Morgunblaðið - 27.07.1974, Blaðsíða 24

24 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 27. JÚLl 1974
Eftir Mirra Grinsburg
Gamli maðurinn hlustaði á son sinn og sagði:
„Æ, þið fávísu menn. Ef þessu verður fram haldið,
munu allir farast í djúpinu án þess að ná gullskál-
inni. Veiztu ekki, að skálin er alls ekki á botni
hafsins? Líttu upp á klettinn, sem gnæfir hér hátt til
himins. Gull skálin er uppi á tindi hans, en það er
spegilmyndin ein sem sést á haffletinum. Hvernig
má það vera, að enginn hafi séð það?“.
„Hvað á ég að gera?“, spurði Zyren.
„Klifraðu upp á klettinn og færðu khaninum skál-
ina. Þér veitist ekki erfitt að finna hana því að af
henni stafar miklum ljóma. En verið getur, að skálin
standi á ókleifum kletti. Ef svo er, skaltu bíða eftir
því, að fjallageitur birtist á tindinum. Reyndu að
HÖGNI HREKKVÍSI
i------------1
Við hvað áttu iæknir — að þú finnir ekki tanngarð-
ana.
koma styggð að þeim. Þá hlaupa þær um brúnina,
svo skálin veltur niður. En þú verður að vera fljótur
til að grípa hana áður en hún hverfur í djúpið".
Zyren réðst þegar til uppgöngu á klettinn. En það
var vissulega enginn hægðarleikur. Hann vó sig upp
brattann, náði handfestu við og við á runnum og
snösum reif andlit sitt og hendur á hvössum brúnum
svo blæddi úr. Þegar hann var næstum kominn alla
leið, kom hann auga á skálina fögru, þar sem hún
glóði uppi á snarbröttum klettatindinum.
Zyren varð ljóst, að þangað kæmist hann aldrei.
Hann bjóst því til að bíða eftir fjallageitunum eins
og faðir hans hafði sagt fyrir.
Ekki þurfti hann að bfða lengi. Nokkrar geitur
birtust brátt á tindinum. Þarna stóðu þær allsendis
óhræddar og horfðu fram af brúninni. Zyren rak upp
ógurlegt öskur. Þá varð geitunum hverft við og fóru
að stökkva til og frá og ýttu um leið skálinni fram af.
Hérna kemur svo teikniþraut, ein af þessum, sem
teikna á milli númera. — Þetta er létt mynd, höldum
við, og þú byrjar auðvitað á að teikna strik frá
númer 1 til númer tvö og síðan koll af kolli.
ANNA FRÁ STÓRUBORG - saga frá sextándu öld
„Þú hefir ekki skriftað langalengi," sagði hann fast og
dimmt.
„Ertu viss um það?“ sagði Anna og hló við.
„Þú hefir ekki skriftað, — ekki fyrir mér, sem er hinn
eini sanni þjónn guðs. Sú fyrirgefning syndanna, sem þú
kannt að hafa fengið hjá villutrúarmönnum, er einskis virði.“
„Svo? Heldurðu það?“
Anna hló enn; en svipur hennar var þó nokkuð farinn að
harðna.
„Hvað er það, sem liggur á borðinu hjá þér?“
Munkurinn benti á samanvafinn skinnstranga. Þvengir
voru dregnir í gegnum hann, og héngu á þeim nokkur vax-
innsigli.
„Það er jarðakaupabréf,“ mælti Anna.
„Ha-ha! Þú kaupir jarðir og safnar að þér auði. En þú
kaupir ekki sálu þína frá hreinsunareldinum með jarðakaup-
um. Hvað varstu að sauma, þegar ég kom inn?“
„Má ég ekki sauma hvað sem ég vil?“ mælti Anna, og
ertnin skein út úr henni.
„Þú fleygðir því upp í rúm, þegar ég kom. Ég átti ekki
að fá að sjá það. — Skriftaðu fyrir mér!“
Anna stóð á fætur. Það var gáski og glettni í svip hennar,
en þó höfðingleg alvara og mikillæti á bak við.
„Finnst þér nokkur þörf á, að ég skrifti?" mælti hún.
Hún lét kápuna falla frá sér að framan, og skýldi henni
þá ekkert nema kyrtillinn.
Beltið náði ekki nándar nærri utan um hana.
„Omnes santci monachi et eremitae/“*) sagði munkurinn
og krossaði sig.
Anna stóð kyrr og hafði skemmtun af því ofboði, sem kom
á munkinn.
„Sparaðu latinuna,“ mælti hún hlæjandi. „Segðu heldur
eitthvað, sem ég skil.“
Munkurinn stóð lengi orðlaus. Loks stundi hann upp:
„Einnig þú ert fallin! — Einnig þú hefir brugðizt mér.“
„Svo-o?“
Munkurinn brýndi röddina.
„Hver er það, sem þú hefir leitt til syndar? — Hver er
það, sem fallið hefir með þér?“
„Maðurinn minn!“ mælti Anna með mestu hógværð.
1) Allir heilagir munkar og einbúar.
„Maðurinn minn, sem ég hefi valið mér sjálf. Rúmið þama
er rúmið hans.“
Munkurinn stóð steinhissa. Aðra eins óskammfeilni hafði
hann aldrei vitað.
En Anna hélt áfram:
„Hvernig við erum gift, — ja, um það ætla ég að kljást
við vandamenn mína á sínum tíma. Það kemur ekki þér
— Ég sé, að við ætlum
að taka sprautuna okkar
með brosi í dag...
— Hugsaðu þér bara:
enginn bifreiðaskattur,
engar tryggingar, ekk-
ert skoðunarvottorð,
ekkert bensín og ekkert
ökuskírteini...
— Stofan er kannski
ekki svo stór, en bíðið
bara þangað til þið sjáið
svefnherbergið uppi og
hobbíherbergið niðri...
— Forstjórinn sagði,
að næst þegar ég kæmi
of seint yrði ég rekinn
— Viltu hafa mig
svona, eða viltu hafa
myndina barnalegri, t.d.
þar sem ég sit í grasinu
og týni blóm???