Morgunblaðið - 27.07.1985, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 27. JÚLÍ 1985
45
ili, sem ég minnist með hlýju og
þakklæti. Sem unglingur vann ég
nokkur sumur við Sundlaugina og
hafði þar fyrirmyndar vinnuveit-
anda og húsbónda. Hjörtur hafði
einstaklega gott lag á að umgang-
ast ungt fólk, bæði í starfi og leik,
enda var hann bara einn af okkur.
Hann var stoð okkar og stytta á
öllum íþróttamótum og hvatti
okkur til að sýna ætíð drengilegan
leik. Ef upp komu einhver vanda-
mál, sem leysa þurfti á auga-
bragði, var Hjörtur alltaf til-
kvaddur. Hann var vel heima í öll-
um málum og allir báru virðingu
fyrir honum.
Skarð er fyrir skildi við fráfall
Hjartar, en hin bjarta minning
lifir áfram og gerir söknuðinn því
minni. Ég flyt hér alúðarþakkir
frá systkinum mínum frá Ljósa-
landi fyrir allt sem hann var þeim,
frábær vinur og fyrirmyndarmág-
ur. Foreldrar mínir vildu einnig að
það kæmi fram að það hefði verið
þeirra mesta gæfa er hann tengd-
ist fjölskyldunni. Innilegar sam-
úðarkveðjur til allra ættingja og
vina.
Hafi elsku vinur minn og mágur
þökk fyrir allt, Guðs englar vísi
honum veginn á nýjum brautum.
Megi hin nýja vegferð vera lýta-
laus sem hin fyrri. Kveðjumst að
sinni.
„Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.”
Arni Þorsteinsson
Er við horfum á eftir okkar
allra bestu vinum að hinstu lykt-
um, er missirinn að vísu sár, en þó
er okkur huggun léð, þar sem er
minningin, sem er í hugum okkar
eins og blóm á vordegi, án þess að
kvöldi eða hausti að. Kynnin eru
löng eða skömm í árum talin, en
inntak þeirra getur verið dýrgrip-
ur, sem tíminn vinnur ekki á, en
streymi tímans gæðir sífellt meira
gliti.
Hugurinn fyllist gleði yfir gjöf
góðra kynna, sem verða virk, var-
anleg og til frambúðar. Því má
líkja við er við sjáum sól hníga til
viðar í vestri, að um nokkra hríð
felst hún bak við fjöllin, en tekur
fyrr en varir að ljóma og leiftra á
tindum dögunar.
Og þetta reynir maður einatt
við mikinn missi og þessi sannindi
hafa opinberast mér í enn ríkari
mæli en áður við lát vinar míns og
velgjörðarmanns nú. Þannig að
skilnaður okkar er af minni hálfu
ekki einungis undir merkjum
saknaðar og sársauka, heldur von-
ar og trúar á varanleik þess er
persónuleiki hans ljáði mér mörg
ár náinna kynna.
Ellefu ára snáði stendur í leik-
fimifötum á miðju gólfi, hræddur,
svolítið feiminn. Þetta er fyrsti
leikfimitíminn hjá honum. Kenn-
arinn kemur inn. Það geislar af
persónuleika hans góðvild, gleði.
Allt verður auðvelt í návist svona
manns. Þarna var komin fyrir-
myndin. A.m.k. fyrirmynd fyrir
þennan litla pilt og sjálfsagt
miklu fleiri. Og sú fyrirmynd er
ekki af engu gerð. Efniviður henn-
ar er miklir hæfileikar og per-
sónutöfrar, en umfram allt yljuð
vori og hugsjón þess, gróandans,
sem er aðall hvers leiðtoga og
skólamanns og sem raunar engir
skólar veita tryggingu fyrir, né
jafnvel ytri aðstæður, þótt hvergi
ATHYGLl skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. f
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
sé eins rík nauðsyn skilnings og
fyrirgreiðslu eins og þar sem
kennarinn fer.
Frá þessari fyrstu kennslustund
stóð vinátta okkar Hjartar alla
tíð. Fyrst vinátta nemanda og
kennara, síðan vinátta og sam-
starf tveggja kennara í áraraðir.
Margt kvöldið var etið og vanda-
mál líðandi stundar í starfi og leik
krufin til mergjar. Alltaf voru
lausnir í sjónmáli, fundnar af
réttsýni, glaðværð og góðvild,
réttur hins veikburða skjólstæð-
ings metinn að fullu. Það var upp-
byggjandi og veitti styrk að vera í
návist þessa látna vinar og vin-
áttutengsl okkar þróuðust einnig
til barna okkar.
Þegar við Hjörtur kvöddumst
fyrir um það bil þremur vikum,
skynjuðum við báðir að hverju
dró. Það handtak og þær þakkir
fyrir það liðna og óskir um gæfu
hins ókomna mér og litla syni
mínum, sem með mér var, til
handa, sýndu styrk og raunsæi
þess manns, sem veit að hann hef-
ur gengið lífsbraut sína til gæfu
fyrir sitt samferðafólk.
Sömu sögu er að segja úr sam-
starfi okkar í félagsmálum. Þar
gætti einmitt í jafnmiklum mæli
hins frjálsa og frjóa frumkvæðis
hans og vorhugar. Hjörtur opin-
beraðist samstarfsbræðrum og
systrum í skóla og í félagi sem
blíður blær á björtum vordegi.
Prúðmennska hans var óbrigðul
og viðmótshlýleiki, en um leið var
á bak við bjargið traust skapgerð
og sú félagslund sem hverju sam-
félagi er mest þörf á, óeigingjörn
fórnarlund og sanngildi, án yfir-
borðsmennsku og tildurshneigðar.
Bros hans gaf yl, orð hans ráð
og hugrekki, návist hans öryggi og
friðsæld.
Nú er upp runnin hinsta kveðju-
stund ástvinanna og er litla elsku-
lega sonardóttirin brosir, sé ég
hina nánustu í birtu og hlýju
góðra erfða, er láta sumar renna
og hugga, á leiðum þverrandi tára
á guðsríkisbraut.
BjarniE. Sigurðsson
Hjörtur Jóhannsson er afkom-
andi þeirra mörgu Skaftfellinga,
sem fluttu búferlum hér út í ölfus
fyrr á árum. Hann var sonur hjón-
anna Jóhönnu Magnúsdóttur og
Jóhanns Sigurðsson, er bjuggu að
Núpum í Ölfusi.
Hjörtur kynntist snemma ung-
mennafélagshreyfingunni, sem
síðar átti eftir að verða snar þátt-
ur í lífsstarfi hans. Ungmenna-
félag ölfusinga var stofnað ’34, en
faðir hans var fyrsti formaður fé-
lagsins. Aðalmarkmið félagsins,
annað en að halda uppi almennu
félags- og menningarstarfi í hér-
aðinu, var að byggja sundlaug
uppi í Hveragerði. Þangað stefndi
allt ungt fólk í sínum tómstundum
og hófst handa. Hjörtur var ekki
nema 9 ára þegar hann fór fyrst
að skokka upp í Hveragerði til að
velta grjóti eða bera snyddu, en á
bökkum þessarar sundlaugar hef-
ur Hjörtur staðið í hálfa öld eða
allt til þess dags, sem hann hætti
að geta staðið í fæturna. Hann út-
skrifaðist frá íþróttaskólanum á
Laugarvatni og síðar tók hann að
sér sundlaugarvörzlu við Sund-
laugina í Laugaskarði. Kenndi
hann sund og íþróttir við barna-
skólann. í skólanum var enginn'
íþróttasalur, en ein kennslustofan
var innréttuð fyrir leikfimi. Þar
starfaði Hjörtur í þrjá áratugi.
Má þar bezt sjá hvert lipurmenni
hann var að geta þetta.
Allur félagsskapur hnignar eða
rís, svo var með Ungmennafélag
ölfyssinga. Það var kraftmikið fé-
lag, stutt af bændasonum og dætr-
um úr Ölfusinu, jafnt sem ungum
Hvergerðingum, en Hveragerði
var þá í hröðum vexti. Að því kom
að Hveragerði varð sjálfstætt
sveitarfélag. Við það dofnaði ein-
hvern veginn yfir ungmennafélag-
inu. Hinar styrku stoðir úr sveit-
inni drógu sig í hlé, en við stjórn-
inni tóku ungir áhugamenn, hver
úr sinni áttinni, sem sezt höfðu að
í Hveragerði.
Um það leyti sem ég fluttist til
Hveragerðis, var stofnað þar
knattspyrnufélag eða deild, sem
ætlaði sér að starfa sjálfstætt, en
lög og reglur hindruðu það. Niður
í Ölfusi blundaði áhugi og kraftur.
Var okkur Engilbert, bónda að
Bakka, oft tíðrætt um þetta
ástand. Úrræða urðum við að
leita. Forrustu- og sameiningarafl
varð að finna. Var staðnæmst við
Hjört í Laugaskarði. Hann var
vina- og frændmargur í Ölfusi, og
með afbrigðum vinsæll kennari í
Hveragerði. Á næsta aðalfundi
var hann kosinn formaður félags-
ins og þar með hófst gróskutíma-
bilið aftur. Eftir nokkur ár var
Hirti afhentur Skarphéðinsskjöld-
urinn, sem er æðsta tákn, sem
Héraðssamband Skarphéðins veit-
ir sambandsfélögum sínum fyrir
að vera stigahæst í íþróttum á ári
hverju. Þá var komið á annan tug
ára síðan skjöldurinn hafði verið í
höndum ungmennafélagsins.
Þetta sýndi glöggt að Hjörtur var
vel til forystu fallinn, en hans
stærstu einkenni voru, hve já-
kvæður hann var í öllum viðræð-
um. Menn fóru ávallt glaðari frá
honum en þeir komu. Áhugamál
okkar lágu saman í æskulýðsmál-
um. Ég hafði mikil og góð sam-
skipti við hann, er ég var oddviti
og sveitastjóri.
Hjörtur var kvæntur Margréti
Þorsteinsdóttur af húnvetnskum
ættum. Ég var oft daglegur gestur
á heimili þeirra hjóna á þeim ár-
um er við unnum saman að félags-
málum og þegar bygging sund-
laugarhúss var á döfinni, en það
hús átti ekki að vera eingöngu til
þjónustu fyrir sundlaugina, held-
ur átti húsið að rúma alhliða
sjúkra- og heilbrigðisþjálfun, en
það er nú fyrst, sem húsnæði þetta
er að koma að fullu gagni.
Er sú gestrisni og gleði sein-
þökkuð, sem ríkti á heimili þeirra
hjóna. Konan haldin þeirri alda-
gömlu venju að sliga borðið af
allskonar bakkelsi í hvert sinn er
gest bar að garði. Glöð og spaugs-
öm gekk hún um beina með þrjá
litla krakkahnokka hlaupandi um
stofur. Við ungmennafélagar
kveðjum þennan samstarfsmann
og foringja með þakklæti og vit-
um, að þorpið okkar er einum
gleði- og gæfumanninum fátæk-
ari.
Oddgeir Ottesen
Þegar við hjónin fluttumst
ásamt börnum okkar til Hvera-
gerðis fyrir 27 árum voru þau
Hjörtur og Margrét í Laugaskarði
ein af fyrstu hjónunum sem við
kynntumst, ung hjón full af lífs-
gleði og starfsorku. Sum barnanna
okkar sem urðu bekkjarfélagar
strax á fyrstu skólaárunum urðu
næstum óaðskiljanlegir vinir og
hefur sú vinátta haldist óbrengluð
til þessa dags.
Állt frá fyrstu kynnum höfum
við Hjörtur starfað saman í
barna- og gagnfræðaskólanum og
fáa þekki ég sem ég hefði heldur
viljað vinna með, sökum hans
góðu mannkosta. Hvarvetna var
hann hinn ákjósanlegasti félagi,
hvort heldur í skólastarfinu sem
einkalífi, orðhnittinn og hagmælt-
ur. Margan morguninn heilsaði
hann samkennurum sínum með
hnittilega orðaðri vísu, svo að
hver sá, sem eitthvað hafði dapr-
ast í dimmu skammdeginu, tók
þegar gleði sína á ný. Nú koma
þær stundir ekki aftur.
Margs er að minnast eftir rúm-
lega aldarfjórðungs samstarf og
margt að þakka fyrir. Einlæg vin-
átta er hverjum einstaklingi nauð-
syn og hennar höfum við hjónin
ætíð notið hjá þeim Margréti og
Hirti. Hvenær sem vandamál kom
upp var gott að ræða það við Hjört
og njóta heilráða hans. Ætíð voru
slík mál rædd af hispursleysi og
góðvilja og reynt að finna bestu
lausnina. Hann bar framgang
skólans mjög fyrir brjósti, og
ófáar eru þær tillögurnar sem
hann bar fram skólanum til heilla.
Hjörtur var forstöðumaður Hér-
aðssundlaugarinnar í Laugaskarði
og íþróttakennari Barna- og gagn-
fræðaskólans í Hveragerði allt frá
1946 er hann réðst þangað aðeins
21 árs að aldri, og gegndi hann
þeim störfum allt til dauðadags,
21. júlí sl.
Allt til loka var hann vongóður
um að geta hafið störf á ný að
hausti, en svo átti ekki að fara.
Aðeins tæplega sextugur er Hjört-
ur í Laugaskarði horfinn á vit
feðra sinna, en við hin sem eftir
sitjum, finnum glöggt hvílíkt
skarð er fyrir skildi, þar sem
Hjörtur stóð.
Valgarð Runólfsson
Við vitum að dauðinn er óum-
flýjanlegur og öll stefnum við að
þeim mörkum. Þó virðist það svo
fjarlægt að Hjörtur í Laugaskarði
sé farinn yfir þau mörk. Hann sem
var svo fullur af lífi og fjöri, alltaf
fús til allra starfa og kom öllum í
gott skap sem umgengust hann.
Fyrfr tæpum tveimur árum var
stofnaður harmonikkuklúbbur hér
í Hveragerði. Var Hjörtur auðvit-
að aðaldriffjöðrin í þeirri starf-
semi, hélt uppi glensi og gríni
bæði á fundum og öllum skemmt-
unum.
Nú er skarð í hópnum sem aldr-
ei verður fyllt, en minningin um
góðan dreng lifir þó í hugum
okkar allra.
Far þú friði
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt
(V. Briem)
Konu hans, börnum og öðrum
aðstandenum vottum við innilega
samúð.
Klúbbfélagar
Hjörtur í Laugaskarði er látinn.
Við, félagarnir í kirkjukórnum,
eigum erfitt með að trúa þvi að
hann eigi aldrei framar eftir að
koma á æfingu, syngja með okkur
við messu eða fara með okkur í
ferðalag.
Hjörtur var lagviss og fljótur að
læra, en það er ekki minna um
vert að hann var traustur félagi,
ævinlega glaðvær og lagði jafnan
gott til allra mála. Skopleg atvik
urðu honum oft tilefni til að kasta
fram stöku.
En það var ekki bara Hjörtur
sem lagði kórstarfinu lið, bæði
hjónin voru virkir félagar um
langt árabil og nú síðustu árin átt-
um við einnig hauk í horni þar
sem eru dæturnar tvær.
Hjartar verður sáran saknað en
minningin um góðan félaga lifir.
Við sendum hans nánustu okkar
dýpstu samúðarkveðjur og þökk-
um allar samverustundir.
Kórfélagar
Loftorka sýnir einingahús
í Grafarvogi, Funafold 1 og Hverafold 136
laugardag og sunnudag 27.-28. júlí kl. 1—7
Funafold 1
Húsiö er sýnt málaö og meö innréttingum. Viöarklæöningar og fulningahuröir
frá Innréttingamióstööinni, Ármúla 17a. Innréttingar, gluggakistur og skápar
frá Trésmiöju Þorsteins og Árna, Selfossi.
Hverafold 136
Tilbúiö undir tréverk.
Komiö og kynniö
ykkur kosti
LOFTORKU-
HÚSANNA
Skipholti 35, s. 84090, 83522,
Engjaási 1, Borgarnesi, s. 93-7113.