Morgunblaðið - 06.07.1951, Blaðsíða 6

•f n « >, 11 /V If L A H f * *
Föstudagur 6. júlí 1951
jjjfiM&'
Utg.: H.f. Árvakur, Reykjavík
Framkv.stj.: Sigfús Jónsson
Ritstjóri: Valtýr Stefánsson (ábyrgöarm.)
Frjettaritstjóri: ívar Guðmundsson
Lesbók: Árni Óla, sími 3045
Auglýsingar: Árni Garðar Kristinsson.
Ritstjórn, auglýsingar og afgreiðsl*-
Austurstræti 8. — Sími 1600
Áskriftargjald kr. 16.00 á mánuði, innanlands.
í lausasölu 75 aura eintakið. 1 króna með Lesbók.
Ujarfleg stefna og raunhæf
í ALMF.NNRI yfirlýsingu, er
þing Sambands ungra Sjálfstæð-
ismanna, sem nýlega er lokið á
Akureyri, gaf út í ávarpsformi
til íslenskrar æsku er mörkuð af-
staða samtakanna til þjóðmál-
anna í dag og þeirra vandamála,
sem þjóðin stendur nú gagnvart.
Þar segir m.a að ungir Sjálf-
stæðismenn telji þetta þrennt
mikilvægast:
„1. Að tryggja sem best sjálf-
stæði þjóðarinnar.
2. Að vernda persónufrelsi borg
aranna.
3. Að halda markvist áfram á
þeirri braut að tryggja öllum
landsmönnum lífvænlega af-
, komu og þau skilyrði til andlegr-
ar og líkamlegrar þroskunar, sem
menningarþjóð sæmir“.
í sambandi við fyrsta atriðið
er síðan rætt um það, að frelsi og
sjáifstæði hinnar íslensku þjóð-
ar hafi verið ógnað af erlendu
kúgunarvaldi og innlendum
erindrekum þess. Vegna þess að
við höfum ekki verið þess megn-
ugir að verja sjálfir land okkar
hafi ekki verið annars úrkostar
en að leita stuðnings vinveittra
þjóða um sendingu varnarliðs til
iandsins. Um þær ráðstafanir seg
ir á þessa leið í yfirlýsingunni:
„Ungir Sjálfstæðismenn játa
nauðsyn þessara varnarráðstaf-
ana en harma um leið, að hin
friðar- og frelsisunnandi ís-
lenska þjóð skuli vera neydd til
að grípa til þessa neyðarúrræðis
til að tryggja öryggi sitt. En sök-
ina á því á hin kommúnistiska
hsimsvaldastefna, sem með of-®
beldisaðgerðum sínum hefur
neytt frjálsar þjóðir til þess að
hefja stórfelldan vígbúnað til
varnar öryggi sínu og frelsi“.
Ungir Sjálfstæðismenn líta
raunsætt á afstöðu lands síns.
Þeir eins og allir góðir íslend-
ingar hefðu að sjálfsögðu kos-
ið það helst að friður og öryggi
ríkti í heiminum og einskis
viðbúnaðar væri þörf. Það
hefðu allar hinar vestrænu
Iýðræðisþjóðir, sem nú hafa
myndað með sjer varnarsam-
tök einnig kosið. En ástandið
er því miður ekki þannig. Þar
ríkir hvorki friður nje öryggi.
Þess vegna verða frelsisunn-
andi þjóðir að leita sjer skjóls
í varnarsamtökum, sem hafa
það takmark eitt að standa
vörð um þær hugsjónir og þau
mannrjettindi, sem gefa lífi
frjálsra manna gildi, persónu-
frelsi einstaklinganna og sjálf
stæði þjóðanna.
Það er einnig ósk lýðfrjálsra
þjóða að þetta hættuástand í al-
þjóðamálum standi sem skemmst
og að nýir og betri tímar renni
hið fyrsta upp.
Um hið síðasta hinna þriggja
meginatriða í stefnuyfirlýsingu
ungra Sjálfstæðismanna segir svo
j ávarpinu:
„Ungir Sjálfstæðismenn leggja
á það megináherslu, að sjerhver
vinnufær maður hafi atvinnu við
sem arðbærust störf fyrir þjóðar-
heildina, og að hver sá þjóðfje-
lagsborgari, sem vegna aldurs
eða sjúkdóma er ekki vinnufær,
njóti það ríflegrar aðstoðar úr al-
mannasjóðum, að hann þurfi
ekki að búa við skort. Þingið tel-
ur skylt að þakka Bandaríkjun-
ájm fyrir þá miklu efnahagsað-
stoð, sem íslandi hefur verið
veitt, en bendir um leið á þá stað-
reynd, að íslenska þjóðin getur
þúí aðeins verið efnahagslega
•'sjálfstæð í framtíðinni, að hún
KEFLAVÍKUHBRJEF
geti lifað á eigin framleiðslu og
vinnu“.
Ungir Sjálfstæðismenn hafa
með þessari yfirlýsingu sýnt að
stefna þeirra mun framvegis sem
hingað til byggjast á frjálslyndi
og víðsýni. Það er skoðun þeirra
að fjelagslegt öryggi, fullkomnar
elli- og sjúkratryggingar o. s.
frv., verði að byggjast á blóm-
legum atvinnuvegum, sem arð-
bærustum störfum fólksins í eig-
in þágu og þjóðarheildarinnar.
Allt starf Sjálfstæðisflokksins
á undanförnum árum hefur hnig-
ið að þvi að skapa þennan grund-
völl fjelagslegs öryggis og að við-
halda honum.
Það er einnig rjett hjá ungum
Sjálfstæðismönnum að þó efna-
hagsaðstoðin frá Bandaríkjunum
hafi haft gífurlega þýðingu til
góðs fyrir íslensku þjóðina þá
hlýtur hún þó fyrst og fremst að
stefna að því að geta í framtíð-
inni lifað á eigin framleiðslu og
vinnu. Það er líka aðaltilgangur
hinnar stórfelldu efnahagsaðstoð-
ar hins nýja heims við Evrópu. j
Ávarp ungra Sjálfstæðis-
manna til íslenskrar æsku
ber það allt með sjer að sam-
tök þeirra skilja þarfir þjóðar
sinnar og hafa markað sjer
djarflega en raunhæfa stefnu
í baráttunni fyrir sjálfstæði
landsins og andlegu og efna-'
legu frelsi fólksins.
Vopnahlje í Kóreu!
HINN 29. júní s.l. var Ridgway,
hershöfðingja Sameinuðu þjóð-
anna í Kóreu, veitt umboð til
þess að hefja viðræður um vopna
hlje við kínverska kommúnista
og Norður-Kóreumenn. — Lagði
hershöfðinginn þá til að þessar
umræður yrðu þegar hafnar.
En samningar um vopnahlje
hafa dregist. Kommúnistar Ijetu,
sem þeir væru ekki ákafir í að
hefja þá. Nefndu jafnvel að
best væri að bíða í hálfan mánuð,
til 10.—15 júlí. Meiri var áhugi
friðardúfnanna ekki fyrir að
stöðva blóðsúthellingarnar í Kór-
eru!!!
Ástæða þessa dráttar er al-
mennt talinn vera sú að komm-
únistar vilja í lengstu lög reyna
að dylja þá staðreynd að þeir
hafa tapað í Kóreu. Þeir vilja
leyna þjóðir Asíu þeim beiska
sannleika að árásin á Suður-
Kóreu hefur verið brotin á bak
aftur. Kínverskir kömmúnistar
óttast að hrakfarir þeirra og hið
gífurlega tjón, sem þeir hafa beð-
ið í viðskiptum við heri Samein-
uðu þjóðanna, valdi þeim mikl-
um álitshnekki, bæði heima fyrir
og meðal annara Asíuþjóða.
En Pekingstjórnin og Moskva
gera sjer ljóst að ofbeldi þeirra
hefur verið brotið á bak aftur.
Áframhald Kóreustríðsins er
gjörsamlega vonlaust fyrir
kommúnista.
Það hefur nú orðið að ráði
að fyrsti umræðufundur full-
trúa S. Þ. og kommúnista um
vopnahlje verði n.k. sunnu-
dag. Má því gera ráð fyrir að
senn dragi að ófriðarlokum í
Kóreu Fagnar hinn frjálsi
heimur því að ofbeldið skuli
hafa verið brotið á bak aftur.
En lýðræðisþjóðirnar munu
verða varar um sig framvegis.
Þær vita, hvers þær geta
vænst af ofbeldisstefnu komm
únista, hvar og hvenær, sem
hún þorir að láta á sjer bæra.
SlÐAN vertíð lauk hefur atvinnu-
lífið og framleiðslustörfin gengið
með besta móti. Togarinn Kefl-
víkingur hefur að staðaldri lagt
hjer á land milcinn karfa til fryst-
ingar. Aðrir togarar hafa cinnig j
lagt hjer á land afla sinn, svo
vinsla frystihúsanna hefur verið
nær því stöðug. Strax um lok fóru
nokkrir bátar á lúðuveiðar og hef-
ur þeim einnig gengið vel. Það
var fallegur afli, sem „Jón Guð-
mundsson“ kom með að landi fyrir I
nokkrum dögum — 17 tonn af 1
stór lúðu, sem veiddist á G sólar-
hringum, var verðmæti þess afla
nær 90 þúsund krónur, sem allt
að því tvöfaldast í útflutnings-
verðmæti.
Nú eru bátar óðast að fara norð-
ur til síldveiða. Þrátt fyrir 6 ára
raun, er ennþá' lagt af stað til
Norðurlandsins og ennþá eru sjó-
menn vongóðir og óbugaðir, enda
er nú til mikils að vinna ef síldin
lcemur. Nokkrir bátar ætla sjer
ekki að taka þátt í happdrættinu
fýrir Norðurlandi, heldur halda
sig hjer á heimaslóðum og reyna
reknetin í Faxaflóa — en ef sú
silfraða kemur, þá cr valt að
treysta því að netjakapallin haldi,
því ef síldin kemur, má í sumar
rjetta við 6 ára hallæri.
LANDSHÖFN
í Keflavík og Njarðvíkum cr
landshöfnin mesta áhugamál íbú-
anna hjer syðra, en víða annars-
staðar er áhuginn minni og hvað
minstur hjá yfirstjórn þessara
mála, eða sjerstaklega hjá vita-
málastjóranum, sem mestu völdin
hefur í hafnarmálum landsins.
Það verður óþokkaleg saga þegar
þau mál verða rakin sundur, cn
það verður ekki gert hjer að þessu
sinni, heldur látið nægja að tæpa á
sögunni um kerin. Fyrir 2—3 ár-
um síðan var hægt að fá mikil
steinker úr innrásarhöfnum Eng-
lendinga og var fastlega lagt að
vitamálastjóra, sem þá var ráð-
herra þessara mála með hitt em-
bættið í vasanum, að fá slík ker
í Keflavíkurhöfn . Þrátt fyrir
harðfylgi heimamanna varð engu
um þokað. Ráðherran sagði kerin
ónýt og að aldrei skyldu þau til
íslands koma og þar við sat. Dunö
að var við að steypa smáker hjer
hcima. Sum komust niður en önn-
ur brotnuðu og hafnleysið var stöð
ugt vaxandi vandamál. Svo var
farið að bjóða til sölu birgða-
skemmur og verkafólksíbúðir sem
byggt var í fyrsta spretti. Svo
gerast umskipti snögg í „Kera-
mikkinni". — Sjálfur flýgur fyr-
verandi ráðherra og vitamála-
stjórinn til útlanda og kaupir 2
af hinum bannfærðu kerum og læt-
ur í snarheitum draga þau til
íslands stranda og lenda þeim —
í Hafnarfirði — við garðinn sem
ekki sökk!
Fleiri undur hafa skeð. Nú mun
Emil Jónsson vera hættur að hafa
í heitingum við kerin og kvað ætla
að láta sjer á sama standa þó að
Landshöfnin í Keflavík fái eitt
ker — ef tekst að ná því upp af
botni, þar sem því var sökkt við
Belgíustrendur. 1 utanreisu sinni
hefur Emil Jónsson einhvemvegin
komist að því að kerin væru ekki
svo bölvuð, sem hann áður taldi
— gárungarnir segja að hann
skilji betur „belgisku" en hafnar-
mál Suðurnesjanna.
ÖSKUHAUGAR
KEFLVÍKINGA
Fyrir nokkru síðan var einhver
kommúnista spíran að senda okk-
ur tóninn fyrir sóðaskap í Kefla-
vík. Frá mínum bæjárdyrum sjeð
er það landráðahysla lítilla svara
vert og sem betur fer erum við
Keflvíkingar blessunarlega lausir
við þann sóðaskap sem af komm-
únistum leiðir.
Margt mætti betur fara í um-
gengni og útliti bæjarins þó sýni-
leg framför sje nú með ári hverju.
Öllu sorpi er nú ekið inn á Voga-
stapa og því rent þar fyrir björg,
gamlir haugar hafa verið kaffærð-
ir eða þeim ekið burt, utan einn,
sem er út við Garðveg. Mun haug-
ur sá vera í landi Gerðahrepps
og því óvíst hvorum ber að
hreinsa, en jafn Ijótur er haugur-j
inh samt.
Það sem mest skemmir útlit
Keflavíkur eru hinar hálfbrotnu
girðingar og gaddavírsflækjur
kríngum hús og grasbletti fólks-
ins. — Svo er mál með vexti að
fáum mönnum hefur haldist uppi
með að ala nokkrar kindur á gras-
bleítum og skrautblómum annarra
manna. Þessar kindur eru í mikilli
vanhirðu, ekki einu sinni hirt af !
þeim ullin eða hii't um hvar þær 1
ganga til beitar. En þær hafa þó
sett sinn svip á bæinn, með því að!
gera síhækkandi girðingaræfla
nauðsynlega og með því að jeta
algjörlega upp skravitblóm, trjá-
plöntur og matjurtir og síðast en
ekki síst allan ræktunaráhuga
fólksins. Það er óreiknað dæmi
hvað þessar kindur hafa kostað
íbúa Keflavíkur. En það cr mikið
fje, sem allir þeir kílómetrar af
girðingum kosta, sem vefja sig
kringum húsin og lóðirnar og milc-
ið fje hefur farið í blóm og plönt-
ur, sem fjöldi fólks hefur reynt
við ár eftir ár, þó að oft hafi
allt verið jetið upp að morgni eft-
ir að niður var sett. — Svo hanga
brotnar og ryðgaðar girðingar
kringum nagaða og vanhirta bletti,
sem alveg er tilgangslaust að
reyna að verja nema með einhvers-
konar víggirðingum. Því kindurn-
ar í Keflavík eru svo sprækar af
sínu kraftfóðri að þær stökkva
ljettilega yfir 1,20 metra girðing-
ar. Og alltaf fer þeim fram.
FRiÐUN SKAGANS
Þau gleðitiðindi hafa borist, að
þetta, sauðfje á Suðurncsjum lifi
sitt síðasta sumar, að í.haust muní
eiga að slátra því öllu vegna mæði-
veikivarna. Ef ekki tekst að friða
skagann fyrir sauðfje, þá verður
að gera þá kröfu til bæjarstjómar
Keflávíkur að sauðfjárbeit innan
bæjarins verði með öllu bönnuð og
bæjarlandið rammlega girt til að
verjast ágangi af íje nábúanna.
Þessar fáu kindur, sem hjer ganga
á götunum eru ekki aðalatvinna
eða viðurværi nokkurs manns,
Enda þó svo væri, verður að finna
önnur ráð, en að beita fjenaðinum
á skrautblóð og matjurtir manna.
Þegar við 'osnum við kindumar
verður Keflavík ekki lengi að taka
breytingum til hins betra hvað út-
lit snertir. — Girðingarnar hverfa
eins og dögg fyrir sólu og gras
og annar gróðui’ fær að vera í
friði og áhugi fólksins fyrir fegr-
un bæjarir.s vaknar á ný.
Stórfelld ræktun á skaganum cr
ánnað og meira mál, en algjör
friðun fyrir sauðfje, en fyrsta
skrefið að því draumalandi.
Frímerki S. Þ.
S. Þ., 3. julí — 1 Bretlandi og
Hollandi er nú verið að prenta
frímerki S. Þ. Verða þau letruö
11 tungumálum.
—Yikverji skriíarr —----
(JR DAGLEGA LÍFINU
ísinn á íslandi
UTLENDINGUR, sem hjer var
á ferð snemma í vor, hafði orð
á því hve sjer findist skrýtið, að
sjá mcnn borða rjómaís á götun-
um í Reykjavík. — Hann átti
fremur von á því, að kaffivagnar
væru á cðru hverju götuhorni,
sem seldu vegfarendum sjóðandi
heitt kaffi, eða aðra hressingu í
kuldanum.
Og það er rjett, að það er furS-
anlega mikið selt af rjómaís hjer
í bænum. Ef menn ganga eftir
aðalgötum borgarinnar á kvöld-
in sjá þeir fjölda manns, sem
borðar rjómaís með bestu lyst.
Vara, sem hefur batnað
RJÓMAÍSINN er vafalaust
mönnum meira sælgæti, en að
þeir ætli sjer að kæla sig, eða
svala sjer á honum vegna hita. —
Og nú er svo komið, að rjóma-
ísinn, sem seldur er hjer í veit-
ingahúsum og sælgætisbúðum er
ágætis vara. En það er meira en
hægt var að segja um rjómaísinn
fyrir nokkrum árum.
Þá var það algengt, að ísinn
væri að mestu leyti frosið sykur-
vatn með einhverjum gulum lit.
— En vegna eftirlits og einnig
vafalaust vegna þess, að íssalar
hafa sjeð sjer hag í því, er nú
svo komið, að rjómaísinn er
betri, bæði frá heilbrigðis- og
næringarlegu sjónarmiði sjeð.
Fitumagnið eins og
það á að vera
ÞAÐ mun nú vera hrein undan-
tekning, ef rjómaís, sem seld-
ur er til almennings inniheldur
ekki tilskilið fitumagn. Betra
hreinlætis er nú gætt í fram-
leiðslu hans en áður var, svo að
bakteríur eru- færri í tveggja
krónu ísskammti nú, en var í 25
aura virði áður. (Það er sama
mggni).
Það, sem hjer hefur verið sagt
um r jómaísinn er ekki í þeim' til-
gangi gert, að auglýsa fyrir ís-
framleiðendur. heldur til að
benda almenningi á, að með
auknu eftirliti hæilbrigðisyfir-
valda bæjarins og kröfum al-
mennings, fær fólk nú raunveru-
lega meira og betra fyrir pening-
ana en óður.
Undir smásjánni
SJALDAN hefur verið jafn gest-
kvæmt á friðartímum í bæn-
um og undanfarna daga og enn
er von á gestum. Mpð Gullfossi
kom fjöldi erlendra gesta í gær-
morgun og á mánudaginn kemur
er von á fyrsta stóra skemmti-
ferðaskipinu frá Ameríku með
nokkur hundruð ferðamenn, sem
þó standa ekki við nema einn dag.
• Það má því segja, að Reykvík-
ingar verði undir smásjá hins
glögga gestsauga næstu daga og
vikur og það er ekki alveg sama,
hvaða orð þessir gestir okkar
bera okkur er heim kemur. Að
minnsta kosti sárnar okkur, er
við heyrum það utan að okkur,
að erlendir gestir segi sitthvað
misjafnt um land og þjóð.
Þurfum ekkert að óttast
EN SEM betur fer þurfum við
ekki að óttast, að heiðarlegir
menn, sem okkur sælcja heim,
geti nokkuð út á okkur sett, ef
við högum okkur eins og við eig-
um að okkur að vera.
Það er að vísu ekki neinn sjer-
stakur sómi, að því hvernig búið
er að nokkrum byggingum í bæn-
um, sem komnar eru að falli og
hafa ekki komist í kynni við
málningu eða vatn pg sápu ára-
tugum saman.
Veslingarnir í Hafnarstrætinu
og á Skúlagötunni verða heldur
ekki til neins sóma. — En það
eina. sem þarf verulega að ótt-
ast, er tiltölulega nýr ósiður.
Sníkjur krakka
ITNDANFARIÐ hefur það farið
J í vöxt, að krakkar hafi elt út-
jlendinga og sníkt af þeim baeði
ipeninga og annað. — Eru það
j aðallega hermenn, sem verða fyr-
, ir slíkri áreitni unglinganna, sem
hafa komist að því, að hermenn
eru gjafmildir á sælgæti og smó-
peninga.
Það væri ekki gaman að því,
þegar ferðamannaskipið kemur,
ef ferðafólkið fengi ekki frið fyr-
ir sníkjum og annari áreitni.
Hinir herskáu ungu karlmenn
okkar, sem vex ásmeginn, ef þeir
bragða dropa af víni, ættu sóma
lands síns vegna, gð neita sjer
um að bjóða erlendum “erða-
mönnum úti í „eina bröndótta",
eins og komið hefur fyrir hjer í
bænum ekki alls fyrir löngu.,'—
Það er ekki víst að friðsamir
ferðalangar skilji þann glínru-
skjálfta1.