Morgunblaðið - 18.02.1945, Page 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnuclagur 18. febrúar 1945.
„Poker-spil!“ hvæsti hún.
„Poker-spil — þegar hjer eru
nautheimskir miljónamæringar
á hverju strái! Heldur þú að
jeg hafi komið hingað í von um
nokkra þvælda dollara-seðla?
Heldur þú að jeg sje eins og
þessar stúlkur, sem þú sagðir
mjer að hjeldu sig í spilasölun-
um í Texas? Heldurðu það!“
Alt í einu varð hún rólegri. —
„Farðu hjeðan út------— undir
eins“.
— Kaka,. sem verið hafði að
bjástra við farangurinn, kom
nú til hennar, klappaði henni
bhðlega á kinnina og kjassaði
við hana, eins og hún væri lít-
ið barn. Síðan sneri hún sjer
að Maroon óg sagði: ,,Berið
hana inn í svefnherbergið. Jeg
ætla að koma henni í rúmið“.
Clint hafði staðið hreyfing-
arlaus og horft á hana. Nú
gekk hann þegjandi til hennar,
tók hána upp og bar hana inn
í svefnherbergið. Hún veitti
ekkert viðnám — reiði hennar
hafði hjaðnað eins snögglega
og hún’hafði komið.
— Þegar Kaka hafði háttað
hana niður í rúm, kom Clint og
settist hjá henni.
) „Fyrirgefðu, elskan“, sagði
iún. „En jeg hefi ekki sofnað
olúr, síðan við fórum frá New
Órleans, og lítið borðað, svo að
jeg er dauðþreytt á sál og lík-
ama. — En nú líður mjer vel“.
Og hún teygði makindalega úr
sjer í rúminu og brosti til hans.
Hann var ekki á því að fyr-
irgefa henni undir eins. „Jeg
skal trúa því, að þjer líði vel,
já. En jeg get sagt þjer það,
væna mín, að jeg get einnig
verið skapmikill — og ef þú
hegðar þjer þannig við mig aft-
ur, mátt þú sigla þinn sjó fyr-
ir mjer“.
Hún setti á sig innilegan iðr-
unarsvip og horfði biðjandi á
hann.
„En það getur verið“, hjelt
hann áfram, og talaði nú í föð-
urlegum áminningartón, ,,að þú
sjert þreytt. — En annars hefi
jeg aldrei vitað til þess áður,
að fullorðin stúlka Ijeti fara
með sig eins og smábarn —
hátta sig niður í rúm um há-
daginn! Móðir mín lagðist aldrei
í rúmið alla sína ævi, hversu
veik, sem hún var“.
,,Hún hlýtur að hafa verið
stórmerk kona — eins og land-
nemakonurnar, sem maður les
um í bókunum. — En þegar
jeg er veik, kvarta jeg — þeg-
ar jeg' er reið, öskra jeg — og
þegar jeg er glöð, hlæ jeg. Það
er svo miklu auðveldara að lifa
þannig“. Hún leit brosandi á
hann. „Vertu nú ekki svona úr-
illur á svipinn! — Segðu mjer
heldur frá því, sem á daga þína
hefir drifið, síðan þú komst
hingað“.
•, „Það er ekkert að segja“,
únsaði hann ólundarléga.
„Clint — vertu ekki svona
leiðinlegur. Nú erum við kom-
in til Saratoga — og hjer ætl-
um við að verða rík og voldug.
Segðu mjer frá þessum miljqna
mæringum, sem hjerna eru.
Vita þeir, að þú ert mikill
burgeis og stór karl — eins og
við vorum búin að ákveða?“
„Það er ekki hlaupið að því
að blekkja þessa menn, Clio.
Jeg hugði sjálfan mig nokkuð
glöggskygnan á að ráða í hugs-
anir manna og kendir af and-
litssvipnum. En þessir náung-
ar eru ekki mannlegir. Það
hvílir einhver kaldrifjuð ró
yfir þeim, sem ógjörningur er
að skygnast á bak við. Þeir
hugsa ekki um að græða pen-
inga. Þeir hugsa aðeins um að
koma hver öðrum fyrir katt-
arnef. Þeir eiga orðið meira af
peningum en þeir hafa hug-
mynd um sjálfir. Vanderbilt á
t. d. tvö hundruð miljónir —
tvö hundruð miljónir, hugsaðu
þjer! — Nei, væna mín, við
eigum alls ekki heima hjerna".
„Hvers vegna ekki? Ertu
hræddur?“
„Nei. Jeg hefi aðeins ekki
svo mikinn áhuga á peningum,
að jeg vilji skíta mig út á því að
rýja þessa þorpara, þeirra
vegna. — Eins og jeg sagði
áðan, hrærast engar mannleg-
ar tilfinningar í brjóstum
þeirra. Þeir bera ekki virðingu
fyrir nokkrum sköpuðum hlut
fyrirlíta alt — mennina í
kringum sig, föðurland sitt —
alt. — Vilt þú, að jeg verði
eins og þessir menn, Clio?“
„Þú þarft ekki að verða eins
og þeir. Þú þarft aðeins að vera
þeim slungnari“.
„Jamm. Það væri það, já. Jeg
gæti vitanlega sett mjer það
takmark að leika á þá alla —
verða hundrað sinnum auðugri
en þeir eru. — En jeg geri það
bara ekki. Heima í Texas bygði
fólkið upp, en reif ekki niður
— það gaf, en tók ekki frá öðr-
um. Þegar maður hugsar um
landnemana, sem hingað komu
og þræluðu eins og húðarjálkar
frá morgni til kvölds, en höfðu
þó vart til hnífs og skeiðar —
og horfir svo á þessa karla,
spikfeita — aumlega ásýndum
af alls kyns ofnautnum, •— er
skiljanlegt, að maður finni hjá
sjer löngun til þess að kála
þeim. Jeg hefi oft með herkj-
um einum getað stilt mig um
að þrífa til byssunnar og senda
þeim kúlu. Enda vita þeir sem
er, að margir vilja þá feiga,
því að þeir hafa allir um sig
lífvörð“.
„Talaðu ekki svona barna-
lega, Clint. Jeg held, að þeir
sjeu allir mjög einfaldir, þess-
jir amerísku miljónamæringar.
Þessi Van Steed virðist t. d.
ekki stíga í vitið. Hann er bein
línis hræddur við móður sína
'— og hefir slæma meltingu!
Hann hefir rjóðar kinnar, eins
og ung stúlka — hvít augna-
hár og stamar dálítið. Viðkunn
anlegasti maður! — Jeg vildi
annars, að jeg væri ekki svona
syfjuð. Það er svo margt, sem
við þurfum að tala um. •—
Heyrðu, Kaka — vertu ekki að
rífa alt upp úr töskunum. Við
verðum ekki lengi hjer“.
Clint starði á hana. „Hvað
áttu við? Ertu orðin snarvit-
laus? Hvert ætlar þú að fara?“
„Hann var að tala um ein-
hver lítil hús — maðurinn
þarna niðri — glæsilegar íbúð-
ir — þangað ætla jeg að flytja“.
„Hm — jeg held þú ættir að
reyna að sofna dálitla stund“.
„Nei — það er svo ótal margt
sem jeg þarf að vita, áður en
jeg get sofnað. — Heldurðu, að
Van Steed sje kænni en við?
„Það veit jeg ekkert um. En
hann á a. m. k. meira af pen-
ingum“.
„Já — en ekki hefir hann
átt þá í upphafi“.
,,Heyrðu, ljósið — þú skilur
þetta ekki. — Kvenfólkið
ihjerna myndi ekki víla fyrir
j sjer að rífa þig á hol — ef það
jvissi um fyrirætlanir þínar. Og
, svo kemurðu hingað ein — og
kona, sem ekki er í fylgd með
karlmanni hjer í Saratoga, er
— ja, eftir viku verða þær bún
ar að gera útaf við þig“.
„Já, en jeg er ekki ein. Þú
^ert minn fylgisveinn — og eft-
ir viku hefi jeg tvo aðdáendur
á hælunum — þig og Bart
litla!“
I
: „Hann fær von bráðar
arn
um
j annað að hugsa en kvenfólk,
Jvaena mín. Jeg heyrði í gær, að
þeir væru í þann veginn að
hremma hann“.
I „Hverjir? Hvernig? Hvers
vegna?“
Hann stóð á fætur og tók að
skálma aftur og fram um her-
bergið.
„Þú spyrð of mikið. — Jeg
veit það ekki gjörla ennþá. —
Van Steed á um það bil hundr-
að mílna langa járnbraut á milli
Albany og Binghampton, sem
móðir hans gaf honum til þess
að leika. sjer að, fyrir nokkrum
árum. Nú hefir það komið í
Ijós, að þessi brautarspotti er
margra miljóna virði“.
„Hvers vegna?“
„Hann virðist tengja saman
kolasvæðin 1 Pennsylvaníu og
Nýja England. Og það er þessi
járnbraut, sem þeir vilja kló-
festa“.
„Veit Van Steed, að hún er
svona verðmæt?“
Hokkrir kútar
úrvals Saltkjöt
enn óseldir.
Pantið
síma 1080 og 2678. — Sent
heim samdægprs.
Samband ísl. Samvinnu-
fjelaga.
Æfintýr æsku minnar
(Jdptir (J. ^yJJnderien
gekk á undan og var það venjulega gamall maður, Hans
Struh að nafni, sem það gerði. Var hann málaður svart-
ur í framan og þótti mikið til hans koma. Mömmu þótti
svo mikið varið í skrípalæti hans, að hún vildi gjarna fá
það sannað, að hann væri skyldur okkur, en hann var á-
kaflega fjarskyldur,, en enn man jeg það, að jeg mót-
mælti því harðlega að vera skvldur manni, sem ljet eins
og fífl.
Mánudaginn í föstuinngang.fóru slátrararnir um göt-
urnar með feitan uxa og á baki hans sat drengur í hvít-
um fötum og vængi á bakinu. Sjómennimir fóru um göt-
urnar daginn eftir og var mikið um dýrðir hjá þeim. Að
lokum glímdu svo tVeir þeir hraustustu þeirra á fleka,
sem lagður var milli tveggja báta. Sá vann, sem ekki datt
í sjóinn.
En eitt mundi jeg öðru betur, óg var einnig oft ryfjað
upp fyrir mjer síðar með sögusögnum, en það var dvöl
Spánverjanna á Fjóni árið 1808. Danir höfðu snúist á
sveif með Napoleon, en hann hafði sagt Svíum stríð á
hendur, og áður en menn vissu nokkuð af, voru fransk-
ar hersveitir og spánskar hjálparsveitir komnar inn á
mitt Fjón, til þess að fara þangað inn til Svíþjóðar undir
stjórn Bernadotta marskálks, prins af Pontecorvo. Jeg
var þá ekki meira en þriggja ára gamall, en þó man jeg
sæmilega vel eftir hinum þeldökku mönnum, sem fóru
um göturnar með hávaða og látum, fallbyssum, sem
skotið var af á torginu og fyrir framan biskupssetrið. —
Jeg sá framandi stríðsmenn liggja og teygja sig á gang-
stjettunum, eða á hálmbyngjum inni í grámunkakirkj
unni gömlu, sem var hálffallin. Koldinghöll brann til
grunna og Bernadotfe kom til Odense, þar sem frú hans
og sonur þeirra dvöldu. Úti í sveitunum hafði skólunum
verið breytt í varðstöðvar, og messur voru sungnar uhd-
ir stærstu trjánum við vegina. Frakkarnir voru taldir
frekir og drottnunargjarnir, en Spánverjar góðlyndir og
vingjarnlegir, þeir hötuðu hvorir aðra eins og pestina, og
fólkið á Fjóni kendi í brjósti um Spánverjana. Einu sinni
tók Spánverji mig upp og sýndi mjer silfurkross, sem
hann bar við brjóst sjer. Móðir mín reiddist þessu mjög,
Aður en gefið er saman í
hjónaband, ætti að spyrja brúð
gumann þessardr spurningar:
■ Eruð þjer vissir um, að þjer
gerið yður ánægðan með að
tala við þessa konu, þar til þjer
eruð orðinn gamall? Alt annað
er aukaatriði í hjónabandinu.
— Nietzsche.
★
—; Þetta brjef er of þungt.
Þjer verðið að setja annað frí-
merki á það.
— En þá verður það ennþá
þyngra.
★
Prestur nokkur segir frá því,
að mestu vandræði, sem hann
hafi komist í yfir prjedikun,
hafi verið einu sinni, er gömul
jkona ákveðin á svipinn kom í
^kirkju til hans og settist á
jfyrsta bekk. Þegar prestur hóf
ræðuna, tók gamla konan
heyrnartæki upp úr trjestokk,
sem hún var með. Hún skrúf-
aði saman heyrnartækin og
hagræddi þeim. Eftir að hún
hafði hlustað í tvær eða þrjár
mínútur, tók hún af sjer heyrn
artækin, skrúfaði þau í sund-
ur og stakk þeim ofan í stokk-
inn aftur. Presturinn varð að
halda ræðunni áfram, en hann
segir, að það hafi verið eitt af
því allra erfiðasta, sem fyrir
sig hafi komið, eftir að hafa
fengið þessar móttökur hjá
gömlu konunni.
★
Ef einhver, sem býr í New
York, finst hann þurfa á and-
legri fæðu að halda, getur hann
fengið hana með því að hringja
í ákveðið símanúmer. Gegnum
símann kemur tveggja mín-
útna ræða af presti. Sá sem
hringir þarf ekkert að borga og
það er ekki einu sinni spurt um
nafn hans. Kemur oft fyrir, að
yfir 300 manns hafi notað sjer
þessa andlegu huggun á dag.
★
— Ó, læknir, sagði ung stúlka.
Haldið þjer, að órið sjáist?
— Hún haíði verið skorin upp
við bofnlangabólgu.
— Það, ungfrú, sagði lækn-
irinn, er algerlega undir yður
sjálfri komið.
★
Það einkennilegasta við líf-
ið er, að ef þú neitar að taka
við öðru en því besta, þá færðu
það oftast. — S. Maugham.