Vísir - 01.02.1945, Blaðsíða 7

fwlíi'nnn 1. fchrúar 1045.
V ISI R
7

36
„Jæja, scgið mér þá meira um gosbrunnana,“
sagði Marsellus í hvatningarrómi, því að hann
var farinn að langa i bað, siðan hann sá vatnið
i þeim.
„Kona Pilalusar átli sök á þessu. Þau liöfðu
dvalizl Iengi á Krít, þar sem liann hafði verið
landst jóri. Par er jörð svo frjósöm, að hægt er
að rækla hvað sem er og kona Pílatusar kunni
ekki við sig i jafn hrjóstrugu landi og Júdea er.
llún bað hann um að láta gera garða fvrir sig,
cn garðar krefjast vatns. Ef nota þarf mikið
vatn, þá er nauðsynlegt að hafa vatnsleiðslur.
Þær eru dýi'ar og ekkert fjárframlag var ætlað
til þeirra þarfa. Nú — Pílatus gerði sér þá lítið
fyrir, hann tók traustataki fé úr musterinu
,,g-----“
„()g þá fór alll í bál,“ liætti Marsellus við.
„Stendur beima,“ sagði Pálus. „()g þetta stóð
samfleytt í sjö mánuði. Pilatus var ekki settur
af. Tvö þúsund Gýðingar féllu og næstum þús-
und Rómverjar. Eg býst við því, að ])að hefði
verið betra, ef Tiberíus hefði fengið Pilatusi
aðra stöðu. Gyðingarnir niunu aldréi bera virð-
ingu fvrir honum, jafnvel þótt hann stjórnaði
þeim í þúsund ár. Hann gerir alll, sem bann
getur til að koma sér í mjúkinn hjá þeim, því
að hann veit hvað þeir geta gert honum, ef
þeim býður svo við að horfa. Honum er ætl-
að að varðveita* friðinn liér og hann veit, að
hann v^rður rekinn tafarlaust, ef aftur kemur
lil uppreislar eða óeirða.“
„Það er mesta furða, að Gyðingar skuli ekki
gera einróma kröfu um, að hann verði settur
af,“ sagði Marsellus.
„Já, en þeir vilja alls ekki, að hann verði
seltur af,“ svaraði Pálus og liió. „Þessir riku
og slóltugu kaupmenn og peningalánarar, sem
greiða mégnið af sköttunum og hafa talsverð
áhrif, vita að Pílatus getur ekki sell þeim barða
kosti. Þeir hata hann að visu, en vilja þó ekki,
að hann fari frá. Eg er sannfærður um, að ef
keisarinn selli annan mann i embætti lands-
höfðingjans, þá mundi löggjafarsamkunda
Gyðinga mótmæla því. Hún á aðeins að skipta
sér af trúarmálcfnum, en jafnskjótt óg eitthvað
heyrist frá henni, þá leggur Píiatus þegar við
hluslirnar!“ Pálus kallaði lil úlfaldarekanna og
förinni var haldið áfram. „En þér megið ekki
skilja orð mín svo,“ bætti Pálus síðan við, „að
Pialtus sé mannleysa. Aðstaða hans er mjög
crfið. Eg geri ráð fyrir, að yður falli hann vel
i geð. Ilann er maður glaður og reifur og ætti
skilið að fá landstjóraembætti, sem er ekki eins
erfitt og þetla.“
Þeir voru að vörmu spori konmir að herbúð-
unum, sem þeim var ætlað að hafast við í. Her-
mannaskálarnir voru byggðir umhverfis fer-
hyrnt lorg og var hersveitunum ætlað að vera
i þrem skálaálmunum. Lögregla borgarinnar
bjó aðeins í þriðjungi skálanna, en nú voru þeir
svo fullir, að fleiri menn gátu vart komizt þar
fyrir. Allt var á ferð og flugi á æfingasævðinu.
Hvert sem litið var þar á svæðinu ljómuðu ein-
kennisbúningar foringja og óbreyttra hermanna
frá virkjunum hingað og þangað um landið.
I'ánai: setuliðssýeitanna frá Kapernaum, Joppu
og Sesareu höfðu verið dregnir að hún, cn efst
bialdi fáni keisarans.
Marsellusi leizt vel á sig i berbergjum þeim,
sem honmn voru fengin til umráða, meðan
iiann átti að dveljast þarna. Þau voru i engu
lakari eða þægindaminni en vistarverur þær,
sem mönnum stóðu til boða i búslað herforingj-
anna i Rómaborg. Þctla var fyrsta lcveldið, sem
liann kunni nokkurn veginn við sig, síðan hann
fór að lieiman.
Skömmu eftir að Marsellus var kominn til
berbergja sinna kom Pálus inn lil hans, til að
spyrjast fyrir um það, hvorl það væri nokkuð,
sem liann vanhagaði um.
„Eg er að skrifa bréf heim,“ sagði Pálus því
næst; „Vcstris ætti að koma til Joppu á morg-
un eða hinn daginn og heldur að likindum heim
undir vikulokin. Þér munið, herra, að 5Testris
sigldi inn á höfnina i Gaza, þegar við vorum að
leggja af stað hingað.“
„Þakka yður fyrir að minna mig á þetta,“
sagði Marsellus. „Það er rétt að cg skrifi líka
heim.“
Hann bafði ekki skrifað Diönu síðan hann
fór með galciðunni til Ostíu. Honum hafði
veitzt erfitt að scmja það bréf. Hann hafði verið
þunglvndur og i leiðu skapi um kvöldið. Þegar
hann var húinn að gcra nokkurar árangurslaus-
ar tilraunir til að segja Iienni, Iiversu þungt sér
félli að þurfa að fara frá henni og hversir mjög
bann þráði þá stund, er liann fengi að sjá hana
aflur - — þótt það væri með öllu óvist, hvort
hann niundi nokkuru sinni eiga afturkvæml
úr útlegðinni gat hann að lokum ekki
skrifað annað en slutta kveðju, þar sem liann
nefndi hvorki loforð um framtíðina né ugg
sinn og ótta. Hann skrifaði, að hin fagra Diana
mundi alltaf verða honum hjartfólgin og hún
ætli ekki að ala neinar áhyggjur hans vegna.
Á leiðinni til Gaza hafði hann livað eftir ann-
að gert tilraunir til að skrifa henni bréf, en lauk
þeim aldrei. Hann hafði svo litið að segja henni.
Hann ætlaði að slá þessu á frest, unz eillhváð
liefði drilið á dagana, sem hann gæti sagt henni.
Síðasta daginn á skipsfjöl hafði liann ritað
fjölskyldu sinni bréf, en það var eins þurrlegt
og tilfinningalaust og skipsdagbók. Ilann lof-
aði að skrifa þeim belra bréf næst.
Eyrslu dagarnir í Mínóu liöfðu að vísu verið
nógu viðburðaríkir lil að gefa tilefni lil bréfa-
skrifta, cn hann hafði svo miklu að sinna vegna
skvldu sinnar, að hann hafði ekki gefið sér tíma
til skrifta. En þelta kvöld ætlaði hann að skrifa
Diönu. Hann ætlaði að segja henni eins og satl
var, að aðbúð bans væri að öllu leyti betri en
hann hefði gert sér i hugarlund. Hann ætlaði
að skýra það fyrir henni, hvers vegna hann
væri staddur i Jerúsalcm. Hann ællaði að segja
henni, að hann bvggi þar i vistlegum herbergj-
um og svo ætlaði hann að lýsa landshöfðingja-
bústaðnum. Ilann mundi ekki þurfa að gylla
þelta neitt. Sjálfsvirðing lians bafði hlotið
mikið áfall, þegar hann var settur virkisfor-
ingi í Minóu, en nú var hann að mestu búinn
að ná scr aflur. IJann var næstum því upp með
sér af því að vera rómverskur borgari. llann
gaéti nú skrifað Díönu án þess að skammast sín
hið minnsta.
Hann var tvær klukkuslundir að lýsa fyrir
henni öllu, sem gerzt hafði í Mínóu. Hann
minntisl ckki á það, hversu eyðilegt, hrjóstrugl
og ljótt væri umhverfis virkið og hann lél þess
heldur ekki getið, sem gerzt hafði fvrsta dag-
inn, sem hann var þar.
’A KvöiWöKvm j
Frank .1. Sherman, lögfræðingur i borginni Mel-
rose, Massachuselts, og kona hans, héldu nýlega há-
tíðlegt gullbrúðkaup sitt. Eiga þau hjónin sex syni,
sem alhr éru yfirmenn i herjum Bandarikjanna.
llúsmóðirin: Pér vilið að eg hefi heyrt mjög margt
um yður.
Verðandi stjórnmálamaður (utan við sig): Pað get-
ur vel vcrið, en þér getið ekki sannað neitt.
—o—
Frans LiszS var eitt si'nn að stjórna liljóm-
leikum i Vinarborg. Allt í einu kom hann auga á frii
nokkura, sem sat i fremstu röð og barði ákaft með
blævæng.sínum. Hann reyndi i fyrstu á allan hátt
að komast hjá að veita þessu athygli en tókst það ekki
hetur en svo, að það truftaði liann mikið við stjórn tón-
verksins. Hann tók eftir ]>vi, að þegar hljómsveitin
spilaði tia-gt, ]>á barði frúin blævæng sinmn af mikl-
um ákafa, en þcgar spilað var hratt, þá barði hún
blævængnum mjög hægt.
Að lokum gal Liszt ekki þolað þetta lengur. Hann
stöðvaði hljómsveilina, sneri sér að frúnni og sagði
mjög rólcga: „Frú min góð, þér truflið mig með blæ-
væng yðar. En ef þér [wirfið endilega að berja honum
þannig, getið þér þá ekki gjört svo vel að fylgja hraða
hljómsvcitarinnar!“
Fyrir hálfum mánuði seíduð þér mér plástur til að
ná úr mér gigtinni.
Já, var ekki állt í lagi með hann?
Jú, en nú vantar mig eitthvað til að ná plástrinum
Geslurinn: „Pjónn, þekkið þér þessa konu þarna?“
Leikstjórinn: „Já, vissulega, hún er' kvikmynda-
stjarna, en. eg man ekki nafn licnnar i bili.“
Gesturinn: „Kemur hún oft á þctta hótel?“
Þjónninn: „Já, á hverjum hveitibrauðsdögum.“
Frá mönnum og merkum atburðum:
Boxarauppreistin í Kína.
kristnir menn, sumir mótmælcndatrúar, aðrir kai
þólslíir. Var nú öllum bópnum fyrirskipað að farri
til l'ylkisstjórahallarinnar. Þar var farið með þá irinj
í hallargarðinn og herlið sló hring um hópinn.
Fylkisstjórinn spurði nú, hvaðan þeir væru.
„Frá Englandi“, „frá Frakklandi", sögðu sumirjj
en fylkissljórinn kallaði til hermanna sinna:
„Drepið ])á alla!“
Og svo hófst þegar hið ægilegasta blóðbað.’'Sv<o(
var æði fylkisstjórans mikið, að hann beið ekki efti
ir komu sjö trúboða, scm hann hafð sent menn eftirj
Hann hafði gleymt þeim. Þegar þessi litli hópmj
kom en í honum voru tvær telpur , voru þæiq
handjávnaðar sem hinir fullorðnu.
Þeir, sem í hópnum voru, fengu nú fyrirskipuni
um að krjúpa á kné fyrir fylkisstjóranum, og eri
fyrirspurn hans um, hvaðan fólk þetta væri, vaý
svarað því, að það væri frá Englandi, hló haira
kaldranalega og æpti:
„Hýðið þau!“
Telpurnar hlupu til kvenna í hópnum sér til verndi
ar, en þær voru hýddar sem aðrir, og að þess j
loknu var farið með þau út í hallargarðinn, sv<o>
ægilegt sem þar var um að litast. Og ekki þarf imn
það að spyrja; að þeirra biðu sömu örlög sem þcirra^
er höfðu verið myrtir stundu áður.
I skýrslum trúboðafélaganna frá árinu 1900 est
sagt frá þessum hryðjuverkum og ótal mörgum öðn
um, en það var líka önnur hlið á málinu. Þegar herv
sveitir bandamanna höfðu rutt sér bráut inn í Tienti
sin og Peking, vóru hermennirnir, sem hevrt höfð l
frá hinum grimmilegustu hryðjuverkum Boxaranna^
orðnir æstir og hefnigjarnir, og ekki vottur misl<: -
unriar i brjósti margra. Mörgum fannst jafnvel, aq
skyndidauði væri ekki nógu hörð hegiung fyriq
þessa gulu djöfla. Sögurnar, sem nú bárust, sýndi^
að framin voru ægilegri befndarverk en sögur faril
af í annálum Rauðskinna, og var þó hlifðarleysi
þeirra við andstæðinga viðbrugðið. Margir Ivínverj-
ar gerðust nú mútuþegar bandamanna og svikustj
aftan að Boxurunum og fóru með ]>á til þeiri’í>,|
brindna saman á fléttum þeirra. Þcir voru leiddi j
fyrir rétt, en skildu víst lílið eða ckkert af því, senii
fram fór, og voru svo leiddir út og hálshöggniii
Lýst er hvcrsu hinir hvítu hermenn héldu í fléttuicj
Boxaranna mcðan þeir voru hálshöggnir.
Löngu áður en bandamenn sendu hcrleiðanguiff
sinn á vettvang var farið að hitna í kolununi í höfi
uðborg Kína og keisaradrottningin var farin að haf (
áhyggjur æ meiri af horfunum. Hún féllst á, enl
ekki tregðulaust, að 300 erlendir hermenn fengj j
að koina til verndar sendisveitunum. Almenning^
gramdist mjög og menn bölvuðu binum erlendu her-j
mönnum í hálfum bljóðum, cr þeir gengu inn í boi’g-j
ina. Og ungir Bóxarar tóku lil á nýjan leik vi j
hinar skringilegu æfingar sínar og hugðust mundui
hefna þessarar nýju óvii’ðingar í garð Kína. En þattj
skipti í rauninni ekki miklu máli unx nokkur hundr-i
uð hermenn. Þegar „tígrisdýrunum“ (Boxurunum j
yrði hleypt á þá, mundi ekki taka langan tima a^
uppræta þá.
En drottningin var mjög hikandi um ýmislegij
er varðaði Boxarána. Fi’éttir bárust til böluðboi’gai í
innar um að Boxarar hefðu allvíða verið handtekniij
og leiddir fyrir héraðsdómara. Fyi’irskipað var a-j
sleppa þeim úr haldi. En Jung Lu réð (lrottning-j
unni til að iVesta að viðurkenna Boxarana opinber4
lega. llinn vitri stjórnmálamaður útskxrði þetl t
með því, að drottningin vildi frið í landi sinu. Eni>i
Ixafði keisai’adi’ottningin ekki fengið vitneskju uná
það, :ið Boxararnir höfðu setzl að i keisai’ahöllinnj
henni til verndar. Þetta kom þó brátt í 1 jós, oí»
það var ekki útgjaldalaust, að hafa þetta vei’ndar-
lið, sem ýmsir hátt settir embættismenn einnig töld l
sig hafa þörf fyrir.
I júní 1900 var svo komið, að Boxararnh’ voris
búnir að brcnna lil ösku allar byggingar erlendr.A
manna í höfuðborginni, að undanteknum húsuný
sendisveitanna. I'.nn var drottnirigin hikandi. Da.(*
nokkurn kom Mansjúi nokkur, sem var uudirfoi4
ingi, til kínverskra embættismanna. Honum var all-j
mikið niðri fyrir. Kvaðst hann hafa fengið skipuíl