Haukur - 01.01.1910, Síða 7

H A U K U R .
aldimmt af nóttn, þegar hann Ioksins koinst á
rjetta leið og kannaðist yíö landslagið. En jafnvel
þá
var það enginn hægðarleikur, að rata, því að
lunglið var ekki komið upp, og hamrarnir til
Þeggja hliða gerðu náttmyrkrið enn þá svartara.
Hann þrammaði þó áfram með hyrði sína á
bakinu, þreyttur og þjakaður af þessu erfiða ferða-
'agi, og huggaði sig við það, að hvert fótmál flytti
dann nær Lucy, og að honum hefði tekizt að ná
1 matbjörg, sem nægði henni og þeim öllum það
Sem eftir væri ferðarinnar.
Loksins komst liann svo að dalsmynni því,
Þar sem hann hafði skilið við þau. Jafnvel nú í
uáttmyrkrinu kannaðist hann við hamrabeltin beggja
vsgna við það. Þau Lucy og Ferrier hlutu, hugs-
aði hann, að vera orðin æði áhyggjufull að bíða
hans, því að hann hafði nú verið nærri fimm
klukkustundir í þessum leiðangri. Hjarta hans
harðist af fögnuði yfir því, að vera nú nærri því
kominn til þeirra aftur, og hann setti hönd fyrir
lnunn og hóaði svo hátt, að bergmálaði í klettun-
um, til þess að gera þeim viðvart um komu sína.
Hann hlustaði eftir svari, en heyrði ekkert, nema
hergmálið af sinni eigin rödd, sem hamrabeltin
höstuðu á milli sín hvað eftir annað. Hann kall-
uði aftur, og í þetta skifti enn hærra en áður, en
það fór á sömu leið, að ekkert svar kom frá vin-
unum, sem hann hafði skilið við þarna fyrir svo
skömmum tima. Einhver óákveðinn voðalegur
°tti greip hann allt í einu, og vegna ákafans að
komast áfram, fleygði hann frá sjer matbjörginni,
er hann bar á bakinu, og hljóp eins og óður
Uiaður áfram yfir kletta og klungur.
Hann beygði við fyrir síðasta kletts-netið, og
hlasli þá við honum blettur sá, þar sem hann
huíði kveikt eldinn. Þar lifðu enn þá glæður
Uokkrar, en auðsæilega hafði ekkert verið við eld-
'un átt og engu á hann bætt frá því er hann fór.
Úauðaþögn hvíldi yfir öllu. Hið óttalega hugboð
hans var nú hjer um bil orðið að vissu, og hann
^ddi áfram að eimyrjuhrúgunni. Þar var enga
'ifandi veru að sjá. Reiðskjótarnir, maðurinn,
stúlkan — allt var horfið. Það leyndi sjer þvi
'niður ekki, að eitthvert voða-ólán hafði að hönd-
Uin borið, meðan hann var fjarverandi — eitthvert
°fún, sem náði til þeirra allra, og skildi þó ekki
eftir nein verksummerki.
Jefferson varð svo ringlaður og höggdofa af
l'essu voða-áfalli, að hann hálf-svimaði, og varð
ad styðja sig við byssuna, til þess að gela staðið
fótunum. En hann var karlmenni og athafna-
lr>aður, og var þess vegna fljótur að átta sig, og
Ua sjer nokkurn veginn aftur. Hann tók hálf-
þrunna viðargrein úr glóðinni, og bljes í hana, þar
t>l loga tók á henni, og við birtuna af henni fór
þunn svo að litast um í áfangastaðnum. Þar var
ukaflega mikið traðk eftir hross, og var auðsjeð,
uð stór hópur ríðandi manna hafði náð flótta-
Uiönnunum þarna, og sporin sýndu, að þeir höfðu
næst snúið aftur til Saltvatnsborgarinnar.
Mundu þeir hafa tekið bæði Ferrier og stúlk-
l*ua með sjer þangað? Jefferson var orðinn nærri
Þdlirúa um, að svo hefði verið, þegar hann alll í
— 13 —
einu kom auga á ný verksummerki, sem við sjálft
lá að yrðu til þess, að blóðið staðnaði í æðum
hans. Spölkorn frá eldstæðinu var dálítil hrúga
af rauðleitri mold, sem hann var viss um, að ekki
hafði verið þar, þegar þau komu þangað um dag-
inn. Hrúgan var engu líkari, en nýorpnu leiði.
Veiðimaðurinn nötraði af skelfingu. Þegar hann
kom nær moldarhrúgunni, sá hann, að ofurlitlu
priki hafði verið stungið ofan í liana miðja. Það
hafði verið klofið upp í efri enda priksins, og í
klaufina hafði verið stungið pappírsmiða. Á mið-
ann var þetta letrað — stutt, en greinilega:
JOHN FERRIER
FYRRUM MEÐLIMUR í SÖFiNUÐI
HINNA SÍÐUSTU DAGA HEILÖGU.
DÁINN 4. ÁGÚST 1860.
Hugprúði, einarði öldungurinn, sem liann hafði
skilið við lieilan heilsu fyrir fáum klukkustund-
um, var þá í raun og veru dáinn, og þetta var
minnismarkið hans.
Jefferson Hope skimaði í allar áttir með flótta-
legu augnaráði, til þess að gæta að því, hvort þar
væri ekki einhverstaðar annað leiðið til. En það
var hvergi að sjá. Ofsóknarmennirnir liöfðu þvi
auðsæilega flutt Lucy með sjer, til þess að geta
fullnægt hinni upphaflegu ákvörðun, þeirri, að
innlima hana í kvennabúr einhvers öldungs son-
arins.
Þegar Jeflerson hafði gerl sjer fulla grein fyrir
örlögum unnustu sinnar, óskaði hann þess inni-
lega, að lík sitt lægi hjá líki gamla bóndans, þarna
í þessum þögula, afskekkta grafreit.
En atorka hans og athafnasemi varð nú aftur
örvílnunarsljóleikanum yfirsterkari. Ef hann átti
ekki annað eftir 1 þessu lííi, þá gat hann þó að
minnsta kosti varið því, sem eftir var af æfi hans,
til þess að koma fram hefndum. Jefferson Hope
var sem sje ekki einungis óviðjafnanlegur elju-
maður, þolgóður og þrautseigur, heldur var hann
einnig afskaplega hefnigjarn, og hafði sá eiginleg-
leiki hans að likindum aukizt og magnazt í sam-
vistum hans við Indíana. Hefndarhug hans var
auðvelt að vekja, en illt að slökkva.
Þegar liann nú stóð þarna við deyjandi elds-
glæðurnar, fann liann til þess, að það eina, sem
komið gat til mála, að sefað gæti harm lians, var
blóðug, óbilgjörn hefnd á íjandmönnuin hans,
framkvæmd með eigin hendi. Og hann sór þess
dýran eið, að hann skyldi verja öllum sínum
kröftum, öllu lífs og sálar þreki, til þess að ná
þessu takmarki.
Náfölur og þungur á brún ráfaði hann nú
þangað, sem hann hafði fleygt kjötinu, og þegar
hann hafði fundið það, bar liann það að glóðinni,
bljes í glæðurnar, unz þær tóku að loga, og steikti
sjer því næst nokkurra daga forða af kjötinu. Að
því loknu batt liann það í böggul, og lagði svo
tafarlaust af stað, þótt þreyttur og máttvana væri,
til þess að veita ofsóknarmönnunum eftirför.
í fimm daga hjelt hann þannig áfram, ör-
þreyttur og sárfættur, eftir giljum þeim og gljúfr-
— 14 —