Morgunblaðið - 17.07.1973, Blaðsíða 28

-i—----------------- ------------------—------------------------i--------i-- .
28 MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 17. JÚLl 1973
SAI BAI N Anne Piper: 1 Snemma í háttrinn
Ég sleppti alveg þessum
þýðimgarlausa titld mínum, lét
senda mér kofortim mím frá
Canmes og lét lögfræðimgana
mína leggja svo fyrir, að líf-
eyririnn minn skyldi lagður inn i
banka í Avignon. Ég fór þamgað
öðru hverju með strætdsvagmi og
sótti mér nóg til að endast mér
mokkurn tima. Eimnig bréf, sem
mér bárust. Betsy skrifaði mér
reglulega, Jack eimu sinni. Ég
las bréfið frá Jack á veitimga-
húsi stutt upp við vatnsflösku
meðam ég sötraði Dubonmet.
„Kærasta allra kærastanna
mimrna, ekki veit ég, hvað er
hlaupið i þiig. Ég stóð í þeim
mlsskilmingi, að okkur kæmi upp
á það alilrabezta saman. Ég skal
halda stöðunni þimmi opimmi í
nokkrar vi'kur, áður en ég fæ
mér eimhverja aðra í staðimn.
Ég ætla ekki að fara að ledta
þim á baðstöðum, en hlakka til
þegar þú kemur aftur, þegar
fer að kólna. Ég heyrði hjá frú
Higgins (sem ég heimsótti í gær),
og mér til mikii'iar gleði, að þú
hefur ekki stungið af með apan-
um. Sofðu ekki með perliurnar
þinar á þér, þá verðurðu skorim
á háls — og talaðu aldreá við
ókunnuga menn í ledgubíium.
Þinm elnlægur
Velunnamdi."
— Jaspar sagði ég.
— Ég ætla að taka mér heils
»*HSSW
frumsýnir:
Allt fyrir Ivy
C0 5tA*R'NC
ABBEY LINCOLNaswBEAU BRIDGES • NAN MARTIN
Bráðskemmtileg og hugnæm, ný, bandarísk kvik-
mynd í litum.
ÍSLENZKUR TEXTI.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
dags frí í hverri viku, og þá er
alvara með heilan dag. Ég fer
ekki á fætur til morgunverðar
og færi þér hann ekki heldur.
Jaspar var dálitið ólundarlegur
því að hanm var farinn að taka
kaffið og bollurnar klukkan
níu á morgnama sem hvem
anmam sjálfsagðan hlut, en hamn
skildi nú samt, hvað ég átti við
Jósep hengslaðiist um allt hús-
ið í hvítum silkináttfötum allam
daginn og var að hugsa út efmi
í smásögur. Hann klæddi siig
aldrei fyrr en um hádegisverðar-
leytið.
Mér til mestu furðu bauðst
hanm til að færa mér morgunverð
imn í rúmið, fyrsta frídagimn
mdmm. Hann setti bakkann var-
lega frá sér við rúmið og fór sdð-
am að draga frá gluggamum.
— Á ég að smyrja fyrir þiig
brauðið, elskan ? sagði hann og
settist á rúmstokkimn.
— Þakka þér fyrir, Jósep,
sagði ég og var samstundis komim
aftur til Aix út úr draumum min-
um Darjeeling.
— Segðu mér eitthvað um aðal
inn, Jenny. Það eru alltaf út-
gengilegar smásögur — og meira
að segja skáldsögur — um aðal-
inn.
— Ég þekki nú aðalimm ekkd
mikið. Ég var ekki nerna tvö ár
hjá honum, og það mestmegnis
í Indlamdi. En þeir sem ég þekkti
af honum voru heldur leiðimleg-
ir.
— Það getur alLs ekki gengið,
góða mín. Enginn vill heyra,
að aðalsfólk sé leiðinlegt. Það
verður að komast i ofsaieg ævin-
týri og bera glitrandi gimsiteina
og taka þátt í einvígjum.
— Þá verðurðu að skálda það
upp sjálfur, því að temgdafólkið
mitt var ekkert þessu Mkt. Gefðu
mér í bollamn, þá ertu vænm.
Nema kamnski gimsteiinarmir —
það var nóg af þeirn. Em þeir
voru líka leiðiimlegir. Sjálfsagt
ómetanlegir en leiðimlegir samt.
Hefurðu yfirteitt nokkum tíma
lokið við skáldsögu, Jósep?
— Nei ekki kannski alveg, en
ég er kominn vel á veg. Þetta er
um bóndabýli á sléttumum í Kan-
ada.
— Já ém hvað í ósköpunum
þékkir þú til siéttanna í Kanada?
— Ekkert frá fyrstu hendi. En
ég get látið mér detta ýmistegt
í hug. Þessar miklu viðáttur með
öllum stormunum, og þessir stór
vöxmu þöglu menn. Em sem betur
fer, þá þarf ég ekkert að flýta
mér, meðan bækurnar hans Jasp-
ars seljast.
— Hver les bækumar hans
Jaspars? Ég hef bara aldrei
velvakandi
heyrt þær nefndar á nafn. Ekki
það sé neiitt að marka það, vegna
þess að ég les nú heldur lítið
— helzt kvæði...
— Þessar vimgjarnlegu rosknu
kornur sem iesa allar bækur,
býst ég við. Væri það ekki gam-
an að geta sagt að ég ætti vin,
sem læsi bækurnar minar?
— Væri það ekki gaman að
geta sagzt hafa skrifað bók?
Við andvörpuðum bæðd mæðu
lega.
— Má ég fá svolítið af kaff-
imu þinu? sagði Jósep. Jaspar
tók þrjá bolla úr könnunni okk-
ar, áður en ég gat fengið mér
í bollann aftur. Það er leiðim-
legt, hvað hann getur verið sér-
drægur um ýmsa smámuni.
— Ég held að ég verði að fara
aftur að sofa, fram að hádegis-
verði. Geturðu passað upp á
steikina Jósep?
— Víst get ég það. En ég kæri
mig bara ekkert um það. Maður
atar sig svo út á þvi. Jaspar er
ágætis kokkur, en hanm vHH ekki
taka á þvi nema sérstaklega
standi á— eims og á afmælunum
okkar. Hvenær er þitt afmæli?
— f febrúar.
— Mitt er fyrr — í október,
þegar vínuppskeram stemdur yfir.
Við fengum afskaptega gott að
éta í fyrra. Við buðum nokkrum
af þessum dásamtegu sólbremndu
bændum — en þeir drukku bara
alltof mikið, svo að við urðum
alveg í vamdræðum með þá. Jæja
ég verð að fara í sólbaðsfötim
mim, annars verð ég aldrei al-
menniitega brúmn.
Þetta að fara í sólbaðsfötin
þýddi sama sem að fara úr mátt-
fötunum, rjóða oliu á bak og
brjóst og setjasf svo í garðstó)
með sólgiieraugu og gamalt eim-
tak af Daily Mirror, og með
skálmamar brettar upp að
hmjám.
Jaspar kom fram um hádegis-
verðarleytið, eimmig i náttfötum-
um, en svörtum. Hamm var amnað-
hvort önugur eða kátur, eftir
því, hvemig vimnan hafðd gengið
hjá honum. Ég kunni aldrei eins
vel við Jaspar og Jósep. Hann
var of breytilegur og of greindur
fyrir minn smekk. Jósep var hæg
ur og geðgóður, meðan Jaspar
var almennitegur við hamn.
Þetta sem Jósep hafði sagt um
matartilbúnimg Jaspars, var
ekki mema satt. Viiku fyrir af-
mæld Jóseps kom hanm tU mín
með langa skrá yfir vörur, sem
þyrfti að panta.
Jósep var ekki ætlað að vita
að neitt sérstakt væri á seyði.
En daginm fyrir afmælið var
í þýáingu
Páis Skúlasonar. |
ekki tengur hægt að leyna öll-
um undii'búnimgnum. Jaspar
lagði frá sér venjulegt morgum-
starf si'tt og var öllum stumdum
í eld'húsimu. Dagimn eftir var
hann alltaf í eidhúsimu, nema
rétt meðan hanm borðaði frá 10
til 7.30. en þá var maturimn fram-
reiddur umdir kastaníutrému. Við
gerðum sjöréttuðu máltíðinmd góð
skil.
Engum gestum hafði verið boð
ið, svo að við gátum gefið okkur
öll að matnium. Þetta var fyrsta
máltíðin frá hendi Jaspars, sem
ég hafði bragðað, og áður en
henni var lokið var ég farin að
harma það, að hann skyldi ekki
búa tii allan mat og alltaf. En
eims gott að hamn beimdi smi'lld-
gáf u simmi að pemnanum.
Ég hallaði mér aftur á bak,
stynjandi. Ég var orðin of belg-
full til þess að tala.
— Elsku Jaspar, sagði Jósep.
— Þú ert svo sniðugur. Ég
veit ekki hvernig þú ferð að þvi
— hver rétturinm öðrum yndis-
legri. — Og svo þetta dásamlega
konjak. Þetta er meira afmælið!
Á ailri ævi minmi hef ég ekki
fundið anmam eins frið og ég
naut þessi tvö ár í Aix. Engimn
ónáðaði mig eða varð vorndur við
mig, eða reyndi að betra mig
eða varð skotimn í mér. Ég var
bara til, rétt eimis og einhver,
jarðarávöxtur, dag frá degi í
sólSmmi, óséður og óétimm.
Préttir bárust frá Betsy, eims
og úr öðrum heimi, að miú væri
Timothy orðinn ástfamginn af
hemni, að þau væru gift o„ komin
til Buenos Aires, að temgdafólk
ið væri töfrandi, að Sam væri
setztur að hjá frú Hiiggins, og
hreyfði siig nú hvergi, og að hús-
ið mitt væri leigt Jack! Þessu sið
astnefinda hló ég að til að byrja
með. Kannski saknaði hanm mín,
eftir allt saman? Nánar athugað
komst ég að þeirri ndðurstöðu,
að þetta væri bara eim króka-
leiðim hans tii að hefna sin á
rriér, og hann hefðd gaimam af að
fara með eimhverja dökkhærða
upp í rúmið mitt.
Eftir þetta bréf var ég tvo
daga að endurheimta sálarró
míma. Nú i fyrsta sdmn fanmst
mér karpið hjá edskendunum
hérna ertandi fremur en hlægi-
legt.
— Veiztu bara hvað hamm Jas-
par sagði? Jósep kom þjótandi
inm í eldhúsið, þar sem ég var
að þvo máttfötim þeirra.
Velvakandi svarar í sima
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Hvers á Golfskálinn
að gjalda?
Björn Guðmundsson skrifar:
Þegar Golifskálimn var reist-
ur af Golffldúbbi Reykj avíkur
og rekimm af honum, var skái
imm tri flegurðarauka, bæði utam
og immiam. Nú skilst mér að borg
im sjálf hafi yfirtekið þetta hús,
em rnú er þvi svo illa við haltíið,
að með emdeimium er. Ftestar
rúður eru brotmiar í húsimu og
hafa pappaspjöld verið negld
fyrir gluggama. Umhverfi húss
ims er I samræmi við útlit þetss.
Mér fimmst vera til vamsa fyrir
borgima, að húsi, sem stemdur
á svo áberamdi stað, sé ekki
haldið vel við. Mér var tjáð, að
þama væiri rekið daghedmiW fyr
ir bönn, em það getur varla átt
sér stað.
Björn Guðmundsson."
Velvakandi fékk þær upplýs-
iiragar hjá Má Gummiarssymii,
skrif stofuistj óra hjá bangar-
verkfræðimigi, að skátar hiefðu
fengið afnot af húsimu endiur-
gjaldisl'ausit, að öðnu leyti em því
að þeir sæju um viðhald húss-
iinis. Starfsemd þeirna í húsimiu
hefði aðafflega farið firam á
kvöldim yfir vetrartimiamm, em
llægi að mestu miðri yfir sumiar-
ið. Þar sem misbrestur hefðd
orðið á þvi að samkomulag borg
airimmiar og lánþegia hússims
væri haldið þyrfti að sjálfsogðu
að endurskoða afstöðu bongar
immar til málsims.
Um framtíðaráætlaniir um
umhverfi GaMskálana sagði
Már, að samkvæmrt aðalskipu-
llagi bongarimmar væri gert ráð
fyrir opimberum byiggimigum á
þessu svæði og mium þvi urnrætt
hús að sjálfsögðu eiga að
hvenfa, þegar framkvæmdir
hefjast. Svæði þetta hefiur ekki
emm verið skipulagt i smáatrið-
um.
0 Sannleiksgildi
íslendingasagna o.fl.
Til Velvakanda.
Mér þótti væmit um að sjá
vimsamleg orð Ingjalds Tómao-
somar í mimn garð í Velivak-
anda 12. júl'í sl. í sambamdi við
fsiendimgasögiur, ásatrú og
kristimdám. Hvað sögumiar
smertir, þá verð ég að segja
eins og Imgjaldur, að ég er ekki
sérfræðimigur. Sé ég nú ekkent
eftir því að haifa ekki orðið það,
þvi ég fæ ekki betur séð em
sérfræðim leiði mieinm situmdum
á hinar undarteigustu villigöt-
ur. Þetta stafar þó ekki af þvi,
aið mákvæmmi í rammsókn sé
eflcki góð, heldur af skorti á yfir
sýn og djörfumg. Memm hafa
flónmað yfirsýn og sjálfstæði í
skoðumum fynir þægiiliega sam
setu í sérfræðimgahópi. — Það
ar mjög skaðfeg steflna, þegar
mernn fana að imynda sér að
ekkert sé að marka Sögurmar,
og stafar sú imymdum mest af
skorti á djarfhygfli, þvi að fáar
sagmfræði'heionMiir mamníkyns-
sögummar hafa stiaðizt betur en
þeissar tcrúu og sönnu sögur. -—
Þegar Leifur heppni varð al-
þjóðlega viöurkenndiur sem sá
laindafumdamaður, sem hamm
var, — og sögumar um hamm
þá vitamliega um leið — varð
uppi fótur og fiit í sérfræðimiga
hópi, em enigimm sagði mieiitt. Það
er umdartegt hvað menm eiiga enf
itt með að varpa fynir borð
skoðumum, sem hafa reymzt
ramgar. Er slikt ekki í amda mál
frelsisims, sem Isiendmgar haifa
í raumiinmi alltaf viljað virða,
frá því í fornöld.
0 Áhrif ásatrúar á
kristindóm í landinu
Hvað snieintdr trúarbrögðim,
þá er ég uim sumt á Mku máffl
og Inigjaldur, en að því teyti á
öðru máli, að ég tel stoflnum áisa
trúarhneyfdm'gar ekki þurfla að
veikja srtöðu kríistnimnar d land
inu, heldur rnuni þetta eflla
hama og bæta. Gáfaðir spíritist
ar miumiu auka áhrif stn gegm
þeirri mdðaldamieminsku, sem sr.
Jakob Jónisson hefiur réttilega
dedit 4, og síðam mum spíriti®m
imm, fyrdr skynsamlega skoðun,
bneytast í vísimdategt horf. —
Hanm mum komast á skálmings-
stiigdð ag mium þá emigimm giefca
mótmælit honum.
Mér dettur í buig að við Imgj
aldur Tómassom gætum neynt
dálítið á það, hvort máMreisi er
jaifln vel virt í landámu og vena
ættd. Svo mætti fana aö við hitt
umist t.d. hjá styttu Leifs
heppna og réðum þar ráðum
okkar. Stofnmim tid umræðu-
fumdar um ísfenzk kymiþátitamái
á eimhiverjum völ virtum sitað
í borgimmá, höflum þar sem alira
sammigj armastar og réttsýnastar,
á grumdveffli skoðansiamanburð-
ar — og sjáum svo til hverjar
afteiðimigarmiar verða. Ég trúi
þvi ekki fyrr en ég tek á, að
nokkur reymi að úthýsa okkur.
Hittumist heilir.
Þorsteinn Guðjónsson.“