Morgunblaðið - 12.07.1980, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 12. JÚLÍ 1980
Streng-
leikur
Tðnllsl
eftir JÓN
ÁSGEIRSSON
Þóra Johansen sembal-
leikari og Wim Hoogewerf
gítarleikari héldu tónleika í
Síðasta verkið fyrir hlé,
Inngangur og Fandango eft-
ir Boccherini er sérlega
skemmtileg tónsmíð, vel
samansett fyrir gítar og
sembal og var samleikur
þeirra lifandi og léttur. Eft-
ir hlé var eingöngu flutt
nútímatónlist; Duo Consert-
ant eftir Dogson, Ruyskens
eftir Joél Bons, Chain eftir
Hekster og að síðustu Fiori
Þóra Johansen
Wim Hoogewerf
Norræna húsinu þar.n 9.
þessa mánaðar og ráðgera
aðra tónleika með sömu
efnisskrá þann 15. Það er
ávallt skemmtilegt, er ungir
tónlistarmenn hefja störf
að loknu námi og tónlistar-
unnendum töluverð til-
hlökkun að heyra þá leika,
enda var húsfylli á tónleik-
unum. Gítarleikarinn hóf
tónleikana með þremur fal-
legum lögum eftir Dowland,
sem hann lék þokkalega en
þó án þess að snerta veru-
lega nokkra strengi hjá
áheyrendum. Þóra lék því
næst Toccötu nr. 16 eftir
Sweelinck en eftir því sem
best verður séð samdi hann
aðeins 13 toccötur en 18
fantasíur, svo eitthvað fer
þarna á milli mála. Leikur
Þóru var ekki óáheyrilegur
en bæði lítt og lauslega
unninn. Sama má segja um
tvö næstu verkefnin, d-moll
sónötuna eftir Bach og són-
ötu í D-dúr eftir Scarlatti.
(blóm) eftir Þorkel Sigur-
björnsson. í verkunum eftir
Bons og Hekster var gítar-
leikarinn mjög góður og þó
samleikurinn væri mikið
eins og leikinn beint af
augum þ.e. vantaði mikið af
því sem gerir konsertleik
meira en aðeins samspil,
kom það mjög vel fram, að
bæði eru góðir tónlistar-
menn og tæknileg geta
þeirra traust og vel grunn-
fest. Fiori eftir Þorkel Sig-
urbjörnsson (frumflutt) er
sérkennilega leitandi verk
og eins og höfundur standi á
vegamótum varðandi tón-
feril og gerð samhljóma.
Þóra Johansen og Wim
Hooge-werf eru ágætir tón-
listarmenn og nú er það
sjálfstæði þeirra og djörf-
ung til stórra átaka í fram-
tíðinni, sem sker úr um
hversu þeim nýtist gott
veganesti til langrar og
erfiðrar ferðar út í óviss-
una.
Ólafur M. Jóhannesson:
HÁTÍÐ ALLRA
LANDSMANNA?
Tvær stórhátíðir hafa nýverið
gengið yfir land vort. Sú fyrri
Listahátíð, sú seinni forsetakjör.
Ýmsir telja að þessir tveir at-
burðir eigi fátt sameiginlegt.
Annar sé á sviði menningar og
lista, hinn snerti æðstu stjórn
landsins jafnvel pólitík. Hvort
tveggja má til sanns vegar færa
en samt eiga þessir tveir atburð-
ir það sameiginlegt, að þeir lyfta
hugum fólks og samstilla þá.
Eitthvað er að gerast sem flestir
geta tjáð sig um. Heimsfræg
„nöfn“ birtast á eykrílinu í eigin
persónu og í svip beinir auga
sjónvarpstökuvélarinnar athygli
umheimsins að fyrsta kvenfram-
bjóðandanum, sem nær kjöri í
sæti þjóðhöfðingja. í fáum orð-
um sagt, íslendingum finnst á
fleygri stund þessara atburða
land sitt í þjóðbraut, þeir séu
þjóð meðal þjóða ekki menn
meðal fiska. Og þessi hátíðar-
stemmning þeytir þjóðarsálinni
handan við verðbólguþras og
annað stundlegt karp sem sam-
einar hugina hvunndags. En eitt
skilur þó rækilega á milli þess-
ara stórhátíða. Forsetakjör var
hátiðarhald allrar þjóðarinnar.
Frambjóðendur þeystu um land-
ið þvert og endilangt, og urðu
jafnvel nánari þeim í dreifbýlinu
sem gátu vegna nálægðar svo til
þreifað á hverjum gesti. Lista-
hátíð ’80 var hins vegar fyrst og
fremst hátíðarhald Stór-Reykja-
víkursvæðisins. Stórstjörnurnar,
sem skruppu bæjarieið yfir
Atlantsála, stigu ekki út fyrir
bæjarmörkin að heitið gat. Og
ekki fylltust götur sjávarpláss-
anna af trúðleik, né var þar
boðið upp á hráa lúðu til hátíð-
arbrigða. Hlýtur að hafa verið
nöturlegt að standa hjá slíkum
hátíðarbrigðum, þótt forsetakjör
’80 skömmu síðar hafi bætt þar
nokkuð um og svo nú síðsumars
uppgripaferðir reykvískra
skemmtikrafta sem eru þrátt
fyrir allt eina tilbreytingin úti á
landi á þessum árstíma. Þannig
er þá málum komið hjá lands-
byggðinni, það eina sem henni er
boðið uppá sumarlangt eru
„Kassastykki" og annað í þeim
dúr. Með slíku framhaldi búa
hér tvær þjóðir við sífellt hat-
rammari togstreitu. Ekki tog-
streitu á hinu efnahagslega
sviði, heldur öðru hljóðlátara,
sem getur þó blásið niður múra
ef í það fer. Það er raunar
vanvirða að þeir sem sitja í
hreiðri valdsins skuli líta á
plássin við sjávarsíðuna sem
framleiðslueiningar er skuli tína
það sem fellur af borðum okkar
hér fyrir sunnan möglunarlaust.
Væri ekki ráð að hver lands-
fjórðungur héldi sína Listahátíð
sem bæri upp á þau ár sem
Listahátíð Reykjavíkursvæðis-
ins væri ekki haldin? Hvernig
væri til dæmis að Akureyri,
ísafjörður og einhver hentugur
staður á Austfjörðum héidi slíka
hátíð með þannig millibili að
ætíð væri Listahátíð hér á landi.
Það væri sómi sveitarfélaga að
leggja fé í slíkar framkvæmdir,
ekki síður en bundið slitlag.
Slíkar hátíðir yrðu vafalaust til
að glæða hina fornu bænda-
menningu og drífa sjávarplássin
úr dróma yfirvinnunnar. Einnig
myndu þær með tíð og tíma
vekja þá tilfinningu með dreif-
býlisfólki að það sæti við sama
borð og aðrir. Að verk þess og
búseta skipti máli, sé raunar
fýsileg ekki bara efnahagslega.
Þetta ættu menn að hafa í huga
þegar þeir líta á þann vanda er
nú blasir við sjávarútveginum.
Einn angi þess vanda liggur að
litlum ormi sem hefur orðið eftir
í fiskblokk. Við fækkum ekki
ormunum í fiski okkar með
hærri „bónus" né strangari fisk-
tæknum, heldur aukinni virð-
ingu fyrir þeim manneskjum
sem vinna vöruna. Þeir sem sitja
á gulleggjunum hverja stund
ættu að vita að það samrýmist
ekki eðli manna að tína mola af
borðum.
Sumargestir
Það hefur mjög færst í
vöxt að hópar tónlistar-
manna leggi leið sína til
Islands að sumarlagi og
sameini sumarferðalag og
tónleikahald, sjálfum sér
til fróðleiks og ánægju. Sá
galli er á slíku tiltæki, að
oftast eru hljómleikar
þessara hópa illa skipu-
lagðir og jafnvel ekki aug-
lýstir. Menn hafa því oft
ekki erindi sem erfiði, en í
nokkrum tilfellum er skaði
hversu fáir koma á hljóm-
leika þessa, því oft er flutn-
ingurinn mjög góður. Coll-
egium Cantum frá Þránd-
heimi, undir stjórn Bárd E.
Bonsaksen, hélt fyrir
nokkru tónleika í Háteigs-
kirkju og einnig í Njarðvík-
um. Kórinn er góður en
efnisskráin var frekar leið-
inleg framan af, þar sem
aðallega var framinn ein-
söngur og einleikur á orgel
með litlum tilþrifum, en þó
ekki ósmekklega. Það var
ekki fyrr en um miðja
tónleika að kórinn lét
heyra almennilega í sér og
var þar einna skemmtileg-
Tðnllst
eftir JÓN
ÁSGEIRSSON
ast verk eftir Egil Hovland,
er hann vinnur yfir söguna
um Sál, ofsóknir hans á
hendur kristnum og vitrun
hans á leiðinni til Damask-
us. Verkið er áhrifaríkt og
var mjög vel flutt. Önnur
lög voru heldur bragðdauf
en kórinn söng þau mjög
vel og lauk hann tónleikun-
um með því að syngja það
fallega lag Þorkels Sigur-
björnssonar, Himnasmið-
inn, frábærlega vel.
Orgelleikari og einsöngv-
arar fluttu sitt þokkalega,
en ekki svo vel, að ekki
hefði mátt sleppa þeirra
hlut fyrir líflegri verkefni
fyrir kórinn.