Haukur - 01.08.1912, Blaðsíða 8

HAUKUR.
fram á ganginn. Þegar jeg opnaði dyrnar, heyrð-
ist mjer jeg heyra lágt blístur, líkt því, sem systir
mín hafði sagt mjer frá um kvöldið, og rjett á
eftir eitthvert glamurhljóð, líkt eins og þegar þungt
málmstykki fellur á gólfið. Og þegar jeg kom út
á ganginn, var lyklinum snúið í hurð systur
minnar, og dyrnar opnuðust ofur hægt. Jeg starði
óttaslegin á dyrnar, því að jeg vissi ekki, hvað
eða hver fnundi koma út um þær. Við skímuna
írá ganglampanum sá jeg systur mína koma fram
í dyrnar. Hún var^ náföl í framan af skelfingu,
fálmaði með höndunum eftir hjálp, og reikaði,
eins og hún væri dauðadrukkin. Jeg hljóp til
hennar og greip hana í fang mjer, en í sömu svip-
an þrutu kraftar hennar með öllu, og hún hneig
á gólfið. Hún engdist sundur og saman, eins og
hún hefði voðalegar þjáningar. Fyrst bjelt jeg, að
hún þekkti mig alls ekki; en þegar jeg laut ofan
að henni, æpti hún allt í einu með svo sárri og
hræðslulegri röddu, að jeg gleymi henni aldrei;
hún hljómar enn þá í eyrunum á mjer: »Ó, guð
minn góður, Helen, það var — það var — dröfn-
óttur band —!« eða »dröfnótt band —«. Jeg
heyrði ekki almennilega, hvað hún sagði, því að
orðin urðu svo óskýr vegna hljóðanna. Hún ætl-
aði að segja eitthvað meira, og hún fálmaði með
hendinni og benti með fingrinum á herbergi lækn-
isins. En í sama bili fjekk hún svo ákaft krampa-
flog, að hún gat engu hljóði upp komið. Jeg kall-
aði hástöfum á stjúpa minn, og hann kom hlaup-
andi út úr herberginu sínu og var í sloppnum
sínum. En þegar hann kom, var systir min með-
vitundarlaus. Hann hellti í hana konjakki og
sendi til þorpsins eftir lækni, en veslings systir
min raknaði aldrei við eftirþetta, og áður en hálf
klukkustund var liðin, var hún liðið lík. Svona
missti jeg elsku systir mína«.
»Segið mjer eitt«, mælti Holmes. »Eruð þjer
alveg viss um, að þjer hafið heyrt þetta blístur og
þetta málmhljóð?«
»Fógetinn spurði mig um þetta sama, þegar
hann hjelt próf í málinu. Jeg þóttist heyra það
mjög greinilega; en hugsanlegt er, að þetta hafi
verið einhver önnur hljóð, t. d. að hrikt hafi svona
í húsinu af storminum«.
»Var systir yðar í fötunum?«
»Nei, hún var í náttkjólnum sinum. í hægri
hendinni lijelt hún á hálfbrunninni eldspýtu, en á
eldspýtnastokknum í hinni hendinni«.
»Sem sýnir að hún hefir ætlað að kveikja ljós,
þegar hún heyrði þetta hræðilega blístur. Þetta er
mjög mikilvægt atriði. En að hvaða niðurstöðu
komst fógetinn?«
»Hann rannsakaði málið með mjög miklum
áhuga og samvizkusemi, því að yfirvöldin höfðu
lítið álit á Roylott lækni, vegna hneykslis-háttalags
hans. En honum tókst samt ekki að komast að
neinni ákveðinni niðurstöðu um það, hvað orðið
hefði henni að bana. Jeg varð að bera það fyrir
rjettinum, að dyrnar á herbergi hennar hefðu ver-
ið læstar og lykillinn verið að innanverðu, og að
hlerar af gamalli gerð hefðu verið fyrir gluggun-
um, og þeim lokað með sterkum þverslám úr járni.
— 135 —
Veggirnir voru athugaðir nákvæmlega, og fannst
hvergi nokkur rifa á þeim, og sama er að segja
um gólfið. Reykháfurinn er að sönnu víður, en
rjett fyrir ofan eldstóna eru tvær járnstengur gegn-
um hann, og liggja þær í kross, svo að ótnögulegt
er að maður geti komizt þar upp eða ofan. IJað
er þess vegna alveg áreiðanlegt, að systir mín var
alein í herberginu, þegar bana hennar bar að
höndum. Auk þess káust engin merki þess á lík-
inu, að henni hefði verið misþyrmt á nokkurn hátt«.
»En eitur?«
»Læknarnir krufðu hana, en urðu ekki varir
við neitt slikt«.
»Hvað haldið þjer þá, að orðið hafi veslings
systur yðar að bana?«
»Min skoðun er sú, að hún hafi dáið af ein-
tómri hræðslu — einhverri óstjórnlegri skelfingu,
jafnvel þótt jeg geti ekki gert mjer grein fyrir því,
hvað hún getur hafa orðið svona hrædd við«.
»Voru Zigeunarnir oft í garðinum um þelta
leyti?«
»Já, það er oftast eitthvað af þeim í garðinum«-
»Hvað haldið þjer að systir yðar hafi átt við
með dröfnóttur band — eða dröfnótt band —?«
»Jeg held helzt, að hún hafi sag það í algerðu
óráði. En þó hefir mjer stundum dottið í hug
»bandamaður« eða eitthvert þess konar samsett
orð, og stundum hefir mjer dottið í liug, að liugs-
azt gæti að liún hefði átt við Zigeunana, því að
þeir skreyta oft höfuðföt sín með mislitum böndum«*
Holmes hristi höfuðið, eins og hann gerði sig
alls ekki ánægðan með þessar skýringar.
»F*að litur svo út, sem það muni verða mjög
erfitt að grafast fyrir sannleikann í þessu máli«,
mælti hann. »En gerið nú svo vel að halda áfram«.
»Það eru nú liðin bjer um bil tvö ár síðan
þetta gerðist, og síðan heíi jeg lifað enn þá ein-
manalegra og gleðisnauðara lífi en áður. En fyrir
rúmum mánuði bað mín ungur maður, sem jeg
heíi þekkt um mörg ár. Hann heitir Armitage —
Percy Armitage — og er næst elzti sonur hr. Ar-
mitage frá Reading. Stjúpi minn hefir ekkert haft
að athuga við trúlofun okkar, og við höfum á-
kveðið, að halda brúðkaupið nú með vorinu. Fyrir
nokkrum dögum var byrjað að gera við vestur-
álmu hússins, sem við búum í, og var í gær rifið
gat á vegginn á herbergi minu, svo að jeg neydd-
ist til að flytja mig yfir í herbergi syslur minnaf
sálugu, og sofa í rúminu, sem hún svaf i. í nótt
lá jeg vakandi, og var að hugsa um hin hræðilegu
afdrif systur minnar, og þjer getið sjálfsagt hugsað
yður, hve óttaslegin jeg varð, þegar jeg í kyrrð
næturinnar allt í einu heyri þetta lága blísturhljóð,
sem hún heyrði næturnar áður en hún dó. Jeg
settist undir eins upp og kveikti á lampanum; en
í herberginu var ekkert að sjá. Hræðslan hafði
gripið mig svo illa, að það var ekki til að tala um
að leggjast út af aftur. Jeg fór því að klæða mig,
og undir eins og lýsa tók af degi, laumaðist jeg
út, leigði mjer veiðivagn í veitingakránni, sem ei'
skammt frá heimili okkar, ók til Leatherhead, og
fór þaðan með fyrstu eimlest hingað, til þess að
tala við yður og leita ráða hjá yður«. (Framh.).
— 136 —