Morgunblaðið - 07.10.1981, Page 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 7. OKTÓBER 1981
t Konan mín, GUÐFINNA SIGUROARDÓTTIR, andaðist 6. okt. að St. Jósefsspítala í Hafnarfiröi. Fyrir hönd ættingja, Emil Jónsson.

t Móðir okkar, RAGNHEIOUR MAGNÚSDÓTTIR frá Hvítárbakka, andaðist í Landspítalanum þriðjudaginn 6. október. Magnús Guðmundsson, Jón Guðmundsson.

t Elskuleg dóttir mín, móðir okkar og systir, ANNA DANIELS, fædd Friðriksdóttir, lést í Bandaríkjunum 1. október. Una Indriðadóttir, börn og bræöur.

t Móöir okkar, JÓRUNN GUÐRÚN GUDNADÓTTIR, Nökkvavogi 27, andaöist 6. þ.m. Börn hinnar látnu.

t Eiginmaöur minn og sonur, ÓLI BJÖRN KÆRNESTED, lést í Borgarspítalanum þriöjudaginn 6. október. Jaröarförin aug- lýst siðar. F.h. vandamanna, Sígríöur G. Kærnested, Hildur B. Kærnested.

t Móöir okkar, tengdamóöir og amma, GUÐBJÖRG HÓLMFRÍDUR ODDSDÓTTIR, frá Austdal, Blesugróf 10 (Neðri Grund), andaöist 2. október í Landakotsspítala. Veröur jarösungin frá Fossvogskapellu fimmtudaginn 8. október kl. 10.30. f.h. Elsa Bjarnadóttir, Guðrún Bjarnadóttir, Sveinn Bjarnason, Erla Ólafsdóttir og barnabörn.

t Móöir mín, tengdamóöir og amma, GUORÍDUR ÞÓRÐARDÓTTIR, Reykjavíkurvegi 16, Hafnarfiröi, veröur jarösungin frá Hafnarfjarðárkirkju, fimmtudaginn 8. októ- ber kl. 2.00. Birna GuöbjöKpsdóttir, Égill Jónsson og barnabörn.

t Eiginkona mín og móöir okkar, ÞÓRA MARTA STEFÁNSDÓTTIR, Undralandí, veröur jarösungin frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 8. október og hefst athöfnin kl. 13.30. Karl Hirst Albertsson, Stefán Hirst, Karl Hirst.

t Eiginmaöur minn og faðir okkar, INDRIÐI JÓNSSON, Álfheimum 70, veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn 9. okt. kl. 3 síödegis. Þeim sem vildu minnast hans er vinsamlega bent á björgunarsveitir. Bryndís Jónsdóttir, Erla Indriðadóttir, Alda Breiöfjörð Indriöadóttir, Jón Indriðason, Pétur Breiöfjörð Indriöason, Ásta Indriðadóttir.
Þórunn Halldórs-
dóttir - Minning
Þegar barnið leggur af stað í
hina ókunnu ferð, lífið, til átaka
við ljós og skugga orsaka og af-
leiðinga, frá móðurskauti og um-
sjá foreldra og siðan til starfa á
eigin ábyrgð við hin margslungnu
viðfangsefni líðandi dags, fer að
reyna á manngerðina, hinir ótöldu
eðlisþætti hverrar veru fara smátt
og smátt að segja til sín. Um-
hverfið mótast fyrir eigin atbeina,
beint og óbeint. Það sem okkur
fannst stundum órætt er beinlínis
rekjanlegt til hinnar innstu
manngerðar einstaklingsins. Á
þessum arfshluta mannsins vinn-
ur nánast ekkert, og er því það
sem mölur og ryð fá ekki grandað.
Um þessa fjársjóði fer manneskj-
an höndum allt lífið er verður hið
ráðandi afl allra athafna hennar
gagnvart einstaklingum, fjöl-
skyldu, félagshópum og samfélag-
inu. Hún er örlagavaldur framtíð-
ar. Svo hefur verið frá alda öðli og
verður meðan maðurinn viðheldur
tegundinni.
Er ég nú minnist mágkonu
minnar Þórunnar Halldórsdóttur
og rek kynni okkar frá árinu 1935
verða mér skýrir og lifandi hug-
þekkir eiginleikar skaphafnar
hennar og á hvern hátt hún notaði
þá í skiptum við allt og alla þá er
samleið áttu með henni, hvort sem
um var að ræða fjölskyldu og vini
eða vandalausa. Háttvísin og
hógværðin var það sem mér
fannst ávallt mjög áberandi í fari
hennar. Sá framgangsmáti hafði
síður en svo áhrif á stjórnsemi
henna eða raskaði ákvörðunum í
dagsins önn.
Eins og að líkum lætur bærðust
með henni ýmsir bestu eiginleikar
sálargöfgi. Hún var mjög við-
kvæm fyrir fagurri tónlist, enda
hafði hún fagra söngrödd er hún
þjálfaði á æskuárum sínum, en
hún söng í kirkjukór Norðfjarð-
arkirkju meðan hún dvaldi í
byggðarlagi hinnar viðkvæmu
æskuára. Hygg ég, að þar hafi
mótast ýmsar innri tilfinningar er
hún bjó yfir. Hún var aldrei há-
vær í skoðunum um trú sína og
annarra, en ef ég mætti nokkuð
segja um slíkan þátt í tilfinninga-
lífi hennar, þá var hún ein þeirra
er naut sinnar barnatrúar er
hennar nánustu hlutu að meðtaka
með henni. Hin svokallaða barna-
trú ber ekki vott um neinn barna-
skap eða einfeldni, heldur er það
skýr afmörkun um hreinleika þess
eðlisþáttar og fylgir manneskj-
unni í vöggugjöf frá meistara alls
lífs. Annars féll það ekki að hóg-
væru gleði hennar að ganga á
krossgötur með tilfinningalíf sitt
og skoðanir. Afleiðing þess er ást í
blóma og þess er úr moldu vex.
Það er endurvarp kærleika til lífs-
ins í kringum mann og er oft fylgi-
nautur dulinna tilfinninga, en
verður myndbirting þess er innra
bærist. Þett ahugarþel var
grundvöllur heimilis byggingar
þeirrar er hún mótaði með börn-
um sínum og manni. I öllum verk-
um hennar mátti glöggt sjá
mótanir hennar innsta manns, svo
í daglegri umönn sem prýðingu
hýbýlanna. Þær hannyrðir er hún
lætur eftir sig segja best þá sögu.
Þóra, en svo var hún nefnd af
nánustu vinum í daglegri um-
gengni, var fædd 11. september
1909 í Vindheimi á Norðfirði. For-
eldrar hennar voru Halldór Ás-
mundsson, verkamaður, austfirð-
ingur að ætt og Guðríður Hjálm-
arsdóttir úr Vestmannaeyjum.
Svo sem háttur var í þann tíma
fór Þóra strax að vinna- er hún
hafði aldur til. Systkinin svo sjö
og var hún elst þess stóra barna-
hóps. Þurfti heimilið á öllu að
halda til þess að sjá öllum far-
borða í fjölskyldunni. Þetta er sí-
Þorbjöm Guðmundsson
Akranesi - Minning
Fæddur 27. apríl 1925.
Dáinn 30. september 1981.
Mig langar til þess að minnast
Þorbjörns Guðmundssonar, móð-
urbróður míns, með örfáum orð-
um. Þegar kallið kemur svo
skyndilega sem raun varð á, verð-
ur fátt um orð.
Síðan ég flutti hingað til Akra-
ness fyrir þremur árum hef ég oft
litið á Bjössa sem minn eigin föð-
ur. Alltaf var hann tilbúinn til að
aðstoða okkur á allan hátt, ná í
okkur og keyra á bíl sínum eða
hvað eina sem hann gat veitt hjálp
sína við. Því langar mig til að
þakka honum fyrir alla þá um-
hygfflu sem hann hefur sýnt mér
og fjölskyldu minni, ekki síst dótt-
ur minni, sem er aðeins 3ja ára, og
á erfitt með að skilja að Bjössi
frændi sé farinn og komi ekki aft-
ur, en hún reynir að skilja að guð
geymir hann og að hjá honum líði
honum vel.
Bjössi var nýkominn heim frá
Danmörku, frá því að sækja Vík-
ing AK. Skipið sem hann hafði
unnið á í mörg ár. Þegar hann
heimsótti okkur daginn eftir
heimkomuna, færði hann dóttur
minni fallega brúðu, sem um
ókomna framtíð mun minna okkur
á hversu örlátur og hugsunarsam-
ur í hjarta sínu hann var.
Inga mín, ég veit að missir þinn
er mikill, því bið ég góðan guð að
styrkja þig og leiða á þessari erf-
iðu stundu.
Guðbjörg Róbertsdóttir
„Skjótt hefur sól brugðið
sumri." Mér flaug í hug þessi ljóð-
lína er mér barst andlátsfregn
eins míns besta vinar, Þorbjörns
Guðmundssonar. — Okkur setur
hljóð; söknuðurinn er sár. Við
skiljum ekki tilganginn með því að
menn á besta aldri með fulla
starfsorku skuli hrifnir brott á
þennan veg. Hann hafði farið til
skips með pokann sinn eins og
sagt er og haldið skyldi til loðnu-
veiða. Hann er búinn að koma dóti
sínu um borð og kominn aftur
niður á bryggjuna þegar kallið
kemur. Þar hnígur hann niður og
er örendur á samri stundu. — Við
vitum að vísu að þetta er hið
óumflýjanlega, að maður hver
skal deyja, og á vissa lund er gott
að kveðja á þennan hátt.
Þorbjörn Guðmundsson fæddist
og ólst upp vestur á Hellissandi.
Hann kynntist sjómennsku í
bernsku, enda faðir hans sjómað-
ur, og stundaði sjóinn alla tíð,
fyrst frá Sandi og síðan frá Akra-
nesi. Hann þótti sérstakur dugn-
aðarmaður til verka og var afar
eftirsóttur í skiprúm. Skipstjórar,
sem hann var með, hafa tjáð mér
að skarð hans sé vandfyllt.
Þorbjörn var kvæntur Ingveldi
Eðvarðsdóttur en hún var einnig
fædd og upp alin vestur á Hellis-
sandi. Heimili þeirra er eitt
snyrtilegasta heimili sem ég þekki
og ber húsráðendum fagurt vitni.
Sambúð þeirra Ingu og Bjössa var
afar farsæl og góð og miklir kær-
leikar milli þeirra. Bar hann
mikla umhyggju fyrir henni í einu
og öllu. Nú er sæti hans autt og
söknuður djúpur. En sá sem átt
hefur mikið verður einnig að
missa mikið. Og það er huggun í
harmi að minningin um góðan
dreng yljar og vermir jafnvel þeg-
ar kvíðinn sest að í hugskoti
okkar.
Þorbirni Guðmundssyni kynnt-
ist ég fyrir 23 árum er ég og fjöl-
skylda mín fluttumst hingað til
Akraness. Við vorum fyrir
skömmu flutt hingað og einn dag-
inn, þegar ég kom heim úr vinn-
unni, sat þessi geðþekki maður
inni í eldhúsi hjá konu minni og
gild saga íslenskra alþýðufjölsk-
yldna þessa tímabils. Sú saga er of
margfléttuð til þess að rekjast
hér, en engu að síðu eru æskuspor-
in oft miklir áhrifavaldar í lífs-
sögu einstaklinganna. Er Þóra
kvaddi æskustöðvarnar hélt hún
til Vestmannaeyja á haustmánuð-
um, svo sem marga Austfirðinga
var háttur. Á næsta sumri hélt
hún ti baka til æskuheimilisins á
Norðfirði, en eftir skamma viðdvöl
lá leið hennar til Reykjavíkur, er
skyldi verða hennar endanleg
heimabyggð. í þögn og hógværð
unni hún þessum stað og naut
hans við frjósamt líf og starf
stórrar fjölskyldu og dásemda
náttúrunnar í faðmi Faxaflóans.
Hún sá Reykjavík blómgast úr
nánast litlum bæ í myndarlega
stórborg á íslenskan mælikvarða,
eins og við þekkjum hana í dag.
Hér eignaðist hún hóp góðra vina.
Á heimili Magnúsar Skaftfelds og
konu hans Steinunnar Kristjáns-
dóttur sem enn er á lífi háöldruð,
bjó hún við frábæra ástúð og
tryggð þeirra sæmdarhjóna. Hvar
sem Þóra starfaði naut hún ávallt
vináttu þess fólks er hún um-
gekkst. Það eru óforgengileg auð-
æfi.
Árið 1955 giftist Þóra bróður
mínum Friðrik Guðmundssyni, er
fæddur er hér í Reykjavík, en ólst
upp á Gulárási í Austur-Landeyj-
um hjá Sigríði Helgadóttur föð-
ursystur sinni og Árna bónda
Ingvarssyni. Stofnuðu þau heimili
við lítil efni í fyrstu, en ráðdeild
og hagsýni og allt blessaðist þeim.
Friðrik fékk fasta stöðu hjá
Mjólkustöðinni í Reykjavík árið
1937 og starfaði þar þangað til
hann hætti fyrir aldurssakir. I
höndum Þóru og Friðriks lék gæf-
an á strengi þá er forsjónin hafði
búið þeim. Hin hófsama kona
kunni skil á því hvernig farsælast
var að halda á gjöfum náttúrunn-
ar. Árið 1947 höfðu þau komið sé
upp eigin húsi á Nesvegi 64 og þar
hafa þau búið síðan. Þar hafa þau
hlúð að gæfu sinni með dyggð og
heiðarleik.
Þungamiðja heimilisgæfu er góð
voru þau að ræða saman um
gömlu góðu dagana vestur á
Hellissandi. — Frá þeim degi hafa
haldist órofin vináttubönd milli
minnar fjölskyldu og hans og aldr-
ei skuggi fallið á samskiptin.
Þorbjörn var trölltryggur og heið-
arlegur með afbrigðum og fórn-
fúsari manni hef ég ekki kynnst.
Þau voru ófá verkin sem hann
hjálpaði mér við og ætíð unnin af
gleði og mikilli vandvirkni. Hann
var fram úr skarandi barngóður
og nutu mín börn þess ríkulega. —
Mér eru minnisstæða ferðirnar'
sem við fórum saman til Reykja-
víkur fyrir mörg jólin. Hann var
æðilangur listinn hans með nöfn-
um litla fólksins, barna frænd-
systkina hans og vina. Enginn
mátti gleymast. Eg fann og skildi
hve mikla ánægju hann hafði af
að geta glatt börnin á þennan veg.
Hann gékk ætíð frá jólapökkunum
sjálfur af mikilli natni. Og það var
ætíð mikið tilhlökkunarefni barn-
anna að opna pakkana frá Ingu og
Bjössa.
Þá er ótalið hve hann reyndist
móður sinni sérstakur sonur. Bar
hann mikla umhyggju fyrir henni
og margar fóru sendingarnar til
hennar frá honum. Hún á heimili í
Reykjavík og heilsu hennar er