Alþýðublaðið - 01.12.1938, Qupperneq 2

FIMTUDAGINN 1. DES.1938
ÁLÞÝÐUBLAÐIÐ
Vátryggingarhlutaféiagið
Danske af 1864.
Líftryggiifgar og brunatryggingar
Bezt kjör.
Aðalumboð fyrir ísiand:
Mý dreiaglalDéfes
Björn fiugmaður
es* dreiglabék ársins
fæst hjá feéksölnm.
Lítið í giuggann á Laugavegi 1.
Slgfúsar Slghvatssonar.
Lækjargötu 2. Siini 3171.
VII16IMU. CIOABBIIUit
Slk
Pcikkínn
Koslcir
kr.;l,50.
rwífj,;
oliam varzít/ftum.
Maltin!
Lagið jólaölið heima.
Maltin-öl er bragðgóður og
hressandi drykkur.
Maltin fæst í verzl.
BREKKA
Ásvallagötu 1, sími 1678, Berg-
staðastræti 33, sími 3148, og
Njálsgötu 40.
OEVMSLA
Látið okkur
smyt'ja reiðhjólyð
ar og geyma pað
yfir veturinn.
Laugav. 8 og 20. Sími 4661, 4161
mýkir leðrið og
flljáir skéna betnr.
Tilkymiiig
Við opnum nýja sðlu
b«ið 2. des. í Suð-
urgðtu 3. Fjölhreytt
érval af pergameni
skermum og Iömp«
um.
Lttið í glnogann í dag.
KaflampagerSin
Suðurgotu 3.
RaSlampBger ðln.
Stúdentafélag Reykjavíkur
skorar á alla félagsmenn sína, eldri sem yngri,
að fjölmenna í skrúðgöngu stúdenta í dag, og
fylkja sér um önnur hátíðahöld Stúdentaráðs
Háskólans í íilefni af fullveldis afmælinu.

Dömur, takið eftir!. c. .astofa
mín er flutt frá Laugavegi 19 á
Skólavörðustíg 16 A. Mikið úr-
val af nýtízku höttum. Hew?a-
hattar litaðir og breyttir í
dömuhatta. Lægsta verð í bæn-
um. Vönduð vinna. Fljót af-
greiðsla. Helga Vilhjálms. Sími
1904.
Ódýrar bækur til skemtilest-
urs. — Bækur teknar í skift-
um. Fornbókabúðin. Laugaveg
63 (áður Drífandi).
E. Haggard:
Kynjálandið.
91.
I'O'ktiim. Daiuðaþögn var í höllinni, niema hvffið fóta-
fótatak varðman,nianniai fyrir utian hieyrðist. Eimu sinjú'
laulk Lconard upp aluguntuim, og heyrði eitthvað hreyf-
®st; han,n rétti á nugahragöi út höndiraa til piess að;
viita, hvort Júörarau: væiri óhætt. Hún var par fyráar
franan, pví að Tk ;:rrreir á herani sofalradi kreptust ó-
sipilfráít uian um hönd haras. Svio sraéiri hairan sér við,
og sá hvað pað var, san hafði koimið horaum ti.l að
rumskast. í dynuim hienbiengisinis istóð brúður Orms-
iras, Sága, mieð' blys í araraari heradirarai og öltoer í hliin/ni',
o.g miundi málara hafa litisit á að sijá piesfea fríiðlu korau
mieð; tígiuilega vöxtinn- í glaimpajreum frá blysiirau.
— Hvað er um að vera? spUrði Leonard.
— Pað gengur eikkert að, Baaéþ sviariáð'i Otiur; kerl-
ingun.ni. er eins óhsett eins og stieáraliknleskjunind parnia
hipum imipgira, og hún hefir ekki íraeina um sig. Sagai
er að færa mér dálítið af vatni, araraað er' pað ekki.
Ég bað hana um pajð viegnii logans, sem iinraan í mér
er, og kvalann.a í höfð'itnu á mér. Vertu óhræddur
Baas, ég dnekk ekki öl, pegar ég stend á verði.
— Hvort sem pað' er öl eða vatn, þá vildi ég óská,
að pú héidir piessum hielvízkum kvenmmammi héðan,
svaraði Leonard ö<n(ujg]ága; segðu herani nú að faria..
Svo leit hann á úrið sitt ;hawn jgiat séð vílsiriainiá,
við glampan :af blysiniu, og fór aftur að sofia. Pettai
var 10 mínútur eftir 11. Pegar baran vaknaði aftur,
var fardð að birta, og Otur vair að kaliía á hamá með
rámri rödd.
— Baas, sagði harami, ko,m.d.u hingað, Baas.
Leonard stökk upp og þaut til hans; d'vergurinn
stóð pá iog starði ráðaleysiislega á vegigiran, sem Sóa
httfði stetið upp við. Húra var hioriin, en á gólfinlra
lágiU óilarnar, sam húra hafði v»rið buradira m«ð.
Leonard stökk á hanra og þrei'f í ax'lir honiuim.
—- Hun'duriiran þiiran, hrópaði hairan, þú hefir siofið,
og hún er sloppira, og við erum öll idaiuðiaras iruatur.
— Já, Baas', ég hefi sofið. Dreptu raiig, ef pú viit.
pví að ég á það sikilið. Og þó hefí ég, Baas, aMrei
verið betiur glaðvakaradi á æfi miirand heldur en ég var
pangað tú ég drakk viatnið. Ég er ekki varaiur að siofaj
pegar ég er á verði, Baas.
— Otlur, sagði Leonard, pessi -koraa þín hefir hyrliað
pér sviefnldrykk.
— Pað igetur vel verið, Baas. Að minsta ikiosti er1
kerpngin íarin, og hvert hefir hún farið?
— Til Naims, föð'ur.s sínls, svairaði Leonard.
XXVII. KAPÍTULI
Felgðln.
Mieðan Leioníard og Otur töluðiu á þessa teið í 'umöiv
ún sirarai átti ,sér stað enra (niférkiliegri ísam.ræða etttr
hvað 150 fíaöma frá peim. Sú ssalmræða fór fraim í
leynihier'biei'gi inni í miusteris\'.ognum, iog: voru pag.
páu Nam, æðsti prestur, Sóa, pjóraustukioraa Júöra,hu:,
og Sag.a, 'kona Ormsin,s, senr pair töliuðust við.
Nam fór sniemma á fætur, ef til vill af pví að sam-
vizka hans ieyfði hionlum ekki að sofa, et til vill af
pví að hann átti þýðinganmikið starf fyrir höndurn í
petta sikifti. Nokkuð' var pað, áð á þeim morgni var
hairan seztur í Ii11a heribiergið .sitt löngu fyriir dögum;
hann var par aieiran og hugsi, erada hafði híalnin mik-ið
um að hlugsa. Eins og áðiur hefiir verið sagt, var hann
mjög gamall maðiur, og hverjir siern gailar haras kunraia.
aranars að hafa verið, hafði hann að minsta kioiáti eira.-
lægai löngun til að h-alda, dýrkiun guðánina nákvæm-
legá í sama borfl eiras og tíðtoazt hafði meðal for-»
fieðra hans, og eíns og húra hefði verið alla halras ævi
Sannleikuriran var sá, að eftir aö hafa hugsað nm
gJíðinai ttm lamgam aldur, ©iginieika peirra og- asajgn-
irnair ;uim pá, hafði Naim; farið *% tfú* pví, «Ö pegsih
gúðir væiri í ralun og veru til, þó að trú hia|nsi væjri
væri nokkuð blieradin og veik; eða, svo vér etoki töto-
ulm eins djúpt í árirarai, hanjn hafði .aldrei lieyft sér
að efast um hinar andlegu verur,. er hin jarðnestoii
dýnlíUn pe,irra hafði svo mikla þýðíragu fyrir hans
veralidiega vald og hagsiæld, og hagsmuni peirrarj
stéttar, ,sem hann tilhieyrði. Þesísd hjátrú hams hafði
verjið nógu síerto til pess að tooma homUm' til að veita
peim Otri og Júöranu viötöku., pegar pau kornu til
landsins á ley.ndardómsfullan hátt.
Pví háfði veriö spáð, að palu' miund'u toorna panra-
ig — pað va.r áreiðan'legt; ög pau voriu ásýndum ná-
kvæmlaga einsi dg spáð hiefði verið — pað var sömU-
ieiðis árieiðaníliegt; og þiessi tvö atriði ti'l 'slmans viírt-
Uslt svo saranfærand.i., að þótt Nam væri hyggiran mað-
ur og reyradur, p ágat haini.i ekki ta'lið pietta tiilvi.lj-
un eiraa. Þess vegna; var það að í 'sínum fyrsta trú-
árhjta hafði hann boðið hjartamlega velkominia'r pess-
ar jarðinesku guðdóms-persóraur,, isem- haún hafði um
eiitthvað 80 ár tijbeðið sjem hugmyradir einar.
En þ óað trúaribragða áhugi hefði mjög ráðið at-
ferli hans,, eins og Olfan hafð-i sagt Júöniniu, þá var
Jpað ekki gjörsraeitt veraldlegum hvötúm'. Iiarm práði
p.á frægð, .sem pví var sainfara að finma guðina;
grflmdarverk hans höfðu kiomið valdi haras á va'ltara
föt, og haran p.róði pá valdstyrtoimg, sem hlaut að
verðai samfara slíkum fund'i. P.stta var alt gott og
blessað, en haran hafðli aidnei einu siöni drieymt uiit,
hvað pá gert sér í hiugaTiund, aó ryrsta spio'rið, sem
pessir nýtoomnlu ,guðir muradu .stjga, yrði pað, að af-
nermai hið forna hátíðahald, svo að hairan hafði ekkert
leragur að ’hafast að' í em.bætti sínu og mísiti ait vaid
sitt, og að p,aUí mUradu jafnvel hiefja fjanidskap gegn
luonum sjálfum1.
Voriu petta guðir eða ekki? Það var nú spurnimg,
sem efst var í hújga haras. Ef spádómarnlir vohu á-
reiðanlegir, pá áttu pietta að vera guðir. Era að biuú,
leytinia var ekk,art sérs'takilega guödómlet vfð þes'sar,
P'irsóraar, Ittndttrfar pmíirireii og háttalag, p»ð i#r ,»ð
Hýtt sðnglagahefti.
l- — IHMH
Xlisiigsr eftir
Þorv. Blðndal.
PORVALDUR BLÖNDAL.
I dag kemur í bókaverzlanir
nýtt sönglagahefti — Minningar
— leftir Þonvald Blöndal lækni
frá Stafhiolts|ey. í heftinu erlu 33
lög — 21 einsiöngalög oig 12
kiárlakórslög og hiefir Páll Is-
ólfssion búijð iögin uradir prent-
Un.
Þorvaldur Blöndal dó p. 1. ides.
1934, pá nýliega útskrifáður lækn-
ir, ien stundaði framhaldsniám' í
'Danmörku og lézt par. Porvaldur
sál. var búinn ágætum hæfileito-
um siemi læknir og töldu kunn-
iugir miega af hionuimi vænta nyt-
saimra iog göðra vierka á pví sviði
ef hionurn hefði enzt líf og heilsia
tíl.
En auto námsins var pað eitt
hugðariefni, sem Þorvaldur sálugi
fórnaði altaf raokkru af tímá sín-
u'm ö!l sín skólaár. Það var tón-
listira. Hanm var gasdduir rítori tón-
listargáfu ipg pfátt fyrir erfitt
nám og baráttu við sjúkleika,
leyfði hann sér aitaf áð Íeggja
stund á tónlistina í hjávertou’m
og pað með peirn árangri að
pegar hann dó lét hann efti-r
sig allmitoið af lögum, er hann
hafði sárnið. FLést lög sín satndi
Þorvaldur við einfa'da, lyriska
texta, stumdum nué» raoktomm
þunglyndisiblæ, og ei'x lög hans
í samræmi við pað eý með peinr
sömu einkiennium. Ei' s og gef-
ur að skilja hafði Þo /aldur ekki
tækifæri til að afla : ír ítarlegr-
ar mentunar í tónlis ;irani, enrfai
eru lög haras engin stótibrotin
tónverk, en jafnvíst er að pau
biera höfundi sinum vitni um
raæmleik og simektovisi og biera
páð með isér að pau eru ávöxtu r
ósvikinnar og upprUnalegrar tóh-
úsíargáfu.
Vini Þiorvaldar sál. og aðra
siem kynst höfðu hinUtra hugö-
niæmiu' lögum hans, hefir lengi
langaö til pess að lögin yrðu
giefi'n út, svo þeir gætu leignast
(þau öll í heilld. Af ýmsum ástæö
um hiefir það dregist raokkuð að
úr pesisiu yrði, en nú er pví pó
lokið og 33 .af Iögum þeiim er
hann lét eftir sig, eru toomin út í
snyrtilegri útgáfu, sern áreiðan-
lega verðiur mörgum kærkiomin
bök, lektoi siízt vinlum Þorvaldai'
og kuraningjum. En vafalaust
miurau margir flieiri fagna pví
áð f,á hér í ödýrri útgáfu þessi
pýðu og fallegu lög, sem jafn-
framt ertu' óbrotin og eínföld og
mjög við alpýðuhæfi.
i Vftíur.
Un-ia ísland,
9. heftí yfirstan'daíradii árgangs
•er nýútkomiÖ. Hefsit þalð á llðito-
riti fyrflr börn, Ljósiálfujm, eftiir
Areúus Niielssion; þá er ikvœði
eftir Jón Vaidimarsson, Skautfai-
vísur eftir saima, Vinir vorsiras,
framhaldssaga eftir Stiefán Jóus'-
sion, Þrir vinir, framhaidssaga,
pýdd af Mart. Magnússyni.
ÚtbrwÖið AlþýéuTbí*##!