Tíminn - 26.08.1939, Page 2

390
TÍMIM, laiigartlagiiin 26. ágííst 1939
98. blatt
Þ egmkyldu-
viiftiian
^gímmrt
Laugardattinn 26. áq.
»Baráttan gegn fas-
ísma og stríðí«
íslenzkir kommúnistar hafa
opinberað undirgefni sína og
hlýðni við valdhafana í Rúss-
landi á þann hátt, að frekari
sannana ætti ekki að þurfa í
þeim efnum.
Á undanförnum áxum hafa
kommúnistar um allan heim tal-
ið það helzta markmið sitt, að
berjast gegn stríði og fasisma.
Þeir hafa notað hin sterkustu
orð til að lýsa ógnum stríðsins
og fasismans. Þeir hafa beitt öll-
um áróðurstækjum sínum til að
reyna að sanna, að ekkert land
í heiminum væri eins einlægurog
ákveðinn andstæðingur stríðs-
ins og fasismans og Sovét-Rúss-
land og þess vegna ætti verka-
lýður og millistéttir allra landa
að sameinast undir forystu þess
til að berjast gegn þessum hætt-
um.
Fylgi kommúnismans utan
Rússlands seinustu árin hefir
fyrst og fremst byggst á því, að
menn hafa lagt trúnað á þenn-
an áróður kommúnistaforingj -
anna og þeim hefir tekizt að
halda þessari trú nokkurn veg-
inn lifandi fram til seinustu
daga. Ástæðan er sú, að ekki
hefir reynt til fullnustu á ein-
lægni Rússa í þessum málum
fyrr en síðastl. vor, þegar Bretar
og Frakkar leituðu til þeirra og
buðu þeim bandalag með það
hvorttveggja fyrir augum, að af-
stýra stríði og hindra frekari yf-
irgang fasismans.
Samkvæmt áróðri sínum á
undanförnum árum hefði mátt
telja víst, að Rússar tækju þessu
tilboði tveimur höndum. Hafi
þeím mislíkað undanhald Breta
og Frakka við fasistaríkin átti
þeim að vera það enn kærkomn-
ara að fá þessar þjóðir til að
bindast bandalagi gegn frekari
yfirgangi fasistaríkjanna.
Úrslit þessara málaleitunar
Breta og Frakka eru nú kunn.
Öllum þeim, er hafa treyst So-
vét-Rússlandi sem andstæðingi
stríðsins og fasismans hljóta þau
að verða sárustu vonbrigði. Þau
hafa afhjúpað eina svívirðileg-
ustu blekkingu veraldarsögunn-
ar. Ríkið, sem þóttist vinna öll-
um öðrum frekar gegn stríði og
fasisma, grípur fyrsta tækifæri
til að svíkja þessa yfirlýstu
stefnu sína, gerir friðar- og hlut-
leysissamning við voldugasta
fasistarikið og fremur þetta ó-
heyrilega verk án vitundar
þeirra ríkja, sem eru að semja
við það um að fylgja fast fram
hinni margyfirlýstu stefnu þess.
Afleiðing þessara svika eru nú
þegar augljós. Á hverri stundu
vofir yfir, að Þjóðverjar fari inn
í Danzig og Pólland og hefji.með
því blóðugasta hildaríeikinn, sem
enn hefir verið háður. Allar lík-
ur mæla hins vegar með því, að
Þýzkaland hefði ekki treyst sér
til að sýna slíkan yfirgang, ef
Rússland hefði fylgt fast þeirri
fyrri stefnu, að gera sitt ítrasta
til að hindra frekari yfirgang
fasistaríkjanna og því heitið
Póllandi sama stuðningi og Bret-
land og Frakkland hafa gert.
í fyrsta sinn, sem Sovét-Rúss-
land gafst tækifæri til að hindra
stríð og frekari yfirgang fasista-
ríkjanna, sveik það ekki aðeins
þá stefnu sína, að berjast gegn
stríði og fasisma, heldur gerði
jafntframt samning við öflug-
asta fasistaríkið — samning, sem
beinlinis hvetur það til aukins
yfirgangs og ofbeldis.
En þótt Rússar brygðust þann-
ig í baráttunni gegn striði og
fasisma þurftu þá kommúnista-
flokkarnir annars staðar að
svíkja líka?
Vissulega ekki. Þeim átti að
vera þetta málefni svo heilagt,
ef marka mátti fyrri yfirlýsing-
ar þeirra, að það átti ekki að
hafa nein áhrif á afstöðu þeirra,
þótt flokksbræður þeirra í Rúss-
landi gerðust svikarar við stefnu
sína. Þeir áttu þvert á móti að
sýna og sanna einlægni sína með
því, að mótmæla svikunum, taka
upp baráttu á móti þeim og láta
valdhafa Sovét-Rússlands þann-
ig finna sem allra sterkasta and-
úð gegn hinu fyrirlitlega athæfi
þeirra.
En í stað þess, að standa þann-
ig við fyrri orð sín og yfirlýsing-
ar — yfirlýsingar, sem þeir töldu
áður óbifanlega sannfæringu
sína og hjartansmál — hafa
kommúnistaf oringj arnir utan
Rússlands frá sömu stundu og
Ribbentrop og Molotoff undir-
rituðu samninginn í Moskva,
strikað yfir öll hin stóru orð sín
um „hlífðarlausa og ósáttgjarna
baráttu á móti fasismanum“
og gert sitt ítrasta til að afsaka
og gylla svik valdhafanna í
Moskva.
Af hverju stafar þetta?
Það er ekki til, nema ein ein-
asta skýring og hún er líka rétt.
Kommúnistaforingjarnir lúta
allir fyrirskipunum Alþjóðasam-
bands kommúnista, sem hins-
vegar er verkfæri rússnesku
valdhafanna. Þeim hefir verið
innrætt, að það sé meiri dyggð
að hlýða þessum fyrirskipunum
í blindni en að hafa sjálfir
nokkra sannfæringu. Á sama
hátt og hermenn verða að hlýða
fyrirmælum yfirmanna sinna í
styrjöld, þótt það kosti þá bráð-
an bana, hlýða kommúnistafor-
ingjarnir utan Rússlands fyrir-
skipunum valdhafanna í
Moskva, enda þótt það kosti þá
dauða sannfæringarinnar og
samvizkunnar.
Það var til þessa fyrirkomu-
lags á þýzka kommúnistaflokkn-
um, sem Hitler sótti fyrirmynd
sína, þegar hann byrjaði að
skipuleggja nazistaflokkinn og
krafðist blindrar hlýðni flokks-
mannanna við foringjann.
Hinir íslenzku kommúnista-
foringjar hafa trúlega fylgt for-
dæmi kommúnistaforingjanna
annars staðar um blinda hlýðni
við Alþjóðasamband kommún-
ista í Moskva. Bezta sönnunin
hefir fengizt nú eftir að vináttu-
samningurinn milli Rússlands
og, Þýzkalands var undirritaður.
Þeir reyna að bera í bætiflák-
ana fyrir hann á allan hugsan-
legan hátt. Öll fyrri orð þeirra
um „ósáttfúsa baráttu gegn fas-
ismanum og stríðshættunni11
eru ómerk gerð. Þeir slá striki
yfir hin hörðu fordæmingarorð
sín um Stauningsstjórnina
dönsku, þegar hún gerði hlut-
leysissamninginn við Þýzkaland
fyrir nokkru. Það er alveg eins
og þeir hafi tapað minninu og
geti því með jafnaðargeði fót-
umtroðið það, sem þeir töldu sér
helgast áður. Svo máttug er hin
þýlundaða undirgefni þeirra við
valdhafana í Moskva.
í gegnum allt gum þeirra um
þennan mikla „stjórnmálasigur
sovétstjórnarinnar“, sem þeir
nefna svo, má þó glöggt finna,
að þeir hafi eitthvert innra hug-
boð um að alþýðufólkið, sem
hafi trúað þeim áður, taki þetta
ekki sem góða og gilda vöru og
telji þetta önnur endalok á bar-
Þegar hinar rómversku her-
sveitir byrjuðu að leggja undir
sig Austurheim fyrir meira en
tveim þúsundum ára, komust
þær í kynni við þjóðina, sem
trúði á ósýnilegan guð. En Róm-
verjar landvinningatímans voru
frjálslyndir í trúarefnum. Eins
og Bretar nútímans vöruðust
þeir að hrófla við siðvenjum
sigraðra þjóða. Viðurkenning
hins rómverska valds var þeim
fyrir öllu. Rómverska ríkið við-
urkenndi meira að segja smátt
og smátt guði þeirra þjóða, sem
yfirunnar voru og leit með vel-
þóknun á dýrkun þeirra. í
sjálfri Rómaborg fjölgaði fórn-
arölturunum jafnótt og skatt-
löndunum, því að fólk frá þess-
um löndum, sem settist að í
hinum mikla höfuðstað, varð að
geta dýrkað guði sína. Eflaust
hefir þetta verið hyggileg póli-
tík og sparað líf margra róm-
verskra hermanna.
Hví skyldi ekki guð ísraels
líka geta orðið rómverskur guð?
Þannig hugsuðu hinir róm-
versku sigurvegarar. Þeim kom
ekki til hugar að meina Gyðing-
um trú sína fremur en öðrum.
En vegir þessarar þjóðar, sem
trúði á ósýnilegan guð voru
þeim óskiljanlegir. Hinn ósýni-
legi guð heimtaði, að sjöundi
hver dagur í lífi mannsins væri
FRAMHALD
IV.
í greinarköflum þeim um
þegnskylduvinnuna, er birtust í
síðasta blaði, var farið nokkrum
orðum um það tvennt, sem eink-
um liggur því til grundvallar,
að margir telja að lögfesting
slíkrar þegnkvaðar sé bráð nauð-
syn. Þar var annarsvegar bent á
kaupstaðaunglingana,- sem sum-
ir hverjir alast upp í iðjuleysi,
og hver þörf væri á að þroska
þá í skóla vinnunnar; hins vegar
þörf landsmanna fyrir áfram-
haldandi umbætur, er styðja at-
vinnuvegina og skapa aðstöðu
til aukinnar framleiðslu.
Vita þykist ég, að ýmsir sjái
vandkvæði á framkvæmd þegn-
skylduvinnunnar og telji, að
hún muni vart koma að tilætl-
uðum notum. Ég vil hér taka
til nánari íhugunar þær helztu
mótbárur, er fram hafa komið
og vit er í.
Margir óttast, að þegnskyldu-
vinnan muni lenda í handaskol-
um í landi, þar sem enginn
þekkir til raunverulegs aga. Að
áttu kommúnista gegn íasisma
og stríði en það hafði gert sér
vonir um. Til að draga athygl-
ina frá þessu, er reynt að magna
áróðurinn gegn núverandi rík-
isstjórn og stuðningsflokkum
hennar. En kommúnistaforingj-
arnir þurfa ekki að halda, að
það muni villa almenningi sýn.
Þeir hafa nú berlega afhjúpað
sig sem erindreka Moskva-
stjórnarinnar. Þeir hafa sýnt sig
sem viljalaus og skoðanalaus
verkfæri erlendrar ofbeldis-
stjórnar. Þeir hafa sýnt sig al-
búna til að fótumtroða það, sem
þeir telja helgast af öllu þessa
og þessa stundina. Þeir hafa fyr-
irgert rétti sínum til að verða
teknir alvarlega og að nokkur
geti átt það á hættu að treysta
orðum þeirra og loforðum. Það
mun aðeins auka fylgisleysi
þeirra og gera hin pólitísku
endalok þeirra ennþá ömurlegri,
ef þeir ætla að nota seinustu
stundir hinnar pólitísku tilveru
sinnar til að auka úlfúð og
sundrungu meðal þjóðarinnar,
þegar allt ríður á, að hún standi
sameinuð.
Kommúnistar hafa lokið bar-
áttu sinni „gegn stríði og fas-
isma“, þeim eina þætti í starf-
semi þeirra, sem gat aflað þeim
nokkurs fylgis meðal lýðræðis-
þjóðanna. Það, ásamt því hvern-
ig endir þessarar baráttu þeirra
hefir orðið, mun nægja til að
tryggja kommúnismanum enda-
lok meðal þessara þjóða.
hvíldardagur. Þá mátti ekkert
verk vinna. Hermenn ísraels
létu jafnvel brytja sig niður af
óýinum sínum fremur en að
ganga til orustu á þeim degi*).
Þetta var heimskuleg trú í aug-
um Rómverjans, en hún hafði
undravert vald yfir mönnunum.
Og hinn ósýnilegi guð var að
þvi leyti ólíkur hinum róm-
versku eða grísku, að hann þoldi
ekki að nokkrum öðrum guði
væri virðing sýnd. Hinn vitskerti
rómverski keisari Kaligula, sem
gerði sjálfan sig að guði, heimt-
aði að líkneskja af sér væri sett
upp í musterinu í Jerúsalem og
tilbeðin þar. í augum rómversku
yfirvaldanna þar eystra var
þessi tilskipun að vísu óvenju-
leg en meinlaus. Enginn bann-
aði Gyðingum að dýrka sinn eig-
in guð eins og áður, ef þeir að-
eins vildu færa keisaralíkneskj -
unni fórn einstaka sinnum. En
þjóð hins ósýnilega guðs var
lostin óumræðilegri skelfingu og
foringjar hennar sögðu við land-
stjórann: Lát þú heldur her-
menn þína eyða landi voru með
*) í kristnum löndum síðar
varð laugardagshelgi Gyðinga
líka að ásteytingarsteini, og
þýddi m. a. það, að þeir urðu a.
m. k. víða útilokaðir frá verk-
smiðjuvinnu 19. aldar.
bresta muni menn, sem færir
séu um að stjórna svo umfangs-
miklu fyrirtæki, þannig að vel
fari. Þegnskylduvinnan yrði
sýnishorn þess, hvernig ekki ætti
að starfa, háðung ein og til
málamyndar. Þá gæti svo farið,
ef vinnukvöðin væri almenn og
án undanþágu fyrir fram-
leiðslustéttirnar, að unglingar
væru teknir frá arðgæfum
störfum i þágu fiskiveiða, land-
búnaðar eða iðnaðar og settir
til vinnu, sem væri yfirskin eitt
og kák. í stað þess að kenna
fólki að vinna, þá yrði þegn-
skylduvinnan sýningarverk
þess, hvernig ekki ætti að starfa.
Jafnframt drægi hún niður alla
virðingu, sem unglingarnir
kynnu að bera fyrir almennum
starfsreglum og aga og veitti
miður holla hugmynd um
stjórnarfar og opinbera starf-
semi í landinu. Af sömu ástæð-
um yrði enginn fjárhagslegur á-
vinningur að þegnskylduvinn-
unni. Vinnuafköstin yrðu svo
lítil, að umbæturnar yrðu jafn-
dýrar eða dýrari en ef þær væru
unnar á venjulegan hátt með
keyptu vinnuafli. Þannig væri
bæði hinn uppeldislegi og fjár-
hagslegi gróði rokinn út í veð-
ur og vind.
Við þetta bætist ótti um, að
þegnskylduvinnan verði þeim,
sem með framkvæmd hennar
fer, jata, er á má raða mikilli
hjörð bitlingamanna, ef til vill
hátt launaðra. Ofan á stjórn-
leysið bættist þá mikill tilkostn-
aður, jafnvel svo þungur baggi,
að gróðanum, sem ókeypis
vinnuafl átti að gefa, væri
snúið í gífurleg fjárútlát.
Áður en lengra er haldið út á
þá braut að rekja mótbárur
þeirra, sem öll tormerki sjá á
gagnsemi og réttmæti þegn-
skylduvinnunnar, skal vikið að
því, sem hér hefir verið fram
fært. Ef á þennan hátt færi um
þegnskylduvinnuna, væri hún
vitanlega sjálfdæmd. Ef vinnu-
brögðum yrði ekki skynsamlega
hagað.stjórnsemi ekki í góðu lagi
eða fleiri eða hærra launuðum
mönnum búið starf við fram-
kvæmdina heldur en bráð nauð-
syn krefur, þá væri betra að
málinu hefði hvergi verið hreyft.
En um þegnskylduvinnuna verð-
ur að gilda hið sama og um alla
aðra opinbera starfsemi. Það
verður að gera ráð fyrir, að rík-
isvaldið reyni að framkvæma
þegnskylduhugmyndina með
sæmilegum hætti, meðal annars
af almennum áhuga sérhvers
valdamanns fyrir viðunandi nið-
I urstöðu þess, er hann leysir af
eldi og járni, því að ef skipun
þín verður framkvæmd, er lífið
oss einskis virði. Hinir starfsömu
íbúar landsins lögðu hendur í
skaut og létu akra sína ósána.
Allur hinn kristni heimur
þekkir sögu gamla testamentis-
ins um uppruna og hlutverk ís-
raelsþjóðarinnar. — Samkvæmt
þeirri sögu leiddi hönd Drottins
forföðurinn Abraham austan úr
Mesopotamíu við fljótið Eufrat
(þar sem síðar stóð borgin Nin-
ive og nú í Bagdad) í áttina til
Miðjarðarhafs, í dalinn þar sem
Jordan rennur gegnum Genes-
aret út í saltvatnið, sem hylur
hinar tvær syndugu borgir, So-
doma og Gomorra, og kennt er
við dauðann. í hungursneyð
flýðu afkomendur hans til E-
gyptalands. Þaðan kom þjóðin
aftur eftir fjórar aldir yfir eyði-
merkur Arabíu inn í hið „íyrir-
heitna land“ og hafði á þeirri
ferð eignazt „lögmál“ sitt, er
jafnan síðan hefir greint hana
frá öðrum þjóðum. En löngu síð-
ar var landið hertekið af hinum
voldugu herkonungum Meso-
potamíu og íbúarnir fluttir til
Assyriu og Babylon. Á 6. öld f.
Kr. kom nokkur hluti þjóðar-
innar til baka og endurreisti
ríkið. En víst er um það, að á
1. öld e. Kr. voru Gyðingar orðin
fjölmenn þjóð. Þeir voru ekki
eingöngu í Kanaanslandi. í Al-
exandríu á Egyptalandi bjó
fjöldi þeirra og víðsvegar á aust-
ur- og suðurströnd Miðjarðar-
hafs voru Gyðingabyggðir. í
Rómaborg urðu þeir fjölmennir,
er stundir liðu. Og sagt er að
hendi, og í öðru lagi vegna þess
aðhalds, sem þjóðfélagsþegn-
arnir ávallt skapa. Engin á-
stæða virðist til að ætla, að
framkvæmd þegnskylduvinn-
unnar verði opinberum starfs-
mönnum ofurefli fremur en
önnur opinber starfsemi, til
dæmis rekstur banka, síma,
pósts og margra verzlana.
Mikinn kostnað í sambandi
við hana er óþarfi að óttast, ef
ekki yrði beinlínis til þess seilzt
að skapa sem flestum starf við
það. En hvert það fyrirtæki,
hvort það væri framkvæmd
þegnskylduvinnunnar eða annað,
sem menn stofnuðu til með slíku
hugarfari, væri að sjálfsögðu
falli vígt frá upphafi. Með eðli-
legum hætti myndi umsjón með
framkvæmd flestra verkefn-
anna, sem innt yrðu af hönd-
um, og yíirstjórn þeirra, falla á
herðar ýmsum föstum starfs-
mönnum ríkisins og opinberra
stofnana, svo sem starfsmönn-
um vegamálanna, vitamálanna,
Búnaðarfélagsins, skógræktar-
innar, sandgræðslunnar o. s.
frv., án þes að til aukalauna
kæmi. Hins vegar þyrfti að hafa
með því fullkomið eftirlit, að
allir sem skyldir væru til vinn-
unnar, inntu kvöð sína refja-
laust af höndum og sömuleiðis
þyrfti einhverju að kosta til
verkstjórnar og tilsjónar með
því, að alstaðar. ríkti fullur agi
og reglusemi og vinnubrögð
væru viðunandi. Að svo stöddu
liggur ekki fyrir, hve mikill
þessi óhjákvæmilegi kostnaður
yrði. En vart þyrfti það að vera
tilíinnanlegur baggi, ef skyn-
samlega væri á haldið. Að sjálf-
sögðu yrði ríkið að sjá þegn-
skylduvinnumönnunum fyrir
uppihaldi meðan þeir væru í
þess þjónustu, áhöldum til vinn-
unnar og ef til vill vinnufatnaði
að einhverju leyti. Hér bætist
svo við verkstjórn. Við vega-
vinnu nemur kaupgjaldið til
verkamannanna venjulega um
þrem fjórðu hlutum af öllum
kostnaðinum. Væri starfað að
vegagerð, og sé gert ráð fyrir
svipuðum vinnuafköstum og hjá
launuðum vegavinnumönnum,
ætti að vera hægt að leggja vegi
með alt að fjórum sinnum minni
tilkostnaði og nú er. Hið sama
gildir til dæmis um framræslu
og undirbúning lands undir
ræktun. En þar sem dýran efni-
við þarf til framkvæmdanna,
raskast þessi hlutföll að sjálf-
sögðu. Og því meiri fríðindi sem
þegnskyldumönnunum yrðu
veitt, því minni yrði vitanlega
hagnaður ríkisins af ókeypis
starfsorku þeirra.
V.
Aðrir vilja mótmæla lögfest-
ingu þegnskylduvinnunnar á
þeim grundvelli, að í henni fel-
ist nýjar og ranglátar álögur,
er gangi jafnt yfir fátæka sem
spanskir Gyðingar hafi haft sér
það til varnar á miðöldum, að
forfeður þeirra hafi verið komn-
ir til Spánar fyrir Krists burð og
því enga sök átt á krossfesting-
unni. Talið er, að alls hafi í
rómverska ríkinu verið um 5
miljónir Gyðinga á siðara hluta
1. aldar og má það teljast geysi
fjöldi miðað við íbúatölu ríkis-
ins alls. Orð lék á, að einn af
undirkonungum Rómverj a í
Jerusalem, af Herodesættinni,
hefði haft viðbúnað til að leggja
undir sig öll lönd Rómverja í
Asíu og lýsa yfir því, að hann
væri sá Messias, sem ætti að
gera þjóðina volduga og útbreiða
trúna á ósýnilegan guð um alla
veröldina.
En Messiasar-draumur Gyð-
ingaþjóðarinnar á 1. öld fékk
hroðalegan endi. Laust eftir
miðja öldina gerðu Gyðingar
uppreisn gegn Rómaveldi. Bar-
áttan stóð árum saman og var
afar hörð. En uppreisnin var
kæfð í blóði. Titus hershöfðingi,
sem síðar varð keisari, settist
um Jerúsalem. Sagan segir, að
hann hafi boðið hermönnun-
um að hlífa hinu undurfagra
musteri, því að jafnvel róm-
versk hjörtu óttuðust reiði hins
ósýnilega. En í árásinni brann
hinn mikli helgidómur. Og í
borginni var engu hlíft. Þegar
Rómverjarnir héldu heim, var
rúst ein, þar sem Jerúsalem
hafði áður staðið. Þannig höfðu
þeir afmáð Karthago áður. Slík
var hin rómverska venja. Þegar
Rómverjar lögðu undir sig ný
lönd, reyndu þeir að fara sæmi-
lega með fólk og mannvirki. En
ríka. Sé vinnukvöðin án und-
anþágu, hljóti hún að koma
hart við marga, til dæmis þá,
sem eru fyrirvinnur foreldra eða
fjölskyldu, þá, sem eru bundnir
við vandasöm störf, sem erfitt
og jafnvel áhættusamt er að fá
aðra til að sinna, og fyrir fá-
tæka unglinga, sem eru að skapa
sér möguleika til skólagöngu og
vinna að sumartímanum fyrir
námskostnaði vetrarins. Þessir
hafa vissulega mikið til síns
máls, þótt því fari fjarri, að ís-
lenzka þjóðfélagið legði borgur-
um sínum með þessu þyngri
skyldu á herðar heldur en tíðk-
azt í hernaðarlöndunum. Raun-
verulega er það hart að gengið,
að krefjast þess af slíkum mönn-
um, að þeir fórni þjóðfélaginu
margra vikna, sennilega margra
mánaða vinnu sinni. Þyki sú leið
ófær, að veita slíkum mönnum
undanþágu frá kvöðinni, þá
kemur til að meta, hvort ráða
eigi meira, aðstaða þessara
manna, sem hér er fyllilega við-
urkennd, eða þjóðarnauðsyn,
sem áður hefir verið vikið að í
greinaköflum þessum. Að flestra
dómi hlýtur alþjóðaþörfin að
vega meira en hagsmunir frem-
ur fárra einstaklinga. Hina leið-
ina yrði þá fremur að fara, að
láta þá njóta einhverra fríð-
inda, einhvers kaupgjalds eða
slíks, sem harðast þættu leiknir.
Jafnhliða kæmi þá til þess, að
setja um slík fríðindi þær regl-
ur, að viðunandi réttlæti ríkti í
úthlutun þeirra.
Framh. J. H.
Orðseuding
til innheimtumanna Tímans.
Munið að haustið er rétti
tíminn til innheimtustarfa fyrir
blaðið. Notið hvert tækifæri sem
gefst, í réttum, sláturtíð, á sam-
komum og öðrum mannfundum,
til þess að vinna fyrir Tímann.
Sendið innheimtu blaðsins í
Reykjavík glögga skilagrein um
innheimtustarfið á sumrinu og
árangurinn af því, eigi síðar en
1. desember n. k. Svarið greið-
lega bréfum frá innheimtunni
og gefið henni sem fyllstar upp-
lýsingar um allar breytingar,
sem kunna að verða í sambandi
við útbreiðslu og innheimtu
blaðsins, í hverri sveit, s. s.
flutninga, kaupendaskipti, dán-
ardægur o. fl.
Á síðasta sumri varð góður á-
rangur af hinu skipulagða inn-
heimtustarfi áhugamanna um
allt land. En í sumar þarf að
nást enn betri árangur. Ættu
að vera góð skilyrði til þess, þar
sem blaðið er nú stærra, fjöl-
breyttara, en þó hlutfallslega ó-
dýrara en á síðasta ári.
Yfirstandandi árg. kostar kr.
10,00.
Allir Framsóknarmenn ættu
(Framh. á 4. síðu)
hver sá, er uppreisn gerði eða
að fyrra bragði bar vopn á róm-
verskan her, skyldi hljóta þá
hefnd, er aldrei mætti gleymast.
Á þessum árum og á næstu
öldum mátti svo telja, að Gyð-
ingum væri útrýmt úr föður-
landi sínu. En það kraftaverk
gerðist, að þjóðin hélt áfram að
vera til. Hún er til með ljóslif-
andi ættareinkennum enn í dag,
þó að hún yrði föðurlandslaus
fyrir nærri 19 öldum. En það er
ekki nóg með það, að hún hafi
verið dreifð um jörðina og eng-
an átt sér samastaðinn, því að
það er eins og flestar eða allar
þjóðir Norðurálfunnar hafi
talið sér það skylt á einum eða
öðrum tíma að gera sitt til að
útrýma þessum kynþætti úr tölu
lifenda, jafnframt því sem þær
hafa litið á hina fornu sögu
hans sem helga bók. En allt
kemur fyrir ekki. Það er hægt
að banna Gyöingnum að vinna
fyrir sér eða reka hann úr landi.
Það er hægt að limlesta hann
og brenna. Það er hægt að
hrækja í andlit honum og mis-
þyrma konu hans og börnum.
En það er ekki hægt að afmá
þjóðerni hans af jörðunni.
En hvernig stóð á því, að hinn
föðurlandslausi Gyðingur skyldi
ekki sogast niður í þjóðahafið
fyrir 1800—1900 árum og bland-
ast öðrum kynþáttum, þeim
kynþáttum, sem fjölmennari
voru í hverju landi? Áður hafði
land Abrahams og musterið í
Jerúsalem tengt þá saman,
einnig hinar dreifðu byggðir á
Miðjarðarhafsströndum. En hin-
ir „skriftlærðu" forvígismenn
Börn Abrahams
©g saga þeirra