Vísir - 09.05.1945, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 9. maí 1945.
7
VlSIR
<S
J 5%/oyd r/o. ‘t&oucj/as:
/^i/ rí/Mínn
112
flýtti sér að bæta við. „En það voru ótalmarg-
ir, sem ekki höfðu neitt með sér. Og allir urðu
mettir á þeim degi! Þegar þvi var lokið, söfn-
uðust tólf karfir fullar af molum.“
„Það sýnist svo, að fleiri liafi verið svo for-
sjáir, að liafa með sér nesti en þið Rúben,“
sagði Marsellus. „Þeir bafa varla farið út í eyði-
mörkina með tómar karfir. Þetta er dásamleg
saga, Haríf!“
„Þér trúið henni, lierra minn?“ Haríf var
glaður og undrandi í senn.
„Já, sannarlega. Og eg trúi því, að þetta
kraftaverk! Jesús innblés þetta nízka og eigin-
gjarna fólk til að koma heiðarlega fram hver
við annan! Það þarf sannarlega mikinn marin
til að gera eina samfellda fjölskyldu úr slíkum
hóp! Eg get ekki skilið það, að hann læknaði,
Haríf, en eg trúi því, að liann mettaði. Þakka
þér fyrir að þú sagðir mér þessa sögu!“
XVI. KAFLI.
Nú lá leið þeirra frá Kana til Kaþernaum.
Vegurinn var mjór og öldótt lanchð hækkaði
smám saman og stundum fóru þeir ofan í smá-
dali. Fram undan var háslétta, sem gnæfði iðja-
græn af ólívutrjám mót heiðbláum himni. Hvít-
ir skýhnoðrar bærðust eklci, því blæjalogn var.
Þeir voru göngumóðir og liöfðu oft hyilt sig,
o'g þegar degi tók að lialla liéldu þeir þegjandi
áfram. Ábtirðarlestin var komin langt aftur úr.
Nú Voru þeir nærri komnir úþp, og Júslus haf ði
sá'gt, að bezl væri að tjalda undir stóra kletL
inum, sem þeir komu auga á fyrir tveim slund-
urii. Þar var kokl lilid, sagði liann og góð beit<.
Hann sagðist vona, að þar væri enginn fyrir..
Já, hann þekkti staðinn vel. Hann liafði oft
legið þar.úti. Þar var ágælt útsýni, Jesús liafði
oft setið þar og horft út yfir landið.
Þólt Marsellus liefði nú ferðazt mikið um
Galíleu, hafði hann veitt sérkennum landslags-
ins injög lilla athygli. Hingað til hafði hann
ekki séð neinn sérstakan svip landsins, svo
rnjög hafði hann verið sokkinn i að ljúka þeim
erindum, sem liann kom þangað i. Það hafði
aðeins verið eitt, sem hafði tengt hann þessu
tilbreytingalitla landi með klettum á víð og
dreif, víngörðum og mókandi smáþorpum, sem
stóðu í rykinu við gamlan brunn. Ilann hafði
aðéins verið með hugann við dullarfullan mann,
sem gengið hafði þessa bugðóttu vegi fyrir
skiimmum tíma og haft í lcringum sig þúsund-
ir manna.
Það var ekki auðvelt nú og í þessu syfjulcga
umhverfi að gei’a sér í húgarlund, hversu fjöld.
inn var mildll, eða Iivað bjó mcð þeim. Fólkið
lilaut flest að hafa komið langar leiðir, því að
hér var heldur strjálbýlt. Hann átti ekki lieldur
gott með að hugsa sér að þeir hrintust og hró.p-
uðu og alla þá ringulreið, sem lýst hafði verið
fyrir honum. Þeir Galíleumenn, sem hann hefði
kynnzt, höfðu verið fremur hæglátir og seinir
íil.
Hafði þessi sólbrennda kona, sem hallaði sér
frám á lilújárnið I garðholunni sinni, sem þeir
fóru framhjá áðan, kannske stokkið út úr eld-
húsinu og skilið liádegismatinn eftir yfir ejd-
inum til að slást í hópinn í þessa einkennilegu
þvögu ? Og skeggjaði karlinn á enginu var ber-
sýnilega maðurinn hennar; hann var nú að slá
grasið mcð Ijá langafa sins, en hafði hann lika
lilaupið másandi og blásandi og reynl að troða
sér milli þessara göngumóðu manna lil að sjá
sem snóggvast andlit Jesú?
Það var næstum þvi ótrúlegt, að nokkrum
sinnum liafði verið hægt að vekja þessa sofandi
sveit upp úr aldalöngum dróma, svo að hún ólg-
aði af æsingi. Enda var það svo, að Jústus liristi
bara lubbalegt böfuðið, þegar bann lalaði um
það og laulaði fvrir munni sér, að það væri alls
kostar óskiljanlpgt. Það spunnusí lika allskonar
sögur frá mönnum,. sem voru ekki viðstaddir,
sagði Justus alvarlega: Margir voru móðursjúk-
ir og jdöðruðu um alls konar fyrirbænir, sein
enginp fótur var fyrir. Það gengu alls koriar
fáránlegar sögur milli irianná, sagði bann. Sum-
ir frá Nazaret Iiéldu því fram, að Jesús hafi,
þegar hann var drengur, búið til fugl úr leir,
og fuglinn hafi férigíð líf og flogið í burtu. Það
mátti alls staðar lieyra slultar sögur og margir
brejdtu fyrir þær um skoðun á Jesú og hann
varð að skrumara í augum margra greindra
manna.
En allir í Galíleu vissu, að það var salt, að
þessi fjöldi þúsunda fylgdi Jesú dag eftir dag
og gleymdu hungri og þreytu. öll Galílea vissi
það, því að allir slógust þeir í hópinn! Menn liafa
gilda ástæðu til að efa sum kraftaverkin, sem
sögurnar ganga úm, en enginn getur dregið
þetta karftaverk í efa! íbúar hinnar afskekktu,
litlu Galileu, sem voru svo hægfara og sein-
látir, að sveitasiðir þeirra og kauðalegt fnálfæri
var liaft að orðtaki í allri Júdeu, höfðu allt í einu
vaknað til lífsins! Deyfðin og drunginn var rok-
inri í burt. Hver greip fram í fvri r öðruril og allir
spurðu ótal spurninga, sem engirin svaraði! —
Menn skildu úlfalda eftir bundna við vatnshjól
og með öllum týgjum. Skyttan var slöðvuð á
miðri uppistöðunni. Smíðától lágu á víð og dreif
i smíðastofunum. Plógar stóðuí- hálfnúðu plóg-
farinu. Eldurinn dó út í þurrkunarofninum.
Allir þustu út á vegina, fótgangandi eða á asna,
i kerru, á liækjum. Hjálparvana menn, sem ekki
var hægt að skilja eftir, voru bundnir á rúm og
bornir með. Ekkert skipti máli, nema að fylgja
unga manninum, sem horfði í augun og gerði
menn heilbrigða — eða blygðunarfulla — og
kom kökki upp í hálsinn, þvi að livern langaði
ekki til að vera eins íjúfur, en þó sterkur, eins
skínandi lireinn og hann?
Nú var þetta milda ljós slokknað. IJöldinn
var kominn á víð og dreif. Innblásni, ungi mað-
urinn var dáinn. Galilea hafði lagzt til svefns á
ný. Hún var einmana sveit. Kannske fundu þeir
það nú sjálfir, Galíleumennirnir, hvað hún var
eminana, þegar þetta einstæða líf og starf var
Ijpett. ,
En livað Marsellus langaði að vita, hvað mik-
ið eimdi enn eftir af áhrifum Jesú. Auðvitað
mundu þeir muna og muna alt til dauða, sem
þekktu hann bezt og skulduðu honum mest, eins
og til dæmis Mirjam. Eða voru kannske fleiri
eins og Mirjam? Jústus hafði reyndar sagt, að
nokkrir Galileumenn hafi gjörbreýtzt, eins og
þeir hcfðu fæðzt að nýju. Nokkrir bláfátækir
menn böfðu lært sitt hvað til verks. Nokkrir
betlarar höfðu orðið iðnir menn. Fáeinir toll-
heimtumenn höfðu gerzt heiðarlegir borgarar.
Kerlingasköss, sem öllum hefði verið illa við,
fóru að ganga um og geí-a gott. En sennilega
hafa flestir gefizt upp við ásetning sinn. Ilann
varð að fá Jústus til að segja sér frá þessu.
Nú voru þeir nærri konmir upp, þar sem
landið var hæst. Útsýnið jókst við hvert skref.
Langt í norðri var fjallakeðja með Jivíta tinda.
Þéir gengu nokkrum skrefum ofar og þá sást
hvar hnigandi sólin sló geislum sinum á tprn-
. spírur og hvelfingar nýtízku borgar. Það þurfti
ekki að spyrja, hver liún var. Það lilaut að vera
Tiberias. Marsellus hraðaði sér til að hafa við
Jústusi, sem stikaði áfram í áttina að norður-
brúninni og liorfði lil liægri og vinstri, eins og
hann ælti von á einhverjum vini sínurii hér uppi.
Skyndilega sást vfir allt landið, yndi'sfagurt',
og Marsellus sá í fyrsta sinn djúpbláa vatnið,
sem félagi hans hafði svo oft talað um. Það hafði
verið í kringum þella vatn, sem Jesús var flesta
sína daga. Jústus se'ttist þreytulega og krosslagði
handleggina og horfðí þögull.á fegruðina. Mar-
sellus lá á olnbogana spölkorn frá. Langt í.burtu
sást þanið segl. Allt í kring vorU þorp við strönd-
ina mcð flatþökuðu húsunum, sem stóðu í strjál-
ingi allt niður að vatnsborðinu.
Eftir langa stund reis Marsellus upp.
„Svo að þetta er Galíleuvatn!“ sagði liann að
liálfu við sjálfan sig.
Jústus kinkaði kolli. Brátt benti hann á þorp-
ið lengst í burtu.
„Kapernaum,“ sagði hafin. „Átta milur.“
„Það eru sjálfsagt margar Ijúfar minningar
þinar, Jvislus, tcngdar við þettá vatn,-“ sagði
Marsellus. „Seg mér,“ hélt hann áfram og benti
hendinni 'yfir allt landið,, „liefir Jaglegt lif
inanna hér breytzt mikið við prédikun Jesú?“
„Það er érfiII um það að segja,“ svaraði Júsl-
us, „Þéir’tala ekki mikið um það. Þeir eru
hræddir. Rómverslca vígið er rétt hjá, og það er
ekki yarlegt að spyrja margs. Við vitum aðeins
hvað nánustu vinum okkar líður í þeim efnum.
Eg ælla að heimsækja súina þeirra, áður_en.yið
föruiri aftur.“
„Get eg þá liitl þá?“ spurði Marsellus efa-
blandinn.
Fr-á mönnum og merkum atburðum:
DINO GRANDI:
AD TIALDABAKI.
Áður en eg fór ó fund stórráðsins, skrifaði eg
konu minni og bönmm og gekk frá erfðaskrá minnL.
Eg kom því til leiðar, að konunginum yrði skýrt frá
ákvörðun minni, en þó ekki fyrr en fundurinn var
hafinn. Mér fannst það höfuðatriði, að konungur-
inn sjálfur gæti bjargað landi sínu á hinni miklu
úrslitastund.
Þegar við komum til Feneyjahallarinnar til þess
að sitja fund stórráðsins kl. 5 e. h. á laugardag 24,
júlí 1943, sáum við al-hervæddar fascista-hersveitir,
og kom þetta eins og vænta mátti allóþægilega við
okkur. Mussolini var með þessu að reyna að sýna
oklcur í tvo lieimana.
„Mussolini ætlar að vera við öllu búinn,“ hugsaði
eg, „og sennilegt cr, að nú sé útséð um áform okkar
og’ okkur.“
Bottai, sem gekk við hlið mér, sagði:
„Þarna sérðu afleiðingar.þcss, að þú sagðir Musso-
lini frá öllu fyrirfram.“
Þegar við vorum korimir inn í forsalinn var dyr-
unum lokað og hermenn úr fascistasvcilum stóðu þar
vörð rrieð brugðna byssustingi. Það var ekki líklegt,
að við myndum komast lifandi út úr höllinni.
\rið settumst við stóra, skeifumyndaða borðið.
Allir vorum við þögulir og alvarlegir á svip. Yið
vorum klæddir fascista-einkennisbúningum.
Mussoliui gekk inn. Hann leit ekki á ncinn okkar.
Hann kom úr lesstol'u sinni og gekk að „hásæti“
sínu, en í þvi var skarlatsrauð sessa, og á stólbakinu
Iárviðársveigur ísaumaður með gullþræði.
Mussolini hafði íklæðzt einkennisbúningi sínum
sem æðsti yfirmaður fascistasveifanna. Me^ þessu
vildi liann benda okkur á, að það yæri liann, sem réð
yfirvopnavaldinu í landinu t—; yfir þeim, seip stþðu
vörð fyrir utan, og mundu lilýða liverri hans fyrir-
skipan.
Mussolini hyggur sig enn
„liúsbónda á sínu heimili.“
Þegar nafnakalli var Jökið, íók Mussolini til máls
og kveðst clcki hafa kallað saman fundinn til þess
að ræða horfurriar almennt á Italíu, heldur til þess
cins að gera grein fyrir horfunum ó Sikiley, og tií-
þess að taka liernaðarlegar ákvarðanir. Hann var
kuldalegur, mikill liroki í svipnum, öruggur, liand-
viss um að liann liefði ráð olckar í liendi sér, að
hann gæti knúið fram vilja sinn cins og æ áður. Hann
hugsaði sig enn „húsbónda á sínu lieimili“.
En þess sáust merki, gegnum „grímuna", að
Mussolini var órór, ckki vegna þess, að liann væri
smeykur við hvað sagt rriundi verða á fundinum og
gert, hcldur vegna þeirrar auðmýkingar, sem hámi
hafði orðið að þola á fundinum í Feltra.
Þegar Mussolini hafði talað nokkra stund tók
hann til að úthúða íbúunum á Sikiley fyrir að fagna
bandamönnum sem frelsurum sínum, og ítölskum
hersveitum fyrir að neita berjast við Breta. Því næst
flýtti hann sér að bera lof á þýzku hersveitina á
Sikiley fyrir vasklega frammistöðu. Hann sakaði
hershöfðingja okkar um að hafa afhent bandamönn-
um Sikilcy, eins og hann orðaði ’það.
Meðan þessu fór fram rétti eg, svo lítið bar á,
afrit af uppknstinu að ályktun minni til Giacomö
Acerbo, en hann sat mér á liægri hönd.
Hann hafði ekki séð ályktunina fyrr. Hann las '
liana yfir og hvíslaði:
„En þetta meinar, að ....“
Eg flýtti mér að kinka kolli. Hann leit út cins og
afturgáriga. Svo sagði hann:
„En konungurinn ?“
„Eg veit það ekki,“ svaraði eg, „en þessi maður
þarna verður að fara frá. Eruð þér á sariia máli?“r
Acerbo var hugdjarfur maðrir.
Hann skrifaði undir.
Þcgar hér var komið sagði Mussolini, scm enn var.
að flytja ræðu sína, að.ef einhver vildi taka til máls
um Sikiley, væri orðið laust. Eips og.til þess að
leggja áhcrzlu á, að öiipur niál v^ru elvki 'til um-(
ræðu, sagði hann: _* . ..-• r < |
v,Eg nmn sjálfur flytja lokaræðuna í þessu málip
og gera grein fyrir þeim ráðstöfunum, sem teknar
verða.*‘