Morgunblaðið - 28.02.1984, Blaðsíða 28

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 28. FEBRÚAR 1984
Gunnar Jóhanns-
son — Minning
Fæddur 25. maí 1916
Dáinn 17. febrúar 1984
í dag fer fram frá Hafnarfjarð-
arkirkju útför Gunnars Jóhanns-
sonar frá Kirkjubóli í Múlasveit.
Gunnar andaðist á hjartadeild
Landspítalans 16. þessa mánaðar,
eftir að hafa veikst snögglega
tæpum sólarhring áður.
Eg sat góða stund við símann
meðan ég var að átta mig á því, að
hann Gunnar væri dáinn. Þetta
kom svo óvænt og sannaði svo
átakanlega, hvað við vitum lítið
hvenær kallið kemur.
Gunnar var fæddur á Kirkjubóli
í Múlasveit í Austur-Barðastrand-
arsýslu, 25. maí 1916, sonur hjón-
anna Guðrúnar Bæringsdóttur og
Jóhanns Sigurðssonar, sem þar
bjuggu um langa tíð.
Gunnar ólst upp á Kirkjubóli í
stórum systkinahópi og átti þar
heimili, þangað til hann fluttist til
Hafnarfjarðar 1963 ásamt þremur
systkinum sínum.
Þó dvaldist hann oft um tíma
annars staðar, var m.a. í skóla í
Reykjanesi við ísafjarðardjúp og
nokkur ár hjá bróður sínum í Bæ á
Bæjarnesi, sem er næsti bær við
Kirkjuból.
Okkur hjónunum langar til að
senda Gunnari örfá kveðjuorð og
þakkir fyrir vináttu og hjálpsemi
liðinna ára. Alltaf var Gunnar
sami bóngóði og trygglyndi vinur-
inn, hvenær sem maður hitti
hann, eða leitaði til hans.
Ég man fyrst eftir Gunnari, er
ég var lítil telpa heima í sveitinni.
Hann var í forðagæslunefnd sveit-
arinnar ásamt föður mínum og
gisti hann þá oft hjá okkur á ferð-
um sínum um sveitina. Uppfrá því
myndaðist fljótlega sú vinátta
milli Gunnars og allra á heimilinu
sem hélst æ síðan. Gunnar dvaldi
oft hjá okkur, er hann hjálpaði
pabba við viðhald á húsum og við
nýbyggingar, því hann var sér-
staklega iaginn við hvers konar
byggingarvinnu, sem og reyndar
við hvað sem hann tók sér fyrir
hendur.
Það var alltaf sama tilhlökkun-
arefnið að fá Gunnar á heimilið,
hvort sem var til dvalar eða í
heimsókn og ógleymanlegar
ánægjustundir áttum við systkin-
in með honum, hvort sem rædd
voru dægurmál, eða verið var að
glettast. Minnist ég þess alltaf
hversu Gunnar gat þá hlegið
hjartanlega.
f mínum huga er Gunnar einn
af þeim mönnum sem skilur að-
eins eftir góðar minningar. Hann
var alltaf sami vingjarnlegi og
prúði maðurinn, hvort sem hann
var heimsóttur að Kirkjubóli eða
eftir að þau systkinin fluttu
hingað til Hafnarfjarðar. Uppfrá
því urðu samgöngur okkar hjón-
anna við þau systkinin tíðar. Þau
voru ekki einungis sveitungar
mínir, heldur hafði eiginmaður
minn dvalið hjá þeim hvert
sumar, frá því hann kom að
Kirkjubóli 9 ára gamall, sem
snúningadrengur til Gunnars, er
hann tók við búi af föður sínum.
Veit ég að drengnum sem Gunnar
tók þá inn til sín og hafði i her-
bergi hjá sér hvert sumar upp frá
því, fram á fullorðinsár hans, er
nú tregt um tungu, er hann kveður
Gunnar @vo óvænt.
Ég flyt að lokum kveðjur og
þakklæti frá okkur öllum í fjöl-
skyldu minni fyrir samferðina á
lífsleiðinni.
Systkinum hans vottum við
okkar dýpstu samúð. Blessuð sé
minning Gunnars Jóhannssonar.
Ásta Jónsdóttir
Ég var 10 ára þegar ég réð mig
sem kúasmala að Kirkjubóli á
Bæjarnesi. Það var sumarið 1940.
Mér líkaði svo vel, að ég falaðist
eftir vist næstu tvö sumur.
Múlasveitin var þá, eins og svo
margar aðrar sveitir á fslandi,
frekar einangruð, sem ef til vill
gerði dvöl mína þar skemmtilegri
en ella. Þó var eitt sem bar hæst.
Það var fólkið sem í sveitinni bjó.
Á Kirkjubóli bjuggu á þessum ár-
um Jóhann Sigurðsson og hans
kona, Guðrún Bæringsdóttir. Jó-
hann var ættaður frá Múlakoti í
Reykhólasveit, en Guðrún frá
Kletti í Gufudalssveit. Bú héldu
með þeim börn þeirra, Guðbrand-
ur, Guðmunda, Jón og Valborg.
Fleiri voru systkinin og sum bú-
sett annarsstaðar í Múlasveit. Eitt
þeirra var Gunnar. Hann var þá í
kaupamennsku hjá Jóhannesi
bróður sínum á Bæ á Bæjarnesi,
rétt fyrir utan Kirkjuból, og því
stutt að fara.
Gunnar Jóhannsson, þessi
indælispiltur sem hann var, er til
moldar borinn í dag, frá þjóðkirkj-
unni í Hafnarfirði.
Það má segja, að dvöl mín á
Kirkjubóli, og fólkið þar, hafi
mótað mig, sem ungling, til fram-
búðar, og átti Gunnar sinn þátt í
því. Margar urðu ferðirnar út að
Bæ. Ef ekki einhverra erinda
vegna, þá til að hitta Gunnar og
kúasmalann sem þar var.
Aldrei var nein deyfð yfir
Gunnari. Gamansamur var hann,
hnittinn í tilsvörum og mátulega
mikill ærzlabelgur fyrir okkur
kúasmalana, sem höfðum mikið
gaman af að vera í návist hans.
Mér er minnisstæð sundkeppni,
sem við efndum til einn góðviðr-
Minning:
Fædd 22. febrúar 1917
Dáin 17. febrúar 1984
Ég varð harmi slegin er ég frétti
að Þórunn væri ekki í tölu lifenda.
Enda þótt ég viti að þetta er vegur
okkar allra, þá vildi þannig til að
hún kvaddi mig á mjög erfiðu
tímabili ævi minnar.
Vel man ég árið 1957, þegar Þór-
unn kom til mín fyrsta sinni, en ég
þekkti hana ekkert þá nema af af-
spurn. Vinkona mín, Daja Skúla-
dóttir, systir Theodórs Skúlasonar
læknis, hafði bent henni á að tala
við mig. í stuttu máli sagði Þór-
unn mér að hana langaði til að
fara út í meinatækninám. Hún
kom mér vel fyrir sjónir og ég
hugsaði með mér: „Reyndu nú að
gera eitthvað fyrir hana.“
Ég vissi að hún hafði orðið að
sjá á eftir eiginmanni sínum, sem
henni var mjög kær, auk þess sem
Þórunn hafði sjálf átt við langvar-
andi veikindi rð stríða og átti enn
í höggi við.
Það varð svo úr að ég tók Þór-
unni i undirbúningskennslu í
meinatæknifræðum og var hún
hjá mér í sex mánuði, stundaði
námið vel og var mjög ánægð.
Ekki er öll sagan sögð. Þegar ég
fór frá Danmörku eftir 6 ára dvöl
þar við meinatæknistörf, átti ég
góðan vin og velgjörðarmann,
Tarning yfirlækni, sem var ekki
nógu ánægður með að ég væri á
förum til Islands, en sagði samt:
„Geti ég einhverntíma gert eitt-
hvað fyrir yður, þá mun ég reyna
það.“ Minnug þessara orða, skrif-
aði ég nú til hans og bað hann að
hjálpa Þórunni Valgerði Björns-
dóttur að komast í nám í meina-
tækni. Honum tókst að koma Þór-
unni inn á Finsensinstitutet, þar
sem hún var í tvö ár og öllum lík-
aði vel við hana. Hún stundaði
námið vel og fékk góðan vitnis-
burð að því loknu.
Síðan lá leiðin aftur til íslands.
Þórunn réð sig í vinnu á Landspít-
isdag, á Kvígindisfirði. Jón, bróðir
Gunnars, réri okkur út á fjörð,
hvar við klæddumst úr hverri
spjör, steyptum okkur í sjóinn og
wntum sem óðir menn til lands.
Ég kom hænufetinu á undan
Gunnari á þurrt, en hræddur er ég
um, að það hafi verið með ráðum
gert. Manngæzka einkenndi
Gunnar, bæði til orðs og æðis, og
var hann þess vegna hvers manns
hugljúfi. Það var engin tilviljun að
sonur minn var ráðinn til dvalar á
Kirkjuból, þegar hann var 6 mán-
aða og skyldi hann koma til starf-
ans, þegar hann næði 6 ára aldri.
Hans sumur urðu sex á Kirkju-
bóli, og sannar það, hve gott fólk
var þar á bæ. Margs er að minnast
frá liðinni tíð í Múlasveitinni, þeg-
ar í sveitinni ríkti friður og ró, þó
svo að búskapurinn væri erfiður,
en þeirri hlið gerði ég mér ekki
grein fyrir, kaupstaðastrákurinn.
Gunnar og allt hans fólk, gengu að
störfum sínum með sannri gleði,
ættjarðarást og trú á lífið og til-
veruna.
alanum og vann þar við blóðsega-
varnir þar til yfir lauk.
Frá fyrstu kynnum höfum við
verið vinkonur. Þórunn var trygg-
lynd og reyndist mér best á erfið-
um stundum eins og nú í veikind-
um mannsins míns.
Hafi hún þökk fyrir margar og
glaðar stundir og einnig þegar
syrti í álinn.
Ina Bildsöe Hansen,
deildarmeinatæknir.
I daglegu lífi leiðum við sjaldn-
ast hugann að dauðanum fyrr en
hann vekur athygli á sér með því
að taka til sín einhvern sem snert-
ir okkur. Mér var því ekki dauðinn
í huga þegar Þórunn talaði við
mig undir lok síðasta vinnudags
hennar. Henni virtist líða vel en
næsta morgun mætti hún ekki til
vinnu né svaraði símanum. Hún
hafði hlýtt öðru kalli. Þannig var
Þórunn, hún hlýddu sínu kalli,
kalli skyldunnar fyrst og fremst.
Dauðinn skapar tilfinningu
fyrir tómi sem við skynjum ekki
við fjarveru af öðrum ástæðum.
Það er skarð í röðum lifenda.
Stóllinn hennar er þarna, en það
situr enginn í honum. Fjarvera
dauðans er varanleg en hinir
koma til baka. En tóm dauðans er
eins og sár, því eins og sár gróa,
svo hverfur tómið í hugum vorum.
Tíminn læknar.
í daglegu lífi og starfi kemur
maður í manns stað, en minningin
um hvern og einn er einstök og
varanleg. í lífsmyndasafni okkar
samstarfsmanna Þórunnar á
mynd hennar sinn sess og þar
verður aldrei skipt á henni og ein-
hverri annarri.
Þórunn var með elstu starfs-
mönnum rannsóknastofa Land-
spítalans og var því samstarfs-
maður okkar allra, sem þar starfa
allan okkar starfstíma þar. Hún
réðst til starfa á miðju ári 1958, en
Ég þakka Gunnari af alhug
fyrir þær stundir, sem við áttum
saman og bið Guð að blessa góðan
dreng.
Helgi
í dag, þriðjudaginn 28. febrúar,
verður jarðsunginn frá Þjóðkirkj-
unni í Hafnarfirði Gunnar Jó-
hannsson, Brekkuhvammi 1,
Hafnarfirði.
Gunnar lést á hjartadeild
Landspítalans 17. febrúar. Heldur
bar lát hans brátt að, því daginn
áður kom hann til vinnu árla
morguns, fylgdi síðan gömlum
frænda sínum til grafar fyrir há-
degi og var kominn að starfi sínu
kl. 13.00, en um miðjan dag veikt-
ist hann og var fluttur á sjúkra-
hús, sem hann taldi óþarfa, og þar
lést hann daginn eftir eins og fyrr
segir.
Við vinnufélagar hans sjáum
hér á bak einum okkar ágætasta
samverkamanni. Hann var ósér-
hlífinn og sívinnandi. Dagfars-
prúður svo af bar. Glettinn og
spaugsamur og átti auðvelt með
að umgangast fólk. Enda naut
hann vinsælda bæði yngri og eldri
samstarfsmanna. Hann var fædd-
ur á Kirkjubóli í Austur-Barða-
strandarsýslu 25. maí 1916. For-
eldrar hans voru hjónin Jóhann
Sigurðsson frá Múla í Þorskafirði
og seinni konu hans, Guðrúnar
Bæringsdóttur frá Kletti í
Gufudalssveit. Þau bjuggu á
Kirkjubóli allan sinn búskap og
ólst Gunnar þar upp í stórum
systkinahóp. Hann var næstyngst-
ur fjórtán systkina; fimm hálf-
systkina (fyrri konu börn Jó-
hanns) og níu alsystkini.
Snemma fór hann að hjálpa til
við bústörfin, enda einstakur elju-
maður er hann óx úr grasi. Þá var
margra ára skólaganga ekki
1959 hóf hún störf við segavarna-
deild Landspítalans og þar hefur
hennar starfsvettvangur verið síð-
an. Eftir að göngudeild Land-
spítalans var stofnsett sinnti hún
jafnframt öðrum blóðtökum við
göngudeildina. Þetta hentaði
henni vel. Hún var með eindæm-
um samviskusöm. Samviskusemin
var rauði þráðurinn í starfi henn-
ar, jafnvel svo að stundum fannst
okkur einum of langt gengið.
Þekking á starfinu skóp henni ör-
yggi og vissu um að hún væri að
gera rétt. Á löngum starfstíma
kynntist hún mörgum þeim sem
komu árum saman í mælingar
vegna blóðþynninga við kransæða-
sjúkdómum eða öðrum sjúkdóm-
um, sem blóðþynning er notuð við.
Hún vissi því vel hvernig hverjum
leið, skynjaði og tók þátt í gleði
þeirra og áhyggjum, vildi leggja
sitt til að árangur meðferðar gæti
orðið sá sem væntingar stóðu til.
Á bak við hvert sýni var sál, sem
byggði traust sitt á verkum henn-
ar engu síður en læknanna, sem
skömmtuðu lyfin eftir niðurstöð-
um rannsókna hennar. Hún vildi
vera traustsins verð og til þess
sparaði hún enga fyrirhöfn. Þegar
allt lék í lyndi leið henni vel en
færi eitthvað úrskeiðis leið henni
illa þar til úr var bætt. Vitundin
um bein áhrif vinnu hennar á
sjúklingana hvarf aldrei frá
henni.
Þórunn eignaðist aldrei marga
persónulega vini meðal sam-
Þórunn Valgerður
Björnsdóttir
sjálfsögð, heldur nokkurra mán-
aða barnaskólanám látið duga að
jafnaði. En veturinn 1937 var
hann við nám á Reykjanesi við fs-
afjarðardjúp í skólastjóratíð Að-
alsteins Eiríkssonar.
Og notadrjúg varð honum skóla-
veran, sem og fleirum vel greind-
um nemendum. Þar var og kennd
handavinna, smíðar og bókband
og ófáar eru bækurnar sem hann
batt inn fyrir sveitunga sína.
Árið 1944 hóf hann búskap á
Kirkjubóli að föður sínum látnum
og bjó þar ásamt þremur systkin-
um sínum, þeim Guðmundu, Jóni
og Valborgu. Gunnar var góður
bóndi, fjárglöggur og búhagur vel.
Voru öll hús byggð upp og ræktun
stóraukin. Gunnar hafði yndi af
hestum, enda hestamaður, og fór
vel með þá, sem allt búfé.
Gunnari voru falin ýmis trúnað-
arstörf fyrir sveit sína, var forða-
gæslumaður árum saman og sat í
hreppsnefnd Múlahrepps um ára-
bil.
Haft er eftir sveitungum hans
fyrir vestan, að vart hafi verið til
betri nágranni, hjálpsamur og
greiðvikinn svo af bar. Þáttaskil
urðu 1963 er hann brá búi og flutti
til Hafnarfjarðar ásamt systkin-
um sínum. Skömmu eftir komuna
til Hafnarfjarðar keypti hann
Brekkuhvamm 1 og átti þar heima
síðan. Hann vann í Straumsvík
um tíma, síðan í Bátalóni um ára-
bil. Hann hóf störf hjá Bygginga-
vöruverslun Kópavogs í ágúst
1979. Fyrst við afgreiðslustörf í
timbursölu og síðar í trésmiðju
BYKO og vann þar til hinstu
stundar.
Að endingu viljum við þakka
honum samfylgdina.
Systkinum og öðrum ástvinum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Guð blessi minningu góðs vinar.
Vinnufélagar í BYKO
starfsmanna sinna þrátt fyrir
langan starfstíma. Hún var frem-
ur þögul og fámál, verkaði jafnvel
hlédræg eða innilokuð, blandaði
ekki mikið geði við samstarfsfólk
sitt. Hún var ekki nýjungagjörn
og lítt gefin fyrir breytingar
breytinganna vegna. Gömlu, sem
reyndist vel, var því engin ástæða
til að farga. Frá upphafi bjó hún
til sín eigin rannsóknaefni og hef-
ur eflaust sparað með því mörg
árslaun sín og enn er i notkun
vatnshitabað, sem fyrst var fengið
til rannsóknanna. Hún fór vel með
allt sem henni var trúað fyrir.
Oft var skipt um aðstoðarfólk
hjá henni. Því kunni hún illa,
fannst að tíð skipti verkuðu nei-
kvætt á þjónustuna þar sem hún
var eini fasti punkturinn og bar
ábyrgð á. Henni fannst réttilega
að hún ætti að ráða vinnubrögð-
unum á sínum vinnuvettvangi en
ekki skammtíma aðstoðarmenn.
Væri skilningur á því var fátt sem
skyggt gat á samstarfið.
Hún gerði ekki kröfur fyrir sig
né kvartaði sín vegna, en bar vel-
ferð fólksins, sjúklinganna, sem
þjónustu þurftu, fyrir brjósti.
Stundum brostum við að hagnýtri
íhaldsemi hennar en skynjuðum
virðingarverða samviskusemi og
einlægan vilja til að láta gott af
sér leiða.
Guð blessi hana á þeim leiðum
sem hún nú hefur lagt ut á.
F.h. samstarfsmanna,
Sigmundur Magnússon
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. f
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.