Alþýðublaðið - 12.05.1939, Blaðsíða 2

FÖSTUDAGINN 12. MAÍ 1939
ALÞYÐUBLAfMÐ
UMRÆÐUEFNI
Knattspyrnuviðburðir í sum-
ar. Fyrsta mótið hefst á
sunnudag. Bréf frá „Gesti“
um „neyðardyr“ í samkomu-
húsum. Garðarnir og þeir,
sem hafa haft þá. Gert við
holur. Pósthússtræti opnað.
ATHUGANIR HANNESAR
Á HORNINU.
EINS OG KUNNUGT ER verða
allmiklir knattspyrnuviðburðir
hér í sumar. Og það er vinsælt,
enda eru margar þúsundir Reyk-
víkinga, sem hafa mikinn áhuga
fyrir þessari íþrótt. Undanfarna
tvo sunnudaga hafa knattspyrnu-
menn þreytt með sér leik. Fyrst
kepptu Valur og K.R. og síðan
Fram og Valur. Allir vita, að Valur
sigraði með talsverðum yfirburð-
um, bæði hvað þolgæði snerti og
leikni. Spáir það vel fyrir þessu
ötula félagi í sumar, þó að K.R. t.
d. sé kunnugt að því allt af, að
sækja sig, þegar líður á sumarið.
ENDA VEITIR K.R. sannarlega
ekki af því, að taka á honum
stóra sínum í sumar. Af tilefni 40
ára afmælis síns tekur það á móti
stórfrægum enskum knattspyrnu-
flokki, frægasta knattspyrnu-
flokki, sem hingað hefir komið,
og þreytir við hann leiki og svo
koma Færeyingar, og þó að þeir
eigi við eríið skilyrði að búa til
iþróttaiðkana. þá eru þeir ákaf-
lega duglegir og snarpir í sennu.
K.R. ER EINA FÉLAGIÐ, sem
ekki fær erlendan knattspyrnu-
þjálfara í sumar. Ef til vill er það
ekki gott fyrir félagið, þó að það
hinsvegar njóti ágætrar leiðsögu
á okkar mælikvarða.
FRAM FER TlL Norðurlanda og
keppir víða. Verður Brynjólfur
Jóhannesson leikari fararstjóri, og
er þar vel' valið. Býr félagið sig
af kappi til þessarar farar og nýt-
ur tilsagnar Lindemanns hins
þýzka, hins mesta snillings, en
kraftar Fram eru ekki miklir, liðs-
mennirnir flestir svo smávaxnir.
Þá er talið fullvíst, að Valur og
VíkingUr myndi sameiginlega lið
til Þýzkalandsfarar, en hvenær
farið verður í þá ferð, er rhér ekki
kunnugt.
A SUNNUDAGINN HEFST
fyrsta knattspyrnukappmótið. —
Það eru þriðju flokkar félaganna,
sem eigast við .Verður það harð-
ur og skemtilegur leikur og sann-
arlega ekki síður ástæða til að
sækja hann en kappleiki hinna
eldri.
„GESTUR” skrifar mér .í morg-
un á þessa leið: „Mér hefir oft dott-
ið það í hug, hve illa er yfirleitt
gengið frá samkomuhúsunum hér í
bænum. Svo að segja ekkert þeirra
— ef það er nokkurt þeirra — hefir
svokallaðar „neyðardyr”, en þær
er skylt að hafa á öllum stærri
DAGSINS.
samkomuhúsum. Engar slíkar dyr
eru á Gamla Bíó og þó er ástand-
ið enn verra í Nýja Bíó. sérstak-
lega fyrir þá, sem sitja uppi í pall-
sætunum. Ef sprenging verður í
vélásál kvikmyndahússins, geta
gangarnir gjörsamlega lokast og
fólkið króast inni á pallinum.
ÞÁ ER RÉTT að geta þess, að
öðrum megin í gangi Nýja Bíó,
niður stigann, eru járngrindur, sem
alt af eru aflæstar rammlega og
aldrei opnar hvað svo sem mikið
er af gestum í kvikmyndahúsinu.
Þetta er stórhættulegt, og þó svo
kunni að vera, að hinn ágæti dyra-
vörður Nýja Bíó hafi lykilinn að
járngrindunum í vasa sínum, þá
tel ég mikið vafamál, að það yrði
hægur vandi fyrir hann, að fá
dyrnar opnaðar, ef eitthvað ó-
venjulegt bæri við, sem allt af á að
gera ráð fyrir. Að minsta kosti er
hægt að segja það, að ef ekki er
gert ráð fyrir slíkum möguleikum,
þá er enn meiri hætta á slysum.
Vilja nú ekki forráðamenn Nýja
Bíó bæta úr þessu, eins og í þeirra
valdi stendur, með því að opna
járngrindurnar?
ÉG VIL VEKJA athygli á aug-
lýsingu, sem birtist hér í blaðinu
í gær, frá bæjarverkfræðingi. —
Hann áminnir alla þá, sem haft
hafa á leigu garða frá bænum og
sem enn hafa ekki látið vita,
hvort þeir ætla að hafa þá áfram,
að tilkynna það fyrir 16. þssa mán-
aðar. Er þetta nauðsynlegt, svo að
hægt sé að láta þá fá garða, sem
þurfa þeirra með. Og engin ástæða
virðist til þess að láta þá halda
görðunum, sem ekki hugsa al-
mennilega um þá.
ÞAÐ ER MIKIL NAUÐSYN að
auka sem allra mest garðræktina
hér í bænum eins og annarsstaðar
á landinu. Það gekk lengi vel illa
að fá stjórnarvöld bæjarins til að
skilja nauðsyn þessa, en skilningur
þeirra hefir farið vaxandi og er
það vel. Betur má þó ef duga
skal. Takmarkið ætti að vera, að
flestir heimilisfeður í bænum hafi
lítinn garðblett til að rækta í
kartöfiur, rófur, rabarbara og ann-
að grænmeti. Það er gott verk að
vinna svolítið í garðinum sínum á
kvöldin að afloknu venjulega dag-
stritinu — og það borgar sig.
HOLURNAR HVERFA. í gær
var gert við skotgröfina á gatna-
mótum Hverfisgötu og Ingólfs-
strætis og eins var gert við hol-
una í Bankastræti, það var ekki
seinna vænna.
PÓSTHÚSSTRÆTI var í gær
aftur opnað eftir breytinguna á
Landsbankanum. Leikur mörgum
forvitni á að sjá bankann eftir að
búið er að taka utan af honum.
Hannes á horninu.
Útbreiðið Alþýðublaðið!
drottningin.
— Ég á alla þessa fugla, sagði litla ræningjastúlkan, greip
í fótinn á þeim næsta og hristi hann, svo að hann baðaði
vængjunum.
Snæ-
Og hérna er gamli kunninginn minn, sagði hún og greip Og litla ræningjatelpan dró
í hornið á hreindýri, sem var bundið. Við verðum að binda langan hníf út úr sprungu í
hann, þennan. annars hleypur hann út í buskann. Á hverju veggnum
kvöldi kitla ég hann á hálsinum með hnífnum mínum, hann
er svo hræddur við það.
og dró hann eftir háls'i dýrsins. Veslings dýrið Og ræningjatelpan hló og dró Gerðu með sér
varð hrætt og sparkaði fram undan sér. upp í rúmið.
Lokað í dag,
fostudag vegua fliitn*
ings skvifstofu vorrar
í Hafnarhúsill.
Sðlnsamband
ísl. fiskfranileiðenda.
Póstar á morgun.
laugardaginn 13. maí 1939. Frá
Reykjavík:. Mosfellssveitar-, Kjal-
arness-, Reykjaness-, Ölfuss- og
Flóa-póstar, Hafnarfjörður, Sel-
tjarnarnes, Grímsness- og Bisk-
upstungna-póstar, Þingvellir,
Fljótshlíðarpóstar, Súðin austur
um í hringferð, Álftanespóstur,
Fagranes til Akraness. — Til
Reykjavíkur: Mosfellssveitar-,
Kjalamess-, Reykjaness-, Ölfuss-
og Flóa-póstar, Hafnarfjörður,
Seltjarnarnes, Grímsness- og
Biskupstungnapóstar, Þingvellir,
Fljótshlíðarpóstar, Álftanespóst-
ur, Fagranes frá Akranesi.
Altaf sjáifnm sér
samkvæmir.
ÞJÖÐVILJINN skýrði frá því i
fyrradag, að hið svonefnda
bandalag stéttarfélaganna, öðru
nafni „varnarbandalagið“, sem
kommúnistar hafa stofnað, hafi
nú opnað skrifstofu hér í bæn-
um og ráðið Benjamín Eiríksson
hagfræðing fyrir starfsmann þar.
Benjamín er ekki þektur af
öðru hér en því, að það var
hann, sem fyrstur manna gerðist
talsmaður þess á opinberum vett-
vangi, í riti, sem hann gaf út
snemma í vetur, að lækka gengi
íslenzkú krónunnar.
Maður skyldi ætla, eftir þeirri
afstöðu, sem kommúnistar hafa
tekið til gengislækkunarinnar, að
rnargir hefðu verið líklegri til
þess að verða fyrir valinu sem
starfsmaður "„varnarbandalags-
ins“ en þessi maður. En
kommúnistar eru alt af
sjálfum sér samkvæmir. Og
Benjamín er — þegar sú nasa-
sjón, sem hann hefir fengið af
hagfræði, er frá dregin — sagður
vera sanntrúaður kommúnísti og
vantaði atvinnu. Kommúnistum
fanst því „varnarbandalagið“
ekki vera of gott til þess að
veita honum bitlinginn, þrátt fyr-
ir skrif hans með gengislækkun-
inni.
Kartðflur,
íslenzar og danskar í sekkj-
um og lausri vigt.
Bögglasmjör, nýkomiS.
Harðfiskur, riklingur ©g
reyktur rauðmagi.
Egg, lækkað verð.
Komið, símið sendið!
Verzlunin
BREKKA
Ásvallagötu 1. Simi ÍWS.
Bergstaðastræti 33. Stesi 3IM6.
Vinna. Stúlkur! Ef ykkur vant-
ar vinnu í vor og sumar, þá
komið til okkar við höfum fjölda
af vistum, hér í bænum. Einnig
vor- og kaupavinnu í sveit, vist-
ir á hótelum úti á landi o. fl.
Vinnumiðlunarskrifstofan, Sími
1327.
Útbreiðið Alþýðublaðið!
MAÐURINN SEM HVARF
35.
lotta. „Ég veit aðeins að ég myndi hafa getað verndað hann
gegn sjálfum sér, — en ég gerði það ekki. — Ég trúði því
sem Önnur kona sagði mér, — kona, sem aðeins vill honum
ilt. — Ó, að ég hefði bara ekki hlustað á hana. Hefði ég viður-
urkent að ég elskaði hann.“ Hún hætti í miðri setningu, svo
hélt hún áfram. — „Ég var heimsk — hræðilega heimsk. Hefði
ég ekki hagað mér eins barnalega og ég gerði, mundum við
vera saman á þessu augnabliki. Og þá hefði ég ekki þurft
að líða þær kvalir, sem ég verð að þola meðan óvissa varir.“
,,Er lögreglan líka farin að leita þessa manns?“ spurði
hann. Og í raun og veru sagði hann þetta frekar til að verj-
ast þeirri freistingu að grípa hana í faðm sér, — en vegna
þess að honum léki nokkur forvitni á að fá að vita, hvort bú-
ið væri að tilkynna hvarf hans.
„Nei, ekki ennþá. Ég hefi látið konu hans og nánustu
kunningja halda að hann væri í löngu verzlunarferðalagi.
En nú get ég ekki dulið sannleikann mikið lengur. Ó, skiljið
þér ekki, að ég verð að fá að vita, hvað hefir komið fyrir
hann. — Ef hann skyldi vera á lífi, — ef hann feíur sig —.“
„Er nokkur ástæða til að ætla að hann feli sig?“
„Já, það eru sannarlega nægar ástæður til þess. Líf hans
er í hættu. Ef til vill er þegar búið að myrða hann af þeim,
sem sóttust eftir lífi hans.“
Við þessa hræðilegu hugsun spratt hún á fætur og þagn-
aði. Og svo stóðu þau þarna augliti til auglitis maðurinn og
konan á þessu augnabliki, sem ef til vill var það undarlegasta
í öilu þeirra lífi. Og Blake fann að þessu örlagaþrungna augna-
bliki gat hann gjörbreytt aðeins með einu orði, — aðeins með
því að nefna nafnið hennar, — Charlotta — með sinni eigin
rödd.
En allt sem hann sagði, var aðeins stutt setning sögð í ró-
legum og kurteisum tón:
„Viljið þér gjöra svo vel og láta mig fá heimilisfang yðar.
,,Við skulum svo athuga vandlega öll bréfaviðskifti doktors
Grimshaw,“ bætti hann svo við. „Það hljóta að hafa farið bréf
á milli þeirra doktorsins og herra Blake, annars hefðuð þér
ekki fundið umslag með nafni hans í skjölum Blakes.
Hún skrifaði svo heimilisfang sitt og rétti honum miðann.
Og svo snéri hún sér við og gekk út úr stofunni þegjandi. Hún
var farin, — farin, án þess svo mikið að segja eitt einasta
orð, án þess svo mikið að þakka honum. Gegnum gluggann
sá hann hana stíga inn í bifreið, sem beið hennar. Þarna
hnipraði hún sig sman út í einu horninu og fól andlitið í
höndum sér. Bifreiðarstjórinn skelti hurðinni í lás. Svo rann
bifreiðin af stað.
En það voru ekki aðeins vagndyrnar sem lokuðust. Það
var kafli úr æfi tveggja — karls og.konu — sem lokaðist
fyrir fullt og allt. Blake gat ekki beðið eftir því að sjá bifreið-
ina hverfa. Hann gekk út úr herberginu og upp stigann. Og
nú gekk hann reikulum skrefum og lotinn í herðum eins
og gamall maður.---------
En nú varð hann að ná fullu jafnvægi aftur. — Síðustu
mánuðina hafði hann blátt áfram þjálfað líkama sinn svo
að hann starfaði nærri því eins og tilfinningalaus vél eftir
geðþótta hans. — Nú reyndi á þessa þjálfun. Og svo var ann-
að:. Ef hvarf Jim Blakes yrði tilkynnt lögreglunni innan
skamms, þá var sannarlega kominn tími til þess fyrir Francis
Carter að ryðja Blake úr vegi.
Hann hafði fyrir löngu komist að niðurstöðu með það
hvernig það skyldi framkvæmast. En honum var jafnframt
ljóst, að það yrði það erfiðasta af öllum þeim erfiðu við-
fangsefnum, sm hann glímdi við, og einkanlega vegna þess,
að hann varð að framkvæma það aleinn.
Hann greiddi svo reikning sinn á sjúkrahúsinu og á meðan
hann taldi fram á borðið hina mörgu þúsund dollara seðla, sá
hann að doktor Grimshaw horfði á hann. Og hann sá hann virða
fyrir sér sköpunarverk sitt með stolti og gleði í svipnum.
„Nýtt vín á gömlum flöskum, segir orðtækið,“ mælti skurð-
læknirinn. „En í þessu tilfelli er flaskan líka ný. — Og ég aðvara
yður, Carter, — látið engan dropa af hinu gamla víni verða eftir
í hjarta yðar.“
IAFSKEKKTU bifreiðaskýli í Painted Post, sem er htið
þorp norðarlega í New Yorkríki, átti Blake bifreiðina
sína geymda. Hann ók burtu frá sjúkrahúsi doktors G-rirn-
shaws í spánýrri grænni Sedan-bifreið, sem Francis Carter
hafði keypt. Með hina þungu ferðatösku sína við hlið sér ók
hann á fleygiferð yfir landið.
Ennþá var eitt verk óunnið, það hrikalegasta, hættulegasta
og hræðilegasta, og svo — svo var hann frjáls maður.
Hann varð að finna látinn mann, — lík, sem hann gæti
notað í hlutverkið: James L. Blake, — lík, sem líktist honum
að stærð og vexti, hvort andlitið líktist, hafði minni þýðingu,
þar sem þurfti að eyðileggja það, hvort sem var, svo það yrði
óþekkjanlegt. En öll önnur ytri teikn urðu að líkjast Blake svo
mikið, að engum kæmi til hugar að rannsaka það frekar, en létu
jarða það athugasemdalaust.
I töskunni við hlið Blakes voru ennþá nærri því fimm millj.
á©ll«mr í pMingum. M#i þ««m foamaaatwtiuum v»r Mmt m*§a-