Morgunblaðið - 07.01.1983, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 7. JANÚAR 1983
Oskar Arni Blomst-
erberg — Minning
Kveðja frá vinkonu
Fæddur 17. október 1954
Dáinn 1. janúar 1983
Ég var harmi slegin þegar mér
bárust fregnir að morgni nýárs-
dags að Óskar væri dáinn. Hann
sem hafði verið með okkur á ný-
ársnótt ásamt unnustu sinni svo
hress og kátur.
En enginn veit sinn næturstað.
Ég var búin að þekkja Óskar síðan
sumarið 1968, og vorum við góðir
vinir. Unglingar sem ræddum lífið
fram og aftur. Síðan giftist bróðir
minn systur hans og því hélst
vinskapur okkar alltaf. Óskar var
ætíð glaðvær og mikill hressleiki
stafaði frá honum, hann var vinur
vina sinna. Hestar voru hans
áhugamál, þess vegna var heimili
hans fyrir utan bæinn, til að hann
gæti haft dýrin sín hjá sér.
Með þessum fáu orðum vil ég
kveðja þennan kæra vin, við hitt-
umst öll einhvern tíma handan
móðunnar miklu. Megi Guð
styrkja foreldra hans, unnustu,
systkini og litlu dóttur hans í
þeirra miklu sorg.
Fari hann í friði. Friður Guðs
blessi hann.
Auðbjörg Kristvinsdóttir
Það er erfitt að hugsa til þess og
þurfa að sætta sig við það að hann
Óskar bróðir okkar sé horfinn.
Treganum og sorginni verður ekki
lýst með orðum. Hlátur hans
heyrist ekki lengur, en hann ómar
þó í hjörtum okkar.
Hann var blíður, góður og
tryggur bróðir. Það er ekki öllum
gefið að eiga ljúfa sál og hreint
hjarta. Aldrei fór hann fram á
neitt í stað gerða sinna. Hann var
ánægðastur með eitt þakklætis-
bros í staðinn. Við systkinin sem
eftir erum hugsum margt núna.
Allar bernskuminningarnar að
leika sér saman, gráta, hlæja,
tuskast og rífast, tala saman, allt
var þetta hluti af því að vera
systkini, þroskast, stækka og lifa.
Sorgin mun sitja lengi í hjört-
um okkar við bróðurmissinn. Ei-
lífar hugsanir hrannast upp í hug-
um okkar.
Af hverju hann? Af hverju
hann?
Það eina sem við getum sætt
okkur við, er að við munum hittast
aftur, þó síðar verði.
Við elskuðum Óskar og minning
hans á ávallt fastan bústað í
hjörtum okkar. Hann verður alltaf
sami stóri fallegi Óskar.
Við biðjum bróður okkar guðs
blessunar og biðjum guð að láta
engla sína standa vörð við hans
næturstað.
Hans systkini,
Erama, Hansi, Biggi og Setta
1 dag, föstudaginn 7. janúar
1983, fer fram útför Óskars Árna
Blomsterberg frá Dómkirkjunni,
en hann lézt með sviplegum hætti
á nýársnótt sl.
Oskar Árni fæddist 17. október
1954 í Reykjavík, næstelstur fimm
systkina, þeirra Emmu (f. 18.04
’50) giftri Ómari Kristvinssyni (f.
09.05 ’50), Hans (f. 18.03 ’54),
ókvæntur, Birgis (f. 08.11 ’60),
kvæntum Bryndísi Jónsdóttur (f.
04.03 '61) og Sesselju (f. 29.09 ’63),
ógiftri heimasætu.
Hann var skírður í höfuðið á afa
sínum, Óskari Árnasyni (f. 12.10
1894) er um nálega hálfrar aldar
skeið var stýrimaður og skipstjóri
á togurum, en dvelst nú á DAS í
hárri elli.
Foreldrar Óskars, Níels Maríus
Blomsterberg, kjötiðnaðarmaður,
(f. 15.01 ’27) og María Þórhildur
Óskarsdóttir, (f. 18.06 ’31), hafa
búið allan sinn búskap hér í
Reykjavík og nálega tvo sl. áratugi
að Lambastekk 2 í Breiðholti.
í foreldrahúsum óx Óskar upp
ásamt systkinum sínum, glöðum
og kátum hópi, umvafinn um-
hyggju foreldra, svo og afa
„nafna“ og ömmum, Sesselju
Þórðardóttur (f. 11.12. 1892, d.
1972) og Annelise Blomsterberg (f.
02.11 1906), er ósjaldan litu til með
hópnum.
Áð loknu skyldunámi og gagn-
fræðanámi í Lindargötuskóla
hófst leitin að lífsstarfi og framan
af vann hann ýmiss konar verzl-
unar- og skrifstofustörf hér í borg,
en að fáum árum liðnum fluttist
hann til Akureyrar og fékkst þar
við fiskverzlun um 2ja ára skeið
unz hann fluttist aftur heim til
föðurhúsa til að aðstoða föður
sinn við kjötiðnaðarfyrirtæki er
hann þá hafði stofnað og vann
hann þar æ síðan sem hægri hönd
föður síns við öll störf sem leysa
þurfti og gekk ötullega fram í
hverju því verki sem hann tók sér
fyrir hendur og þótti honum jafn-
an sjálfsagt að taka að sér erfið-
ustu verkefnin er að höndum bar.
Hann var öllum bóngóður og
var ljúft að gera mönnum greiða
og þeir voru því að vonum ófáir er
Minning:
„„Dáinn, horHnn** — harmafrt-gn.
Ilvílíkt orð mig dynur yfir.
Kn ég veit, aó látinn lifir.
I»að er huggun harmi gegn."
Þessar hendingar úr eftirmæl-
um eftir Jónas Hallgrímsson um
látinn vin sinn, Tómas Sæmunds-
son komu mér í huga er ég frétti
lát vinar míns, Gunnars Oskars-
sonar, er lést af slysförum á ný-
ársdag.
Gunnar Sigurður Óskarsson,
eins og hann hét fullu nafni, var
fæddur í Reykjavík 3. apríl árið
1943, sonur hjónanna Guðleifar
Guðjónsdóttur og óskars E. Sig-
urðssonar. Hann var tæplega fer-
tugur að aldri, í blóma lífsins, þeg-
ar hann kveður þetta líf og mér
finnst heimurinn nú allur annar
og verri eftir sviplegt fráfall þessa
góða drengs. Mér er enn í fersku
minni er við Gunnar hittumst
fyrst fyrir rúmum átján árum á
félagsfundi í risherberginu í húsa-
kynnum Æskulýðsfylkingarinnar,
sambands ungra sósíalista, að
Tjarnargötu 20 hér í borg. í fé-
lagsheimilinu var saman kominn
hópur æskufólks er vildi vinna að
bættum kjörum verkafólks á ís-
landi. Við tókum hvorugir til máls
enda báðir hlédrægir að eðlisfari,
en heitar tilfinningar Gunnars
Óskarssonar til verkafólks og bar-
áttu alþýðusamtakanna leyndu
sér ekki. Hann var alla tíð sam-
herji þeirra sem minnst máttu sín
í þjóðfélaginu. Óvenju bjart var
yfir svipmóti hins unga sveins.
Hann var ljóshærður, fríður sýn-
um og handtakið hlýtt og innilegt.
Allt hans viðmót bar vott um
traustan og heilsteyptan dreng.
í gleði þeirra daga var margt
spjailað og stundum lifað hátt,
enda æskumenn á ferð er kunnu
sér ekki hóf, tendraðir lífsþrótti
og sáu í hillingum bjarta veröld.
Þar sem Gunnar fór, þar var
gott að vera í leik og starfi. Gunn-
ar hafði góðan húmor og það var
fjarri honum að kvarta þó ekki
leituðu til hans um fyrirgreiðslu
eða aðstoð í smáu og stóru. Vina-
og kunningjahópurinn var því stór
og í þeim hópi var hann ætíð hrók-
ur alls fagnaðar.
Fyrir rúmlega ári stofnaði hann
eigið heimili að Hátúni við Rauða-
vatn með unnustu sinni, Þórdísi
Sigfúsdóttur (f. 03.06 1964), Sig-
fúsar Sveinssonar, bátasmiðs í
Kópavogi og konu hans Hrafnhild-
ar Þórarinsdóttur, ásamt lítilli 2ja
ára fósturdóttur, Þórhildi Björk.
Brúðkaup þeirra átti að fara
fram í nóvember sl. en vegna jól-
anna og af ýmsum ástæðum hafði
því verið frestað fram yfir áramót.
gengi allt samkvæmt áætlun.
Að loknu gagnfræðaskólaprófi
átti sjómennskan hug hans allan.
Hann starfaði um skeið sem há-
seti um borð í íslensku fraktskipi
sem sigldi til útlanda og síðar um
borð í varðskipi íslensku Land-
helgisgæslunar. Gunnar hóf nám í
bílasmíði snemma á sjöunda ára-
tugnum, en hvarf fljótlega frá því
námi og vann næstu árin við
verslunarstörf í húsgagnaverslun-
inni Búslóð eða þar til hann byrj-
aði vinnu við virkjunarfram-
kvæmdir við Búrfell og þar starf-
aði hann til ársins 1970 að hann
fór til Svíþjóðar og vann hjá
skipasmíðastöð í Malmö um tíma.
Það var á þeim árum er atvinnu-
leysi gerði vart við sig á íslandi og
hópur íslendinga fór til Norður-
landanna í atvinnuleit, sumir sett-
ust þar að til frambúðar. Við
Gunnar skrifuðumst á reglulega á
meðan hann dvaldi í Svíþjóð. Ég
sagði honum fréttir af íslenskri
pólitík og af því markverðasta
sem var að gerast þá í menning-
armálum. Gunnar átti stórt og
gott bókasafn og fylgdist alla tíð
vel með innlendum og erlendum
skáldskap og sótti leiksýningar
leikhúsanna í Reykjavík, þegar
efni og aðstæður leyfðu. Hann
unni listum og var áhugamaður
um framgang þeirra og vöxt. Ég
sendi honum einnig til Svíþjóðar
blöð og bæklinga, þar til hann
hringdi til mín einn fagran dag að
sumri og kvaðst vera kominn aft-
ur heim til íslands og ég tók gleði
mína að nýju, fagnaði vini mínum
heimkomnum og við gerðum
okkur glaðan dag í hópi vina og
samherja. Einhverjar bestu
stundir lífs míns eru tengdar vini
mínum Gunnari óskarssyni. Við
fórum saman í ferðir um ísland,
skoðuðum náttúru landsins og
samverustundirnar með Gunnari
við slík tækifæri eru mér ógleym-
anlegar og munu fylgja mér alla
tíð.
Á unglingsárum sínum hafði
Óskar eignast litla dóttur, Sonju
Björk, með æskuvinkonu sinni,
Ingunni Sigurgeirsdóttur, (f. 25.12
1957), en þótt leiðir þeirra hafi
eigi legið saman var ætíð með
þeim og hennar fjölskyldu mikil
og góð vinátta og mjög kært með
feðginunum.
Oskar var alla tíð mikill nátt-
úruunnandi og dýravinur, enda
hændust að honum öll dýr og hans
mesta yndi var að vera með þess-
um vinum sinum úti í guðs grænni
náttúrunni, er hann unni svo
mjög. Hann gat því aldrei unað
sér við að búa neins staðar þar
sem ekki voru aðstæður til að hafa
dýr á heimilinu og var því alsæll
að Hátúni við Rauðavatn með
hesta sína, hunda og kanínur.
Hann var alla jafnan glaðsinna
og lífsgleðin geislaði frá honum er
hann var á ferð með ferfætlingum
og vinum sínum. Ef til vill var það
þessi lífsgleði, hjálpsemi og
starfsþróttur í allri umgengni við
menn og málleysingja og allt
sköpunarverk almættisins sem olli
því að hann var ávallt trúr og
tryggur sinni barnatrú, sem iðu-
lega kom glögglega fram er slík
mál bar á góma. Þar átti hann
sína vissu von er aldrei hvikaði í
neinu. Segja má að viðhorf hans
til lífsins hafi á margan hátt verið
líkt og fram kemur í sálminum:
Lát mig starfa, lát mig vaka,
lifa meðan dagur er.
Létt sem fuglinn lát mig kvaka,
lofsöng, Drottinn, flytja þér
meóan *vin endist mér.
Lát mig iðja, lát mig biðja,
lífsins faðir, Drottinn hár.
Lát mig þreytta, þjáða styðja,
þerra tár og græða sár,
gleðja og fórna öll mín ár.
Oterdahl — Margrét Jónsdóttir
Systkinin hafa alla tíð verið
mjög samrýnd og samheldin og
Hann hafði um sumur sem ung-
ur drengur dvalið í sveit vestur á
Mýrum hjá skyldfólki sínu í föður-
ætt. Eitt sinn fyrir tæpum áratug
heimsóttum við æskuvin hans og
félaga, Hörð, sem býr búi vestur á
Mýrum og áttum þar dýrlegar
stundir. Gunnari þótti vænt um
dýrin, hann hafði sérstakt dálæti
á hestinum og eignaðist síðar tvo
hesta sem hann hlúði að og vitjaði
um eins oft og tækifæri gáfust frá
atvinnu í Reykjavík.
Við ræddum eilífðarmál, lífið og
tilveruna. Gunnar trúði því að líf
væri að loknu þessu lífi. Hann las
og kynnti sér skoðanir spíritista
og guðspekinga og átti það sam-
eiginlegt með fjölmörgum íslend-
ingum að leita að hinstu rökum
tilverunar. Hann þráði, eins og svo
margir aðrir þegnar nútíma verð-
bólguþjóðfélags, innri frið á tim-
um upplausnar og öngþveitis.
Þann frið tel ég að hann hafi fund-
ið er hann gerðist félagi og ötull
liðsmaður Mormónakirkjunnar á
íslandi fyrir örfáum árum. Hin
andlegu verðmæti voru honum
ávallt rík í huga, hin veraldlegu
skiptu hann litlu máli. Faðir
Gunnars, Óskar E. Sigurðsson,
lést fyrir tæpum áratug eftir lang-
varandi heilsubrest. Eg kynntist
honum nokkuð og mér verður nú
hugsað til þess hversu líkir þeir
feðgar voru, ekki bara i útliti held-
ur einnig í sér. Þeir voru góðir
vinir og félagar, glaðværir og
skemmtilegir og áhugamál þeirra
ótrúlega lík, og Gunnar hélt mikið
upp á vísu eftir föður sinn, sem
var góður hagyrðingur, en vísan er
svona:
SVAR
MITT
eftir Billy Graham
*
Aminning
. Þér hafið ferðazt um allan heiminn og kynnt yður, hvernig
ýmsar kirkjur starfa. Öll vitum við, að eitthvað amar að kirkju
Krists á okkar tímum. Viljið þér segja okkur, hvað þér haldiö
að það sé? Hvaða ráð vilduð þér gefa löndum okkar, sem játa
trúna á Krist, og kristnum mönnum um allan heim?
Kristinn læknir dó hér fyrir nokkru. Hann hafði
fengið krabbamein í lifrina. Nú hafði hann verið
beðinn að tala á kristilegu móti, og hann svaraði
beiðninni með þessum orðum:
„Kæri bróðir, ég hafði hlakkað til þess að vera
með ykkur, en nú hlakka ég til þess, sem er enn þá
mikilvægara. Ég hef fengið kröftugt krabbamein í
lifrina, að vilja Drottins, og það breiðist ört út. Þess
vegna eru allar horfur á því, að ég verði í návist
Drottins, áður en mótið ykkar hefst. Flytjið öllum
mótsgestum þessi skilaboð: Hættið að leika ykkur
með kristindóminn."
Þetta yrði ráðlegging mín til kristinna manna nú
um stundir: „Hættið að leika ykkur með kristindóm-
inn!“ Það er orðið tímabært, að við tökum Krist og
boðorð hans alvarlega. Fimm menn fæðast á hverj-
um fjórum sekúndum, 90 þúsund manns á hverjum
sólarhring. Um aldamótin munu jarðarbúar verða
um helmingi fleiri en þeir voru fyrir tíu árum. Synd-
ir og lestir ríkja meðal fjöldans. Því aðeins getum
við náð til alls þorra manna, að þeir, sem játa nafn
Krists um víða veröld, hætti að leika sér með krist-
indóminn.
Hvernig getum við losnað úr þessum álögum? Með
því að hver og einn byrji að taka Krist og kröfur
hans alvarlega — nú í dag.
t
stir okkar.
látin.
MARGRÉT G. GUDMUNDSDÓTTIR,
Grundarstíg 5,
Sesselja Guömundadóttir,
og systkini.
Qunnar Siguröur
Oskarsson