Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 406
398
Um kvöldið1 2) þykknaði veðrið, og snerist vindur til
austurs, svo stóð af Skagaströnd, og dimdi í hafið.
Þá ræddi Torfi við menu sína, að nú væri tveir kostir
fyrir hendi, sá annar að sigla upp um nóttina, og
eiga undir hversu tækist, ella þá liggja af lágnætti, og
vita, hvort byrjaði að morni, og það kvað hann sér
nær skapi, þó (að) meiri þætti sér það mannníðsla, ef
vestanrok gerði af nýju, er af sér yrði að liggja.
„En heldur vona eg,“ kvað hann, „eptir norðangarði
(-veðri)“. Hásetar báðu hann ei hlífast við að liggja,
og sögðust búnir að taka við öllu, því að höndum
bæri. Nú tók að rigna, og því næst rak á austnorðan
garð með stórsjó og bleytu-kafaldi, svo varla grilti
fyrir keipa út. Föstudagsmorguninn9), er svo var ljóst,
að sjá mátti á kompás, lét Torfi leysa og taka til
segla. Var það á leiðinni, að veðrið gekk smámsaman
til útnorðurs, og hvesti svo mjög, að lækka varð
seglið, sem ei var þó nema 6 álna hátt, og bæði var
það lækkað og haft i vaðburðum, og skreið þó sem
ákafast. Vissu þeir þá ei fyrri til en þeir voru á
skipaleið upp með Rifskerjum ; er þá eigi leingra en
stuttur stekkjarvegur inn á Gjögur, er þá er inn
með landi til vesturs—útnorðurs. En þegar þar var
komið, hvein þegar á sem hendi veifði útnorðan
blindbylur, með ofsaveðri svo miklu, að fáir þykjast
muna annað jafnmikið þar norður af þeirri átt. Lét
Torfi nú fella seglið sem skjótast og taka til ára, en
meir rak aptur en gekk áfram. Lét Torfi þá varpa
akkeri því, er þeir kalla dreka; er það fjórflugað
akkeri, og upp tekið á seinni tíðum í stað krökustjóra;
en er það sökk til botns, virtist þeim þar 5 faðrnar
á dýpt. Póru menn þá að fella mastur, binda það og
1) þ. e. 8. Apr.
2) þ. e. 9. Apr.