Alþýðublaðið - 22.10.1947, Blaðsíða 6

ALÞVÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 22. okt. 1947
John Ferguson:
MAÐURINN í MYRKRINU
Dulheims:
Frú Ðáríður
DULSPEKI OG MATARGERÐ
Jafnvel mestu heimspeking-
ar allra aldra hafa nauðugir,
viljugir orðið að viðurkenna,
að þeir skilji ekki einu sinni
helminginn af þeim dulrænu fyr
irbrigðum, sem daglega mæta
okkur og sem eru orðin okkur
svo hversdagsleg, að við veitum
þeim enga athygli, nema því að
eins, að við séum gædd ein-
hverri dular gáfu og stöndum
í næmara sambandi við máttar-
völdin en allur fjöldinn.
Það er t. d. mörgum kunn-
ugt, að sjávarföllin hafa mikil
og óskýranleg áhrif á allt okk-
ar starf. Ég hef sjálf þrásipnis
veitt því athygli, að sú jóla-
kaka, sem maður hrærir á að-
falli, hifast betur en sú, sem
hrærð er á fjöru. Og það skal
ekki bregðast mér, að ég verð
ævinlega uppiskroppa með band
ið, ef ég byrja á að prjóna sokk
á minnkandi tungli.
Og svo er það með sláturgerð.
Um daginn kom til mín ung
kona, sem aldrei hafði dvalið í
sveit, að undanteknum tveim
mánuðum, sem hún dvaldi í ein
hverri sveit í Ameríku. Hún
kunni að blanda kokkteil, en
ekki að gera blóðmör, en nú
þurfti hún nauðsynlega að grípa
til þeirrar kunnáttunnar, sem
hún ekki kunni, því maður
hennar hafði boðið heim til sín
framsóknarþingmanni, sem ætl
aði að vera honum innan hand-
ar með stöðu, og þá varð auðvit
að að hafa heimagerðan blóð-
mör á borðum. Og nú bað kon-
an mig ráða. Mér varð fyrst fyr
ir að gæta í almanakið, til þess
að vita hvernig stæði á sjávar-
föllum. ,,Já“, sagði ég. „Þú
skalt, góðin mín, byrja á blóð-
mörsgerðinni klukkan þrjú í
nótt. Þá er aðfall og vaxandi
tungl. „En, bægodd!“, svaraði
unga konan, „Þá verð ég ann-
að hvort ekki sofnuð, eða ég get
ekki vaknað“. „Hafðu mín ráð
samt“, sagði ég. „Áttu stóran
pott?“ „Hvað á maður að gera
við stóran pott, þegar maður
borðar úti? En við eigum rad-
íógrammófón og ísskáp“. Ég
hef aldrei heyrt að blóðmör
hafi verið hrærður í radíó-
gramófón eða soðinn í ísskáp",
segi ég, „en allt má þetta ské og
hafðu ráð mín“. Stúlkan fór og
þrem dögum síðar heimsótti hún
mig aftur og kvað allt hafa geng
ið að óskum og væri maður
sinn búinn að fá stöðuna og
hefði von um að hljóta tvær
eða þrjár í viðbót. „Og allt á
ég þetta sjávarföllunum að
þakka,“ sagði hún. „Ég frestaði
blóðmörsgerðinni til næturinn-
ar og þá gat ég ekki vaknað . .
Og svo keypti ég slátrið í Kron.
Þú hefðir átt að heyra, hvað
þingmaðurinn dáðist að mynd-
arskap mínum1'.
Því segi ég það. Dulspeki og
.sjávarfallaþekking er hverri
konu nauðsynleg við eldhús-
störfin.
NR. 13.
EVA: Adam! Adag! Fíkjuvið-
arblaðið mitt er fokið. Hlauptu
nú eins og Glausen og náðu í
það. Þú veizt líklega, að það
þarf heilan stofnauka fyrir
hverjum alklæðnaði!
MÉR ER SAMA

hvað þú fullyrðir um kulda og
fárviðri. Vísindin fullyrða að
hér sé að verða hitabeltislofts-
lag og þú verður að athlægi ef
þú lætur sjá þig úti með trefil.
um hálsinn.
Meðan ég sat þarna, fór
McNab að róta í iveskinu
og tók upp blaðaúrklippu.
„Treysti ég þér ekki til
þess að koma með allar aug-
lýsingar um menn, sem
saknað hafði verið siðan 15.
janúar?“ spurði hann.
„Hvernig gat þér sézt yfir
þetta?“
Meðan hann var að tala,
hringdi síminn og hann lagði
úrklippuna á hné mér og
stökk á fætur og að simanum.
í fyrstu, þegar ég las mið-
ann, var ég alveg viss um að
ég hafði afnent honum hann.
Fyrirsögnin var Alexandeæ
David Kinlock, en það skýrði
það, hvers vegna nafnið hafði
verið eitthvað svo kunnug-
legt fyrir mér, þegar McNab
hafði gert lækninum bilt við
með því um daginn. En þeg-
ar ég las miðann, dofnaði yf-
ir mér aftur, því að þar stóðu
orðin: „Sást síðast í Ealing
mánudagskvöldið 15. janú-
ar.“ Og þessum orðum hefði
ég aldrei geíað gleymt. Samt
var ég alveg viss um, að ég
hafði látið McNab fá ú-r-
klippu með nafni Kinlocks.
En svo sá ég, hvers vegna
ég hafði sleppt þessari til-
kynningu. Ég hafði ekki les-
ið nema nafnið, og þar sem
ég hafði þegar afhent úr-
klippu með slíkri tilkynn-
ingu, hélt ég, að orðalagið
væri óbreytt.
\
Þegar ég hafði lokið við
að afsaka mig sem ákafast,
rumdi fyrirlitlega í McNab.
„Til allrar hamingju
treysti ég þér ekki alveg og
leit i blöðin sjálfur. En
kannske þú getir nú séð dá-
lítið, sem ég hafði upp úr
Dunn í gær. Auðvitað fór ég,
þegar ég hafði séð þessa aug
lýsingu, að gefa þessu félagi
nánari gætur. Og við gátum
brátt komizt að, hver þessi
embættislegi maður var, sem
kom þar oftar en nokkur
annar. Sú uppgötvun, að
hann væri læknir í Ealing,
leiddi af sér líkur, þó að það
gæti verið aðeins tilviljun,
rétt eins og það gat líka ver-
ið filviljun, að Kinlock sást
siðast í Ealing morðkvöldið,
því að maður, sem ætlar sér
að hverfa á annað borð, færi
ekki að fresta þeirri fyrir-
ætlun aðeins vegna þess, að
morð hefði verið framið
þann dag, er hann valdi. Og
auðvitað gat ég með engu
móti neytt þetta félag, Sel-
wyn og Smith, til þess að
gefa upp hvers konar við-
skipti það ætti við Kinlock
eða Dunn. Þess vegna þurfti
ég að fá vissu um það, hvort
hinar endurteknu heimsókn
ir dr. Dunns stæðu í nokkru
sambandi við Kinlock, og í
öðru lagi, hvort Kinlock
þessi væri nokkuð við morðið
riðinn. Nú vildi svo til,, að
ég var viss um seinna atriðið
fyrst, að minnsta kosti með
sjálfum mér.
McNab tók úr vasabók
sinni báðar auglýsingarnar
um Kinlock, þá, sem ég hafði
séð cg þá, sem ég hafði sakn
að. Þegar hann rétti mér þær
sagði hann: •
„Líttu á þær og athugaðu
muninn. Lestu þær saman.
Þær eru merkilegar.“
Alexander Dayid Kinlock
mun heyra nokkuð sér í
hag, ef hann talar við' —
Alexander David Kinlock
sem síðast sást í Ealing
á mánudagskvöldið 15.
janúar. Ef nokkur er
þess umkominn, að gefa
upplýsingar---------
Mismunurinn var auðsær;
sú seinni var miklu nákvæm-
ari. En þegar ég nefndi það,
sýndi McNab óþolinmæði.
„Aðalmunurinn liggur í
því, að sú fyrri' er stíluð
beint til Kinlocks sjálfs, en
sú seinni ekki,“ sagði hann.
„Sú seinni býður einnig
laun.“
„Já; þeir mundu varla fara
að bjóða honum sjálfum
laun fyrir að koma til- að
heyra eitthvað sjálfum sér í
hag,“ sagði ég.
McNab horfði upp í loftið.
„í fyrri auglýsingunni á-
varpa þeir Knlock sjálfan.
Þeir vona, að Kiinlock sjái
sjálfur auglýsinguna og lesi
hana. í þeirri seinni búast
þeir ekki lengur við, að hann
muni lesa hana. Er það þá
ekki ljóst, að eftir að þeir
birtu þá fyrri, hafa þeir
fengið einhverjar upplýsing-
ar um Kinlock? Það er þetta:
„sem sást siðast í Ealing,“
sem sannar það. En hvað
annað fengu þeir að vita?
Hafa þeir ekki annaðhvort
fengið að vita, að Kinlock
hafi aldrei lært að lesa, eða
geti ekki lesið af einhverri
annarri ástæðu?“
„Af þvi að hann var blind-
ur!“ hrópaði ég.
„Já, sá möguleiki er það,
sem virðist koma þessum
Kinlock í nánara samband
við morðið. Ef svo var, þá
var ekkert liklegra en að ég
hefði einmitt náð í nafnið á
blinda manninum, sem við
vorum að leita að. Þá snéri
ég mér að fyrsta atriðinu,
og það var að fullvissa mig
um, hvort heimsóknir Dunns
til Selwyn og Smith stæðu í
nokkru sambandi við Kin-
lock. Þetta var miklu erfið-
ara, því að ég hafði alls ekk
ert til að fara eftir. Þá álykt
aði ég alveg út í bláinn, að
verið gæti með Kinlock eins
og meirihlutann af blindum
mönnum í Englandi nú, að
hann hefði orðið blindur í
herþjónustu. Þar sem ég
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
AP Newsfeaturei
ÖRN: Nei, — það kemur ekki til
greina. — En þú mátt bera
verndargripinn fyrir mig og
láta hann inn í flugvélina.
STELPAN: Bíddu hægur, góði!
Hver vit--------------
VÖRÐURINN: Hvert ætlarðu með
þessa brúðu?
STELPAN: Örn bað mig að láta
hana inn í flugvélina.
VÉLAMAÐURINN: Þá r allt til-
búið, Örn! •