Morgunblaðið - 19.02.1949, Blaðsíða 14

14
MORGV ISBLAÐIÐ
Laugardagur 19.febrúar 1949.
Framfialdssapn 9
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiii
1111111 • 11 iiiiiiimiiin ni in iii i
imiiimtiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiimii11.
HESPER
Eftir Anya Seton
fc,M**tiiiiiiiiiimiiiiiiiimiiiiiiiiiiiii»iiiiiiniiiiniMiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiii
immmmiii
f»au þræddu slóðina yfir. hæð-
ina- - fyrir - ofan veitingakrána
og niður á landræmuna, sem
tengdi Gerrys Island við meg-
inlandið um fjöru. Negra-
stúlkan gekk hljóðlega eins og
dádýr í skógi. Þau þurftu að
vaða síðasta spölin út í eyjuna,
því það var farið að falla að.
Þegar hún steig í vatnið,
hveinkaði hún sjer lítið eitt,
þvr að það var kalt. Annars
sagði hún ekki eitt einasta orð.
Þau gengu yfir gróðurlausa
eyjur.a og komu niður að vík-
inni, þar sem Johnny hafði
falið bátinn sinn, á milli klett-
anna. Hann ýtti bátnum á
ílot og hjálpaði stúlkunum svó
upp í. Þegar negrastúlkan sett
ist í skutinn, vaknaði barnið
og fór að gráta. Hún reri með
það i fanginu og þau heyrðu
að hún sönglaði við það, „Hush,
hush, hush ....“. Johnny
sagði Hesper að setjast á
fremri þóftuna, en settist sjálf
ur á þá í miðjunni. Svo lag-
færði hann árarnar. „Ertu til-
búin, Hes“, hvíslaði hann.
„Róðu hægt en fast og vertu
ekki hrædd“.
„Jeg er ekkert hrædd“,
sagði hún borginmannleg.
Þau reru greitt til austurs.
Árarnar fjórar gengu í takt.
Þau voru komin fram hjá vit-
anum lengst úti á nesinu.
Þetta er ekkert erfitt, hugs-
aði Hesper. Ekki nærri því
eins erfitt og Johnny virtist
halda. En augnabliki síðar
voru þau komin úr víkinni og
út á rúmsjó, og norðanvindur-
inn bljes beint í fangið á þeim.
Öldurnar urðu stærri og litli
báturinn hristist og skókst.
Hesper beit á vör sjer og tók
á af öllum kröftum. Jeg get
ekki farið lengra, hugsaði hún
einu sinni, þegar önnur árin
hafði næstum sveiflast út úr
höndunum á henni. Hana sár-
sveið í lófana innan í sjóvetíl-
ingunum og henni fannst eins
og hníf væri stungið undir
annað herðablaðið á sjer. En
hún hjelt enn um árarnar og
reri og reri eins og vjel og
reyndi að hugsa ekki.
„Þetta var vel gert, Hessie“,
heyrði hún að Johnny kallaði.
„Hjerna er eyjan. Nú.mátt þú
hvíla þig“. Hann reri alveg
upp með ströndinni þar sem
sjórinn var lygnari. Hún hall-
aði sjer yfir árarnar og bljes
mæðinni. Johnny teygði hend-
ina aftur fyrir sig og klappaði
á hnje hennar.
„Kastaðu mæðinni, Hessie.
Jeg hefði ekki getað fengið
betri aðstoð. Það verður auð-
veldara til baka, því að þá för-
um við undan vindi og flóði“.
Hún gat ekki svarað, en hún
heyrði aðdáunina í rödd hans
og verkurinn í. bakinu minnk-
aði heldur við það.
Johnny reri næstum hljóð-
laust fyrir suðuroddann.
„Og þarna liggur ,skipið“,
hrópaði hann um leið og þau
voru komin fyrir oddann.
Negrastúlkan leit upp. Þau
störðu öll þrjú á skipið, þar
sem það bar við gráan himin-
inn. Þegar þau komu nær, sáu
þau, að ekkert ljós var um
borð, en það birti heldur í loft
inu og nokkrar stjörnur skinu
á milli reiðanna.
Johnny reri upp að skips-
hliðinni. „Hæ“, kallaði hann.
„Hæ, hafið þið nokkra kisu um
borð. Jeg er að minnsta kosti
með kisu hjerna handa ykkur
.... og kettling líka“.
Höfuð kom í Ijós fram yfir
borðstokkinn og maðurinn
sveiflaði ljóskeri niður að bátn
um. „Hæ, þið þarna“, kallaði
hann. „Þið hafið verið nógu
lengi á leiðinni með kettina.
Jeg var næstum búinn að gefa
ykkur upp“.
Negrastúlkan klifraði upp
borðstokkinn og upp í skipið.
Johnny veifaði til hennar og
reri frá skipshliðinni. „Verið
þið sæl“, kallaði stúlkan á
eftir þeim, “og guð blessi
ykkur“.
,.Góða ferð“, kallaði Johnny
og Hesper hvíslaði: „vertu
sæl“.
Hún var allt í einu gagn-
tekin fögnuði. Okkur tókst
það. hugsaði hún. Okkur tókst
það.
,.Hvað er að, Hes?“, spurði
Johnny um leið og þau komu
aftur fyrir oddann. „Líður
þjer illa?“.
„Nei“, sagði hún og tók um
árarnar og fór að róa. „Mjer
líður einmitt vel. Mjer finnst
jeg hafa nýþvegna og hreina
samvisku, eins og stundum í
kirkjunni, þegar verið er að
syngja sálminn“.
Henni var alveg sama, þó að
Johnny hlægi að sjer. Og henni
var alveg sama þó að hún
fyndi til í handleggjunum og
lófunum. Þessi sársáuki var
hreinn og af góðu kominn.
Johnny fór ekki að hlæja.
Hann sagði: „Já“, eftir dálitla
umhugsun og svo þagði hann.
Johnny reri bátnum að landi
og Hesper tók upp árarnar og
gekk frá þeim. En þegar hún
ætlaði að stökkva í land á eftir
Johnny, var hún svo dofin í
fótunum að hún gat ekki
hreyft þá.
„Hvað er þetta“, sagði hún
og settist aftur á þóftuna og
hló við. „Jeg er alveg eins og
gaddfreðinn silungur“.
„Það lagast strax“, sagði
Johnny. Hann talaði enn í
þessum alvarlega og blíðlega
róm, sem var svo ólíkur hon-
um. Hann óð út í vatnið, lyfti
henni upp úr bátnum og bar
hana á þurrt.
Hún riðaði, þegar hann setti
hana niður, svo að hann hjelt
hendinni utan um hana. Hún
leit upp og sá móta fyrir and-
liti hans undan barðinu á sjó-
hattinum.
„Hes“, sagði hann og nam
staðar. Hún fann að hann hik-
aði. Svo hjelt hann áfram með
uppgerðarlegu kæruleysi:
„Mundir þú vilja að jeg skírði
bátinn eftir þjer?“.
Hjarta hennar barðist örar
en nokkurn tímann fyrr. Það
var aðeins eitt, sem gat legið
á bak við, þegar menn skírðu
bátana sína í höfuðið á kven-
manni.
Hún kinkaði kolli.
Hann tók fastar utan um
mitti hennar. „Það verður
langt þangað til jeg get beðið
þig um að vera annað en unn-
usta mín. Að minnsta kosti tvö
eða þrjú ár“.
„Jeg veit það“, hvíslaði hún.
„Johnny, þú verður að vera
gætinn úti á miðunum“.
Hann gat ekki várist brosi.
„Hvað er að heyra í þjer, Hes“,
sagði hann. „Þú talar eins og
landkrabbi11.
Hún virti hann fyrir sjer. í
fyrsta skipti fann hún til
kvíðans, sem eiginkonur sjó-
mannanna bera sí og á í brjósti
sjer. En þær máttu aldrei tala
um það. Og hún var þegar bú-
in að brjóta þá reglu.
„Jeg bíð þín á bryggjunni,
þegar þú siglir inn höfnina“,
sagði hún og reyndi að brosa.
„Og jeg skal matreiða handa
þjer besta svínakjötið, sem
hægt er að fá í Marblehead“.
Johnny hló. „Mig dreymir
ábyggilega um það, þegar jeg
er að draga inn netin og fæ
ekkert að borða annað en
fisk. Já, Hessie, það verður
gott að vita til þess, að þú
bíður mín“.
Hann tók hana í fang sjer og
þrýsti kossi á varir hennar.
Hún endurgalt kossinn feimn-
.islega. Svo losaði hún sig úr
faðmi hans og þau hjeldu
áfram. Þau skildu hvort annað
og voru hamingjusöm.
Það var orðið áliðið morg-
uns, þegar Hesper vaknaði á
fimmtánda afmælisdegi sínum.
Hún geispaði og kúrði sig ofan
í koddann. Móðir hennar mundi
lofa henni að sofa dálítið leng-
ur af því að það var þessi dag-
ur. Sólargeisli læddist inn um
gluggann. Hún hlakkaði til
skemmtiferðarinnar með
Johnny, sem þau höfðu ákveð-
ið þennan dag.
Hún lyfti upp annarri hend-
inni og leit á hringinn, sem
Johnny hafði gefið henni fyr-
ir þrem dögum. Það var gull-
hringur með litlum demants-
stein. Steinninn er eins og tár
ástarguðsins, sem glitrar í
gullnum kaleik, hugsaði hún.
Mundi pabba hennar finnast
þetta góð samlíking? Johnny
mundi að minnsta kosti finnast
hún kjánaleg. Hún brosti. —
Johnny hafði farið alla leið til
Lynn til að kaupa hringinn og
hann hafði keypt hann fyrir
peninga, sem hann var búinn
að safna saman til að kaupa
nýja veiðistöng. Hann hafði
gert við gömlu stöngina í stað-
inn. Hann var svo handlaginn.
Ábyggilega efnilegastur af
öllum ungu mönnunum í Mar-
blehead.
í júní mundi hann verða
skipstjóri á sínu eigin skipi.
Og í júní ætluðu þau að gift-
ast. Hesper settist upp í rúm-
inu og hjelt niðri í sjer and-
anurn. Hún ímyndaði sjer
hrokkinn kollinn á Johnny á
koddanum við hlið hennar.
Það fór fiðringur upp bakið á
henni og henni fannst hún
roðna alveg ofan í tær. Hún
sveiflaði sjer fram úr rúminu.
Mömmu hennar mundi þykja
slíkar hugsanir ósæmilegar,
áður en hún væri gift.
4V GLf SING
F.R GVLLS IGILDI
Fólk'ið í Rósalundi
Eftir LAURA FITTINGHOFF
13
Jeg skil ekki, hvernig Matta fer að því að komast hiá að
brenna sig, sjóðandi heit grjónin eru alltaf að kastast upp
úr pottinum í höndina á mjer í staðinn fyrir að vera á sínum
stað niðri í pottinum.
Heyrðu, þú verður að hræra í sífellu á botninum, svo
grauturinn brenni ekki við og verði sangur. — Sjáðu hvað
rvkfrakkinn þinn verður penn, drengur minn, hjelt móðir
hans áfram. Hún hafði lagt frá sjer ljósrauða kjólinn og
tók upp rykfrakka, sem enn var rakur eftir þvottinn. Hún
lagði hann á strauborðið og flýtti sjer að strauja hann til
þess að vera búin með verkið áður en kvöldklukkurnar
færu að hringja.
— En hvað hann verður fínn, mamma, sagði Jóhannes og
gekk andartak frá grautarpottinum og lagði handlegginn um
háls mömmu sinnar. En heldurðu ekki, að jeg geti klárað
að strauja hann, þegar grauturinn er soðinn. Þá gætir þú á
meðan lagst fyrir til að hvíla þig.
Nei, nei, vinur minn, sagði mamma hans. Nú fæ jeg líka
tvo helgidaga til að hvíla mig.
— Jæja, þá fer jeg líka út í kofa, því að jeg var búinn
að lofa Maju að fara til Braga lappalausa, að gefa honum
eitthvað að jeta.
Grauturinn soðnaði og mamma kláraði að strauja frakk-
ann. Þá gekk hún að eldavjelinni og lyfti grautarpottinum
svo snöggt af hlóðunum, að Matta, sem kom inn í því. hafði
ekki tíma til að verða á undan að taka grautarpottinn.
— Ja, Matta, þessi grautur verður þjer ekki til skammar.
Sæktu annars möndlu og settu í grautinn, já, hafðu þær
annars þrjár, svo að þrjú okkar megi eiga sjer ósk.
— Ef jeg fæ möndlu, þá myndi jeg óska, að við fengjum
þjónustustúlku, svo að þú þyrftir aldrei að lyfta neinu
þungu.
Og Matta lyfti grautarpottinum hátt í loft, eins og það
væri eitthvað til að hjálpa móður hennar.
— Litli kjáninn þinn, Matta. Þú þarft ekki að hugsa um
að leggja á borðið, farðu aftur til hennar Maju við brúðu-
húsið, því að þú hefur ábyggilega ekki haft tíma til að leggja

' öR^ee-
-r-ii
í •
Öryggisráðstöfun.
★
Falskir greifar og
greifainnur
Mjög mikið hefur boi’ið á
fölskum greifum og fólki af
aðalsættum í Vestur-Þýska-
landi eftir að stríðinu lauk. Að
jafnaði hafa 170 falskir bar-
ónar og greifar og ættmenni
slíkra manna verið teknir fast
ir á viku hverri. Sjerstaklega
hafa amerískir hermenn látið
blekkja sig þannig, vegna þess
að þeir hafa margir hverjir
haft mikinn áhuga á að kynn-
ast „ekta, lifandi barón“.
Nýlega var „Irmgard von
Einsiedel greifainna“ handtek
in í Frankfurt. Hún hjelt því
fram að hún hefði hlotið
menntun sína í skóla í frönsku
Ölpunum, en svo kom það upp
úr kafinu, að hún skildi ekki
eitt einasta orð í frönsku. Hún
átti orðið marga aðdáendur,
sjerstaklega meðal blaðamanna
í Frankfurt.
En þegar lögreglan fór að
yfirheyra hana, kom það í ljós
að hún var ekki einu sinni
fölsk greifainna heldur einnig
fölsk kona. Hið rjetta nafn
„hennar“ er Arthur Schroeder.
★
Sama spurningin allsstaðar
„Hversvegna ertu með svona
rauðar neglur?“, spurði lítil
stúlka Ingrid Danadrottningu,
er hún var að afhenda gjafir
á jólaskemmtun. Drottningin
hló og gat aðeins svarað:
„Litlu dætur mínar spyrja um
þetta sama við og við“.
★
Hefur aldrei skrifað
um frið
Dr. Antonio Fernardes í
Chile átti nýlega hálfrar aldar
afmæli sem blaðamaður, Við
það tækifæri sagði hann m.a.:
— Jeg hefi skrifað um allt
milli himins og jarðar nema
um að friður væri í heiminum.
iiiiuiiiuuinuiiiiiWMni■■mimniiniiiniuniiiiiniiinnii
BERGUR JÓNSSON f
1 Málflutningsskrifstofa, I
1 Laugaveg 65, sími 5833. \
Heimasími 9234.
iiiiiiiiiiiiimmnaiiMii
)