Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 134
Í2§
an fjörðinn, þá dettur Iiann ofan í, en þar hafði áður
verið auð vök stór, eu skán af ís yfir, og svo snjóföl
þar yfir, sem alt af hvarf þá hræring kom á, og varð
marga í'aðma ummáls, þá er maðurinn fóll ofan í, en álnar
hátt var upp á ísinn, því farið var að falla út. Tók
Jón þá fyrst baksund og hélt sér þar við, þvi vökin
var nógu stór, en þá var hann búinn að gleyma lagi,
að snúa sér við á suudinu; hafði líka litinn poka
bundinn upp á bakið; þó komst hann upp á það um síðir,
og gat þá sett sig upp á ísinn. Hafði Jón vanrækt
þessa list of mjög í mörg ár, og hefði hann þarna
týnst, ef hann hefði ekki kunnað að bjarga sér. Þá
var Jón kominn yfir sextugt, en veður var hlýtt, gott
og stilt.
£>að var nokkru fyr en þetta gjörðist, að Jón var
húsmaður hjá Þorvaldi í Kolakoti (hjá Folafæti) Þor-
steinssyni frá Múla i lsafirði, Þorvaldssonar; var það
þá, að þeir Þorvaldur og Jón fóru út á ísafjörð, seint
á Þorra; voru þá ísalög mikil og frost, og flestir firð-
ir lagðir isi. Þegar þeir fóru aftur til baka af Tang-
anum, var heiðbirta og 14 stiga frost á nóttum og
opt um daga. Koinið var að dagsetri er þeir íóru af
stað; ætluðu þeir að ganga af Tauganum yfir Mjósund
yfir á Naustin; var þar braut á isnum allmikil, en
þar er opt svikull ís „í holinu11, sem kallað er. Þeir
báru báðir bagga talsverða; Jón bar poka lausan á
hinni vinstri öxl sór, um 30 pund að þyngd, og gekk
við hlið Þorvalds að utanverðu spölkorn fjær; veit
hann eigi fyrri til en hann dettur ofan um ísinn,
sem var þá orðinn eins og grautur, þar sem Jón gekk,
en sterkur var hann undir fótum Þorvalds, þetta var
þó á aðalbrautinni, er fjöldi manna hafði gengið rétt
á undan þeim, en það vildi Jóni til lífs, að pokinn
var óbundinn á baki hans, svo að hann gat þegar
orðið laus við hann. Þorvaldur hrökk þegar frá vök-