Morgunblaðið - 07.07.1987, Blaðsíða 9

MORGUNBLAÐŒ), /IÞROTTIR ÞRSXJUDAGUR 7. JUU 1987
B 9
ur stutt við bakið á okkur. Þegar
ég var með Ómari í sumargleðinni,
rallinu og með ryðvörnina gekk oft
mikið á, það var erfitt að finna tíma
fyrir sjálfan sig. Núna er þetta
skárra!"
„Erum svolrtiö hjátrúarfullir í
keppni“
„Konan hefur alltaf séð um nesti
fyrir okkur í rallið, bæði þegar ég
var með Ómari og núna með Rúna-
ri. Það má ekki klikka, þá mundi
ganga illa! Við erum svolítið hjátrú-
arfullir. Þess vegna tek ég alltaf
með mér gömlu keyrsluskóna í
plastpoka og hef þá í keppnisbílnum
eða í næsta viðgerðabíl. Svo klippir
Rúnar sig alltaf fyrir keppni og er
í sömu fötunum ...“
Verk Rúnars sem aðstoðaröku-
manns er miklu viðameira en mitt
þegar ég var með Ómari. Hann les
á fullri ferð fyrir mér leiðarlýsingu,
RÚNARJÓNSSON UM FÖÐURSINN:
MT
Eg var skíthræddur til að byija
með, var alltaf að spá í um-
hverfið og hraðann. Núna vil ég
alltaf auka hraðann. Segi pabba
stundum að beygjumar séu auð-
veldari en þær em til að plata hann
hraðar; hann getur oft meira en
hann heldur!
Það er oft hrikalega erfitt að keppa
með pabba, hann vill helst vera með
puttana ofan í öllu, líka því sem ég
á að gera. Hann stressar sig stund-
um of mikið.
Á sérleiðum þar sem ekið er á fullu
urgar stundum í pabba. Það heyr-
ast stunur frá honum í erfíðum
beygjum þegar það heppnast vel
að keyra hratt. Þegar stunur heyr-
ast er pabbi í fínu formi..
:ftir 22 rallsigra á 13 ára ferli. Fjölskyldan
lyndinni virðir fyrir sér bikarana. Með honum
igdasonur. Frá vinstri: Jón með dótturdóttur-
Stturdótturina Bertu Björk, Sveinbjörg, Öm
lur. Á neðri myndinni slaka þeir feðgar á í í
i foður sínum sposkur á svip.
Strákurlnn veitir mér mikinn stuðning í keppni, segir Jón. Hér eru þeir feðgar
í Escort-bíl þeirra.
Skeifunni, alla daga. „Ég hef alla
tíð unnið tvöfalda vinnu. Var í sveit
á mínum unglingsárum og byijaði
svo að vinna sextán ára gamall.
Þá kynntist ég eiginkonu minni,
Petru Baldursdóttur, og við giftum
okkur ári síðar. Ég vann ég hörðum
höndum til að koma þaki yfir höfuð-
ið. Ég lærði til rakara á þessum
árum og varð hárskerameistari.
Villi Þór var m.a. nemi hjá mér á
rakarastofu, sem ég var með á
Suðurlandsbraut. En eftir tíu ár í
faginu varð ég leiður á þessu og
stofnsetti Bílaryðvörn uppúr 1970
ásamt Birni Jóhannesson. Þetta
fyrirtæki höfum við rekið síðan
ásamt bílaleigu," sagði Jón.
Rallið tekur svo mikinn tima að ef
ekki hefði verið samstaða í fjöl-
skyldunni þau þrettán ár, sem ég
hef verið í þessu, þá væri ég ekki
í rallinu núna. Ég tek mér sjaldan
frí, á aldrei raunverulegt sumarfrí.
Tvær helgar í mánuði fara í rallið
þegar keppnistímabilið er en ég er
blessunarlega laus við að hugsa um
þetta daginn út og inn, eins og
margir. En það hefur verið mikið
álag á fjölskylduna, sem alltaf hef-
hveija beygju með ákveðnum tákn-
um. Blindhæðir eru því oft teknar
á fullu. Hraðinn hefur aukist mikið
á undanförnum árum og maður nær
ekki toppsæti nema með góðan
aðstoðarökumann, það eru hreinar
llnur. Nú er svo komið að manni
finnst nær 200 km hraði á sérleiðum
nánast ekkert, þó að um malarvegi
sé að ræða. Stundum finnst manni
þó hraðinn dálítið skuggalegur, t.d.
á köflum I síðustu keppni, sem var
mjög hörð og spennandi. Sam-
keppnin er orðin það mikil að þar
verður að velja leiðir, sem eru krók-
óttar, hámarkshraðinn má ekki vera
úrslitapunkturinn. Hraðaaukningin
hefur verið það mikil undanfarið,
að ég held að við þurfum ekki að
óttast útlendinga í Ljómarallinu.
Finnarnir komu héma um árið og
rassskelltu okkur, þeir færu ekki
svo létt með okkur núna.“-
„Margir góöir hsatta meö flár-
haginn í molum"
Aðstaðan, sem Finnar hafa yfír að
ráða, gerir þá að bestu ökumönnum
heims. Ég tel okkur hafa efnivið,
Smáskot!
Fyrstu kynni mín af rali-
akstri voru í fyrsta rallinu
á íslandi 1975. Þá fór ég
með Ómari og við vissum
ekkert út á hvað þetta gekk.
Við lentum í árekstri í
keppninni og enduðum í 42.
sæti af 56 bílum...
...ég á margar góðar minn-
ingar frá Renault-bil okkar
Ómars; það voru margir
hræddir við þetta franska
villidýr, ekki síst ef við vor-
um fyrir aftan þá. Ómar
gerði oft ómögulega hluti á
þessum bíl og við unnum
marga skemmtilega sigra.
Stundum gekk þá ekki allt
eins og í sögu eins og einu
sinni á Húsavík. Við veltum
bílnum, fórum 3-4 veltur.
Bíllinn stöðvaðist á hjólun-
um og við ætluðum að halda
áfram, en vorum ekki sam-
mála um I hvaða átt ætti
að aka og rifumst stundar-
kom. Þá kom Eggert
Sveinbjörnsson á fullri ferð
á sínum bíl, úr öfugri átt
miðað við það hvert ég vildi
fara! Við biðum smátíma
og þá kom annar. Þá vissi
ég að Ómari hafði rétt fyrir
sér...
...hræðilegasta upplifun
mín með Ómari var í
sænska rallinu. Á einni leið-
inni vomm við nær bensín-
lausir, komnir fleiri þúsund
kílómetra frá íslandi. Sam-
tal okkar Ómars var
hroðalegt, formælingamar
miklar, en leiðin var 22 kíló-
metra löng og bensínmælir-
inn alltaf á núlli. Víð
sluppum fyrir horn, en í
enda leiðarinnar dó á
bílnum. Sem betur fer var
viðgerðarþjónusta skammt
undan...
...ég veit að ég er bölvaður
nöldrari í keppni, röfla og
röfla og tvítékka á öllu sem
viðgerðarstrákarnir gera.
Annars væri ég ekki I rónni,
strákarnir vita það. Ég hef
haft toppmenn með mér,
sem hafa átt stóran þátt I
velgengninni. Kannski
nöldra ég því of mikið.
Sömu strákar hafa verið
bakhjarlar mínir í mörg ár,
ómetanlegir menn. Þór
Garðarsson er sá sem hefur
fylgt mér frá byijun, síðan
em Kristján og Bragi
Bragasynir, Halldór Jó-
hannesson, Hreggviður
Óskarsson, Guðbrandur
Elíasson, Sigurður Vil-
hjálmsson og Ólafur J.
Sigurðsson; hörkukallar,
sem ég hef ekki náð jafn-
langt án...
...ég held, eins og rallið
hefur þróast í ár, að hinir
keppendumir ætli að gera
mig að ísiandsmeistara.
Eftir Nesrallið sagði ég að
þeir ætluðu að færa mér
titilinn á silfurfati, þá vann
ég aftur og helstu keppina-
utarnir féllu út...
...ég er búinn að aka í
nokkmm rallbílum. Fyrst
Simca, svo Renault og Toy-
ota og nú Ford Escort. Allt
hafa þetta reynst traustir
bílar og öflugir á sínu
skeiði. En Renaultinn situr
lang sterkast í manni; hann
var svo djöfull kenjóttur og
skemmtilegur...
sem gæti náð langt á erlendum
gmndvelli. Vandamálið er peninga-
leysi. Á meðan Finnar aka 2—3
mánuði í keppni keppum við ■
kannski á 1—2 mánaða fresti, svip-
að og munur á knattspyrnumanni,
sem æfir þrisvar í viku eða einu
sinni í mánuði. íslenskir ökumann
hugsa líka alltof lítið um líkamlegt
ástand, égtel 99% íslenskra rallöku-
manna í slöku líkamsástandi.
Sjálfur er ég ekki nema í rétt þokka-
legu formi, spila fótbolta 2—3 í viku.
Enda er ég oft útkeyrður eftir eina
rallkeppni.
Það sem margir frambærilegir öku-
menn hafa brennt sig á hérlendis
er það að þeir hafa viljað gleypa
heiminn í einum vetfangi. Ætlað
sér toppárangur strax og hafa ekki
viljað þróast með rallinu eða haft
þolinmæði. Margir hafa lagt allt I
sölurnar peningalega og hætt með
fjárhaginn í molum. Það er einstök
heppni ef menn komast á toppinn
strax og dýrt að miða árangurinn
strax við þá bestu. Ég lenti í þessu
á mínu fyrsta ári sem ökumaður,
en hafði bakhjarlinn til að takast á
við peningahliðina. Árangurinn kom
svo síðar með reynslunni.
Aðalmálið fyrir þá, sem ætla að
byija að keppa í rallakstri, er að
flýta sér hægt. Aflmikill bíll er ekki
endilega málið heldur traustur og
bilanafrír bíll. Menn mega ekki fara ’
framúr sjálfum sér, hvorki í akstri
eða útgjöldum. Því fyrr sem menn
byija að keyra, því meiri möguleik-
ar á að ná árangri. Ég byijaði seint
að keyra sjálfur, 39 ára gamall, en
hafði þá lært mikið af Ómari. Hall-
dór Ulfarsson hjálpaði mér líka
mikið í byijun, en þessir tveir kapp-
ar ásamt Hafsteini Haukssyni hafa
borið af öðrum rallökumönnum
gegnum tíðina.
Hvað framtíðina varðar eru margir,
sem gætu náð langt með réttum -
undirbúningi. Ég nefni t.d.
Steingrím Ingason, sem er hörku-
keyrari, en hefur verið óheppinn,
Guðmund Jónsson, Daníel Gunnars-
son og Hjörleif Hilmarsson. Svo eru
EIGINKONAN UM JÓN:
mr
Eg hef alltaf verið hrædd um
strákana, ekki síst eftir að
Rúnar byijaði líka, og oft hef ég
setið titrandi heima á meðan þeir
hafa ekið um heiðar landsins. Ég
hef alltaf fylgst með gangi mála
gegnum síma en aðeins tvisvar eða
þrisvar farið að horfa á keppni.
Fyrst þeir eru í þessu þá vil ég að
þeim gangi sem best. Ég vil hafa
bílinn sem bestan og öflugastan,
annars er ekkert gaman að þessu
og vissulega er ég stolt þegar þeir
vinna. Jón var miklu stressaðri á
árum áður, nú hefur hann meira
gaman af rallinu. Hann væri samt
ekki í þessu ef enginn árangur
næðist.
það gömlu kempumar, Hafsteinn
Aðalsteinsson og Jón S. Halldórs-
son. Jón gerir oft hluti í akstri, sem
mig myndi ekki dreyma um að gera,
er rosalega kaldur — góður.“
„Er sama um titillnn, vil bara
vinna"
„Ég er búinn að vera í rallakstri I
13 ár, í fyrra fannst mér kominn
tími til_ að hætta, en þetta er spenn-
andi. Ég klára árið í ár örugglega,
ætla að vinna eins mörg röll og
hægt er. Mér er sama um íslands-
meistaratitilinn, stressaði mig á
honum hér áður fyrr. Nú tek ég
hveija keppni fyrir sig — til sigurs.
Áður fyrr kveið ég fyrir sérleiðun-
um, áhyggjur af velgengni sáu fyrir
því. Nú hlakka ég til að æða af
stað og takast á við hið óvænta.
Mest langar mig að vinna Ljómaral-
lið sem ökumaður. Þá væri ferillinn
fullkominn. Svo væri gaman að
vinna í hinum mótunum líka.“