Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 384
376
klæðaburði; lét liann söðla hestinn, steig á bak, og
stóð i stigreipum báðum; vildi hann nú reyna eldið,
og er hann riður um hlaðið, keyrir hann hestinn.
Sund breitt var millum tveggja hÚ3a upp frá bæjar-
hlaðinu; þar höfðu þvertró verið yíirumlögð, ogýmis-
legt á breitt, er þurfti, en endar þeirra voru frosnir nið-
ur á veggjunum, og getur Guðmundur ekki við ráðið
(hestinn); hleypur hann þá í sundið og undir trén;
slæst þá tréð á Guðmund miðjan, svo hann fettist i
söðlinum aptur á bak, og liggur hann þannig ílatur,
unz bæði trén hafa þar keflað hann, og féll hann í
óvit. En fyrir því, að menn voru nálægir á hlaðinu,
var hann þar tekinn, og borinn í rúm, og lá hann þar
eptir í margar vikur.
Guðmundur hafði þumalfiugur mikla i liðum, og meiri
en svo, að skapnaður væri, og var hann eitt sinn
spurður, hvað því muudi valda, og sagði hann svo frá
þvi, að eitt sinn hefði verið embættað sem optar í
Odda, hláka hefði á verið, og var nokkuð svo blautt
um á jörðu og sleipt. Guðmundur var búinn í skart,
en um sund eða traðir lá leið hans. Vildi hann í
kirkju ganga. Hann hafði bergt víni, og orðinn ölv-
aður, og studdist á vixl að veggjunum, að ekki dytti
hann, eða saurguðust klæði hans, en svo fast studdi
hann þumalfingrum niður á gaungu þeirri, að úr liði
geingu þeir á báðum höndum.
Guðmundur fékk Önnu, sem áður er mælt. Hafði
(hún) verið á vist með Ólafi stiptamtmanni i Viðey, og
látið sér jafnan um mnnn fara, að heldur vildi hún,
að maður sá væri á kjól eður frakka, er hún ætti, og
þó (að) hann væri sér ekki svo góður. En ekki veit
altíð, á hverri stundu raælir. Aðrir stuðluðu þá til
þeirra giptumáls. Ekki vantaði, að Guðmundur væri
á rauða kjólnum, en brátt fanst það á, að hún gat
ekkert honum til hæfis gert, og lét hana mjög illa og