína frammi
viö dyr og lýsti lenigi á bverjal
gólfflís.
Hann varð ennpá vonsviknarl
en áður, pegar hann nálgaðist
vegginn og hafði ekkert fundiö
athugavert, en hann gat ekki enn
pá gleymt herxgilásnum og varð
enn aðgætnari en áður.
Ixegar hann átti eftir prjú fet
aö veggntrm, kom hann auga á
misfellu, sem vakti athygli hans.
Á pessu mstaö var hvítur blett-
ur, og bersýnilega háfði brotn-
að par úr flís. Það var bersýni-
legt, að flísin hafði veriö rifitx
upp og pví næst látin birðuleys-
islega niður aftur.
Hann beindi ljósinu. á flísamar
í kring, og grunur hans staöfest-
ist.
Mick stakk fingrunum niður t
tnilli flísanna og fann að par var
'holt und'ir.
Þáð leið mínúta, áöur en hann
var búinn áð ná. flísinni upp og
hann gat purkað svftann af enn-
inu.
Svo fór hann að grafa upp
inoidina og var að pví í tvær
til prjár mínútur, en pá var harm
búinn aö grafa niður prjá fjórðu
úr metr,a.
Rigningar höfðu gengið allt
sumarið og bændurnir voru orðn-
ir úrkula vonar um, aö peir
fengju purk á hey sin.
Þeir komu' sér pví sarnan um
áð fara til prestsinis og far.a pesis
á leit við hann, aö hann bæði
skaparann um þurk. Présturinn
svaráði:
— Það þýðir ek'kert, pegar
hann er á pessari átt.
*
Ström koni inn til vinar sins,
Ulriksens, sem átti grimman
hund. Ström sagði:
— Hvernig stendur á því, að
hundurinn p'imn ep svo daufur í
dag?
— Hann hefir tannpinu. Það
kom fullur maÖur 'hér inn í taorg-
un.
— Og hvað svo?
— Hann hafði tréfót.
í jóiaösinni í verzlunarhúsi
einu í Kaupínannahöfn tók ein
afgreiðs 1 ustúIk,an eftir pví, þegar
hún var að pákka inn ódýra
sokka fyrir stúlku, að sama
stúlka stakk á sxg dýrum silki-
sokkum.
Afgreiðsiustúikan var í mestu
vandræðum. Hún vildi ekki valda
hneyksli í húðinni og hún þorði
ekki að bregða sér burtu, til pess
að kalla á starfsfélagá sína, pvi
að hún bjóst við, að þá yrði
stúlkan horfin með pýfið, pegar
hún kæmi aftur.
En pá datt henni snjallnæði í
hug. Hún skrifaöi reikmngimn og
rétti stúlkunni.
— Ég hefi ekki fengið nema
eina sokka, sagði stúlkan.
— Rétt er pað, en þér gleymið
sokkunum, sem þér voruð svo
vfngjarnlegar að afgreiða’ sjálfar.
StúLkan var svo hyggin, að hún
borgaði bæði pörin.
Hafnörðlngar!
Listi alpýðunnar er A-iisti.
Kjósið, ef pið ætlið burtu. Kosn-
ingaskrifstofa A-listans er i
Gunnarssundi 5, sími 9023.
A-Ustimi
Þá rétii hann úr sér og pefaði
í allar áttir. Hann fann attid-
styggilegan pef leggja að vitum
sínum, og hann varð þess var,
að ódaun pennan lagði upp úr
holunni, sem hann hafði grafið.
Hunn tó'k upp vasaklút sinn og
hélt honum fyrir nefinu og tók
pví næst til vinnu sinnar aftur.
Hann hafð'i tekið vasaljó'sið í
hönd sér og lýsti ofan í holuna.
Mick fékk ógleöi og reikaði
viö pá sýn, sem mætti augum
hans.
Þar undir sá hann majmnsaindHt,
alt afskræmt og rotið.
Mick beið ekki lengi; hann
hafði nú séð nægilegt. Hann reik-
aði út úr pessum andstyggiiega’.
kjallara og flýtti sér upp prepin.
Hann hraðaði sér inn í herbergi
yfirhjúkrunarkonunnatt, par sem
hann vissi að síminn var.
— Lögreglustöðina í Warwick,
hrópaði hann til stöðvarstúlk-
unnar.
SJÖTTl KAFLl.
Þrir vlðbúrölr.
Klukkan var tuttugu mínútur
gengin í prjú. Ekill Morne lá-
varðar var á leið til London frá
Missenden.
Frú Gnðrún Ein-
arsdóttir.
Fædd 11. ágúst 1886.
Míb ð. janðar 1938.
FRO GUÐRÚN EINARSDÓTTIR
RÚ GUÐRÚN EINARSDÓTT-
IR í Hafnarfirði er látin og
til moldar borin í dag.
Mig, og áreiðan!ega marga
félaga hennar setti hljóöa við pá
fregn. Aðeins fyrir nokkrum dög-
um hafði hún setið með okkur á
fundi í framkvæmdanefnd stór-
stúkunnar, glöð o-g áhugasöm,
eins og oft áður. Ég hafði ekki
heyrt að hún heföi verið veik og
pví var fregnin ennþá óvæntari.
Öllum félögum hennar var pað
ljóst, áð Góötemp 1 arareg 1 an hafði
mist einn af sínum ágætu'stu fé-
löguim, og bindindismálið misst
eina af einlægulstu og ötulustuj
‘konunum, er fyrir paö vinin.a; pvi'
sárari var fregnin. GuÖrún Ein-
arsdóftir gékk í unglingastúku aö
eins sjö ára göniul, og í stúk-
Una Morgunstjarnan 12 ára eöa
25. sept. 1898.
ÞaÖ er augljóst aö hún hefir
pegar í barnæsku tekið pá föstu
ákvörðun, að vera bindindiskona,
og vinna og helga bindindismál-
imi alla pá krafta og allan pann
tima, er hún mætti láta í té, og
þes-sari á'kvörðun fraaufylgd'i hún
alltaf dyggilega til hmztu stund-
ar. Ég verð að játa það, að mig
brestur kuunugieika til að lýsa
honnar miklu og góðu störfum
fyrir Morgu'nstörnuna, paö verð-
‘ur vonandi gert af öðrum, aðeinsi
ve.it ég pað, að hún var ein af
þeim, er bar hana uppi, í hennar
Lávarðurinn sat í bílnurn og
hallaði höfðinu upp að vagnbrjk-
ínni. Hann var fölari nú og
dekkri baugarnir undir augunum,
en pegar hann heiiusótti Cardby-
feðgana.
Hann hafði sett tiikynniiiguna;
í Evening Post, en upp frá pvf
haf'ði hann ekkert heyrt.
Hann var svo hræddur og óró-
legur, að hann gat ekki til þess1
hugsað, að fara ein'samall til hins
kyrlátu bústaðar síns í borginni.
Skömmu eftir að hann hafðd
farið a fskrifstofu sinni, ákvað
hann að fara til Missenden, til
pes's að dvelja þessar hræðilegui
stundir hjá bróður sínum.
Heimsókn pess 'ihafði gersam-
'’legá misheppnast; hann hafði ver-
ið svo fjarhuga, að hann g,at|
ekki tekið þátt í skynsámlegum
samræðum. Allar hugsanir hans
snérust urn dótturina og hin dap-
urlegu örlög hennar. Þess vegna
fór hann eftir niokkurra stundc|
dvöl.
Hann var svo eirðarlaus og
kunni ekki kyrsetunum.
Nú var hann á leið heim til
sin.
Hann kveið fyrir andvöku næt-
urinnar. Hvað eftir annaö varð'
honum hugsað til samtals síns
við Cardbyfeðgana.
SkyLdu peir geta hjálpað hon-
um? Ef þeir gátu það ekki, þá
var úti um alt.
Hann gat ekki snúið sér til
hinnar opinberu lögregiu.
þróttmikla starfi. Og hvernig fé-
lagar Guðrúnar í stúkunni hafi
LLið á starfsemi hennar, má mokk-
UÖ marka af pví, sem einn af
elsitu og beztu félögunum sagði
við mig, er ég minntist á fráfall
Guðrúnar, en paö var á pessa
leiö, aö hann hefði sjaldan eðá
aldrei orðið svo hljóöur við missi
félaga, og hafa pó hafnfirskir
templarar ferngið m,örg högg og
stór, í missii félaga. Og okkur,
sem störfuðum með frú Guð-
rúnu á hærri siigum reglunnar,
kemur ekki slík umsögn á óvart.
ÞaÖ má enda inarka álit og til-
trú remplara til hennar af pví,
að hún hafði verið kosin til alð
sitja á fjölda umdæmiis- og stór-
stúkupinga, átt sæti í fram-
kvæmdanefnd Stórstúlkunnar og
átti sæti í báðum pesisuin nefnd-
urn, er hún lézt. Og ég pori að
fullyröa það, að pað er samróma
áiit allra I báðum pessuin nefnd-
úm, að með áhugasamari og
skyldurælk'nari feonu lxöfum við
ekki siarfað. Og áuik pess, hún
var glaölynd og bjantsýn og hafði
pví holl áhrif 'Og glæðandi á sína
sitarfsfélaga. Ég þekki frú Guð-
rúnU áðeins af störfum hennar í
neglunni, og fyrir bindindismálið,
en ég efa ekki það, að hvar sem
hún var að verki, hafi hún starf-
að með gleði, bjartsýni og á-
huga. Ég býzt við aÖ svo hafi
verið talið, að hún væri konaj
nokkuð skapmikil; ég varð pess
lílið var í störfum hennar, en pað
er svo um flestar pær konur,
er venulega kveður að. En hvað
sem um pað er, pá er það vist,
aö hún var sáttfús, og bar oft
friðanorö á milli, ef til mis'sættis
ætláði að leiöa, og í því sýndi
hún trú sína.
Bn, hana sýndi hún sjálfsagt
mest á beimili, í sambandi \dð
missi barnanna sirana, og hygg
ég að aöeins fáum sé gefið slíkt
þrek, er hún sýndi í því sam-
bandi.
En ég ætlaði að.eins að hafa
petta fáein kveðjuorð frá okkur
sams tarfsmönnum hennar í fram-
kvæmdanefndinni; ainnars er eltki
feostur hér. En ég er þess vitandi
að pau eru fátækleg', og að fé-
lagar minir myndu kjósa að pau
vær,u betri og að pau væru
þrtungin af pakklæti. Og pegaí
svo er um söknuö félaga frú
Núna voru porpararnir máske
að hóta dóttur hans dauða, af
því að hann hafði voga'ð sér að'
reyna að bjóöa glæpamönnunum
byginn.
Hann heyrði bílhorn peytt fyrir
aftan sig og varð pess var, að:
ekill hans beygði út á brautar-
kantinn, til pess aö hleypa fram
hjá sér vagninum, sem kom á
eftir peim; en annars gaif b.ami
lítinn gaum að pví, hvað fram
fór á veginum, hann var svo ann-
ars hugar.
Þó vakti pað umdrun hans og
Þathygli, að hann hentist alt i
leinu út í aðra hliðiha á bílnum.
Svo varð honum litið út um
glUgga bilsins, og pá varð hann
þess var, að nú var kominn nýr
sendiboði frá „Morðingjanum".
Stórum, lokuðum bíl var ekið
alveg upp að hliðinni á vagni
hans, og maÖur, sem sat við hlið
ekilsins, miðaðli bysisu á ekil lá-
varðarins.
Morne lávarður hafði nærri því
hrotið fram á gólfið, svo skymdi—
lega liamlaði ekiU hans, og báð-
ir bilarnir námu staðar jafn
snemma.
I sama bili hljöp maðuf út úf
hinum lokaða vagni,, sem hélt
áfram fáeinar lengdir sínar ogt
nam pví næst alveg staðar.
Maðurinn, sem stokkið hafði út
úr bílnum, tók sér stöðu við aur-
brettið á bíl lávarðarins' og beið
par, þangað til annar maður steig
út úr bílnum og gekk að bíl lá-
Guðrúnar, sem vitað er, hversu
Imunu pá hinir nánustu
sakna hennar, og þó alveg sér-
staklega maður hennar, er fékk
fregnina um lát hennar út á haf-
ið, og stemdur nú einn eftir, börn-
in voru, áður fanin. Honum og
öllum vamiamönnum og vinurn
frá Guðrúnar senda margir hug-
heilar og hlýjar kveðjur, það er
það eina, sem þeir geta. Og þá
á ég aðeins eftir eins að minna'st,
en það er pess, se:m ef til vill er
mestumvert afstörfum Guðrúnar
í reglunni. Ég gat þess í upphafi,
að sjö ára gömul hefði hún geng-
ið í unglingastúku, og að pað
myndi liafa mótað hana, sem
bindindisfeonu.
Unglingastúkan, sem hún gekk
í, bét Kærleiksbandið. Sú ung-
lingastúka hætti störfum; en fyr-
ir rúml. 15 árum tók unglinga-
stúka með s:ama nafni til starfai
og hefir starfað síðan' með mikl-
um myndarskap, og frú Guðrún
Einarsdóttir starfaði við hana
sem gæzlumaður frá byrjun og
til dauðadags; og það hygg ég
sanni næst, að prátt fyrir öll
hennar miklu og góðu störf, hafi
bún hvergi betur notið sín en
með börnunitm, og að fyrir pau
hafi hún rnest gert. Henni mun
hafa fundist, að gamla Kærleiks-
bandið, sem hún gekik í endur
fyrir löngu, ætti þaö að sér, að
hún endurvekti pað og föstraði;
og trúað gæti ég pví, að úng-
lingunum í Kærleiksbandinu
pætti minningu frú Guðrúnar
mestur sómi sýndur með pvi, að
starfa í hennar anda fyrir æskuna
og bindindismálið. Og pið, ungui
stúlkur ,sem eruð og hafið verið
í Kærlsikshandinu og öðrum ung-
lingastúkum, hugsið ykkur, að
allar telpur, sem gengið hafa í
unglingastúkur og allir unglingar
hefðu reynst málefninu jafn trú
og frú Guðrún, hugsið yfekur öll
pau 'tí'óðu áhrif, ©r slíkt hefði-
haft í þjóðfélaginu. Myndi nokk-
uð vera verðugri minning um
Guðrfxnu Einarsdóttur eða betur
við hennar anda og skap en að
þið, félagarnir j Kærleiksbandinu,
gerðust brautryöjenidur þeirrar
stefnu í bindindismálinu, sern hún
bar svo trúlega uppi?
Fellx Gu&mundsson.
Erindi á morgnn.
ÁSGEIR INGIMUNDARSON
Ásgeir Ingimundarson flytur
erindi á morgun kl. 5 í Varðar-
húsinu, um dulræna reynslu sína.
Aðallega mun hann tala um
„fylgjurnar tvær“, en pað er saga
um merkilegan atburð, er komið
hefir fyrir hann.
Ásgeir Ingiauundarson er gáf-
aður maður og prýðilega máli
farinn, sem möiiguirn hefir pótt
gaman að hlusta á, en hann feom
oft fram opinberlega meðan hann
dvaldi í Vesturheiimi.
Ensba ihaldsstjúrnln lene
ur «f lauit i Miiuýt-
iugarátt segja utímueig-
endur(t)
LONDON í gærkveldi. FÚ.
3LANÁMUEIGENDUR í
Bretlandi ræddu um kola-
lagafrumvarp brezku stjórnar-
innar á fundi, er peir héldu í
dag.
Sérsta'klega réðusit þeir á á-
kvæðin, sem mæla svo fyrir, aö
stjórnin hafi heimiW til pess að
skipa fyrir um sámeiginlegan
rekstur náma. Telja feolaeigend-
urnir, að þessi ráðistöfun gangi
of langt í þjóðnýtingaráttina, og
að ef hún nái sampyfeki, pá skapi
pað hættulegt fordæmi, og sé
gervallur iðnaðurinn í hættm fyrir
sams feonar ráðstöfunum.
er listi Alþýðunnar.
David Hume: 14
Hús dauðans.
sT*-r"