Alþýðublaðið - 18.02.1945, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
■bTJARNARBIÓm.
í dagrenning
(The Hour Before the Down)
Amerísk mynd eftir skáld-
sögu W. Somerset Maug-
hams
Veronica Lake
Franchot Tone
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum innan 12 ára
Kl. 3
Sonur greifans af
Honfe Ciirisfo
Sala hefst kl. 11
PENINGAR BETRI EN GUÐ
'Maður kemur á bse ei'tir hátta
tíma oig giuSar: „Hér sé giuð!“
og endunteikur það þrem sinn-
rim. En eniginn anzar. Dettur
honum þá í hug, hvört fólikið
mumi ekki háJfa betri lyist á
ednlhíverjlu öðru, og segir: „Hér
sé smér!“ Engimn gegnir. „Hér
sé kéit!“ Enginn teikur undir að
það heldur. Tii reynsiu segir
maðurinn að lyktum: ,,Hér séu
peningar!“ Og þá er anzað.
• • •
OF MARGIR ÞJÓNAiR.
Maður noiklkur fraikkneskur
hafði verið um hríð í Kána.
Er hann var toominn aftur heim
til FrakMands, satgði 'hann tou-nn.
ingjum slínum rneðal annars:
„Það er aranast Ijóti vaðurinn
atf þjénum þarna aþisitur frá
Ég hafði fjóra aðeins til þess að
huigsa um pípuna mína. * Sá
fyrlsti fœrði mér hana, annar
tróð í hana, hinn þriðji bveikti
í henni“ . . . „En sá fjórði?“
spurði þá einn áheyrendanna.
„Nú, hann reyikti úr henni, því
að sjáfur hefi ég aldrei mátt
finna tóbakisLykt.“
• * •
Aldrei er gott oflaunað, nema
með iUu.
* * *
Aildrei verður svio brot bætt,
að betra sé eigi heiit.
* ’ » *
Aldrei kiemur dúfa úr hrafn-
eggi.
kilukkan átta á mtorignana og hilaupið vissa vegalend í stuitlt-
buxum og oevlsu.
„Einkaritarinn sagði mér, að þér munið æfa í dag, ungfrú
Lambert,“ sagðd unigi maðurinn. „Er það svo að skilja, að þér séuð
að byrja á nýjtu leikri(ti?“ í
„Alfe ekki,“ svaraðd Mikaell. „Við æáum oikkur til þess að
'halda okkur við."
„Mdfcael hélt. að við værnm kanns'ke ofurlítið byrjuð að
tapa okfcur, svo að hann lét taka uipp þessar æfingar.“
„Mér þyikir liíka ,vasnt um, að ég skyldi igera það. Það höfðu
einhvern veginn komizt smá-þagnir, sem ég hafðá gerf ráð 'fyrir,
inn í leibinn. og íleikararnir vonu farnir að leyfa sér að vdhja frá
orðum höfundarins. Ég kreflst þess eindregið, að orðurn höfund-
anna sé fylgt nákveeimöjega, þé að það sé ekki merkitegt, sem
ská'ld nú á dögum skrifa — það má guð vita.“
„Éig er vists um, að Mikael væri 'það sönn ánæja að gefa yður
tvo aðglönjgumiða, ef yður skyldi ianga til þesls að sjá teifcinn
okkar,“ sagði Jiúlía af mikiu veglyndi.
„Mér langar einmatt ísvo lábafteiga mikið til þess að sjá hann
einu sinni enn,“ sagð unigi maðurinn. „Ég er búinn að sjá hann
þrisvar.“
„Þér isegið það ekfci satt,“ hrópaði Júlía steinhissa, þótt
hún myndi auðvitað. að Mikael hafði isaigt henni það. Auðvit-
að 'er þetta lekiki svö sliæmur .leikur, og ofckur hefur tekizt að
igera það úr htonuím, sem við vonumst til. En ég get efcki ímynd-
að mér. að neinn miuni vilja sjá hann iþrisvar sinnum."
„Það er ekki heldur ieikiurmn 'í heiild, sem mig lagar til að
að sjá. Það .er aðeins teikur vðar."
„Mér igekk sæmilega að draiga það út úr h.onum,“ bugs-
aði Júlía. ' _ •
Upþhlátf sagði hún: : „Mikael var í vaf a um, hvað .gera skyldi,
þegar við lásum ieikritið fyiist. Htonulm teizt ekkiert á' blutverkið
sem ég átti ag tfá. Það Var, sjáið þér itil, ekki nein ddls, handa
mér að leika. En mér fannst, að ég hlyti að geta gerf eitthvað
úr þesiSlU blutveriki. Auðvitað urðum við að rýra hitt kven-
hlutverkið í meðftorunum dláliítið.“
„Ég siegi efcki, að við höfum skrifað leikritið ailveg að nýjiu
sagði Mikael, „en ég get fulivissað yðúr uim, .leikurinn, ieins og
hann hefur fcomið ffyrir almenninigs'sjénir, er mjög ólíkur hand-
ritinu, isem 'skáldið færði íokkur."
„iÞér eruð blátt áffram dáteamleg lí þessum leik,“ saigði uragi
maðurinn.
(„'Hann er all)s iekki ósnotur.“) „Það igieður mig stórlega,
að yður tekuli finnaist það,“ bvaraði hún.
„Ég er viisís um, að Júliía gefur yður mynd áf isér, þegar' þér
farið, ef þér verðið négu indæll við hana.“
„Haldið þér, að þér igerið það?“
Hann roðnaði enn eimu Isinni, og auigun bans bláú Ijémuðu.
(„iHann er regluleiga ynditeteigur.11) Sértega fríður var hann e'kki,
en hann virtilst breinskilinn 'og undinhiyiggjuilaus, oig feirnni hans
var gimnaradi. Hárið var l'jóisijarpt oig hrokkið. En hann teitaðist
við að greiða það islétt. Júlía igerði sér lí huigarlund, bve miklu
lagtegri hann yrði, ef bann Ieggði rætot við þetta hrotokna faár
í stað þess að reyna að Islétlta það mieð hárolaú og feitii. Hörunds-
liturinn var falleigur, húðin hraustteg o>g tennurnar iitliar og faiil
egar. Hún teá.iíka að fötinn fóru homum vel, oig hann bar þau
prýðitega. Hann áitti hirés skilið fyrir það. Þetta var snotur og
þokkalegur pjltur.
,,'Þér hatfði sennitega aldrei fyrr svipazt um bak við tjöld-
in?“ saigði hún.
„Nei, aldrei. 'Þeiss vegna var ég lífea svo bráðsólginn í að
Sunnudagur 17. febrúar 1945>
_ NYJA biö _ v GAMLA BiO —
Leyndarmál kvenna Kátir voru karlar
(Between us Girls) (Tortilla Flat)
Fjörug gamanmynd, með eftir John Steinbeck
Robert Cummings Kay Francis. Jhon Boles Diana Barrymore Spencer Tracy Hedy Lamarr Tohn Garfield
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9 Sýnd kl. 3, 5, og 9
Sala hefst kl. 11 ^ Sala hefst kl. 11
'komaist hinigað. Þér getið ekki ímyndað yður, hvað ég hlakkaffc
til að komia.“
'Mifcael og Júlía brostu vingjarnlega frarnan í hamn. Þeins.
fannist þau stækfca við aðdáun hans, kannske Mtið eitt mieira easi.
’efni istéðu til'.
„Ég leytfi aldréi neinum óviðkoanandi manni að borfa á
ætfimgarnar. En þér eruð nú endurisikiaðandinn okkar, oig það ma
segja, að 'þér séuð einn atf starfislfólki teilk!búlssi'ns,. Ég myndi efeki
-teljia það eftir, að 'úíikja dáilátið frá reglunum, ef yður kynni að
langa til þess að sjá, hvernig þær fara fram.“
„Þetta er mjög vingjarmlegt, álkaflega vingjarnlegt. Ég hef
aldrei á isevi minni iséð, hvernig leikæfingar fara Æram. Ætlið
þér að feitoa sjáltfur í næsta leik?“
Fyrsfa ferðalag Hogeos
yngstu sjúklingunium mínum, ef þeir eru þolinmóðir á meá
an þeir þurfa að liggja. — Því ég er læknir, skal ég segja
þér.“ Mo’gens tók tvær piparmymtur úr öskju mannsins, síð-
an lagði hann hönd sína í lófa hans og gekk ásamt honum
út úr garðinum. Þaðan lögðu þeir leið slna heirn að húsi
læknisins, sem þar var örskammt frá.
Það kom Mogens algjöMlega á óvænt að sjá, að dætur
læknisins voru hvorki meira né minna en sömu stúlkumar,
sem hann hafði gefið kökurnar, fyrr um daginn. Sonur
læknisins og Mogens voru jafnaldrar, — og þeir urðu strax
mestu má'tar. Þegar Klbgh veiðistjóri kom næsta morgun
til þess að sækja son sinn, sá hann, hvar hann var að leikj-
um með syni læknisins, glaður og hress. Þakklæti hans í
garð læknishjómanna var meira en orðum verði að komið.
Þegar þess varð vart heima I bænum, að Amalía og
Mogens vom farinn á brott fannst að lokum bréf, skrif-
að af Amaiíu, þar sem stóð, að seint um kvöldið hafi hún
meðtekið skeyti frá húsbændunum, þar sem henni væri
fyrirskipað að lfeggja strax af stað til Kaupmannahafnar
með Mogens. Bréfið var stílað tii Bertelsens.
Bertelsen skildi hvorki upp né niður í því, sem hafði
skeð. Honum fannst þetta allt vera svo ótrúlfegt, að hann
hringdi þá þegar til Kloghs veiðistjóra. Fregnin um brott-
Aeu«N
•ÍJhe 'Vanks" flying
WITH SCORCH AND
PINTO, WHO ARE ON
THEIR WAY TO COVER
A SECRET ALLIED
CONFERENCE ON THE
OESERT— SUDDENLY
REVEAL THEM5ELVES
AS NAZIS WHEN THEY
TAKE OVER THE
TRANSPORT. t
4~Jwöiií
>7, ^
AlN'T VAnK! ) PíhJTO /
THAT COVOTE'S j HiS RLAYMAIfe
CLIPPEO TH' PiLOf- / HERS tS
L L-ET'SGIT—- Á PACn.Jí'Sö-
i/A-AiO I USE. IT---
IF you TRy TÓ HELP/
UP WlTH THE HANDS—•
YOU ARE PRISONERS,
MYNDA
S AG A
ÞJÓÐVERJINN: „Haltiu þér
saman. Þú heldur fLuigvélinni á
réttri leið, eðia ég stoýt þig.“
PINTÓ: „Nazistar þeir eru etoki
Ajmeriíkanar. Þesisi baraditt sló
tflugmanininin. Við sikulum —
Örra!“
ÖRN: „Rólegur, Pintó! leikfé-
lagi hanb er kominn til otok
■ar með byslsu!“
ÞJÓÐÞERJINN: „ Já, — og ég
nota hana, éf þið blandið ykk-
ur í máiliö. Upp með hendurn
ar. Þið enuð fanigar. Heil
Hitler!”