Morgunblaðið - 21.07.1968, Blaðsíða 19

.1
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. JÚLÍ 1966
19
Sr. Sigurður Pálssou, vígslubiskup:
„A& marka stefnu, sem öll
kristnin fylgir"
ViÖfangsefni heimsþings alkirkjuráðsins
2. GREIN
í UPPHAFI Heimsþinga Al-
kirkjuráðsins voru haldin nokk-
ur yfirlitserindi, um hin marg-
háttuðu vandamál samtíðarinnar.
Að þeim loknum var þinginu
skipt í deildir, til að skipta með
sér hinum ýmsu verkefnum.
Deildirnar eru sex og hver deild
í fimm hlutum til að nýta sem
best starfskraftana.
FYRSTA DEILD hefur yfir-
skriftina HEILAGUR ANDI OG
„KAÞÓLSKA" KIRKJUNNAR.
Leggur 'hún áherzlu á að orðið
kaþólska sé skilið í sinni upp-
haflegu merkingu „hin almenna"
Það leiðir af því, að þó kirkj-
urnar séu ekki eins, eru þær
eitt. Og viðurkenning þeirrar
einingar geri þeim kleift að
skriftina ENDURNÝJUN
taka með sameiginlegu átaki á
vandamálum tímans og leggjast
þar allar á eitt. Það er eitt meg-
inmarkmið þessa þings, að marka
stefnu sem öll kristnin fylgir.
IÞá er einingin orðin í verki.
Þessi deild hefur því með að
gera guðfræðileg efni. Fyrir
henni stendur prófessor frá
Bandaríkjunum James McCord.
ÖNNUR DEILD hefur yfir-
skriftina BNDURRNÝ JUN
KRISTNIBOðS. Sú deild fæst
við að breyta stefnu í rekstri
kristniboðsins, þannig að það sé
færara um að mæta breyttum að
stæðum og nýjum vandamálum,
sem fram hafa komið á síðari ár-
um. Fyrir þeirri deild stendur
metropolitan frá Indlandi Lak-
dasa de Mel.
ÞRIðJA DEILD hefur yfir-
skriftina FJÁRMÁL HEIMS
INS OG FÉLAGSLEG ÞRÓUN.
Hin brennandi krafa um þróun
er brýning til kirkjunnar og guð
fræðinnar. Það sem nútíminn
þarf er kristin afstaða, sem tek-
ur sér fyrir hendur að hafa raun
hæf áhrif á, að mæta mannlegum
þörfum allra manna, samkvæmt
siðferðilegri skyldu. Guðs ríki
er mitt á meðal vor, en auk þess
er það veruleiki fyrir framtíð-
ina. Þess vegna mega kristnir
menn aldrei örvænta, heldur
keppa stöðugt eftir endumýjun,
bæði kirkjunnar og samfélagsins
Vandamál nútímans eru brýn-
ing, ekki aðeins til kirkjunnar,
heldur einnig til allra ábyrgra
manna. Fyrir þessari deild stend
ur Jan Milie Lochman prófessor
frá Prag.
FJÓRðA DEILD hefur yfir-
skriftina TIL RÉTTLÆTIS OG
FRIðAR í ALÞJÓðAMÁLUM?
Þar er rætt um að kjarnorku-
veldin þurfi öruggar reglur fyr-
ir samstarfi. Stjórnleysi í al-
þjóðamálum veldur öllum stór-
hættu. Fjárhagslegt réttlæti í
heiminum er skilyrði fyrir heims
friði. Sameinuðu þjóðirnar og
önnur skyld samtök verðskulda
stuðning kirkjunnar.
FIMMTA DEILDIN hefur að
yfirskrift GUÐSDÝRKUN í
VANHELGUðUM HEIMiI?Þessi
*deild fjallar því um sjálfa Guðs-
•dýrkunina. Þar liggur fyrir að
♦athuga, að hve miklu leyti hin
*vanhelgaða veröld hefur glatað
’skilyrðum til að njóta hinnar
•hefðbundnu guðsdýrkunar. Hvað
iguðsdýrkun er, hvert gildi hef-
■ur hún og hvernig á hún að
•vera. Fyrir þessari deild er próf
•essor John Mayendorf frá Banda
TÍkjunum.
SJÖTTA DEILDIN hefur yfir
skriftina í ÁTT AÐ NÝJUM
LÍFSSTÍL. Þar verða ræddar
hinar mismunandi kristnu lifs-
hugsjónir, með hliðsjón af um-
byltingum nútímans. Spennan
milli kynslóðanna, milli fátækra
og ríkca, milli nýs og gamals,
milli svartra og hvítra. Einnig
verður þar fengist við almennt
siðgæði, m.a. kynferðissiðgæði
vors tíma.
í þessari stuttu greinagerð um
viðfangsefni þingsins er aðeins
getið um fátt. Hver deild hefur
fengið greinagerð, sem er ca. 15
síður. Auk þess var öllum vænt-
anlegum fulltrúum sendar fimm
bækur mörgum mánuðum fyrir
þingið, samanlegt um 500 síður.
Nú á þingið eftir að gera sínar
ályktanir um allt þetta og verð-
ur að þeim unnið í undirdeild-
unum.
Þetta þing, sem hefur fulltrúa
frá nær öllum löndum heims, og
þessvegna menn með mjög ólík-
ar aðstæður í huga, hefur þó
vissa mikilvæga hluti sameigin-
lega.
Kjörorð Þingsins er ' „Sjá ég
geri alla hluti nýja“, Op. 21.
Þessi orð minna á að öll sönn
endurnýjun hlýtur að koma frá
Guði sjálfum. En þegar endur-
nýjunin kemur frá honum, hef-
Leiðtogar Alkirkjuráðsins í skrúðgöngunni fyrir setninguna,
frá vinstri Dr. Martin Niemöller frá Þýzkalandi, Dr. Ernest
A. Payne frá Englandi, Dr. Eugene Carson Blake fram-
kvæmdastjóri Alkirkjuráðsins, Metropolitan Nikodim frá Rússn-
esku Orthodox kirkjunni og Johannes Lilje biskup í Evang-
elisku kirkjunni í Þýzkalandi.
ur hún oft í för með sér að margt I og viðurkenningu, missir gildi
það, sem lengi hafði haft gildi I sitt og verður að hverfa eða
breytast í anda endurnýjunar-
innar.
Kirkjunni er oft borið á brýn,
ýmist með réttu eða röngu, að
hún sé íhaldssöm og vilji engu
breyta. En hér í Uppsölum er
svo ástatt, að allir virðast til-
búnir að gera hverja þá breyt-
ingu, sem nauðsyn krefur. Hitt
er oft vandséð hvernig á að
breyta og hverju. Þróun tímans
er enn í svo mikilli óvissu, að
vandséð er hvað hefur gildi á
morgun eða næsta dag.
Annað einkenni þessa þinga
er hinn mikli áhugi þess á fé-
lagsmálum og alþjóðamálum. Þau
mál ganga með einhverjum hætti
eins og rauður þráður í gegn
um allar deildir þess. Hæst ber
þar kynþáttavandamálin og
hhungursneyðina. Sérstaklega er
rætt um siðferðilega ábyrgð
hinna þróuðu þjóða gagnvart
þróunarþjóðunum. Einnig um
þetta er fullkominn einhugur.
Þriðja einkenni þingsins er
það, að fullkomin vinsemd og
umburðarlyndi er ríkjandi, þó
talað sé um hin viðkvæmustu
mál, sem stundum eru pólitísk.
í fjórða lagi er alger einhugur
um að þingið leiti að niðurstöð-
___________ ___ ______________ _____ ________________________________________________ um, sem allir geta fylgt eftir I
Joshia Kibira biskup frá Tanzaniu ræðir við Metropolita Meliton, Patriakra Konstaniopel (til smurn kirkjum, víðsvegar um
hægri) við lok setningarathafnarinnar í Uppsaladómkirkju. heiminn.
Brezki hershöfðinginn Sir Jam
es WiUcocks stjórnaði her
Breta í Indlandi á árunum
1879—1910, og í fyrri heims-
styrjöldinni stjórnaði hann ind-
versku hersveitunum í Frakk-
landi. Eftir langa dvöl i Ind-
Iandi hafði hann kynnst mörgu,
er hann furðaði stórum á, og
hann ritaði grein um minningar
sínar þaðan árið 1962 í brezka
blaðið „Evening News". Þar full
yrðir hann, að í Indlandi sé
„fjölda margir sjáendur, enda
þótt kaupsýsluvanir hvítir menn
geti ekki skilið þetta né metið
það“. Hann fullyrðir einnig, að
þessir sjáendur sé gæddir and-
ans krafti, sem þeir noti stund-
um, ekki sjálfum sér til ávinn-
ings né frægðar, heldur telji þeir
það skyldu sína að hjálpa ná-
unga sínum". Þessu til sönnun-
ar segir hann sögu af frænda
sínum, sem var á leið upp til
undirhlíða Himalaja-fjálla ásamt
fjölskyldu sinni, því að þangað
var hann sendur. Hann hafði
einu sinni gert greiða Brahmin
nokkrum, sem átti heima á þess-
um slóðum, þegar allt logaði í
skærum.
Þegar þau lögðu á stað í þessa
ferð, var lítil dóttir þeirra lasin,
og henni versnaði stöðugt á
ferðalaginu. Og er þau áttu ó-
farna um 50 km. til bækistöðv-
anna, þá dó barnið. Þaðan var
enga læknishjálp að fá, en sent
var eftir Brahminanum, sem átti
heima skammt á braut.
Þegar brahmininn kom, lyfti
hann líkblæunni af andliti barns
ins og þuildi yfir því bænir sín-
ar. Að því loknu breiddi hann
blæuna aftur yfir andlit þess og
sagði: „Þið skúluð ekki jarða
þetta barn fyrr en eftir sex
klukkustundir". Svo fór hann.
Móðirin sat stöðugt harm-
þrungin ihj'á Mki barnsins. Eftir
nokkra stund sá hún að líkblæ-
an bærðist, og áður en hún gæti
áttað sig, reyndi barnið að rísa
upp. Það var ekki dáið, en ef
Brahmininn hefði ekki komið
mundi það hafa verið grafið lif-
andi.
„Frá þessu sagði faðirinn mér
sjálfur", segir Sir James. „Eg
þekkti Brahmínann vel og eg
spurði hann oft að því hvernig
hann hefði farið að því að lífga
barnið, en hann svaraði ætíð
hinu sama: „Guð ræður öllu".-
Aðra sögu um merkilega lækn
ingu hefir ensk kona sagt fyrir
skemmstu. Hún heitir frú Aunis
M. Mather, og frásögn hennar
er á þessa leið:
-Fyrir rúmum 20 árum áttum
við hjónin heima í Indlandi,
fjarri öllum hvítum mönnum.
Þess vegna urðum við að senda
börn okkar í heimavistarskóla í
Bangalore. Dóttur okkar, sem þá
var aðeins 8 ára, henti þá það
óhapp, að hún datt niður háan
stiga og meiddi sig mikið á fæti
og síðan safnaðist vatn í hnjá-
liðinn. Við fengum þá bréf frá
skólanum og var okkur skipað
að sækja barnið, því að þar væri
ekki hægt að hafa sjúklinga.
Telpan var þá flutt í næsta trú-
boðs-spítala og þar var ágæt
kona yfirlæknir. Byrjað var á
því að soga vatnið úr hnjáliðn-
um og svo var henni leyft að
fara heim og sagt að húnmætti
ekki reyna neitt á fótinn.. Eftir
nokkra daga var hnéð aftur
stokkbólgið, og að nýju sogaði
læknirinn vatn úr liðnum. Síðan
setti hann gibsumbúðir á hnéð og
hélt að það mundi duga í tvo
mánuði. En að þeim tíma liðnum
var hnéð miklu ljótara en áður,
stokkbólgið og eldrautt og bólg-
an komin langt niður á legg. Þá
sagðist læknirinn vera ráðþrota,
en sjálfsagt væri að fara með
kæmist þar undir hendur sér-
telpuna til Englands, svo að hún
fræðings.
Öllum heima hnykkti við er
ég sagðist ætla að fara þegar í
stað til Englands með telpuna.
En þá kom matreiðslumaðurinn
til mín (hann var Indverji) og
hagði: „Leyfið mér fyrst að
sækja tengdaföður minn. Hann
hefir hjálpað mörgum. Ef til vill
getur hann gert eitthvað".
Ég féllst á þetta vegna telp-
unnar minnar og svo var' sent
eftir þessum manni, og hann
kom um kvöldið. Hann lagði svo
fyrir, að telpan skyldi flutt út
á veröndina og sett þar á stól.
Svo baðst hann fyrir á sinn hátt
og hélt áfram ákalli sínu á guð
sinn meðan hann fór höndum um
hné telpunnar. Eftir fimm mín-
útur sagðist hann ekki gera
meira, en Ihann skyldu koma dag
inn eftir að vitja um sjúklinginn.
Daginn eftir var bólgan horf
in og eftir tvo daga var telpan
albata. Þessi indverski læknir
var alveg ómenntaður og kunni
hvorki að Jiesa nié skrifa, en með
hugarfari sínu og vizku hafði
honum teki2d að lækna, þar sem
vestrænn læknir var genginn frá.
Dóttir mín er nú gift kona 1
Texas, og hún hefir aldrei kennt
nokkurs meins í hnénu siðan
Indverjinn fór hödum um það. ,
-jJl