Haukur - 01.01.1910, Side 11

H A U K U R .
San Asinone.
Ferðaminning frá Isehia eftir Yilhelm Bergsee.
Með myndum.
í sömu svipan var jeg kominn þangað inn.
Það var hálfdimmt þarna inni, en í glætunni frá
gluggasmugunni sá jeg einhverja kvenlega veru
troða sjer upp í skot eitt. Jeg gekk áleiðis til
hennar. Þá gall við nýtt angistaróp, og áður en
jeg gat áttað mig almennilega, þaut hún fram hjá
nijer í myrkrinu, ruddist út um dyrnar, og hljóp
eins og fætur toguðu, berfætt og í tómri náttskyrt-
unni, yfir að kapellunni. í sömu svipan komu
þeir San Nicola og Francesco út úr kapellunni, og
háru borð á milli sin. Kvenmaðurinn hljóp á
þá í ofboðinu — velti borðinu, er þeir hjeldu á,
°g í sama andartaki voru þau öll komin 1 áflog,
öll komin í eina óleysanlega bendu. Karlmennirn-
lr bölvuðu og rögnuðu hver í kapp við annan, og
kvenmaðurinn rak upp hvern skrækinn öðrum
hærri og hvellari.
Allt í einu leit svo út, sem til skarar ætlaði
að skríða. Francesco var staðinn upp, og hnífur
hlikaði í hendi hans.
En í sömu svipan fjekk
hann högg í höfuðið
uteð borðfæti, er San
Nicola hjelt á og kunni
uuðsæilega með að fara.
Hann veitti honum ann-
að höggið í þokkabót,
°g svo var bardaginn á
enda. Francesco fjelf
óvígur. Kvenmaðurinn
Var staðinn upp, rak
llpp óttalegan skræk,
hvellari og fráránlegri en
nokkru sinni áður, og
hljóp svo eins og fætur
loguðu í sneplum þeim,
sem eftir voru af skyrt-
unni, ofan via mala, og
var furða að hún skyldi
ehki hálsbrjóta sig. Heil-
agur Nicola stóð einn
eftir á vígvellinum. Hann
gaut til mín ógnandi augum, sveiflaði borðfætin-
um yfir höfði sjer eins og kylfu, og svo tók hann
hl fótanna og stökk í hendings kasti — líkari vit-
hrring en æruverðum einsetumanni — ofan via
Wala brekkuna. Og á leiðinni öskraði hann eitt-
hvað, sem jeg skyldi ekki, eitthvað, sem virtist
Vei'ða til þess, að kvenmaðurinn á undan honum
herti enn meira á rásinni. Fáum mínútum síðar
v°ru þau bæði komin úr augsýn.
Jeg reikaði yfir að kapellunni. Hvílík hrygð-
arsjón. Þar lá borðið, brotið í ótal mola, og milli brot-
auna lá veslings Francesco, með svöðusár á enninu,
°g fossaði blóðið úr því. Hann var meðvitundar-
laus. Jeg hafði sjeð vatnskrukku yfir í asnastí-
unni, og fór jeg því þangað, til þess að sækja hana.
^eg fór aftur inn í myrkrið, kveikti á eldspýtu,
°g fann kerti á borði fram við dyrnar og kveikti
á því. Hvað jeg varð forviða! Þetta var alls
ekki asnastía, og hafði auðsæilega aldrei verið
það — það var allra skemmtilegasta og laglegasta
herbergi, og leifarnar af staðgóðri máltíð, sem voru
þar á borði, virtust benda á það, að fíkjurnar, sem
þessi blessaður Asinone nærðist á, hlytu að vaxa
á mjög svo holdbornum stofni. Og ekki leit held-
ur út fyrir það, að hann svæfi þar í eintómum
munkakuflinum, eins og Francesco hafði sagt mjer,
því að þarna stóð rúm með uppflettum rúmfötum
i, og ofan á rúmfötunum lá pils, upphlutur og
flík svi (jeg veit ekki hvað hún heitir), sem ungar
stúlkur á Ischia hafa jafnan á höfðinu. Það var
í fám orðum sagt, ákaflega einkennileg asnastía
þetta, og einhverjar »ótætis flugur« liafa sjálfsagt
haft þar bækistöð sína. En þótt þetta allt væri í
meira lagi kynlegt, þá varð jeg þó fyrst forviða að
marki, þegar jeg tók vatnskrukkuna, og ætlaði að
ná i vatnið. í krukkunni voru sem sje silfurskeið-
ar — eintómar silfurskeiðar, og á þeirri fyrstu,
sem jeg tók upp, var merki gistihallarinnar la
piccola sentinella. — Þetta hefði Giovanni gamli
átt að vita! Nokkra vínbrúsa, flöskur og vínglös
fann jeg þar líka, en af
vatni var þar ekki nokk-
ur dropi, hvorki illur
nje góður.
Jeg fór aftur yfir að
kapellunni, þurkaði blóð-
ið af andlitinu á Fran-
cesco, laugaði það úr
víni, og hellti sopakorni
upp í hálfopinn munn-
inn á honum. Það hreif.
Hann lauk upp augun-
um, og tautaði ákaflega
hræðslulega:
»Hjálp, hjálp! Dreptu
mig ekki!«
»Það er jeg, Fran-
cesco, þekkir þú mig
ekki?«
Ȯ, Eccellenza, eru
það þjer? Guði sje lof,
að hann drap yðurekki
líka, þorparinn þessi.
Æ, jeg verð aldrei maður framar!«
»Hvaða vitleysa! Hjerna, drekktu þetta«,
mælti jeg, og hellti aftur í hann úr vinglasinu.
Það hreif. Hann sat enn þá litla stund, eins
og hann væri hálf rotaður; en svo staulaðist hann
á fætur, og mælti kjökrandi:
»Helvizkur fanturinn! Þarna hafði þá Giovanni
gamli rjett fyrir sjer, og hefðu fáir trúað. Hann
hefir alveg klofið höfuðið á mjer«.
»Hvaða bull, Francesco! Þú hefir fengið dá-
litla skeynu á ennið, og hún grær fljótlega. Hvað
var það, sem Giovanni gamli hafði rjett fyrir sjer í?«
»Að þetta væri Asinone — sá rjetti Asinone,
á jeg við. Ja, hver skyldi hafa trúað þvi, að þeir
gætu leikið svona á menn?«
»Jeg skil þig ekki. Sá rjetti Asinone, segir þú?
Hver er hann?«
. . . Hún hljóp . . . í skyrtunni ofan via mala.
— 21 -
__ 22___