Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 109
103
saungur. Hann fékk þá byggingu fyrir lrálfu Stórkolti,
en þá jörð átti þá Horvaldnr Sigurðsson í Hrappsey.
Einar saungur átti konu, þá er Anna két, Bjarnadóttir
stúdents á Stóra-Ósi í Miðfirði, Eriðrikssonar prófasts
á Breiðabólsstað í Vestur-kópi; var kún uppalin í
Bæ í Hrútafirði kjá Pétri Jónssyni, bróður síra Jóns
í Steinnesi og þeirra systkina. Þau Einar og Anna
bjuggu síðar í Eornakvammi i Norðrárdal, frarn yfir
1860. Ekki skipti þá til batnaðar um vistina fyrir
Jóni, því allilt var af flestum talið að vera kjá Einari,
en svo sýnist sem örlög kafi rekið Jón vestur með
konum. Eg set kér í söguna draum einn til gamans,
sem mætti lialda, að væri diktur einn, en svo er ekki,
því kann er ritaður í Draumatali Jóns, en sjálfur kefir
kann ritað alla sina drauma, er kann segir, að kafi kaft
nokkra verulega þýðingu. Þegar Einar fór frá Kollá,
rak kann fé sitt á fjall upp í Heydalssel og ofan
Víkurdal, en þar var það hvílt í dalnum. Jón rak féð
oftast einn, en á meðan það var kvilt og það lagðist,
sofnaði Jon litla stund. Dreymir kann þá, að til kans
kemur unglings stúlka, vel vaxin, með bjart hár
aiður á kerðar og fríð sýnum. Jón þykist biðja kana
að setjast hjá sér og tala við sig, og gerir kún það;
þá tekur kún kuýti nokkuð upp úr vasa siuum, leysir
það til og breiðir út; er þá þetta lítill dúkur með
mörgum litum, og þar innan i kafði kún 15 peninga
kvern í sinni einingu, og gylti kver þeirra einn pen-
ing. Þykir konum kún telja frá 8 af þessum pening-
um og láta þá aftur niður í litla dúkinn sinn með
inö;gu litunum fögru, en þá þykir Jóni undarlega við-
bregða, að allir litirnir kverfa af dúknum, — en þá 7
peninga, er eftir voru gaf hún Jóni. Verður kann glað-
ur rið og þykist kyssa kana, þakka kenni fyrir og
segja: „Ganga þessir peningar manna milli?“ „Það
munu þeir gjaldgengir verða, ef ekki fellur of mikið