Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 203
197
að auðnuleysingja. Af hverju hann fékk viðurnefni
sitt, er mór ókunnugt um.
Úr því ég nefndi Árna „bibliu11 fyr, þá er best é8
haldi mér við guðsorðabækurnar og minnist næst á
ÞorgerÖi „postilluHún var að óg held austan úr
Grafningi, og kom hingað tvisvar á ári, sumar og
haust með ýmsar afurðir til sölu. Koma hennar var
jafnan alment gleðiefni fyrir strákana í bænum, þvi
hún drakk sig fulla undir eins og hún kom, og slag-
aði svo um göturnar. Hún var altaf í karlmannafötum,
buxum að neðan auðvitað, og duggarapeysu að ofan,
og þar utan yfir voru axlaböndiu, með blankhatt á
höfði, eins og sjómenn útlendir brúkuðu þá. £>að var
eitthvað svo óendanlega kátlegt að horfa á þessa litlu
manneskju svona búna, slaga um göturnar, hálfraul-
andi sálmalag, að hverjum manni hlaut að verða það
á að brosa. Aldrei lagði hún til nokkurs manns, og
strákarnir voru heldur ekki mjög nærgöngulir við
hana.
í kotræfli við Vesturgötu, þar sem nú er bakari,
hjó Haagensen og hét kotið Merkisteinn. Haagensen
var aldrei nefndur öðruvísi, og ég efast um, að ég 1
msku hafi þekt hans skirnarnafn, en hann hét Kristján
Jónsson, Hákonarsonar, og var vestfirzkur að ætt. Á
nýjársdag, sumardaginn fyrsta, og ef til vill fleiri há-
tíðisdaga, gekk Haagensen í einkennisbúningi fyrir
höfðingja bæjarins, til þess að óska þeim allra heilla
°g blessunar á hinu nýbyrjaða ári eða sumri. Ein-
keunisbúningurinn var heiðblár klæðisfrakki með blönk-
Um huöppum sléttum, en buxur allavega litar, og
Btundum leggingar á, og svartur blankhattur
á höfði. A þessum einkennisbúningi stóð svo, að
Haagensen hafði í ungdæmi sinu verið leiðsögumaður
á dönskum herskipum hér við land, einkum á Vestur-
landi, og fókk hann á þessu ferðalagi nafnið, uniform-