Haukur - 28.08.1899, Side 4

Haukur - 28.08.1899, Side 4
94 HAUKUR. n. 21.—22. á skipin eins og tröll á heiðríkju. Þeir voru svo þreyttir og þjakaðir eftir róðurinn, að þeir gátu ekk- ert aðhafzt, og nú tóku þeir allt í einu eftir því, að straumurinn hafði fleygt þeim nær og nær skipunum. »Nú erum við líka komnir í klærnar á þeim«, tautaði Brever, frá sjer numinn af gremju og harmi. »Sjáið þið ekki, hvernig straumurinn fleygir okkur áleiðis að skipunum«. VIII. Á „Norðurljósinu." Skipin höíðu ljett akkerum og dregið upp segl, þegar háseti einn, sem var uppi í kagaðartunnunni á »Norðurljósinu, kallaði til skipverjanna niðri á þilfar- inu: »Bátur rjett við hliðina á okkur!« — Fjöldi manna gægðist upp fyrir skjólborðsbrúnina. »Áfram, þið þarna á bátnum!« kölluðu þeir há- stöfum. »Út með árarnar, ef þið viljið verða sam- ferða! Myndarleg sjómannaefni þetta!« »Norðurljósið« sneri við og lagði að bátnum, og Suð- urrikjamennirnir voru teknir upp á þilfarið. Sá fyrsti, sem kom þar til fundar við þá, var umboðsmaðurinn. Hvað maðurinn var orðinn umbreyttur. Hann bar einkennisbúning sjóliðsforinga, og var mjög her- mannlegur ásýndum. »Yerið velkomnir, göfugu herrar!« mælti hann hæðnislega. »Þið eruð máske komnir með eitthvað meira, sem þið viljið senda með skipinu »Önnu«. En, eins og þið sjáið, komið þið heldur seint, því að þarna sjáið þið »Önnu« sigla með fullum seglum á- leiðis til New-York«. »0, bara að jeg hefði skammbyssu á mjer«, tautaði Brewer í hálfum hljóðum, og gnísti tönnum. Annars mæltu Sunnanvjerarnir ekki orð. »Þið eruð víst að hugsa um, að fá ykkur far með okkur norður?« spurði umboðsmaðurinn. »Flytjið þið okkur í land!« öskraði Brewer. »Það er nú ekki svo auðgert«, svaraði umboðs- maðurinn, »því að í fyrsta lagi myndi það tefja töluvert fyrir okkur, og í öðrulagi eruð þið óvinir okkar, sem komnir eruð á okkar vald, og sem við þess vegna ætt- um ekki að rjettu lagi að sleppa, nema gegn lausn- argjaldi. Mjer dettur nú í hug, að stinga upp á einu við ykkur: Tveir af ykkur koma með skipinu alla leið til Pernambuco, en hinir verða fluttir ílandhjer, til þess að drífa upp peninga, 5000 dollara, í lau3n- argjald fyrir sig og þá sem eftir verða«. Brewer var hræddur við brigzlyrði fjelaga sinna, og þorði því ekki annað, en að segjast fús til farar- innar. Hann hafði þar að auki misst aleigu sína við þessar hrakfarir, látið hana til vopnakaupa í þeirri von, að hann fengi hana tífalt endurgoldna, eins og umboðsmaðurinn hafði gert ráð fyrir. Hann hafði því ekki að neinu að hverfa í Bahia. Loksins gaf svo annar sig fram, sem kvaðst skyldi fylgjast með skipinu. Hinir voru fluttir í land. Að því loknu lagði skipið aí'tur af stað. Skip- stjórinn sýndi jafna lipurð og jafn framúrskarandi dugnað í skipstjórastöðunni, eins og hann hafði áður sýnt í stjórnarerindrekastöðunni. Að tæpum 6 klukku- stundum liðnum hafði »Norðurljósið« náð í »Önnu«. Skipin heilsuðu hvort öðru með merkjum, ogsvo töluðu skipstjórarnir saman gegnum kallpípur. »Stórkostlegur sigur!« kallaði skipstjórinn á »Norð- urljósinu*- »Fyrirliðarnir í Bahia hafa gefizt upp. Fylgja með okkur sem fangar, og eiga að borga hátt lausnargjald í Pernambuco*. Fagnaðaróp glumdu við á báðum skipunum. Á fjórða degi komu skipin til Pernambuco. Nokkrum dögum síðar komu sendimenn frá Bahia, og höfðu með sjer 4000 dollara. Þeir skýrðu þegar frá því, að ómögulegt hefði verið, að útvega lausnargjald fyrir Brewer, með því að það hefði verið hann, sem hefði steypt sjálfum sjer og fjelögum sínum í þessa ógæfu. Hann yrði því ekki keyptur laus. Það var ákveðið, að skipin skyldu leggja af stað morguninn eftir. Um kvöldið átti að halda veizlu á skipínu »Norðurljósið«, og var yfirmönnunum af »Önnu« boðið að taka þátt í henni. Áður en veizlan byrjaði. var svo bátur sendur yfir að »Önnu« eftir gestunum. Það var uppi fótur og fit á »Norðurljósinu«. Allir voru glaðir og í góðu skapi, — nema einn. Það var Brewer. Hann gaf engan gaum að gestunum, og því síður að skipverj- unum, sem nú voru orðnir háværir í meira lagi við ölkönnurnar sínar. Hann studdist við skjólborðið og starði í austnr — austur á hið endalausa Atlantshaf. líann hafði misst aleigu sina, allt sitt, og allir höfðu snúið við honum bakinu. Hvaða vit var í því, að vera lengur að lifa þessulífi? Honum datt allt í einu 1 hug, að stytta sjer sjálfur aldur. Hann þurfti ekki annað, en að stökkva útbyrðis, og þá hafði hann yfirgefið þenn- an fánýta og svikula heim fyrir fullt og allt. En hann mátti ekki láta óvini sína sjá það, að hann væri orð- inn svo beygður og örvílnaður, að hann þess vegna væri að hugsa um, að fyrirfara sjer. Hann hugsaði sjer því, láta þá komast á þá skoðun, að hann væri að gera tilraun til, að strjúka í iand. Hann laumað- ist yfir að þeirri skipshliðinni, sem sneri að landi, klifr- aðist yflr skjólborðið, og ofan skipshliðina, og fleygði sjer flötum í sjóinn. En þrátt fyrir það, þótt hann færi hægt og varlega að öilu, höfðu þó tveir menn, er voru að tala saman aftan til á þilfarinu, tekið eftir því, er Brewer fleygði sjer í sjóinn. Það voru þeir skipstjórarnir af báðum skipunum. Þeir hlupu þegar til, og sáu nú, að Brewer var í raun og veru að reyna að synda í land. »Hann kemst aldrei alla leið. Hann hlýtur að drukkna, maðurinn!« mælti skipstjórinn á »Norður- ljósinu«. »Láttu setja ofan bát í snatri, vinur minn«, mælti hann enn fremur, fór úr frakkanum og steypti sjer útbyrðis, ti) þess að reyna að bjarga Brewer. Skipstjórinn var fyrirtaks sundmaður, og var hann því að eins skamma stund að ná j[ Brewer. Brewer ætlaði að reyna að komast undan honum með því að stinga sjer, en skipstjórinn náði í öxlina á honum, og hjelt honum á floti þar til báturinu kom. Þegar Brewer var kominn upp í bátinn, varð honum litið framan 1 lífgjafa sinn, og er hann hafði horft stutta stund á þetta karlmaunlega, veðurtekna andiit, kipptist hann allt í einu við, eins og hann hefði verið stnnginn 1 hjartað Frammi fyrir honum stóð — Ellis, hinn fyrver- andi þræll hans. Já, það var hann, og enginn annar. Nú kannaðist hann svo greinilega við þennan harð- lyndislega og þrjózkulega andlitssvip, sem þó jafn- framt var svo tígulegur og drenglyndislegur. Til- finningarnar báru hann ofurliði. »Sonur minn, sonur minn elskulegur!« æpti hann upp yfir sig, og breiddi út faðminn móti skipstjór- anum. (Meira.)

x

Haukur

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Haukur
https://timarit.is/publication/48

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.