Tíminn - 20.12.1932, Qupperneq 2

216
TlMINN
„Réttvísin sefur“
Pétur Magnússon málíærslumaður
Behrens í gjaldþrotamálinu sagði i
málsvöm sinni fyrir hæstarétti, að i
svona málum myndi réttvísin stund-
um hafa verið látin sofal Mbl. sagði
frá þessu, graf-alvarlega, og skildi
ekki að það myndi gera Pétur að
athlægi um allt land, og jafn lengi
sem einhver kann að minnast þess
að maður hafi verið til með því
nafni.
En i þessari einu setningu er
fólgin. innsta lífsskoðun íhaldsins.
Hyggnir menn leyna henni, eins og
þeir bezt geta. En sumir íhaldsmenn
láta þessa hugsun gegnsýra svo
hugann, að þeir verða henni sam-
dauna. Einn af þeim mönnum, er
Pétur Magnússon.
Síðan í fornöld hafa málarar og
myndasmiðir í listaverkum sínum
sýnt guð réttarfarsins með band fyr-
ir augum. í því lá ekki sú hugsun,
að guðinn væri blindur. þvert á
móti. Hann var skygn í bezta lagi.
En bandið var fyrir augum til þess
að hann sæi elcki mennina, sem átti
að dæma, heldur málstað þeirra.
Bandið fyrir augum átti að tákna
hið fullkomna hlutleysi dómsvalds-
ins, hina fullkomnu afneitun þess
að dómstóll færi í manngreinarálit.
En Pétur Magnússon hugsar sér
réttvísina öðruvísi. Ekki með hið
venjuhelgaða band fyrir augum,
iieldur að réttvísin sofi, stundum,
þegar sérstaklega stendur á, þegar
þess er þörf.
Hugsjón Peturs Magnússonar um
starfshætti réttvísinnar er sú, að
þegar eitthvert saka- eða svikamál
kemur upp i landinu, þá athugar
réttvísin fyrst hverir að því standa,
hverir séu hihir brotlegu og hvort
þeir eða flokkur þeirra bíði skaða
við að dómur gangi um mál hins
seka. Ef réttvísin sér að sá seki er
hátt settur maður, vel alinn, með
hökutopp að fornum sið heldri
manna, þá á réttvisin að halla sér
út af á koddann, lygna augunum
ineð íullkominni rósemi, loka aug-
unum og sofna. Á meðan á sá seki
að hverfa burt út í mannfélagið.
Hann á að geta hafið svikaferilinn
að nýju, fengið mannaforráð, heið-
ursmerki, titla. Ailt það sem bezt
hentar þesskonar mönnum.
En réttvísin má elcki sofa allt af.
Nokkru síðar er hún vakin. Fyrir
framan hana stendur kona, mögur
og fátæklega klædd, móðir margra
barna. Hún er ákærð fyrir þjófnað.
Maður hennar er burtu i vipnu, en
hefir ekki náð að geta sent kaup
sitt heim. Hungrið kemur að dyrum
hennar. Börnin gráta af sulti. í ör-
væntingu fer móðirin yfir götuna,
gengur inn í stofu. Hún sér lykil
hanga við skáphurð á veggnum. Hún
eykur sekt sína með að taka lykil-
inn, opna skápinn. þar inni leggja
tvö liundruð krónur. Hún tekur þær.
Hún er orðin þjófur, en börn hennar
gráta ekki af hungri um kvöldið.
Magra, fátæka konan stendur
frammi fyri ivj’éttvísinni. Hún rís frá
koddunum, hvessir augun grimmdar-
lega á móðir hungruðu barnanna og
segir: „J>ú ert umkomulaus. Engin
meiriháttar manneskja tr kunnug
þér. þar að auki hefir þú stolið.
Harka laganna skal ná til þín með
fullum strangleik".
Pétur Magnússon hefir sýnt í verki,
að hann veit ofboð vel, hvenær rétt-
vísin á að sofa. Skulu hér nefnd tvö
dæmi og munu þó fleiri til. í „Bláu
bókinni", sem er samsafn dóma og
opinberra skilríkja, sem sýnir réttar-
gæzlu og réttarþroska nokkuð
margra íhaldsleiðtoga, er á bls. 255
prentað bréf, sem Jóh. Jóh. þá bæjar-
íógeti, ritar vini sínum, dómsmála-
ráðherranum, Jóni Magnússyni, 13.
febr. 1922. það bréf er ódauðlegur
kjörgripur í sögu réttarfarsins á ís-
landi. Dómarinn segir þar að fyr um
veturinn hafi fimm kaupsýslumenn í
bænum kært sjötta kaupmanniun
„fyrir vanrækslu á bókfærslu og svik-
samlegar athafnir í sambandi við
gjaldþrot". Dómarinn segist ekki
hafa viljað rannsaka þetta (sbr. „rétt-
vísin sefur“), því að margir aðrir
hafi orðið gjaldþrota og framið „at-
hæfi, sem liggur á takmörkum þess
ólöglega“ (þ. e. verið raunverulega
stórbrotlegir við lögin) og mál þeirra
þó ekki tekin fvrir. (En það var auð-
vitað Jóh. Jóh. og J. M. að kenna,
embættisvanrækslu þeirfa). Nú segir
Jóh. Jóh., að hann hafi ætlað að taka
á sig rögg út af kæru fimmmenning-
anna og rannsaka málið. En þá birt-
ist hin blíða ásjóna Péturs Magnús-
sonar, full af siðferðilegum góðvilja.
Pétur segist vera málfærslumaður
sjötta kaupmannsins (af undarlegri
tilviljun leita svo margir brotlegir
verndar hjá þessum manni) og biður
hann nú hinn stranga dómara, að
fara hægt i að rannsaka svikamálið,
því að kona< sjötta kaupmannsins sé
að hugsa um — auðvitað með hjálp
P. M. — að kaupa sér frið við hina
iimm, með því að borga þeim pen-
inga til friðar rnanni sínum. Enn
líður tími. Jóh. Jóh. hittir Pétur og
spyr um hversu gangi verzlunin um
x’éttvisina. Pétur segir að þrír vilji
verzla, en tveir setji afarkosti, og sé
ekki semjandi við þá. Litlu síðar
Ieggur Pétur Magnússon inn á skrif-
stofu dómarans friðarskjal mikið,
aftui’köllun á kærunni á þremenn-
ingunum, sem höfðu verið keyptir
út með sérborgun. Spyx- Jóh. Jóli. nú
yfirmann sinn, Jón Magnússon, hvort
ekki megi bíða með sakamálsrann-
sókn, þai- til tvímenningarnir endur-
nýi kæru sína, eða það sem Jóh. Jóh.
álítur betra, að saksókn megi alveg
falla niður.
Eftir þetta bætir dómarinn við þess-
um viturlegu setningum: „Ég fyrir
mitt leyti tei réttvísinni ekki full-
nægt, þótt sakamálsrannsókn verði
hafin gegn einum í sambandi við
gjaldþrot hans---------þar sem aðr-
ir, sem líkt hefir staðið á með, hafa
sioppið við rannsókn".
En því var rannsókn ekki lxafin
gegn hinum, sem brotlegir voru? J.
M. og Jóh. Jóh. liöfðu vam-ækt
skyldu sína og gerzt brotlegir við
132 gi’. hegningarlaganna. En svo af-
saka þeii- félagai- það, að þeir stinga
undir stól kröfuuni um í'annsókn á
sjötta kaupmanninum, af því þeir
séu áður búnir að vanrækja skyldu
sína við meðferð eldii fjársvikamála.
Pótur Magnússon er bersýnilega,
ekki i vafa um að gjaldþrot sjötta
kaupmanns sé sviksamlegt. En hann
vill vei'zla, til þess að réttvísin hafi
Iieiðarlega ástæðu til að sofa — rétt
í þetta eina skipti!
Annað dæmi um svefnmeðal, sern
átti að byrla réttvísinni:
þórðui' Flygenring stórútgerðar-
inaðui' i Hafnarfirði verður gjald-
þröta um haustið 1930, og sannast,
að hann Jiefir auk gjaldþrotsins gert
sig selcan í vítaverðu athæfi, með þvi
að selja Kveldúlfi upp í gamla skuid
við það firma saltfisk, sem var veð-
settur l.andsbankanum og Útvegs-
bankanum fyrir mörg hundruð þús-
und krónur. Bankarnir liöfðu lánað
þetta fé til að veiða þennan fisk og
á því sama ári.
Hér var um tvöfalt refsimál að
xæða, bæði gjaldþrot og að selja veð-
setta eign. Auk þess var það óþægi-
legt fyrir Ólaf Thors og bræður hans
að opinbert mál risi út af því, að
þeir höfðu fengið fiskinn sem veð-
settur var bönkunum. Pétur Magnús-
son íinnur, að nú er komið eitt af
þeim sjaldgæfu en þýðingarmiklu til-
fellum, þar sem réttvísin átti að sofa.
Hér var um að ræða afbrot, sem var
stói-kostlega hegningarvert. En sá
sem hegningin hlaut fyrst að bitna
á, var greindur og vel menntaður
maðui' af góðri ætt, sem átti fjölda af
háttsettum vinum og viðskiptamönn-
um.
Svo byrjar Pétur liknarstarfsemi
sína. í fáeina daga er hann á stöð-
ugri rás fram og aft.ur milli
Hafnarfjarðar og Reykjavíkur. —
Allt er gert, sem unnt er til að fá
bankana til að kæra ekki fjársvikin.
En það lánast ekki. Formaður banka-
ráðs Útvegsbankans, Svavar Guð-
mundsson vildi ekki aðstoða við
svæfinguna. Hann kærir. Málið geng-
ur sinn gang. Útvegsmaðurinn er
dæmdur í margra mánaða fangelsi.
Réttvísin fékk ekki að sofa í þetta
sinn. En hún blundaði síðar. íhaldið
kom fi'am stjóinai’skiptum vorið 1932.
M. Guðm. varð dómsmálaráðherra.
þórður Flygenring hafði þá byrjað
að taka út hegningu sína. M. Guðm.
lét það vera citi af sínum fyrstu
verkum að opna fangelsisdyrnar og
segja við þennan mann: Tak sæng
þína og gakk burt héðan.
Ef þórður Flygenring hefði ekki
átt að marga svokallaða „betri
menn" mvndi engum hafa dottlð í
liug annað, en að gjaldþrotamál hans
yrði að ganga sinn gang, og veðsetn-
ingarmálið ekki síður. Auk þess var
náðun í byrjun hinnar tildæmdu
hegningar xilgert gerræði, og engin
foi’dæmi um að i svo gífurlegu fjár-
svikamáii væri sama sem felld niður
hegningin.
Haustið 1931 komst upp um
ólögiega söiu áfengis á gistihúsi í
Rvík. Mbl. ællaði að ganga af göfl-
unum. Biiidindisáhuginn ætlaði al-
veg að kæfa Jakob Möller og Valtý
Stefánsson! þetta mál var dæmt;
gistihúseigandinn fékk mikla sekt og
missti veitingaleyfi í hálft, ár. En
hinum mögnuðu andstæðingum
áfengis, Möller og Valtý, þótti þetta
ekki nóg. þeir vildu helzt láta jafna
gistihúsið við jörðu.
En í þeim svifum komu upp tvö
stórkostleg áfengismál, smyglun og
auk þess meiriháttar skjalafölsun.
Við þetta mál voru riðnir tveir menn,
sem áttu marga vini í hópi embættis-
manna i Reykjavík. Og það er eng-
inn vafi á því, að ef þá hefði verið
íhaldsstjórn við völd,' þá hofði rétt-
visinni verið boðin góð nótt, henni
reidd mjúk sæng og beðin að halla
sér út af og sofa. En ihaldið fór þá
ekki enn með framkvæmd „réttvís-
innar“. Bæði málin voru tekin fyrir
og dæmd í undirrétti af Hermanni
Jónassyni nákvæmlega eins og sak-
borningarnir ættu engan að, nema
lög þjóðfélagsins.
En „svefninn" kom fram annars-
staðar. Valtýr og Jakob Möller misstu
að langmestu leyti áhuga sinn fyrir
vínmálunum, og blöð þeirra minnt-
itst annaðhvoi't ekki eða sama sem
ekki á þessi tvö hneykslismál. —
Auk þess urðu þau þess valdandi að
mikill áhugi varð hjá íhaldinu að af-
nema síðustu leyfar bannlaganna —
í von um að létta byrði þessara brot-
legu manna.
Fyrra málið var þannig vaxið, að
ungur maður að nafni ísleifur Briem
var ritari lxjá ræðismanni Frakka.
Isleifur var vel ættaður. Hann var
sonur Sigui'ður póstmeistara, bi'óður-
sonui' Eggerts Briem núverandi dóm-
stjóra og mágur Jóns Kjartanssonar
íitstjóra Mbl.
þessi maður gerði sig s.ekan um
vínsmygl þannig að lxann misnotaði
aðstöðu sina hjá raxðismanni Frakka,
smyglaði þannig víninu á nafni er-
lendrar þjóðar, braut trúnað við
cmbættið, og falsaði að lokun nafn
íæðismannsins undir plöggin, sem
þurfti til að ná víninu. það var síðan
ilutt heim í kjallara póstmeistara,
og almenn trú að riflega hafi verið
veitt af því til að auka ungum í-
haldsmönnurn kjark við æsingar
þeii'ra í skrílvikunni eftir þingrofið.
Brot Isleifs sannaðist fljótt. Hann
var dæmdui' í fésekt ög þriggja mán-
aða fangelsi. Fyrverandi stjórn lét
við það sitja og áfrýjaði ekki mál-
inu. Isleifur greiddi af höndum fé-
sektina, en liafði ekki byrjað að
taka út hegninguna. það var vitan-
iegt að allt yrði gert til þess að
bjarga ísleifi frá fangelsi, því að
xnaður hafði gengið undir manns-
hönd til að reyna að fá fyrverandi
dómsmálaráðherra til að blanda rétt-
vísinni svefnlyf til bjargar honum.
En eftir stjórnarskiftin tók Jón rit-
stjóri Kjartansson að blanda sér í
málið, og kom með orðsendingar
fi'á ríkisstjórninni um að ekki mætti
láta Isleif byrja að taka út hegning-
una, því að M. Guðm. væri búinn að
lofa uppgjöf saka. Stóð í þessu fram-
eftir sumri. Að lokum kom þó þar,
að M. G.' lét ísleif vera í fangelsi
i nokkra daga, en opnaði þá fyrir hon-
| um hurð fangelsisins.
jtað er alveg fordæmalaust í ís-
lenzkri réttarfarssögu, að maður,
sem drýgir skjalafals í stórum stíl,
beint í eiginliagsmunaskyni, og haf-
andi enga afsökun eða málsbót, sé
látinn sleppa við hegningu. En það
er líka í fyrsta sinn, sem maður úr
embættaklíku Rvíkur er dæmdur fyr-
ir fölsun. Og mál ísleifs Briem hefði
verið svæft þegar í byrjun, ef íhald-
ið hefði þá ráðið í dómsmálaráðu-
neytinu.
Síðara málið var hin stórkostlega
vínsmygluri Björns Björnssonar bak-
ara. Hann smyglaði um líkt leyti
og ísleifur fimm hundruð whisky-
flöskum úr frönsku herskipi, og
nokkru af öðrum vínum.
Undirdómarinn dæmdi Björn í ca.
24 þús. kr. sekt og tveggja mánaða
fangelsi. Við stjórnarskiptin hafði
fráfarandi stjórn lýst yfir, að hún
myndi ekki áfrýja, að hún myndi
athuga hvort hægt væri að semja
um að sektin yrði greidd á þrem
árum, til að gera manninum kleift
að greiða hana án þess að verða að
stöðva atvinnurekstur sinn, en að
þá yrði trygging að vera fyrir skuld-
inni. Aftur var Birni bent á, að um
niðurfall fangelsisvistar gæti ekki
verið nð tala.
Engir.n vafi var á því, að Björn
bakari hafði ekki flutt inn 500
whiskyflöskur handa sér einum, eða
sínu heimili. Langsamlega mestur
hlutinn hlaut að vera handa öðrum.
Eftir öllum málavöxtum var Björn
einskonar pöntunarstjóri við whisk.v-
innflutning handa broddborgurum
Rvíkur, eða öðru nafni íhaldsleið-
togunum. það mátti ganga að því
vísu, að birgðir Björns hefðu átt að
fara í 20—30 hús „háttsettra" íhalds-
manna. það var því vitanlegt, að
utan um Björn bakara myndi standa
geysivoldugur hringur áhrifamanna,
sem þyrftu, vegna þess, að þeir voru
samsekir, að reyna að eyða málinu.
„Svæfa réttvísina" rétt í þetta eina
sinn.
Og réttvisin hefir sofið. M. Guðm.
og Ól. Th. hafa legið á skjölunum í
allt sumar, ekki áfrýjað og ekki
iátið Björn borga sektina, enn síður
taka út hegninguna. Og hinir miklu
frömuðir bindindis í landinu, Val-
týr Stefánsson og Jokob Möller, hafa
þagað. það er eins og þeir hafi ótt-
ast að réttvísin væri rétt að ná að
festa lilundinn. það þyrfti að ganga
um á tánum til að vekja hana ekki
á óheppilegum tíma.
En vel sé Pétri Magnússyni, verj-
anda liins löglega gjaldþrota manns,
Behrens. Pétur liefir gefið þjóðinni
hið rétta kjörorð:
Réttvísin þarf stundum að sofa!
X.
---o----
Bróf
landlæknis
um spítalann á Nýja-Kleppi.
Ritað dómsmálaráöuneytinu
17. ágúst 1932.
Vilmundur Jónsson landlæknir hef-
ir hinn 17. ágúst s. 1. sumar ritað
heilhrigðismálaráðuneytinu á þessa
leið:
„Um samþykkt Læluiafélags ís-
lands viðvíkjandi spítalanum á
Kleppi vil ég taka þetta fram:
það er rótt, að mikið hefir mátt
setja út á forstöðu hins nýja spítala
a Kleppi, og vísa ég til bréfs míns
til dómsmálaráðherra þar að lútandi
frá 16. nóv. f. á. þar sem ég lagði til,
aö yfirlæknirinn væri sem fyrst
leystur frá störfum sínum. þá til-
lögu tók ráðuneytið ekki til greina.
En við þá rekistefnu, sem í bréfinu
getur, skipti svo um, að síðan mun
allí ganga hneykslanalaust á spítal-
anum — og var það raunar meira en
ég bjóst við. par má nú heita að
hvert rúm sé jafnan skipað, og virð-
ist mér öll. óánægja vera að sjatna
og allt fara viðunandi eins og fer*).
Raunar má segja að yfirlæknirinn,
sem að vísu er vel skynsamur lækn-
ir, hafi ekki þá fyllstu sérfræði-
menntun í þessari gi'ein læknisfræð-
innar, en lítt ætla ég að það þurfi
að koma niður á sjúklingunum, með
því að lækningatilraunir við geð-
veika sjúklinga munu yfirleitt ekki
hafa ýkjamikið gildi fyrir þá, og er
höfuðatriðið að hjúkra þeim með ná-
kvæmni, en á það þarf ekki að
skorta. Um lækningar geðveikra
sjúklinga er ráðandi mjög mikil hjá-
trú hér á landi, og halda menn jafn-
vel að þar sé töfralyfjum og aðferð-
um beitt, sem venjulegum læknum
sé með öllu ókunnugt um. Hefir og
nokkuð verið alið á þessu hin síð-
ustu ár og jafnvel af þcim, sem
sízt skyldi. Má heilbrigðisstjórnin
ekki láta blekkjast af því.
Mér virðist sá friður vera um
Kleppsspítalann, að almenningi verði
gert vafasamt gagn með því að
hleypa öllu á ný í bál og brand, en
sú yrði vafalaust afleiðingin ef Helgi
læknir Tómassou yrði nú settur þar
inn aftur — svo sem allt er í pottinn
búið. Verð ég að svo stöddu að ráða
frá því.
Annað mál er það — og það hefir
jafnan verið mitt álit — að hneyksl-
anlcg bruðlun sé að hafa tvo yfir-
lækna við jafn litla stofnun og
Kleppsspítalamir eru. Gera þier báð-
ir ekki betur en að jafnast á við
litla spítaladeild, sem er fyllilega
eins yfirlæknismeðfæri. Náði slíkt
vitanlega ekki neinni átt, meðan ekki
*) Leturbr. gerðar hér i blaðinu.
Ritstj.
var hægt að byggja nándar nærri
vfir alla geðveika menn í landinu,
sem sjúkrahúsvistar þurftu, að roisa
yfirlæknisbústað, til viðbótar þeim,
sem fyrir var, í stað þess að gera
spítalann þeim mun stærri, auk þess
sem reksturinn verður dýrari á
þennan hátt og margskonar erfið-
leikar samfara sundurskiptingunni.
Hygg ég, að sem allra fyrst eigi að
gera Kleppsspítalana að öllu leyti
einn spítala. Og með því að lítið eða
ekkert vantar nú á það annað en að
setja þar einn yfirlækni, vil ég, að
jafnframt því, sem breyting verður
gerð á læknisskipuninni þar verði
horfið að því ráði. Á það helzt ekki
að dragast lengi. Svo hugsunarlaust
og fávíslega var unnið, þegar nýi
spítalinn á Kleppi var reistur, að
hann var eingöngu gerður fyrir ró-
lega sjúklinga, sem vandræðalítið er
hægt að hafa á öðrum spítölum eða
í heimahúsum, en enn stendur fólk
uppi með óða sjúklinga, sem engin
leið er að fá fyrir samastað nema þá
með óheyrilegum kostnaði, jafnvel
svo tugum króna skiptir á dag. Mér
hefir dottið í hug, að ef til vill mætti
ráða hér einhverja bót á til bráða-
birgða og með litlum tilkostnaði með
því að leggja annan yfirlæknisbú-
staðinn niður og nota það pláss, sem
þar sarast, beinlínis eða óbeinlínis
til þess að hýsa óða sjúklinga. Æski
ég samþykkis ráðuneytisins til þess
að mega fá þetta athugað.
Verði nú settur einn yfirlæknir yf-
ir allan Kleppsspítalann kemur þar
naumast annar til greina en pró-
fessor þórður Sveinsson og ætla ég
bezt fara á, að hann gegndi þessu
starfi fyrst um sinn, enda væri hon-
um þá fenginn sérstaklega ötull
kandidat til aðstoðar.
Helgi læknir Tómasson hefir ærið
að starfa í bænum i sérgrein sinni,
og virðist ekki vera á það bætandi.
Vandræði eru aðeins að því, að milli
han.s og ýmsra starfandi lækna i
bænum annarsvegar og Kleppsspít-
alatis liinsvegar' virðist engin sam-
vinna geta verið, og hefir verið
kvartað undan því við mig af mörg-
um, bæði læknum og öðrum, að þó
rúm séu til á spítalanum, sé geð-
veikum sjúklingum haldið tímunum
saman hér í bænum, jafnvel þeim,
sein enga batavon sýnast eiga og i
svo dýrri vist að menn sundlar við
að nefna þær upphæðir, ekki sízt
þegar fátæklingar eða lítils megandi
sveitarfélög eiga í hlut.
Ef til vill má afsaka þetta að
nokkru meðan nýi spítalinn — en
þar losna helzt rúm — er í höndum
núverandi yfirlæknis, að því athug-
uðu með hvaða atburðum hann varð
það, en þó einkum því, hversu mik-
ið hefir mátt að honum tinna, en ég
geri ráð fyrir, að viðunandi sam-
vinna hljóti að takast, ef horfið
verður að þvi ráði um læknaskipun
á spítalanum, sem ég hefi stungið
hér upp á“.
(Undirskrift landlæknis).
ATH.:
Ól. Th. hefir reýnt að nota Vilm.
Jónsson landlækni sem skálkaskjól
í Kleppsmálinu, um leið og hann
hefir alveg gengið fram hjá honum
við meðferð málsins, enda breytt
þvert á móti tillögum hans.
Eftir kröfu frá landlækni hefir Ól.
Th. nú neyðst til að birta bréf
landlæknis, frá síðastliðnu sumri, þar
sem V. J. sendir stjórninni aðvörun
út af tilraun læknaklíkunnar til að
koma II. T. aftur að Kleppi, en nú
er það birt hér. V. J. fulyrðir þar,
að nálega hvert rúm sé skipað á
Kleppi, að almennur lriður sé um
spítalann (það héfði átt að hæfa frið-
samri landstjórn), að allt myndi fara
í bál og brand ef H. T. kæmi þar
aftur, og að hann ráði algerlega frá
að gera það. Ennfremur vill V. J.
undirstrika, að óþarfi sé að
liafa tvo yfirlækna, og bezt að taka
sem fyrst annan læknisbústaðinn
handa mjög órólegum sjúklingum,
sem nú vanti rúm á Klcppi. þá á-
fellir V. J. þá lælcna sem spilla fyrir
Kleppi, og sem hafa að féþúfu að
halda sjúklingum að óþörfu á rán-
dýrum stöðum í Reykjavík. þá bend-
ir V, J. á blekkingar, sem þyrlað er
upp til að auka atvinnu geðveikra-
lækna. Er þar stefnt að hinu falska
skrumi og kynjalyfja-kviksögum,
sem haldið er að almenningi „jafn-
vel af þeim sem sízt skyldi“. — það,
sem sérstaklega skal bent á nú, er
það, að jafnvel þótt þurft hefði að
víkja fyrv. yfirlækni frá starfi sínu,
sem landlæknir í þessu bréfi telur