Vísir - 31.10.1951, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 31. október 1951
V I S I R
3
J. S. Fietcher:
Lausnargjald Lundúnaborgar.
£aga um eiturlnjrlara.
j
„Hm!“ sagði forsætisi'áðherrann og stóð upp. Gestur-
inn stóð upp lika. „Eg tel ástæðulaust að tefja yður leng-
ur, herra Pontifex,“ sagði hann. „Þér hafið nú fengið
úrslitakosti okkar. Þér skuluð fá skarþefinn af okkur einu
sinni, eða kanske tvisvar. Eftir annað skiptið hugsa eg,
að þér gx-eiðið lausnargjaldið. Ef til þess kernur munuð
þér fá nánaiá leiðbeiningar.“
Þessi rólega yfirlýsing gestsins og liæverska óskamm-
feilni olli því að forsætisi’áðherrann var í þann veginn að
sleppa sér. Hann lijó stafnum i völlinn, gleymdi að liann
átti að tala rólega við vitfirringinn og kærði sig kollóttan
um skaiiimbyssuna. .
„Fjandinn hirði yður og alla yðar ósvífni! Þér ryðjist
inn á mina lÖginætu eign, lefjið mig hér með ofbeldi og
þvingið mig til að hlusta á endileysisþvaður. Eg skal sjá
um að þér verðið settur i tukthúsið, eg skal ....
„Það er fjarstæða, þér getið ekkert þessháttar,“ greip
gesturinn fram í. „Eg fullvissa yður um að mér er engin
hætta búin. Eg er svo prýðilega dulbúinn að þó að þér
gangið framlijá mér i Pall Mall eftir hálftíma, eða þó
þér hittuð mig í klúbbnum yðar (og það liafið þér oft
gert, herra Pontifex) — jú, það er satt, þó að þér starið
vantníaraugum á mig — þá munduð þér aldiei geta
þekkt mig aftur.“
Forsætisráðhei’i’ann kyi’rðist, en hélt áfram að stara.
„í klúbbnum mínum? dulbúinn?“ lirópaði hann. „Er þetta
allt sagt í glettni?“
„Að vísu er eg dulbúinn, en þetta er engin glettni. Þetta
er alvara. Eg og félagar mínir krefjumst 10 milljóna
sterlingspuda i lausnargjald fyrir London. Okkur stend-
ur á sama liver borgar peningana. Við hefðum getað skrif-
að yður, en eg kaus heldur að hafa tal af yður persónu-
lega. Nú fer eg, en yður er þýðingarlaust að elta mig.
Annars þekki eg þessa gjá eins vel og þér — kannske bet-
ur. Eg ætla að biðja yður að sitja kyrr liérna i tvær mín-
útur — það er bezt að þér takið upp úrið. Svo getið þér
farið heim. Verið þér sælir, herra Pontifex, og gleymið
nú ekki þvi, sem eg liefi sagt.“
Og svo livarf þessi dularfulli gestur inn i kjarrið, jafn
kynlega og hann hafði komið. Forsætisráðhei’i’ann sat og
liorfði á úrskífuna — liann sat meira að segja heilar fimm
inínútur í stað tveggja, rneðan hann var að jafna sig
eftir geðshræi’inguna.
„Greðveikur! Bandvitlaus!“ dæsti hann svo. „Drottinn
minn dýri, sfcárri var það nú ákoman! Eg verð svei mér
að tala við hann Jermey og biðja hann að sjá um, að
aðskotadýr venji ekki komur sínar hingað inn á mina
eign. Dulbúinn? Hvað sfcyldi hafa oi’ðið af honum? Hann
hefir sjálfsagt gát á mcr, býst eg við. Þetta var aurna heim-
sóknin.“
I þessunx og ýmsum öðrum hugleiðingum þrammaði
Pontefix inn gjána. En þegar hann var kominn heim að
setrinu hafði hann komizt að þeirri óbifanlegu niðurstöðu,
að gesturinn hlyti að vei’a bi’jálaður og hefði sti'okið úr
ncesta kaupstað, en þar var stórt geðveila-ahæli. Honum
hægði talsvert eftir að hann hafið mjmdað sér þessa
skoðun.
Lesbia tók á móti honum með símskeyti í hendinni.
„Jocelyn getur ékki komið i dag,“ sagði hún. Harm kemst
eklti hingað fyrr en í fyrramálið. En, heyrðu, pabbi —
þú ert svo fölur. Iivað gengur að þér?“
„Eg liefi líklega flýtt mér fullxnikið,“ svaraði liann og
setti fi’ásér stafinn. „Williamson getur fært mér viskí
og sódavatn.“
Hann fór sér liægt það sem eftir var dagsins, labbaði um
gai’ðinn sinn og fór svo snennna að hátta og svaf vært
alla nóttina. En klukkan sex vakti Williamson hann, og
bak við hann stóð .Termey og nöti’aði fi’á livirfli til ilja.
„Drottinn minn dýri!“ ln-ópaði forsætisráðheri’ann og
settist upp í rúminu. „Hvað gengur á?“
„Kýi’nar!“ æpti fjósamaðui’inn, — kýrnar!“
„Hvað er með kýrnar? Komið þér þvi út úr yður, mað-
ur!“
„Dauðar! Steindauðar. Steindauðai’, liver einasta —
dauðar eins og síld.“ Og svo fór Jei’mey að hágráta.
4. KAP. SKARÞEFUR.
Þó hi’aðboði hefði komið allt í einu til að tilkynna að
konungurinn hefði verið settur af og England væri oi’ðið
lýðveldi, mundi forsætisráðherxúnúín vai’la hafa brugð-
ið meii-a en við þessa frétt fjósamannsins. Hann sat í sörnu
stellingum i bólinu og starði á Jermey fjósamann, yfir-
kominn af harmi, og það leið heil minúta þangað til liann
fékk nxiálið aftur.
„Hvað var liann að segja, Williamson?“ spui-ði hann
og horfði viðutan á manninn. „Hvað var hann að segja?“
„Hann segir að allar kýrnar séu dauðar,“ svaraði Willi-
amsen alvai’legur, •— „allar steindauðar.“
„Hver einasta,“ stundi Jermey. „Það er ekki líftóra í
noklcurri þeirra. Bæði gamlar og uixgar — engin þeii-ra
var reyndar séi’lega göixiul, og engin kornung heldui’, —
en allar eru þær dauðar. Það er „lieinxsókix“ eins og þeir
kalla það i Biblíunni. í gærkveldi voru þær spriklaixdi
eins og silungar i sjó, — eg sá það sjálfur, skal eg segja
yður, —- og klukkan var meira að segja orðin hálftíu.
Og svo íxúna, — eintómir dauðir skrokkar, hlið við hlið,
eins og síld í tunnu.“
„Farið þér með hann Jernxey og gefið honuixx vel í
staupinu, Williamsen. Eg skal koma ofan eftir stutta
stund og láta hann segja nxér nánar frá þessu. Og ónáðið
ekki hana dóttur mína.“
En i sömu andi’ánni heyrðu þeir í ungfrúnni, sem spurði
hvað væi’i á seiði. Hún var alltaf snemma á fótum, sér-
staklega þegar hún var í sveitinni, og liafði þess vegna
heyrt kveinstafina i fjósamanninum.
„Bíddu við, góða mín, — konxdu niður í borðstofu, þá
skaltu fá að lieyra það. Og^ látið Jermey konxa þangað
lilía Williamson.“
Hann kippti á sig sloppi og morgunskóm og fór niður.
Þar hitti hann Lesbiu í álíka klæðnaði. Hún stóð og starði
á f jósanianninn, en Willamson var að rétta honunx stórt
lconíaksstaup, enn alvai’legi’i en hann átti vanda til.
„Jerniev segir að allar kýrnar séu dauðar,“ kallaði hún
þegar faðir liennar kom inn.
„Já, eg hef heyrt það, en svei nxér ef eg get trúað því, —
eg ti’úi varla að eg sé vakandi. Eruð þér alveg viss um
það sem þér eruð að segja, Jei’mey? Alveg viss?“
„Viss?“ sagði liann. „Eg vildi óslca, að eg væri jafn viss
um allt og eg er viss um að lcýrnar eru dauðar. Eg sé þær
fyrir mér, — allar saman, allar tuttugu og tvær liggja
þær þai’na, alveg eins og þær svæfu. Nei, nei, þær eru á-
Prjjmmvöriir
Barnafatnaður
Herrapeysur
Kvenpeysur
Telpupeysur
Drengjapeysur
Sokkar o.fl.
Selst allt með miklum
afslætti
^Ul úcfút
Lœkjartorgi.
,
Yfirdekkjum
hnappa og spennur
(margar gerðir).
’j ’l
ML úcfin
Lœkjartorgi.
Rayon, gaberdine
Kvenkápur
Kr. 845,40.
4&allú&in
Lœkjartorgi.
Lllargaberdine
Peysufata-
frakkar
kr. 1299,00.
(Sendum í póstkröfu).
^JíJí úÉin
Lækjartorgi.
Gœfan fylgir hringunum jra
SIGURÞÓR, Hafnarstræti 4«
Margar gerðir fyrirliggjandi.
NYJA efnalaugin
Höfðatúni 2 og Laugavegi 20B
Sími 7264.
C&Surrtufki, — TARZAN — 992

ICopr 1ÍX» Bd»«t'nicr'feuirog|h!..lnc-ÍTjp ho* ö °*
Distr. by United Featurc Syhdlcáte, Inc.
,N IN6Te.Nr,THE TOP,
THE WALL WAS A
i.fí£THIN<5 AXASS OF
I c .'-'tíNTINö, STRU66LIN6
< ÁV5N-: AXORE 6UARPS
! RUSHED UR AND
| IEAPED INTO THE
PI6HT.
ÖRADUALLY.THE SOUNDS OF BATTLE ' » * \\1
DIED AWAY. WHEN THE /WASS BÉCAME UNTAN6LED, IT WÁS% ‘
PlSCOVERED THAT O'RORKE AND LUKAH HAD MYSTERIOUSLY VANISHEO.
.< Á augabragði logaði allt ,í., slagsmál-
um miíli varðanna og Tarzans og fylg-
ismanna hans.
Vörðunum fjöigaði ajltaf,. þvi nýir
komu strax á vettvang, er þeir urðu
þess varir hvað var á seyði.
Það leiðj þó ekki .á löngu þangað til
verðir, liinnar lieilögu borgar voru á
ný búnir að ná yfirhöndinni.
: Þegar kycrð ,og’Spekt-, var k'omin á’
aftur kom það i ljós, að O’Rorke og
Lukah voru livergi nálægir.
{
f