Morgunblaðið - 23.12.1956, Blaðsíða 9

Sunnudagur 23. des. 1938
MORGUISBLAÐIÐ
33
dreymdi að hann væri staddur í
risafenginni stóðrétt sem hlaðin
var úr grjóti. Þegar hann teygði
handleggina upp með veggjunum
náðu fingurgómarnir tæplega
upp á brúnina. Hrossin komu
þjótandi úr öllum áttum, löður-
sveitt og tryllt og stukku yfir
veggina, svifu í loftinu. — Eng-
inn réð við neitt, réttin hélt þeim
ekki, þau geystust inn í hana og
aftur út. Sjálfur sat hann í hnipri
undir einum veggnum, skjálfandi
af hræðslu við að merjast undir.
Þegar hann leit upp sá hann
endalausa röð af hófum og þanda
nára. Hvergi heyrðist hósti né
stuna, hestarnir svifu hljóðlaust
yfir höfðum manna. Allt í einu
kom hann auga á þrekvaxinn fola
sem kom í loftinu langt að með
flenntar nasir og í síðu faxinu
hékk húsbóndi hans með báðum
höndum eins og til að stöðva
hann, draga hann í dilk. Hann
var enn tröllslegri vexti en fyrr
og lúkurnar eins og hrammar.
En svo var ekki að sjá að folinn
yrði hans var, heldur sveif með
hann eins og fis hátt yfir almenn
ingnum og áfram burt, burt ....
Hvað hafði komið fyrir? Hann
var rétt að segja dottinn aí baki.
Hesturinn prjónaði undir iionum,
vildi ekki feti lengra, loftið dun-
aði af tryllingslegu öskri stóðsins,
það ýlfraði sársaukafullt, og hross
in steyptust niður hvert af öðru
og huríu fyrir framan .hann. Ó-
hljóðin skáru hann i eyrun,
aldrei hafði hann heyrt jafri
örvæntingarfull vein. Hann var
gjörsamlega ringlaður, með stír-
urnar í augunum horfði naiin
skelfingu lostinn allt í kringum
sig, hesturinn hringsnerist, hneggj
aði látlaust og hörfaði nokkur
skref aftur á bak; hundurinn æddi
geltandi aftur og fram. Loks tókst
drengnum að kalla, hann hrópaði
eins hátt og hann gat í þá átt sein
hann bjóst við húsbónda sínum:
Hvað hefur komið fyrir? En ekk-
ert svar, enda höfðu óhljóðin
næstum yfirgnæft kallið. Hann
reyndi að sveigja klárinn til
hlíðni, en árangurslaust, svo hann
stökk leiftursnöggt af baki. Um
leið' rykkti hesturinn taumunum
úr höndum hans og hljóp undan
í flæmingi. Drengurinn lét hann
eiga sig. Við hlið hans stóð hús-
bóndinn og starði fram fyrir sig.
Grá skíma hvíldi á andlitinu sem
var óvenju fölt. Hann hélt í taum
inn á hesti sínum sem reyndi að
slíta sig lausan, stappaði niður
hófunum og gerði tilraun til að
hrista fram af sér beizlið.
Drengurinn leit strax af hús-
bónda sínum og þangað sem hann
starði. Við honum blasti hrylli-
leg sjón. Þeir voru staddir á
barmi djúprar stórgrýtisgryfju og
þar niður höfðu öll hrossin
steypzt. Grjótnafir skjöguðu
fram úr börmum gryfjunnar. í
fallinu höfðu sum hrossanna
henzt á þær, rifnað sundur og
lágu brotin og dauð niðri á botn-
jnum, en holdtætlur einar hengu
eftir á nibbum. Sum höfðu meiðzt
í hrapinu en komizt lifandi nið-
ur og brutust þar stynjandi um
í dauðateygjunum. Önnur sluppu
heil. Þau voru tryllt af skelfingu
og tróðu á hinum. Þröngt var í
gryfjunni og óli hrossin í einni
kös. Blóð- og hráalykt lagði á
móti drengnum. Honum varð illt
við þessa sjón og sneri sér undan.
Þá heyrði hann húsbónda sinn
tauta fyrir murmi: Loksins gat
ég vanið ykkur af bölvuðu ráp-
inu. Að því mæltu steig hann á
bak og sagði: Þú kerour, drengur
Síðan sló hann í og hvarf.
Drengurinn treysti sér ekki til
að líta við aftur, heldur tók til
fótanna á eftir húsbónda sínum.
Hann sá hann þeysa burt í fjarska
með hundinn á eftir sér.
Hann hljóp og hljóp. Skammt
undan kom hann auga á klarinn
sinn. Svo kastaði hann sér móður
niður á þúfu og byrgði andlitið
í höndunum, fór að gráta. Hann
grét viðstöðulaust. Ómurinn af
óhljóðum hrossanna bak við ás-
inn barst til hans.
Hvað hef ég gert, hvað hef ég
gert, snökkti hann í sífellu, og
»á gryfjuna fyrir sér þar sem
hann hafði hrakið stóðið niður.
Þar mundi það tærast upp smám
saman og hrafnarnir leggjast á
það.
Ég vissi ekki hvað hann ætlaði
að gera, ég hlýddi honum bara.
Ég hefði aldrei hjálpað honum,
hefði hann sagt mér hvert hann
ætlaði að reka þau.
Og hann sat tárvotur á búf-
unni. Klárinn var á beit þar hjá,
dró beizlistaumana á eftir sér.
Drengurinn sagði aftur og aft-
ur: Ég hef gert þetta, ég, ég; og
samt er þetta ekki mér að kenna,
ég gerði bara það sem mér var
sagt. Ég verð alltaf að hlýða,
hann segir mér aldrei hvað hann
ætlar sér.
Svo hélt hann áfram að gráta.
Hann óaði við að þurfa aftur
heim að Gloppu, en hvað gat
hann gert?
Honum varð hrollkalt af að
sitja kyrr á þúfunni og var hrædd
ur við að sofna. Úrvinda stóð
hann á fætur, gekk að hestinum
sínum, klappaði honum á vang-
ann og steig á bak. Hann reið
fetið og hrafnarnir voru teknir
að krúnka úti í morgupskím-
unni.
Cleöileg jól!