Alþýðublaðið - 19.12.1939, Page 2

ÞRIÐJUDAGUR 19. DES. 1939
ALÞYÐUBLAÐIÐ
50) Hann átti nú að fá fast embætti, ásamt búri, og svo átti hann
að fá að ganga um tvisvar á dag og einu sinni yfir nóttina. 51)
Hann f.ékk tólf þjóna og þeir héldu allir í silkiband, sem var
um fótinn á fuglinum. 52) Og allir töluðu um þennan einkenni-
lega fugl. 53) Og ellefu börn voru látin heita í höfuðið á honum,
en ekkert þeirra gat þó sungið.
Bðkunarvðrnr
Flestar á gamla
lága verðinu. Hveiti
ennþá 45 aura kgr.
Ókeypis málshættir í smákök-
urnar.
51. í pxirthiti
lekpiofjqcwqvn cútib
Skinfaxi.
Nióvemberhefti yfirstandanidi
árgangs er n'ýtoomi'ð út. Efni:
Halldór Kristjánsson: Samvizku-
fneisi, Jón Konráðsson: Lýðræðd
félagsskapur, A. S.: Sigurjón Ól-
afsson, A. S.: 40 ára fórnarstarf,
Richard Beok: Svipmikil hetjú-
saga, Jóhannes úr KötlUm: Ég
sendi kveðju, Jón Jónsson frá
Ljárskógum: Afmælissöngur „ói-
afs pá“, Jóhann Bjarnason: Dag-
ur, Unnarsteinn: íslenzk æska, A.
S.: Fallnir stofnar, Ingimundur
Ólafsson: Skipulagning á störfum
Umf., Halldór Kristjánsson: Að
norðan, Daníel Ágústínusson: Frá
fólagsstarfinu, Siigurður Ólafssion:
Ungmennasamband Skagafjarðar.
Útbreiðið Alþýðublaðið.
UMRÆÐUEFNI
Vetrarhjálpin. — Mæðra-
styrksnefndin. Sala á hús-
eignum og svik við ríkissjóð.
Velsæmisbrot af lögreglunni.
Börnin og jólasýningarnar
— og börnin á rakarastofun-
um. Bækur handa ungling-
unum.
ATHUGANIR
HANNESAR Á HORNINU.
AÐ ER ÁREIÐANLEGT, að
sjaldan hefir verið meiri þörf
fyrir starfsemi Vetrarhjálparinm
ar en einmitt nú — og svo virðist
sem bæjarbúar skilji þetta full-
komlega, því að söfnunin hefir
gengið að verulegu leyti betur en
nokkru sinni áður.
ÉG SEGI, að helzt ætti ástand-
ið að vera þannig í þjóðfélaginu,
að enginn þyrfti á slíkri hjálp að
halda, sem Vetrarhjálpin veitir.
Atvinnumöguleikar ættu að vera
nógir fyrir alla og tryggingar ættu
að vernda fólk fyrir fátækt og
skorti, en svona er það ekki, og
þá er ekki nema sjálfsagt að hver
hjálpi öðrum eftir sinni getu.
MÆÐRASTYRKSNENDIN hei'ir
og á undanförnum árum unnið að
hjálparstarfsemi. Hún hefir fyrst
og fremst hagað starfi sínu til
hjálpar einstæðmu mæðrum og
það er öllum kunnugt, sem þekkja
dálítið meira til lífsins í Reykja-
vík en þess, sem lifað er í Austur-
stræti og Bankastræti, að þar er
mikil þörf hjálpar, því að óvíða
mun skorturinn vera jafn tilfinn-
anlegur og þar, sem einstæðar
mæður eru að berjast áfram með
börnin sín.
FORVITINN skrifar: „Nú eru,
eins og þú veizt, erfiðir tímar hjá
okkur verkamönnum. Ég hefi
enga atvinnu haft í margar vikur,
og þrátt fyrir margítrekaðar til-
raunir ekki getað fengið neitt að
gera hjá hitaveitunni, þar er þó
helzta atvinnuvonin. Dagarnir
verða langir ef ekkert er starfað,
svo ég hefi reynt að stytta stund-
irnar með því að lesa ýmslgt til
skemmtunar og fróðleiks. Einn
kunningi minn hefir lánað mér
„Kaupsýslutíðindin“ öll þetta ár.
Þar er margt til fróðleiks og
skemmtunar, en í dálkinum um
þinglesin afsöl fyrir seldum eign-
um hér í bænum er nokkuð, sem
ég alls ekki get skilið.“
„SUMAR EIGNIR eru þar seld-
ar svo lágu verði, að slíkt er alls
ekki sambærilegt við það verð,
sem ég veit um að álíka eignir
hafa verið seldar fyrir á sama
tíma,og set ég hér nokkur dæmi
til að skýra þetta fyrir þér: Nr. 56
við Reynimel seld 21. janúar 1939.
Verð kr. 18 000. Nr. 37 við Reyni-
mel seld 18. febrúar 1939. Verð kr.
17 500. Nr. 39 við Reynimel seld
18. febrúar 1939. Verð kr. 17 000.
DAGSINS.
Nr. 7 við Hrefnugötu seld 25. marz
1939. Verð kr. 18 000. Nr. 43 við
Reynimel seld 3. apríl 1939. Verð
kr. 20 000. Nr. 41 við Reynimel
seld 5. apríl 1939. Verð kr. 20 100.
Nr. 181 við Hringbraut seld 6. júní
1939. Verð kr. 16 500. Nr. 50T við
Reynimel seld 15. sept. 1939 kr.
31 000. Nr. 52 við Víðimel seld 26.
sept. 1939. Verð kr. 10 000(!). Nr.
48 við Reynimel seld 26. okt. 1939.
Verð kr. 20 000. Nr. 16 við Loka-
stíg seld 6. nóv. 1939. Verð kr.
10 000 (!!). Nr. 11 við Reynimel
seld 28. nóv. 1939. Verð kr.
20 000.“
„ÉG FINN ekki ástæðu til að til-
greina hér fleiri afsöl með óeðli-
legu verði í þetta sinn, en vonast
til að þú reynir til að upplýsa
hvers vegna þessum húsum er af-
salað fyrir svona lágt verð, af því
að mér er vel kunnugt um að á-
líka hús og sum þessara hafa verið
seld fyrir um og yfir 30 þúsund
krónur. — Er hér verið að kom-
ast hjá að greiða lögboðið stimpil-
gjald og fela stórar peninga-
greiðslur, eða hvað á þetta annars
að þýða?“
JÁ, ÞETTA mun vera gert til að
svíkjast um að greiða stimpilgjöld,
svo fallegt, sem það er.
VÍÐFÖRULL skrifar: „Er lög-
regluþjóni leyfilegt að opinbera
það, sem gerst hefir á hans vakt,
manna á milli. Tökum t. d. að
hann hafi verið viðstaddur töku
á manni, er honum þá leyfilegt að
tala um það manna á milli og op-
inbera það, án leyfis yfirvalda, og
ef það er brot á lögum, hver er
þá hegningin?“
ÞETTA MUN EKKI hafa verið
bannað með lögum, en slík fram-
koma er talin velsæmisbrot af lög-
regluþjóni.
GÓS skrifar mér: „Mig langar
til að hripa þér nokkrar linur nú
eins og einu sinni áður, sem þá
bar tilætlaðan árangur, og sem ég
þakka þér kærlega fyrir. Það er
aðallega vegna barnanna. sem ég
finn mig knúðann til að minnast
á dálítið atriði. Ég var á gangi
niður í bæ í dag um það leyti og
jólasýning var niður hjá Liver-
pool og varð ég leiður af að
sjá það, sem ég hefði ekki trúað,
hefði mér verið sagt það. Þegar
ég kom þarna niður éftir, var eins
©g við mátti búast fjöldinn allur af
fólki, þó aðallega börnum, sem
voru að teygja sig og teygja til að
geta eitthvað séð, sem vonlegt er,
því að þetta er fyrir þau gert.“
„EN SVO ÉG snúi mér nú að
því, sem ég ætla að biðja þig að
minnast á í greinum þínum er það,
að reyna að koma í veg fyrir, að
fullorðna fólkið þjappi sér svo fast
að gluggunum að minnstu börnin
sjái ekki neitt og fara mörg
þeirra skælandi heim og fá ekki
að sjá þessa dýrmætu sýningu, sem
þeim finnst. Ég tel þetta vera af
hugsunarleysi, því ég veit, að það
er óviljaverk, sem fólk í augna-
blikinu hugsar ekki um, vegna
þess að sumt af því er þá með
ungbörn á handleggnum. Ég vil
nú mælast til þess, að hver og einn
fullorðinn, sem þarna er viðstadd-
ur, þegar svona sýningar fara um
hönd, geri sitt allra bezta og hjálpi
börnunum til þess að fá að sjá og
að fólk, sem er með börn á hand-
legg, standi með þau fyrir aftan
hin börnin.“
„13. JÚNÍ“ skrifar mér á þessa
leið: „Ég var staddur inni á rak-
arastofu eftir hádegi á aðfangadag
jóla í fyrra, til þess að láta klippa
mig. Þar beið fjöldi fólks eftir af-
greiðslu eins og venja er, marga
daga fyrir jólin. A meðal gestanna
sem biðu, var kona með lítið
barn,. tæplega eins árs, og var
barnið alltaf grenjandi, og konan
alltaf að fárast yfir hinni löngu
bið, þar sem hún ætti svo margt
ógert. Mér og ef til vill fleirum
datt í hug, að .vel hefði mátt
klippa þetta litla barn, áður en að-
sóknin varð svona mikil, eða þó
það hefði verið gert hálfum mán-
uði til þrem vikum fyrir jól, því
hár á svona litlum börnum vex
ekki svo fljótt. Annars vildi ég
með línum þessum benda á, hve
slæmt það er fyrir okkur hina full-
orðnu, sem ef til vill þurfum að
taka okkur frí frá vinnu, til þess
að láta klippa okkur, að rakara-
stofurnar skuli vera fullar af börn
um svona fram til síðustu daga
fyrir jól. Og ég vil að endingu
hvetja foreldrana til meiri fyrir-
hyggju í þessum efnum, en verið
heíir.“
EINS OG VENJA ER fyrir jól-
in, kemur mikið flóð út af barna-
og unglingabókum. Ég hefi ekki
haft tækifæri til að sjá nema fáar
þessara bóka, en þó að merkilegt
megi teljast um svo fullorðinn
mann eins og ég er, þá hefi ég
mjög gaman af barnabókum og les
þær allar með áfergju. Það er lík-
ast til vegna þess, að ég var svo
mikill strákur, þegar ég var strák-
ur, og að með því að lesa þessar
unglingabækur, þá lifi ég upp
gamlar minningar frá litla, fátæka
fiskiþorpinu mínu. Ég hefi því les-
ið margar unglingabækur á und-
anförnum árum og engin þeirra
hefir fallið mér svo vel í geð og
Davíð Copperfield eftir Charles
Dickens, sem taókaforlag Æsk-
unnar hefir gefið út. Þessi bók
hefir allt það bezta til brunns að
bera, sem prýða má unglingabók.
Dickens er líka frægur höfundur,
Hann skrifaði Oliver Twist, sem
allir kannast við.
Fiársöfminin I Noregi
,h:anda Finnum nemur 2 millj-
önuim ikróna. Eigendur 3000 happ-
drættísmiða. hétu að gefa féð, ef
þeir ynni á miða sína til Finn-
lands, en þannig komu inn 6000
kr. í seinasta drætti. F.Ú.
Útbreiðið Alþýðublaðið.
Kauplð jðlagjaflr til
að skreyta heluiIliuS
Teiknaðir og saumaðir: Dúkar, Púðar,
Teppi. — Listaverk eftir ísl. listamenn.
Silfurmunir o. fl.
Verzl. Angusti Svendsee
Af nýútkomnum ljóðabókum eru
Baugabrot
INDRIÐA Á FJALLI
sú bókin, sem flesta ljóðavini langar til að eignast.
TILVALIN JÓLAGJÖF fyrir unga og gamla.
JOHN DICKSON CARR:
Norðin í vðxmyndasafninn.
12.
— Jæja, herrar mínir?
— Þér ætlið enn að halda því fram, að sagan um konuna
með brúna hattinn sé skröksaga?
— Auðvitað! Það er heilaspuni föður míns.
— Svo að þér haldið það. Faðir yðar er stoltur maður, Gefur
þetta safn mikinn arð?
— Ég skil ekki, hvað það kemur málinu við. ,
— Jú, það kemur málinu við. Faðir yðar minntist á fátækt
sína. Ég þori að ábyrgjast, að þér eruð fjárhaldsmaðurinn.
— Já.
Bencolin tók vindlinginn út úr sér. — Veit hann þá, að þér
hafið lagt inn í ýmsa banka í París allmiklar upphæðir, eða
samtals nærri því eina milljón franka?
Hún svaraði ekki, en fölnaði og sjáöldrin þöndust út.
— Jæja þá, sagði Bencolin, — hafið þér engu við þetta að
bæta?
— Nei, engu. svaraði hún rámri röddu, — nema að þér
eruð gáfaður maður! Hamingjan góða! En hvað þér eruð gáf-
aður! Og nú ætlið þér að ségja honum frá þessu.
Bencolin yppti öxlum: — Það er víst ekki nauðsynlegt. Ó!
Þarna koma menn mínir.
Ú,ti á götunni heyrðist í lögreglubílnum. Vagninn nam stað-
ar úti fyrir og mannamál heyrðist. Bencolin flýtti sér fram
að dyrunum. Svo heyrðist í öðrum bíl. Ég leit framan í Chau-
mont. Hann var truflaður á svipinn.
— Hvern fjandann á þetta að þýða? stundi Chaumont. —
Ég skil ekkert í því.
Ég sneri mér að ungfrú Augustin: — Ungfrú, sagði ég, —
lögreglan er komin hingað, og það er ekki ósennilegt, að lög-
reglumennirnir snúi öllu við. Ef yður langar til að draga yð-
ur í hlé, þá er ég viss um, að Bencolin er það ekkert á móti
skapi.
Hún horfði alvarleg á mig. Þegar ég gaf henni nánari gæt-
ur, þóttist ég þess fullviss, að í öðru umhverfi hlyti hún að
vera nærri því falleg.
— Þér eruð mjög kurteis maður. Dauft bros lék um varir
hennar. — En ég ætla ekki að fara. Mér þykir gaman að sjá,
hvað lögreglan ætlar að gera.
Gegnum dyrnar sáum við löögregluþjónana ganga inn í for-
stofana. Ég heyrði Bencolin vísa þeim veginn. Hann kom því
næst aftur inn í herbergið og einn lögregluþjónanna með hon-
um.
— Durrand umsjónarmaður, sagði hann, — tekur að sér að
framkvæma rannsókn hér. Ég fel honum allt á hendur.
— Við munum fara mjög varlega, sagði hann, — og ekki
brjóta neitt.
— Má engar myndir taka?
— Engar myndir í ganginum, þér skiljið.
— Já, ég skil.
— Þá skulum við athuga þessa hluti. Bencolin nálgaðist
borðið. Þar lá handtaskan og innihald hennar, ásamt svörtu
grímunni, sem við höfðum funiclið á gólfinu. — Þessir munir
lágu í ganginum, eins og ég hefi sagt yður.
Lögregluumsjónarmaðurinn laut yfir borðið. Hann greip
hlutina einn af öðrum; — Þessa tösku hefir hin myrta kona
átt, er ekki svo?
— Jú, fangamark hennar er á töskunni. Ég finn hér ekkert
merkilegt, nema þetta.
Bencolin hélt á ofurlitlum miða. Á miðann hafði verið
skrifað nafn og heimilisfang. Lögregluumsjónarmaðprjpn
blístraði.
— Hamingjan góða! tautaði hann. — Er hann nú við þetta
mál riðinn? O, það er svona, hann býr 1 næsta húsi. Á ég að
hringja til haris?
— Nei, alls ekki. Ég ætla að fara og tala við hann sjálfur.
Ég heyrði fótatak að baki mér. Marie Augustin greip báð-
um höndum um stólbakið:
— Viljið þið gera svo vel og segja mér, hvers nafn það er?
spurði hún skýrri rödd.
— Já, sagði lögregluumsjónarmaðurinn og horfði hvasst
á hana. — Nafnið er: Etienne Galant, 645 Avenue Montaigne,
sími: 11—73. Þekkið þér þennan mann?
— Nei.
Durrand virtist ætla að leggja fyrir hana fleiri spurning-
ar, en Bencolin lagði hönd sína á handlegg hans. Það eru
engar upplýsingar í heimilisfangabókinni. Hér er bíllykill og
hér er ökuskírteini Þar er bílnúmerið. Þér ættuð að láta at-
huga, hvort þessi bíll hefir sézt hér í nágrenninu.
Nú kom lögregluþjónn inn og er hann hafði tekið móti
skipunum, hinkraði hann við.
— Ég þarf að skýra frá dálitlu, sagði hann, ~— sem getur
verið í sambandi við þetta mál. Lögregluumsjónarmaðurinn
og Bencolin sneru sér að honum. — í kvöld tók ég eftir stúlku,
sem var úti fyrir safninu. Ég tók sérstaklega eftir henni af
því að ég gekk fram hjá henni tvisvar sinnum á stundarfjórð-
ungi, og í bæði skiptin stóð hún fyrir framan dyrnar, eins og
hún væri að hugsa um, hvort hún ætti að hringja eða ekki.