Haukur - 29.03.1898, Side 3

I. 17-—18.
HAUKUR.
67
Landshöfðingja sonurinn.
(Frásaga eptir Berth. Hansen.)
—«0»—
(Framh.) Henni varö litið aptur, og sá hún þá
kyndil Negranna skammt frá sjer. Hún sá, að þeir
veittu henni eptirför, 0g nálguðust óðum. Bara að
hún gæti fundíð eitthvert fylgsni! En það var svo
dimmt, að þótt eitthvert fylgsni hefði verið i nánd, þá
hefði verið gersamlega ómögulegt að flnna það. Hún átti
því engan annan kost, en að hlaupa — hlaupa eins
og fætur toguðu út í myrkrið.
En þótt hún hlypi svo hart, sem henni var auðið,
þá heyrði hún þó raddir Negranna ávalt nær og nær.
Að lítilli stundu liðinni komu Negrarnir að henni;
hún lá í yfirliði, föl í framan eins og liðið lik. Barn-
ið var vaknað, og kallaði grátandi á föður sinn.
»Við hitta þau vel, og það er gott«, sagði Samho
hlæjandi. »Þú fara með frúna heim í kofann, ogjeg
með drenginn að sjónum«.
Gamla konan kinkaði kollinum, 0g tók Eugeniu
í fang sjer, og þótt hún væri gömul og hrum að sjá,
veittist henni það furðanlega ljett. Sambo reyndi að
hugga drenginn, sem hafði meitt sig lítið eitt á steini,
þegar móðir hans fjell niður. Sambo tók hann í fang
sjer, og lofaði honum, að fara með hann til föður
hans. Svo gaf hann móður sinni ýmsar reglur um
það, hvernig hún skyldi haga sjer, og skundaði síðan
með Heury litla niður að ströndinni. Drengurinn
sofnaði aptur innan skamms, því að Svertinginn bar
hann gæiilega, og hlúaði að honum eptir föngum.
Hann hafði engan grun um það, hvílíka framtíð hann
átti í vændum, og svaf því vært, og dreymdi yndis-
lega drauma.
VI.
Lengst í austri gægðist nýr dagur upp fyrir hafs-
brúnina, og sendi geisla sína vestur yfir hinn ókyrra
útsæ. Þeir þurftu viða við að koma, og meðal ann-
ars ráku þeir sig á veifur og siglutoppa á stóru og
tíguiegu þrísigldu skipi, sem lá við akkeri i smáfirði
einum á Guadeloupe. Á þiifarinu mátti þegar sjá
menn á ferii. Hásetarnir komu upp úr klefum sín-
um, neru svefninn úr augunum, og tóku til starfa
sinna. Sumir fóru upp í reiðann, til þess að fram-
kvæma skipanir manns þess, er á foringjapallinum
stóð. Það var skipstjórinn, ungur maður og fríður
sýnum. Aðrir tóku að vefja upp kaðla, er á þilfar-
inu voru, og enn aðrir fóru að ræsta þilfarið.
»Renard stýrimaður!* kaliaði skipstjórinn.
»Hjer er jeg, herra«, svaraði Renard; það var mið-
aidra maður sver og samanrekinn.
»Svo sannarlega sem jeg heiti Henry de Marly«,
mælti skipstjórinn, »þá lízt mjer hreint ekki á veðrið.
Jeg er hræddur um, að við fáum reglulegan storm.
Hvað haldið þjer um það, Renard?«
Stýrimaður virti útlitið fyrir sjer litla stund, og
svaraði síðan: »Það er mjög líklegt, að þjer hafið
rjett fyrir yður; en jeg vona, að við höfum samt sem
áður nægan tíma til þess, að ná höfn nýlendumann-
anna, áður en veðrið skellur á«.
Einhver einkennilegur skuggi breiddi sig yfir hið
veðurtekna andliti skipstjórans.
»Jeg hefi litla löngun til þess, að leita hafnar«,
mælti hann eptir nokkra þögn. «Raunalegar endur-
minningar spilla allri þeirri ánægju, er jeg annars
gæti haft af því, að lenda á Guadeloupe*.
»Þá vil jeg samt játa það hreinskilnislega, að
mig langar mikið til þess, að koma í land á eyjunni«,
sagði stýrimaðurinn. »Einn af fornkunningjum mínum
á þar eignir miklar, og jeg vildi gjarnan leita hann
uppi, og heimsækja hann, og það því fremur, sem
hann skuldar mjer enn þá dálitla upphæð, sem hann
átti að borga mjer fyrir að taka þátt í smáævintýri
einu, en sem aldrei varð neitt úr að hann borgaði,
vegna þess að það lá við sjálft, að ævintýrið endaði
með skelfingu*.
»Hvers konar brellur voru nú það?« spurði
Henry de Marly.
»Það liggur við, að jeg skammist min fyrir, að
segja frá því«, svaraði Renard, »því að þetta ævintýri
gerði mig, ef svo mætti segja, að landflóttamanni.
Það kom mjer tll þess að flýja ættarland mitt, hið
fagra Frakkland, og gefa mig í siglingar. En ef þjer,
nágugi herra, óskið að heyra ævintýri þetta, þá er
jeg auðvitað reiðubúinn að segja frá því«.
»Látið þjer það bara koma, Renard*, mælti skip-
stjórinn brosandi; »það er stundarkorn enn þá, þang-
að til við ljettum akkerum«.
»Fyrir nokkrum árum var jeg í þjónustu mark-
greifa von Chandelle«, mælti Renard. Hann hafði þá
i hyggju, að flytja af landi burt, og slást í för með
greifa von Chambre, er þá var staddur á Frakklandi,
en átti heima hjer á Guadeloupe. Einu sinni sem
optar vorum við staddir á gistihúsi einu í Versölum,
og vorurn að bíða eptir ýmsum vinum og kunningj-
um húsbónda okkar, sem ætluðu að heimsækja hann.
En þá vitum við ekki fyrri tii, en húsbóndi okkar
kemur inn, fjúkandi reiður, og skipar okkur að söðla
hesta okkar þegar í stað, kaupa okkur grímur, og
búa okkur undir að taka þátt í gamni nokkru. Við
hlýddum honum auðvitað tafarlaust, og urðum meira
að segja glaðir við, því að satt að segja hafði okkur
fundizt lífið vera fremur tilbreytingalaust og leiðin-
legt. Við hjeldum af stað, og riðum sem leið liggur
frá Versölum til Parísarborgar; við riðum eins og
fantar, en allt í einu riðum við fram á vagn einn,
sem ók eptir veginum. Og í vagni þessum sat
fngl sá, sem hr. von Chandelle ætiaði sjer að ná í.
Okkur lánaðist, að halda ökumanninum i skefjum, en
það leit svo út, sem húsbónda okkar gengi ver, að
halda kvennmönnunum, sem í vagninum voru, í skefj-
um, þvi að þær hrópuðu og æptu í öllum mögulegum
tóntegundum, og spjölluðu svo hátt, að hr. von
Chandelle heyrði ekki fótatak hesta, er komu á harða-
spietti eptir veginum.
Þegar jeg kom auga á aðkomumanninn, sem
nálgaðiot óðum, fór jeg að vagndyrunum, og kallaði
til húsbónda míns, að honum myndi bezt að leggja
á flótta, en hann gaf því engan gaum, og þá hlupum
við á bak, og riðum sem mest við máttum, eitthvað
út í buskann. Nokkru síðar frjetti jeg, að hr. von
Chandelle hefði komið heim með stóreflis glóðarauga;
en jeg kom mjer þegar fyrir á kaupskipi einu, 0g
fór í siglingar, því að jeg var svo hræddur um, að
þessar ólukkans brellur kynnu að komast upp. —
En hvers venga horfið þjer svona skrítilega á mig,
herra skipstjóri? Þekkið þjer líka markgreifa von
Chandelle?*
»Þjer hafið kennt mjer að þekkja fantinn*, mælti
Henry de Marly. »Og nú skuluð þjer fá að vita, að
það var jeg, sem í það skipti kom konunum í vagn-
inum til aðstoðar; það var jeg, sem slengdi þessum
ótætis markgreifa út úr vagninum«.