Morgunblaðið - 17.03.1937, Blaðsíða 8

8
Miðvikudagur 17. mars
v> ií G U N tí L A t‘
Jáiufi&Aajuic
Höfum fengið allar stærðir
af hnappamótum. Vonarstræti
12.
Hraðfrystur fiskur, beinlaus
og roðlaus, 50 aura \fa kg. Pönt-
tmarfjelag Verkamanna.
Vjelareimar fást bestar hjá
Poulsen, Klapparstíg 29.
Dagbókarblöð Reykvíkings
Kaupi gamian kopar. Vald.
Pouisen, Klapparstíg 29.
Kaupi íslensk frímerki hæsta
verði og sel útlend. Gísli Sig-
urbjörnsson, Lækjartorgi 1. —
Opið 1—4.
ÍCaupi gull og silfur hæsta
verði. Sigurþór órsmiður, Hafn-
arstræti 4.
Slysavarnafjelagið, skrifstofa
Hafnarhúsinu við Geirsgötu.
Seld minningarkort, tekið móti
gjöfum, áheitum, árstillögum
m. m.
Kjötfars og fiskfars, heima-
tilbúið, fæst daglega á Frí-
kirkjuvegi 3. Sími 3227. Sent
heim.
•
RúgbrauS framleidd úr besta
danska rúgmjöli (ekki hinu
sönduga, pólska rúgmjöli).
Kaupfjelagsbrauðgerðin.
Klæðaskápar einsettir og tví-
settir, og margt fleira af ódýr-
um húsgögnum, tökum einnig
cotuð húsgögn upp í viðskifti.
ódýra Húsgagnabúðin, Klapp-
arstíg 11. Sími 3309.
Pegar Mxissolini varð fimtugur,
árið 1933, var ekki mikið
um að vera í Italíu. Mussolini
kærði sig ekki um að fólk færi að
tala um að hann væri farinn að
eldast. Nú, fjórum árum seinna,
lítur einræðisherrann öðruvísi á
þetta og er hann varð 53 ára not-
aði hann tækifærið til að auglýsa
hve unglegur hann væri þrátt fyr-
ir aldurinn og hverju það væri
að þakka.
*
ítölsk blöð fengu þá í fyrsta
skifti leyfi til að birta frásögn af
lifnaðarháttum Massolini eftir
lians eigin frásögn.
— Jeg borða næstum því ein-
göngu jurtafæðu, segir Tlduce og
bendir á stóra skál, sein stendur
á borðinu hjá honum, fulla af á-
vöxtum. Jeg álít áfengi hættulegt
bæði fyrir einstáklinga og þjóð-
fjelagið í heild. Jeg drekk sjálfur
aldrei sterk vín, en komið getur
það fyrir að jeg bragði á ljettum
borðvínum í veislum. í raun og
veru er jeg ekkert á móti tóbaks-
notkun í hófi, en sjálfur hefi jeg
ekki reykt eina sígarettu síðan á
heimsstyrjaldarárunum.
*
Einræðisherrann heldur áfram
að segja frá mataræði sínu og lifn-
aðarháttum:
Menn, sem vinna mikið hafa
sjálfsagt gott af því að bragða
vín í hófi og reykja eina og eina
sígarettu endrum og eins. Kaffi
eða te drekk jeg aldrei. Ef jeg

Mussalini iðkar sund.
er þreyttur og að mjer finst ekki
fullfrískur að kvöldi fasta jeg
næsta sólarhring og er þá stál-
hraustur á ný.
Eftir þessum reglum hefir mjer
tekist að vinna 12—14 klukku-
stundir á dag síðustu 14 árin.
Venjulega sef jeg frá klukkan 11
á kvöidin til klukkan 7 á morgn-
ana — og jeg steinsofna um leið
og jeg legg- höfuðið á koddann.
Jeg hefi aldrei þurft á svefnmeð-
ali að hakla. Jeg- legg mig aldrei
eftir hádegi, — hádegissvefn
er fyrir þó, sem borða þunga
fæðu. Ef jeg vil hvíla mig les
jeg góðar bækur, helst sögulegar
eða pólitískar bækur, en jeg hefi
ekki á móti góðum skáldsögum
við og- við. Jeg held að jeg lesi
70 bækur á ári. Hljóðfærasláttur
hefir ágæt og róandi áhrif á mig.
Uppáhaldstónskáld mín eru Wagn-
er, Verdi og Kossini — en mjer
þykir gaman að hlusta á jazz öðru
hvoru.
*
sma segir
Um líkamsrækt
Mussolini:
Jeg iðka sund á sumrin og
skíðaíþrótt að vetrinum. Á hverj-
um degi fer jeg á hestbak.
Mjer þykir gaman að allri vjela-
tækni og ek á bifhjóli, bíl og flýg
í flugvjel. Að sjálfsögðu hefi jeg
háð mitt síðasta einvígi, en samt
sem áður álít jeg skilmingarlist-
ina bestu íþrótt til að halda lík-
amanum mjúkum.
*
Togari kom um daginn til Lond
on með fisk, sem vóg 265 kg.
Hinn konunglegi matsveinn,
Chambard, sem var aðalmatsveinn
Negusar í Addis Abeba, fekk fisk-
inn til meðferðar og ákvað að
framreiða hann í heilu lagi.
Til þess þurfti að búa til sjer-
stök eldliúsáhöld og var það gert
í einni svipan.
Við matreiðslu fisksins notaði
Chambard 15 kg. af tómötum, 6
ltr. pipar, 20 kg. lauk, 21 flösku
af Chablis, og 5 kg. olivenolíu.
Og þegar búið var að koma fisk-
inuin fyrir á fati, sem sjerstak-
lega var búið til fyrir þetta tæki-
færi, stráði hann yfir liann 1 kg.
af Pjetursselju.
Fiskurinn var framreiddur á
stóru veitingahúsi og vakti ó-
hemju fögnuð meðal gesta.
Agæll nýtl
Kjölfars.
KLEIN,
Baldursgötu 14.
Sími 3073'.
Agætt
bögglasmjör
Versi Vísir
Sími 3555.
Frosið kjöt
af fullorðnu á 50 aura
í frampörtum off 60
aura í lærum pr. x/2 kg.
Jóhannes Jóhannssonfi
Grundarstíg 2. Sími 4131..
SZCAyntUfupw
Friggbónið fína, er bæjarine
besta bón.
Plissering, húllsaumur og yf-
irdektir hnappar í Vonarstræti
12.
Fótsnyrting. Unnur Öla-
dóttir, Nesi. Sími 4528.
Auglýsingasími Morgunblaðsins er 1600.
ROBERT MILLER:
SYNDIR FEÐRANNA.
61.
„Já, til Miss Tylor“, svaraði sendillinn.
Hún tók til fótanna og hljóp upp að býlinu. Stofu-
stúlkan stóð í dyrunum og rjetti henni skeytið þegj-
andi. Walther flýtti sjer fram í dyrnar.
Hún opnaði skeytið og las þessar fáu línur.
„Pabbi er dáinn. Dauðáorsök blóðtappi. Góða besta
Miss Tylor komdu.
Elísabet“.
Miss Tylor rak upp sárt undrunaróp og rjetti Walt-
her skeytið. Síðan gekk hún rakleitt inn í herbergi
sitt, Ijet niður í ferðatösku sína og skipaði að láta
koma með bifreiðina.
Walther kom og settist við hlið hennar, eins pg það
væri sjálfsagður hlutur og sagði mynduglega:
,Meg fer auðvitað líka til London og sje um flutning
líksins hingað. Jeg geri ráð fyrir, að við ákveðum jarð-
arförina eftir eina viku frá þessum degi að telja. Þjer
getið búist við mörgum gestum til matar þann dag“.
,yÆ, Walther, jeg get ekki verið að tala um þetta
strax“, sagði Miss Tylor afundin. Augu hennar voru
rauð og bólgin af gráti.
Fleiri orð voru ekki töluð þeirra í ipilbim á leiðinni
til London.
Næsta kvöld komu þau öll heim til Westend aftur
og höfðu lík Sir David með sjer.
Kista hans var sett inn í móttökusalinn, sem var
klæddur hvítu og skreyttur blómum. Þaðan átti síðan
að flytja hana í kapelluna í Seaton.
Elísabet var mjög niðurbeygð. Hún hafði verið yfir
föður sínum dag og nótt og hafði verið alveg sannfærð
um, að hættan væri yfirstaðin.
Síðasta daginn sat hún hjá honum og talaði við
hann um hina yndislegu sumardaga, sem nú væru
framundan, er þau kæmu aftur heim til Westend. Hún
hjelt í hönd hans og þorði varla að hreyfa sig af ótta
yið að vekja hann, því að hann hafði fallið í mók á
meðan hún var að tala við hann.
Alt í einu fann hún kipp í hendinni og sá að titring-
ur fór í gegnum föður hennar.
Læknir og hjúkrunarfeona komu strax inn er hixn
hringdi, en lífið var þegar 1‘jarað út.
Hún gekk meðfram víkinni og var að hugsa um þá
daga, sem hún hafði dvalið með föður sínum á sjúkra-
húsinu. Þau höfðu komist í miklu nánara samband
hvort við annað þær fáu stundir en nokkru sinni áður.
Eitt kvöldið hafði liann sagt í hrærðum tón, að hann
gæti vel hugsað sjer, að innrjetta Westend fyrir harna-
lreimili fyrir veikluð og fátælc börn og liann spnrði
hana livort liún vildi hjálpa honum, til þess að koma
því í framkvæmd.
Hún hafði strax verið hrifin af þeirri tilhugsun og
verið ánægð yfir að geta eytt lífi sínu í það að vinna
fyrir aðra og á þann hátt fengið frið og gleði í sál sína.
Síðan liöfðu þau talað um, hvernig þessu yrði best
fyrir komið.
Faðir hennar hafði haft mikla gleði af því að bolla-
leggja alt saman. Elísabet skildi, að hann vildi með
þessu móti bæta fyrir það, sem hann hafði af sjer
brotið og skjölin höfðu vitnað um.
Sir James bað Georg að fara yfii' til Westend strax
og þeir heyrðu um dauðsfallið.
Hann brá við og reið þangað. Hanu hitti Elísabetu
niður við ströndina. Miss Tylor hafði sagt honum, að
hún 'dveldi þar öllum stundum þessa dagana.
Hún sat á steini niður við ströndina og studdi hönd
undir kinn. Hún var dökkklædd, og tárin komu fram
í augu hennar, þegar hún heyrði fótatak hans og leit
upp.
„Elísabet“, sagði hann hrærður. „Jeg samhryggist
þjer innilega“. Hann greip báðar hendur hennar, og
um stund stóðu þau andspænis hvort öðru, án þess að
segja neitt.
„Jeg átti að bera þjer kærar kveðjur frá pabba —
honum þykir leiðinlegt að geta ekki komið sjálfur“.
„Þakka þjer fyrir, Georg“.
„Get jeg hjálpað þjer með nokkuð, Elísabetf‘
„Nei, þakka þjer fyrir, Georg. AValtliei' hefir sjeð'
um alt viðvíkjandi jarðarförinni, og Miss Tylor hefir
fengið yfir nóga hjálp frá Seatown. Jeg liefi ekkert
að taka mjer fyrir hendur, því miður. Mjer þættr,
miklu betra, að geta verið til einhvers gagns“.
„Það er skiljanlegt —“. Georg langaði til þess að
segja miklu meira. En tilhugsunin um manninn henn-
ai fengn orðin til þess að frjósa á vörum hans. Hatm
hjelt fljótt Iieimleiðis aftur.
Eiísabet varð aldeilis orðlaus af uudrun, þegar -
Walther spurði hana, við miðdegisborðið, hvort hana
langaði ekki að skreppa á hestbak, og sagðist þá ætla
að koma með henni. Hann bætti því við, að Iiún hefði.
ekki gott af því að fara altaf einförum.
Eftir dauða frænda síns, var hann áberandi rólegur-
og mikilmenskulegur á svip, og hann ákvað alveg upp
á eigin spýtur alla viðhöfn viðvíkjandi jarðarförinni
og rjeði hverjir yrðu í hátíðismiðdegisverðinum að
lienni lokinni.
Mis Tyior Ijet hann afskiftalausan, en furðaði sig.
á því, að Elísabet virtist ekki láta sig það neinu skifta. .
En nú svaraði hún þessu boði hans um samfylgd
aðeins með því að segja:
„Nei, þakka þjer fyrir“.
„En jeg þarf að tala við þig — og þú hefir gott af"
því að koma á hestbak“, hjelt Walther áfrarn.
„Það getur verið rjett athugað hjá þjer, en ef jeg
fer í útreið, fer jeg ein“, svaraði hún og forðaðist að -
líta á hann. Hún furðaði sig á því, að Walther skyldi
geta talað svona við hana, eftir alt það, sem á undan
var gengið á milli þeirra. Eftir borðhaldið voru þau
úti á veröndinni og Wálther sagði og bar ört á:
„Jeg ætla að segja þjer síðustu ósk föður þíns við :
mig‘.‘ Og síðan bætti hann við hörkulega. „Þá getur
þú ekki neitað mjer um þetta samtal“.
Rjett í þessu kom Miss Tylor fram hjá tröppunum..
„Miss Tylor“, kallaði Elísabet, „viltu ekki komai
hingað iipp snöggvast“.