Morgunblaðið - 28.01.1947, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 28. jan. 1947
GRÍPTU OLFINN
cCítir cjCeólie (Skarterió
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROGHS,
20. dagur
Og þegar hann sá að hvorki
hótanir nje bænir mundu duga,
þá afrjeð hann að láta undan.
En hann skildi þó ekki hvað
henni gekk til, hvaða tilfinn-
ingar það voru, sem knúðu
hana til þess að gera hans mál-
efni að sínu.
— Jeg hefi þekt margar sauð
þráar konur, en enga eins og
yður, sagði hann.
— Agætt, þá verðum við
samherjar! sagði hún.
— Já, samherjar. Og ham-
ingjan gefi að við berum hærra
hlut frá borði. En munið það,
að það er ekki mjer að kenna
að þjer hlaupið í gin úlfsins.
Jeg skal nú samt reyna að
bjarga ýður út úr því aftur.
— Þakka yður fyrir, sagði
Patricia lágt.
IX.
Patricia er þrá.
— Jæja þá, sagði Helgi eftir
langa þögn. Hvar eigum við nú
að byrja?
Hún var hissa á því hvað
hann var kuldalegur, en hún
vissi seinna að það var vegna
þess að hann varð að sitja á
sjer.
— Jeg hefi einnig sögu að
segja, mælti hún, sögu, sem
skeði í gærkveldi.
Og svo sagði hún honum frá
því hvað þeim Miss Giston
hafði farið á milli.
Hann hlýddi á með stökustu
athygli. Hún hafði ekki sjeð
hann þannig fyr. Hann greip
•aldrei fram í fyrir henni, en
hallaðist aftur á bak í stóln-
um með lokuð augu, eins og
hann væri sofandi. Þegar hún
hafði lokið máli sínu, mælti
hann:
— Þetta verður flóknara og
flóknara. Aggie frænka ein í
bófahópnum. En hvað getur
hún hafa gert af sjer svo að
hægt sje að hræða fje út úr
henni? Ef jeg á að segja al-
veg eins og er þá hjelt jeg að
hún hefði aldrei haft dug í
sjer til þess að brjóta neitt al-
varlega af sjer.
— Já, það er ótrúlegt, en —
Helgi klóraði sjer í höfðinu.
— Hvað vitið þjer um hana?
— Það er nú mjög lítið, svar
aði Patricia. Móðir mín dó þeg
ar jeg var tólf ára og faðir minn
dó á veiðum þremur árum áð-
ur. Svo varð Agatha frænka
fjárhaldsmaður minn. En jeg
kyntist henni lítið fyr en al-
veg nýlega. Hún var lengst um
erlendis. Jeg var í skóla. Hún
borgaði allan kostnað og skrif-
aði mjer reglulega tvisvar í
mánuði.
— Hvenær settist hún þá að
í Baycombe?
— Þegar hún kom heim frá
Suður-Afríku. Fyrir eitthvað
sex árum fjekk jeg brjef frá
henni. Hún var þá stödd í Port
Said og kvaðst vera á leið til
Höfðaborgar. Svo leið ár að
jeg frjetti ekkert af henni. En
alt í einu skaut henni hjer upp.
Hún sagðist vera leið á ferða-
lögum og ætlaði að setjast hjer
að. —
— Og settist hún þá um
kyrt?
— Já, en hún fór stundum
til útlanda, en var jafnan stutt-
an tíma í þeim ferðalögum.
— Hvenær var hún seinast
á’ ferðalagi?
Hún hugsaði sig um.
— Það eru líklega tvö ár
síðan, eða tæplega það. Jeg
man það ekki upp á hár.
— Hugsið yður nú vel um,
sagði hann. Þjer segið að þjer
hafið varla sjeð hana fyr en
hún settist að hjer og þá vor-
uð þjer sextán eða seytján ára.
— A seytjánda árinu.
— Margt gat nú skeð á þeim
tíma, sem hún var erlendis.
Hún ypti öxlum.
— Það getur vel verið. En
það er ótrúlegt ....
— Auðvitað, sagði Helgi. En
það er svo margt ótrúlegt. Það
er ótrúlegt að úlfinum Skyldi
takast að ræna Confederate
bankann í Chicago og flytja
gullið hingað. Það er ótrúlegt
að hugsa sjer það að einhvers
staðar hjer í nágrenninu skuli
vera stór gullfjársjóður. En
hann er hjer. Og við verðum
að gera ráð fyrir því að ekk-
ert sje svo ótrúlegt að,það geti
ekki skeð. Meðal annara orða.
Þekkið þjer gömlu húsin hjer í
Baycombe? Eitthvert þeirra
hlýtur að vera svo gamalt að
Fernando hafi þótt nægja að
kalla það aðeins Gamla húsið.
— Hjer eru tvö hús, sem
ganga undir því nafni. Annað
þeirra er hjerna nokkuð innan
við þorpið. Það var áður veit-
ingahús og var altaf kallað
Gamla húsið. Nú er það í eyði
og komið að hruni. Það er sagt
að þar sje reimt. Það hafa ver-
ið negldar fjalir fyrir alla
glugga og margir menn gætu
hafst þar við án þess nokkur
vissi, ef þeir gættu þess að
vera aldrei á ferli á daginn.
Helgi komst á loft og skelti
á lærið.
— Svei mjer þá, Pat, ef þjer
eruð ekki ómetanlegur sam-
herji! Og jeg sem hjelt að við
værum komin í sjálfheldu. En
nú sje jeg að við erum ekki
byrjuð! Hvar er hitt húsið!
— Það er á hólma hjema
fyrir utan. — Fiskimennirnir
kalla það Gamla húsið, en það
er ekki svo ellilegt nema frá
sjó að sjá. Það stendur alveg
fram við sjóinn og efri hæðin
nær «út fyrir neðri hæðina.
Helgi stökk á fætur og hljóp
fram á klettabrúnina. Þar sá
hann hólmann, svo sem eina
mílu undan landi. Þetta var
klettur upp úr sjónum og á
honum fáeinir runnar og trje.
— Hjer getur verið um bæði
húsin að ræða, sagði Helgi. Úlf-
urinn getur haft bækistöð á
fleiri en einum stað,- en það er
sennilegt að hann geymi gullið
þarna úti í hólmanum. Hann
verður að hafa það þar sem
auðvelt og fljótlegt er að koma
því út í skip, því að hann ætl-
ar að senda það til Afríku. Bíð-
ið þjer andartak ....
Hann hljóp inn í Hjallinn og
kom aftur með sjónauka. Og
svo beindi hann sjónaukanum
út á hafið frá austri til vest-
urs. Alt í einu kiptist hann við.
— Nú það er svona, sagði
hann.
Síðan fjekk hann henni sjón-
aukann og benti til norðaust-
urs.
— Vitið hvað þjer sjáið
þarna.
— Það er engu líkara en jeg
sjái ofan í tvö siglutrje.
— Það er vjelskip, reykháfs-
laust, sagði hann. Jeg býst ekki
við, að skip sem eru á leið til
Bristol hætti sjer svo nærri
hjer. En það er best að sjá í
hvaða ferð það er.
Hann tók sjónaukann af
henni aftur og fór inn í Hjall-
inn. Hún fylgdist með. Hann
snuðraði fram og aftur um eld-
húsið þangað til hann fann dá-
litla fjöl úr gömlum kassa.
Hann reisti hana á rönd í glugg
anum og stakk tveimur títu-
prjónum í röndina. Svo gekk
hann eins langt frá og hann
gat og miðaði siglutrjen við
títuprjónana.
Þá skildi hún hvað hann var
að fara.
— Þjer haldið að skipið muni
koma hingað inn eftir að 'dimt
er orðið?
— Enginn efi á því. Þeir
ætla að flytja gullið suður til
Afríku og láta sem það komi
úr námu T. T. tíeeps. Þeir þora
ekki að geyma það lengur hjer.
Jeg hefi þá skotið úlfinum
skelk í bringu.
Hann horfði stöðugt á skip-
ið.
— Er dr. Corn leynilögreglu-
þjónn? spurði hún.
— Þjer éigið kollgátuna,
sagði hann, en látið engan vita
um það. Það væri ekki fallega
gert að spilla fyrir honum.
— En eruð þjer þá ekki
leynilögreglumaður? spurði
hún hikandi. Jeg hjelt að þið
væruð keppinautar, aðra skýr-
ingu gat jeg ekki fundið.
Helgi glotti.
— Að vísu erum við keppi-
nautar, sagði hann. En jeg er
ekki leynilögreglumaður og
hefi aldrei verið. Jeg spila á
eigin spýtur. Jeg græði stór-
fje ef hepni er með, en er ör-
eigi ef mjer mistekst. Mitt starf
er að leita ævintýra, það er
að segja að taka að mjer hættu
leg störf, sem eru vel borguð,
og hugsa ekki mikið um það
hvort maður fer altaf eftir
strangasta bókstaf laganna..
Þannig er jeg. Það vildi nú svo
til að jeg rakst á Fernando og
fjekk sögu hans. Síðan fór jeg
rakleitt til Chicago og páði tali
af aðalbankastjóra Confeder-
ate. Það er nú nærri því ár
síðan bankinn var rændur,
sagði jeg, og með allri fyrir-
höfn lögreglunnar hefir hún
ekki getað haft upp á einu
centi fyrir ykkur. Viljið þjer
semja við mig um að greiða
mjer fimta hluta fjárins, ef jeg
næ í það, annars ekkert. Jeg
skal ekki láta neinn vita um
það, og taka alla áhættuna á
mig. Þetla þóttu þeim góð kjör
og hjer er jeg.
Hann horfði stöðugt framan
í hana á meðan hann ljet dæl-
una ganga, en sá ekki að henni
brygði hið minsta.
I Alm. Fasteijmasalan {
i Bankaitrætl 7. Slmi 6063. i
| er miðstöB faateignakaupa. i
l■lllllllll■ll■llll■llllllllllllllllr-llllllll■ll■l•llllllllllllll■ll■
73.
Jeg hafði komið svona fram við Sagothana, til þess að
þá grunaði ekkert um hina fyrirhuguðu flóttatilraun
mína. Ef þeir hjeldu, að mjer fjelli vistin á Phutru svo
vel, að jeg hefði snúið sjálfviljugur aftur, eftir að hafa
fengið svona gott tækifæri til að komast undan, mundi
þá aldrei gruna, að jeg mundi strax byrja að undirbúa
aðra flóttatilraun.
Svo þeir leiddu mig fram fyrir einn af hinum slepju-
iegu Mahörum, sem sat á steini í stóru herbergi, sem átti
víst að vera skrifstofa skriðdýrs-ófreskjunnar. Óferskjan
horfði á mig með hinum miskunnarlausu drekaaugum
sínum og mjer fannst eins og hún horfði inn í innstu hug-
arskot mín. Maharinn hlustaði á frásögn Sagothanna, og
horfði á varir og fingur apamannanna, meðan þeir töl-
uðu. Síðan byrjaði hann að yfirheyra mig, og notaði einn
Sagothanna fyrir túlk.
— Þú segir að þú hafir snúið aftur til Phutru ótilneydd-
ur, af því að þú hyggur þú sjert betur settur hjer en
annarsstaðar. Gerirðu þjer ljóst, að þú getur næst verið
valinn til að ofra lífinu í þágu þeirra dásamlegu vísinda-
tilrauna, sem vitringar okkar stöðugt fást við? .
Þetta kom mjer algerlega á óvart, en jeg áleit, að best
væri að láta á engu bera.
— Jeg gæti ekki verið í neinni hættu hjer, svaraði jeg,
en nakinn og óvopnaður í hinum ógnarlegu frumskógum
eða á hinum einmanalegu sljettum Pellucidar. Jeg tel
það sjerstaka heppni, að mjer skyldi takast að komast
aftur til Phutra. Sannast að segja munaði minnstu, að jeg
vrði geysistórum sithica að bráð. Nei, það er jeg viss um,
að mjer er betur komið hjer undir stjórn þess gáfaða kyn-
þáttar, sem fer með völd í Phutra. Þannig mundi þetta
að minnsta kosti vera í mínum eigin heimi, þar sem mann-
legar verur, eins og jeg, eru allsráðandi. Þar láta æðstu
kynþættirnir hinum ókunnugu í tje vernd sína og gest-
risni, og þar sem jeg er ókunnur hjer, gerði jeg auðvitað
ráð fyrir, að jeg mundi eiga samskonar gestrisni að mæta.
Maharinn horfði þögull á mig um. stuncl, eftir að jeg
Dýr fangi.
Fyrir nokkru strauk fangi úr
Pankhurst-fangelsinu á eynni
Wight fyrir suðurströnd Eng-
lands. Leit var þegar hafin að
honum. í henni tóku þátt nokkr
ir blóðhundar, ■ fallhlífarher-
menn, „heliokopt“~flugvjelar
og hermenn með „radíó-hand-
síma“. Fanginn fanst, en leitin
að honum kostaði breska ríkið
15.000 sterlingspund.
★
Ráku 8000 km.
Á vesturströnd Ameríku rak
fyrir nokkru fjölda glerkúlna.
Við athugun á þessu kom í ljós,
að þetta voru japönsk fiski-
dufl. Fyrir sjö árum síðan losn
uðu dufl þessi í flóðbylgju mik-
illi, er þá reið yfir. Síðan hafa
þau verið á reki um Kyrra-
hafið og farið 8000 km. leið
áður en þau ráku á land.
★
Nýlega var reynt í höfninni
í Genua í Italíu nýtt merkja-
tæki fyrir skipsbrotsmenn. Er
þetta lítið tæki, sem flýtur.
Þegar það kemur í sjóinn og
blotnar, sendir það frá sjer
sterkt ljós og stjörnuflug upp
í loftið. Einnig framleiðir það
hátt hljóð.
★
Stúdentarnir í Bergen hafa
hafist handa um hjálparstarf-
semi til handa nauðstöddum
stúdentum í öðrum löndum.
Safna þeir bæði matvöru, klæð
um og námsbókum.
Hjá nokkrum þjóðflokkum í
Ástralíu og Suður-Ameríku
tala konurnar annað tungumál
en karlmennirnir.
★
í Los Angeles hafa menn
fundið upp aðferð til þess að
fjarlægja algerlega myndletur
bláðanna, þannig að nota má
píppírinn aftur eins og nýr
væri. Er aðferð þessi ódýr.
★
Hið þekta vöruhús í Berlín
,,Etam“, sem liggur á rússneska
hernámssvæðinu, hefir tekið
upp á því að gera sokka úr
flugnaneti. Sokkarnir hafa ekki
neina lögun eftir fætinum, en
samlagast honum strax í fyrsta
sinn, sem þeir eru notaðir.
Bi lamiD lunin
| Bankastræti 7. Sími 6063 1 er miðstöð bifreiðakaupa.
Ef Loftur getur það ekki
— þá hvei?