Morgunblaðið - 11.02.1990, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. FEBRÚAR 1990
C 5
„Við stefnum að því að fara til
útlanda með tvö elstu börnin í sum-
ar. Þau eru orðin svo stór að þau
verða flutt að heiman áður en mað-
ur veit af. Og ennþá vilja þau ferð-
ast með mömmu og pabba. Við
höfum ekki tekið okkur sumarfrí í
mörg ár. Reyndar fórum við í ferða-
lag innanlands í fyrrasumar, vest-
ur, norður og austur um land og
það var frábært. Hulda lagði til að
„mottó" ferðarinnar yrði „Don’t
worry, be happy“ þegar ekið var
úr hlaði, en við vorum varla komin
inn í bílinn þegar konan fór að
hafa áhyggjur af því hvort hún
hefði örugglega slökkt á öllum raf-
magnstækjum og svo framvegis,“ '
segir Páll.
Þura: „Já, það var yndislegt þeg-
ar þetta datt upp úr stelpunni. Við
héldum þessu alla ferðina.“
— Hvað gera börnin í frístund-
um, vilja þau ekki sækja niður í bæ
um helgar, komin á unglingsaldur?
„Við höfum ekki haft áhyggjur
af því. Ég held að félagar þeirra
séu ekki innstillt inn á þetta mið-
bæjarlíf. Þau halda sig svo mikið
saman hér í hverfinu og eru mikið
heima hvert hjá öðru. Heimilin eru
opin fyrir þessa krakka og þau fara
líka töluvert saman í bió. Maður
ætti ekki að þurfa að hafa áhyggj-
ur af krökkunum sínum ef maður
þekkir þau og hefur
sæmileg samskipti við
þau. Maður á að geta
treyst þeim og gera þau
ábyrg gerða sinna.
Annars eru þau upptek-
in í svo mörgu. Það er
alltaf nóg fyrir þau að
gera,“ segir Páll.
Hulda vinnur með
skólanum, segist vera
sendill hjá skólaþróun-
ardeild menntamála-
ráðuneytisins. Jafn-
framt mætir hún tvisv-
ar í viku á körfubolta-
æfíngar hjá KR. Hún
segist ekkert hafa
ákveðið hvað hún vilji
læra seinna meir. Hún
færi líklegast í Versló
eða MH næsta vetur.
Annars væri gaman að
geta farið út sem skipti-
nemi í eitt ár, til dæmis
til Bandaríkjanna.
Gestur segist spila
með þriðja flokki KR í
fótbolta og hann ber
Moggann út í Skaftahl-
íðinni á morgnana. Þá leikur hann
á klarinett í lúðrasveitum skólans
og verkalýðsins og á saxafón í
„big-bandi“. „Mér finnst mjög gam-
an í tónlistinni, en maður fær leiði-
köst stundum. Þau ganga yfir.“
— Hjálpið þið til við heimilis-
störfin?
Gestur: „Því miður ber lítið á
því. Ætli maður geti ekki sagt að
maður reyni í lengstu lög að forð-
ast það. Jú, það kemur fyrir að við
vöskum upp og tökum til í herbergj-
unum okkar.“
Þura segir að eiginmaðurinn sé
mjög samvinnuþýður á heimilinu.
Það þurfi lítið að þrasa í honum í
sambandi við heimilisstörfin. Hon-
um fyndist sjálfsagt að taka þátt í
þeim úr því þau væru bæði útivinn-
andi. „Hann kom eiginlega sjálf-
krafa til móts við mig þegar ég fór
út að vinna 1979.“ Palli segist-
faraí„karla“fótbolta á laugardags-
morgnum með fleiri mönnum úr
hverfinu. Hinsvegar séu kvöldin hjá
sér nokkuð skipulögð því þá ætti
hann sér það hlutverk að koma
yngsta ijölskyldumeðlimnum inn í
draumaheiminn. „Já, það er hans
fasta hlutverk. Hann tók það að sér
þegar ég hætti með hana á bijósti.
Þau leggja sig saman eftir kvöld-
matinn," segir Þura.
Maöur lærir aö sætta sig
viö fjarverurnar
„MAÐURINN MINN er mikið að
heiman, en einhvern veginn hef
ég lært að sætta mig við fjarver-
urnar. Þetta kemst upp í vana,
ef svo má að orði komast. Eg get
ekki látið mér leiðast enda hef
ég svo sem nóg að gera,“ segir
Þuríður Þorsteinsdóttir, sjúkra-
liði.
uríður er í 80% vinnu sem
sjúkraliði á geðdeild Lands-
pítalans, deild 16. Eigin-
maðurinn, Guðmundur Krist-
inn Þórðarson, er stýrimaður
og hefur vérið á sjónum .nánast frá
unglingsaldri. Börnin á heimilinu
eru þrjú, Eva Lind 16 ára, Elva
Hrund 11 ára og Kristinn Þór 6 ára.
Guðmundur hefur lengst af verið
á rannsóknaskipinu Árna Friðriks-
syni, en er sem stendur í afleysing-
um á flutningaskipinu ísbergi. Það
siglir til Danmerkur, Englands og
Hollands. Túrinn tekur þijár vikur
og fá menn frí þriðja hvern túr.
„Það hefur aldrei komið til tals að
hann fari að vinna í landi. Ég held
að það hljóti að vera erfitt fyrir
sjómenn að söðla allt í einu um og
fara að vinna eftir einhverri stimpil-
klukku í landi. Þeir fara samt marg-
ir hveijir að hugsa sig um þegar
þeir fara að reskjast, en ég held
að skorpuvinnan eigi betur við þá.
Við erum bæði Reykvíkingar. Ég
ólst upp í Vesturbænum, elst tíu
systkina, og ætlaði mér alltaf að
búa þar. Reyndar bjuggum við þar
fyrstu árin. Svo fluttum við okkur
inn í Laugarneshverfið, en kunnum
alls ekki við okkur þar. Það var svo
fýrir níu árum að við keyptum íbúð
hér í Skaftahlíðinni og hér viljum
við vera. Stelpurnar eiga sínar vin-
konur í hverfinu og það hefur verið
stutt fyrir yngstu kynslóðina að
hlaupa yfir á Miklatúnið með skíðin
og þoturnar," segir Þuríður.
Hún segist vinna á vöktum og
séu dæturnar mjög hjálplegar á
heimilinu þegar þess þarf við. Þær
ern í Æfingadeildinni, en sónurinn
í ísaksskóla. Þuríður segir að engin
fyrirfram ákveðnar framtíðaráætl-
anir liggi fyrir hjá fjölskyldunni.
Ágætt sé að lifa fyrir einn dag í
einu. Um sumarleyfi væri ekkert
ákveðið ennþá. Oftar en ekki hefðu
sumarfrí hjónanna stangast á. Þó
gæti orðið gaman að skreppa svona
einu sinni til útlanda í sumarfríinu.
Ekki hefði mikið verið gert af því
um dagana. Einhverra hluta vegna
gengu krakkarnir með Flórída í
maganum, segir Þuríður. „Mig
mundi vanta alla þolinmæði til að
liggja í sólinni."
— Hefurðu eitthvað að segja um
stjórnmálin?
„Veistu það, ég spái ofsalega lítið
í stjórnmál. Ég held að ég sé bara
búin að fá mig fullsadda af stjórn-
málum. Mér finnst stjórnmálin eitt
allsheijar rugl. Maður reynir að
fylgjast svona sæmilega með frétt-
um. Maður les jú alltaf blöðin og
horfir svona á einn fréttatíma á
annarri hvorri sjónvarpsstöðinni."
— En áhugamálin?
„Mér finnst mjög gaman að spila
á spil. Svo reynir maður að taka
þátt í hinum og þessum námskeið-
um. Mér var til dæmis boðið á
Dale Carnegie-námskeið um daginn
en komst því miður ekki, þar sem
fjölskyldan lagðist öll í flensu."
í sér. Þeir þurfa að geta eldað og
hugsað um börnin. Við konurnar
höfum líka hlutverk, sem ætlast er
til að við leysum vel af hendi. Við
þurfum að vera góðar mæður, eigin-
konur og húsmæður. Helst þurfum
við líka að vera úti á vinnumarkað-
inum, taka ábyrgð hér og þar og
síðast en ekki síst þurfum við að
vera óþreyttar, skemmtilegar og
fallegar. Mér finnst við vera í miðj-
um aðlögunartíma. Maður veit ekki
hver þróunin verður eða hvernig
þetta yfirleitt kemur út þegar aðlög-
■ uninni lýkur. Það er ekki hægt að
halda öllu. Kapphlaupið um lífsgæð-
in hlýtur að koma harðast niður á
börnunum, lítilmagnanum í þjóð-
félaginu, og spurningin er hvernig
sú kynslóð kemst í gegnum þessa
umbrotatíma. Ég er hrædd um að
brotalamirnar verði einhveijar."
— Áhugamálin.
„Mér finnst mjög gaman af lestri
góðra bóka. Ég les öll kvennatíma-
rit, sem ég kemst yfir og ævisögur
finnst mér líka skemmtilegar. Svo
held ég dagbók. Ég byijaði á þvi
sem lítil stelpa, en hætti á gelgju-
skeiðinu. Dagbækur voru þá ekki í
tísku. Um tvitugt tók ég hana upp
aftur og nú er hún eitt af mínum
áhugamálum. Ég er líka byijuð í
leikfimi eftir smáhvíld. Það er jú
nauðsynlegt að hreyfa sig.
— Framtíðin.
„Heilsan er það dýrmætasta sem
við eigum. Ef hún er í lagi, er mikið
í lagi. Ég ætla svo að halda áfram
að þroska sjálfan mig til að verða
betri manneskja og vonandi tekst
mér einhvern tímann að hrinda því
í framkvæmd sem maður hefur
áhuga á. Ég held að það sé voða-
lega sárt að sitja heima í ruggu-
stólnum hugsandi um hvernig lífið
hefði getað orðið ef rhaður hefði
fárið öðruvísi að — kannski aðeins
spurning um að þora.
Kata er komin heim, öll útötuð
í hveiti eftir baksturinn, og Stefán
vaknaður og búinn að gubba aftur.
Kata segir að sér finnist mest gam-
an í handmennt, myndmennt og
tónmennt í skólanum. Hún er orðin
hraðlæs og hefur búið til ógrynni
af ljóðum, sem hún geymir í lítilli
ljóðabók inni í herberginu sínu.
Kata er líka leikkonan á heimilinu.
Um helgar leikur hún í Töfrasprot-
anum í Borgarleikhúsinu og hlut-
verkin eru ekki bara eitt, heldur-
þijú. „Þannig var að ég var með í
ballettsýningu i Iðnó fyrir jólin sem
hét Pars Pro Toto og þá bað Þó-
runn Sigurðardóttir, leikstjórinn í
Töfrasprotanum, mig að vera með.
Ég leik litla stelpu, norn og þræl.
Þrællinn er eitt atriði, stelpan tvö
atriði og nornin hoppar inn á milli
atriða."
— Hvað ætlið þið annars að
verða þegar þið verðið stór?
Stefán: „Ég ætla að vera karate-
maður, eins og 0’Hara.“
Kata: „Ég ætla að verða rithöf-
undur og ballerína. Viltu sjá vísurn-
ar mínar. Þú mátt eiga eina.“
Komdu ástin mín,
sólin er að setjast,
hvar er höndin þín?
Áttu við vanda að etjast?
Magdalena ásamt börnum sínum Katrínu og Stefáni. Morgunblaðið/Árm Sæberg
skammar. Aldraðir, konur og börn
eru undirmálshópar í þjóðfélaginu.
Það eru allir svo uppteknir af sjálf-
um sér og stressaðir. Neysluþjóð-
félagið er að ganga út í öfgar. Það
er enginn tími til að njóta neins.
Það stefna allir á það sama og ég
er þar engin undantekning. Fólk
veður út á hálar brautir til að láta
drauma sína rætast. Það ætla allir
að gera það svo gott, helst í gær.
Þetta sama unga fólk ætlar líka
að eignast börn og annað það sem
tilheyrir nútímafólkinu. Það er eng-
in tilbúin til að slá af kröfunum.
Það er ætlast til svo mikils af hveij-
um og einum. í rauninni held ég
að það sé miklu érfiðara að vera
ungur í dag heldur en áður. Verka-
skipting fólks var svo skýr hér áður
fyrr. í dag hafa konur og karlar
fullt af hlutverkum til að uppfylla.
Nú eru karlarnir til dæmis farnir
að hræra í pottum. Þess er krafist
að þeir séu góðar fyrirvinnur, skaffi
vel eins og þar stendur. Þeir þurfa
að hafa eitthvað af „þessu mjúka"